Κυριακή 19 Μαΐου 2013

ΘΗΛΙΕΣ.



Η ψυχη του κρεμασμενου
περιμενει το σεληνοφως
εκει μεσα να πνιγει
 για δευτερη φορα
και να χαθει.
Ειναι το ιδιο φεγγαρι
που καποτε κοιταζαν οι ερωτευμενοι
πια ελαχιστοι τολμαν
να σηκωσουν το κεφαλι ψηλα
ειναι γιατι τωρα νιωθουν και οι ιδιοι
πως το φεγγαρι τους κοιτα
και τους γεμιζει λυπη
διχως λογο, ενοχες.
Εγινε βαρυ το βλεμμα του
εγινε βαρυ το βλεμμα μας
εχω πολλους εφιαλτες τελευταια
τοσους εφιαλτες, μονο ενας αδειος ανθρωπος βλεπει,
ενας ανθρωπος που προσπαθει να γεμισει
το κενο μεσα του,\
αυτο ειναι;
Τα βιβλια;
Οι ταινιες;
Τα ποιηματα;
Ενα κενο που δε γεμιζει;
Ενα πινελο που δε ζωγραφιζει;
Ενα κομματι απο της μερας το Φως,
μακρυα απ'τον Πατερα Ηλιο
που νοσταλγει συνεχως;
Τι περιμενω;
Γιατι τοσα δακρυα;
Γιατι τοσα δακρυα κρυφα;
Νοσταλγουν κατι κι αυτα;
Αυτο που δεν υπηρξε ποτε;
Μηπως θρηνουν

γιατι δε βρηκαν κατι

να νοσταλγουν;



Λιγο πριν γινω σεληνοφως,
μου ξεραινεται ο λαιμος,
μα κι αν δραπετευσω και ξεφυγω,
καποια αλλη θηλια θα βρω,
θηλιες αλλαζω συνεχως
μα , καμμια δε με πνιγει,
προσπαθωντας να αντεξω
ενα κενο που δε γεμιζει.

Ερωτευμενος και κρεμασμενος
κοιταζω το φεγγαρι
και ταυτοχρονα, μεσα απο του φεγγαριου τα ματια,
κοιταζω κι εσενα.
Ξερεις. θα αντεξω λιγο ακομα
τις θηλιες και το κενο.
Μα δεν το αντεχω
που ειν' και τα ματια σου
θλιμμενα

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

ΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ; (ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ)



Tι πιο λογικο για εναν γονιο παιδιου που τωρα δινει πανελληνιες, να στραβοκοιταζει στην καλυτερη περιπτωση τους δασκαλους που, στην κρισιμοτερη μεχρι τωρα στιγμη των παιδιων τους, αυτοι απειλουν να τα τιναξουν ολα στον αερα; Ελα στη θεση (Των γονιων). Ειναι ευκολο να υπερβεις αυτη τη κατασταση και να ταχθεις με το μερος της ΟΛΜΕ; Μηπως θα ηταν αφυσικο να ζητουμε τετοια ανιδιοτελεια, τετοια ψυχικη γενναιοδωρια; Ελα στη θεση τους, εσυ δε θα τη ζητουσες την επιστρατευσουλα των δασκαλων; Θα τη ζητουσες.
Λογικο δεν ειναι;

Τι πιο λογικο κι ανθρωπινο απο το να αντιδρας στην απεργια των οδοκαθαριστων, ειδικα οταν ζεις σε υποβαθμισμενες γειτονιες, οταν τρως στη μαπα απο το ισογειο και τους πρωτους οροφους τους τονους της μποχας και της δυσωδιας; Εξω απο τα σπιτια των πολιτικων, θα αντικρυζες μια τετοια κατασταση; Ελα στη θεση τους . Με τι καρδια να υποστηριξεις τους οδοκαθαριστες οταν τα ποντικια και οι κατσαριδες αρνουνται να κανουν στην ακρη οταν προσπαθεις να μπεις στο σπιτι σου.
Φτωχοι ανθρωποι ειναι και οι μεν και οι δε, αλλα οταν θα ακουσεις για την επιστρατευση, τι θα κανεις; Θα χαρεις η θα ξενερωσεις; Ε, θα χαρεις,
την ηδη αθλια ζωη σου, την καταπλακωνει ακομα περισσοτερο αυτο το βουνο της μποχας.
Θα χαρεις λοιπον.
Λογικο δεν ειναι;

Τι πιο λογικο να μη θες να σου κλεινουν τον δρομο οταν πας στη δουλεια σου; Το αφεντικο δε θα σε χαιδεψει στον ωμο οταν αργησεις. Θα ελεγα οτι δεν ειναι και τοσο απιθανο να σου πει οτι δε το νοιαζει γιατι αργησες, εσυ επρεπε να κοψεις τον λαιμο σου να ησουν εδω στη σωστη ωρα, αλλωστε αμαν κανουν οσοι ειναι στην απεξω εποφθαλμιωντας την δουλεια σου. Εσυ θα τρομοκρατηθεις και θα ριξεις καταρες σε αυτους που σου κλεινουν τον δρομο, σε αυτους που θεωρουν τα ΜΜΜ τσιφλικι τους και μη δινοντας δεκαρα για το αν εσυ πληρωνοντας το ταξι, δεν εχεις λεφτα μετα να φας,
σου ζητανε τη συμπαρασταση σου.
Δε θα εχουν τη συμπαρασταση σου.
Λογικο δεν ειναι;

Τι πιο λογικο λοιπον να τα βαζεις με ολους αυτους που μπορουν να απεργησουν ενω εσυ και να ηθελες, δε μπορεις; Τι πιο λογικο να τα βαζεις με αυτους που ακομα παιρνουν εστω εναν πενιχρο μισθο  ενω εσυ δεν εχεις ιδεα για το τι θα ξημερωσει. Τι πιο λογικο απο το να αφησεις τον φθονο να σε κυριευσει, να σε κανει τυφλο, να σε γεμισει λυσσα γιατι ενω σου ζητανε τη συμπαρασταση σου, εσυ δε βλεπεις συμπαρασταση απο κανεναν και δε βλεπεις ουτε τον λογο να συμπαρασταθεις πρωτος εσυ. Δε συμπαθεις τα χουντοκαναλα και τα πληρωμενα τσιρακια που το ξερεις οτι σε κοροιδευουν στη μαπα. Αλλα δε μπορεις να μη παρακολουθεις με μια ενδομυχη καταφαση, με μια υποδορια ικανοποιηση, οταν τους βλεπεις να ξεχυνονται στην επιθεση εναντιον αυτων που σου κανουν τη μαυρη σου ζωη ακομα πιο μαυρη. Τη μια ειναι στο στοχαστρο οι ΔΥ, την αλλη οι ελευθεροι επαγγελματιες, την τριτη οι ουρες στην Εφορια

(Γαματο δεν ειναι που καταγγελονται οι ουρες για τον "συνεπη φορολογουμενο που δεν αρνειται τις υποχρεωσεις του" αντι τα βρωμερα παπαγαλακια να καταγγειλλουν τη θανατωση των Ελληνων απο αυτην ακριβως την φορολογικη υποχρεωση; Γαματο δεν ειναι που φιρι φιρι θα το πανε στην Ιδιωτικοποιηση ακομα και των Εφοριων και μετα αντε να τα βγαλεις περα με αυτους;)

ολοι ειναι στο στοχαστρο, ολους θα τους παρει η μπαλα κι εσυ παραδινεσαι σε ο,τι χαμηλοτερο ζει μες στη ψυχη σου.
Δε μπορεις να κανεις αλλιως, στερεψαν οι αντοχες, δεν εχεις τη δυναμη να κανεις καμια ψυχικη υπερβαση, οι εξεγερσεις ειναι για αλλες εποχες,
οταν τρεχουν οι υποχρεωσεις, οταν η οικογενεια πειναει και κοιταζει αθελητα εσενα ως τον υπευθυνο, πως ειναι δυνατον να σου αφησουν οι τυψεις και οι ενοχες χωρο στη ψυχη για κατι αλλο;
Δε θα σου αφησουν χωρο, θα σε φανε ζωντανο.
Λογικο δεν ειναι;

Λογικο δεν ειναι
να παραδοθεις;

Αληθεια, τι θα μπορουσες να κανεις;
Λογικο δεν ειναι να αναρωτιεσαι γιατι δεν αφηνουν τη ΧΑ να μοιρασει φαι σε αυτους που πεινανε;
Τουλαχιστον αυτοι μοιραζουν φαι κι οχι λογια του κωλου, δε καταλαβαινεις που ειναι το κακο να μοιραζουν φαι μονο σε Ελληνες; Εμποδισαν αυτοι κανεναν να μοιρασει φαι και στους ξενους;
Λογικο δεν ειναι αν πεινας να δεχεσαι να δινεις τη ταυτοτητα σου για εξακριβωση;
Ειναι δυνατον εκεινη την ωρα να σκεφτεις πως εκεινοι που εχουν σα μοναδικη πολιτικη δραστηριοτητα τα συσσιτια
 (αντε και το κυνηγι σκουρων), εκεινοι που δεν εχουν τιποτα κακο να πουν για τους ντοπιους εφοπλιστες και βιομηχανους, εκεινοι που δεν εχουν συμμετασχει ποτε σε απεργιες κι εργατικες διαδηλωσεις κι αφηνουν αθικτη τη ριζα του προβληματος ριχνοντας την ευθυνη σε αλλοδαπους και τοκογλυφους,
με το συσσιτιο νομιμοποιουν κι αποδεχονται τον εξευτελισμο σου,
ειναι σα να σου λενε οτι με εμας θα εχεις κι αλλα συσσιτια αλλα μεχρι εκει,
ειναι σα να σου λενε για μεχρι εκει μπορουμε,
δεν εχουμε προβλημα με τους μισθους του κωλου, εχουμε προβλημα οτι πολλους απο αυτους τους μισθους τους παιρνουν αλλοδαποι, κι οταν τους διωξουμε, τους μισθους αυτους του κωλου θα τους παιρνεις εσυ,
αλλα οταν εσυ δε μπορεις να παιρνεις καν αυτους τους μισθους γιατι εισαι ανεργος,
 λογικο δεν ειναι να σου φαινεται δελεαστικο ακομα κι αυτο;
Ριχνουν η οχι τα μεροκαματα αυτοι που δουλευουν για ενα κομματι ψωμι,
και σφαιρες να φανε ακομα στη Μανωλαδα η αλλου, παλι θα τρεξουν για το ιδιο ξεροκομματο η και μικροτερο, οταν τους καλεσει το αφεντικο;

Λογικο δεν ειναι αυτος που δε μπορει να αντισταθει να βλεπει με φθονο οσους αντιστεκονται;
Λογικο δεν ειναι να αδυνατει να καταλαβει οτι δε φταινε αυτοι που αντιστεκονται αλλα εκεινος που δεν αντιστεκεται;
Λογικο δεν ειναι να λυπαται για αυτους που αυτοκτονησαν χθες
αλλα να μη καταλαβαινει οτι ,
 χειροκροτωντας αμεσα η εμμεσα τις επιστρατευσεις των απεργουντων, και νομιμοποιωντας τα γουρουνια τις συγκυβερνησης μεσω της ανοχης του,
ειναι συνενοχος στις αυτοκτονιες του αυριο;

Δεν ειναι κακος ανθρωπος. Δεν εχει βλαψει κανεναν. Ψηφισε πασοκονουδουδημαρ γιατι πανικοβληθηκε απο τη προπαγανδα, ψηφισε χρυσαυγιτες γιατι τοσες δολοφονιες, κλοπες και ληστειες γινονται απο ξενους και η Αριστερα τους χαιδευει
(Οντως, τα αριστερα κομματα πρωτοστατουν στη συμπαρασταση των ξενων φονιαδων,
δε λενε οτι οι εργατες μονο ενωμενοι μπορουν να τα βαλουν με τα αφεντικα,
αυτο που κυριως λενε ειναι ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΕΣ)
ψηφισε παραλια και καφε γιατι ολοι τα ιδια σκατα ειναι και στην τελικη, κανεις δε του εχει δωσει ψωμι, κανεις δε τον εσωσε,
επομενως,
στην ατρανταχτη λογικη του,
 γιατι να ψηφισει αυτους που δε τον εσωσαν
απο τη στιγμη που, μη ψηφιζοντας τους, δε θα μπορεσει ποτε να διαπιστωσει αν αυτοι θα μπορουσαν να τον σωσουν;
Ελα ρε, μαλακιες τωρα,
θανατος στους 300.
Κρεμαλες ρε, ολοι τα ιδια σκατα ειναι, κρεμαλες αλλα ας τις βαλει κανας αλλος γιατι εγω βαριεμαι,
κρεμαλες ρε, αλλα ουτε για αυτο δεν ειμαι ικανος,
κρεμαλες ρε, αλλα εδω που τα λεμε, τα θελει ο κωλος μας,
κρεμαλες ρε, αλλα προς το παρον αυτοι που κρεμιομαστε ειμαστε εμεις,
κρεμαλες ρε αλλα απο το Ικριωμα εχει ωραια θεα,
αγναντευεις το τσακισμα ολων αυτων που προσπαθουν, προσπαθουν αδεξια, ατσσαλα, αναποτελεσματικα, ναι ακομα κι εγωιστικα γιατι οντως τα σκουπιδια σε πνιγουν, το μελλον των παιδιων σου απειλειται και λεφτα για ταξι δεν εχεις ,
αλλα ποιος ειναι αυτος που πραγματικα απειλει το μελλον των παιδιων σου;
Ο δασκαλος που εξαθλιωνεται και δε μπορει να επιβιωσει,
η το γουρουνι που ψηφισες η ανεχεσαι χειροκροτωντας το, οταν τον επιστρατευει;
Ποιος φερνει τα ποντικια και τις κατσαριδες στο σπιτι σου;
Ποιος σε αφησε αφραγκο εστω και για ενα ταξι, ποιος σου γαμαει τη ζωη,
ποιος σου ρημαξε τα ασφαλιστικα ταμεια και οι εισφορες μιας ζωης πηγαν χαμενες,
ποιος σου εταξε οτι θα ερθουν δουλειες και οτι τα δανεικα θα πεσουν στη πραγματικη οικονομια
κι υστερα σου ε@@σε στη μαπα, καθως οι Τραπεζες πηραν ενα ολοκληρο ΑΕΠ τα τελευταια 3 χρονια
κι εσυ πηρες τα αρχ@@@α τους;

Για αυτο, μη φωναζεις. Και μη παραπονιεσαι.
Δε σε σκοτωσε ο απεργος. Ουτε καν οι δολοφονοι της συγκυβερνησης.
Εσυ σε σκοτωσες. Εσενα μισεις οταν νομιζεις οτι μισεις τους δολοφονους σου,
εσενα βριζεις οταν νομιζεις οτι βριζεις τους αλλους,
εσυ αυτοκτονεις οταν νομιζεις οτι αυτοκτονουν οι αλλοι,
τον δικο σου θανατο αποδεχεσαι οταν στερεις απο τους αλλους το δικαιωμα τους να μην αποδεχτουν τον δικο τους.

Για αυτο σου λεω, σοβαρα  αυτη τη φορα, λογικες ειναι οι παραπανω σκεψεις,
λογικες, λογικοτατες,
κι οπως ειπε και ο μπλογκερ GREEK RIDER
"Ο φασισμός όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μέση λογική τραβηγμένη στα άκρα"
Για αυτο λεω κι εγω, οτι η Λογικη
δεν ειναι παρα ο φερετζες του Φασιστα.
 Η να το θεσω καλυτερα, του μικροαστοφασιστα.
Ξερεις, αυτοι παιζει να ειναι και χειροτεροι. Του φασιστα τη μποτα μπορεις να τη πολεμησεις,
 βια στη βια του. Του μικροαστοφασιστα τη μιζερια, τη φτηνια και την υποκρισια δυσκολα τη πολεμας.
Την ωρα που σε παταει στον λαιμο με τα τακουνια του, δε ξερεις αν πρεπει να τον λυπηθεις 
η να του συμπαρασταθεις.
 Κι ενω το σκεφτεσαι, σου εχει καρφωσει τη γοβα στιλετο στη καρωτιδα.



ΥΓ Δεν υπαρχει αληθεια η πραγματικοτητα που να μην ανατρεπεται.
Ειναι βαθεια αναγκη σημερα να μισησεις τους ανθρωπους για να μην τρελαθεις, 
τη μεγαλη πλειοψηφια του λουμπεν προλεταριατου στη ψυχη (συντομα και στην τσεπη)
να τους μισησεις τωρα, 
για να μπορεσεις να τους αγαπησεις αργοτερα,
να συγχωρεσεις τα ασυγχωρητα, να αποδεχτεις τη μεγαλη αληθεια οτι ολα αυτα τα αξιζουμε,
να συντριβουμε απο αυτη την αληθεια τωρα
για να μπορεσουμε να την ανατρεψουμε αργοτερα.
Γιατι μια αληθεια που σε κανει να σκυβεις το κεφαλι και να ηττασαι,
οφειλεις μεν να τη σεβαστεις αλλα οφειλεις ακομα περισσοτερο, να την ανατρεψεις,
οταν μια τετοια αληθεια ειναι εκτος των αλλων ο καλυτερος συμμαχος των δολοφονων.
Οι δολοφονοι πολιτικοι θελουν αυτη η αληθεια να στροβιλιζεται στο μυαλο σου, 
για να απελπιζεσαι να αδρανοποιεισαι, και να αποδεχτεις τον χαμο.
Κι εστω για το γαμωτο, και για το πεισμα τους γουρουνια, να αντεξεις.
Να αντεξεις αυτη την αληθεια.
Δεν υπαρχει αληθεια που να μην ανατρεπεται.
Να αντεξεις.
Να αντεξεις.


Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ.



Πρωτη φορα που τη προσεξα, ηταν περισσοτερο σκια.
Ενα ακομα παιχνιδι του μυαλου για τους αλαφροισκιωτους,
σκεφτηκα,
κα συνεχισα το μοναχικο ταξιδι μες στο διαμερισμα.
Δευτερη φορα, ηταν μια φιγουρα. Δυσδιακριτη μεν,
αλλα το περιγραμμα της ηταν αναμφισβητητο.
Επαιρνε σιγα σιγα μορφη, σχημα, υποσταση.
Τριτη φορα μες στον καθρεπτη, σχεδον δε τρομαξα καν.
Μια γυναικα μες στον Καθρεπτη,
μες στους καθρεπτες,
ανεκφραστη και σιωπηλη.
Ποιος επαιζε καταραμενα παιχνιδια;
Μια Ματωμενη Μαρια,
να ετοιμαζεται για την εκδικηση της;
Αμα τη δεις, λενε, δε γλυτωνεις απο εκεινη.
Μια Μαρια πεθανε φρικτα μπροστα σε εναν καθρεπτη.
Κι εκδικειται οποιον τολμησει μπροστα του, τρεις φορες το ονομα της,
να πει.
Σκεφτηκα οτι ετσι κι αλλιως ολοι μπροστα σε εναν καθρεπτη πεθαινουμε,
γιατι ολοι μπροστα σε εναν καθρεπτη ζουμε,
αδυνατωντας να αντιληφθουμε οτι υπαρχει ζωη περα απο εμας,
ψυχες εξω απο εμας,
συναισθηματα εξω απο εμας,
μπροστα σε εναν καθρεπτη αναζητουμε ηδονικα
αυτο που εξαρχης δε μπορουμε να αγγιξουμε ποτε.

Καθως παραδινομουν για αλλη μια φορα σε στειρα ενδοσκοπηση,
την ειδα να στεκεται ξανα
και σα μου θυμιζε κατι τωρα.
Πνευμα, Δαιμονας, Φαντασμα;
Οχι, τιποτα απο ολα αυτα.
Εκτος κι αν οι ανθρωποι που σε στοιχειωνουν, ισως διχως καν τη θεληση τους,
ονομαζονται Φαντασματα κι οχι
Αναμνησεις.
Μια Αναμνηση ειναι δυνατοτερη απο ενα Φαντασμα,
δυνατοτερη, εκφοβιστικοτερη, βλαπτικοτερη
και σιγουρα πιο πραγματικη.
Αλλα αν ηταν Αναμνηση,
πως και  το μυαλο μου δε μπορουσε να τη θυμηθει;
Μου θυμιζε κατι, αλλα δεν ηξερα τι.
Το προσωπο γινοταν ολο και πιο ευδιακριτο καθως τα χρονια περνουσαν.
Ομως τη τελευταια στιγμη, μια τελευταια λεπτομερεια
διεφευγε,
και μου κατεστρεφε την εικονα.

Τι ειναι το Φαντασμα;
Κατι που σε παρακολουθει καθως εσυ ζεις τη ζωη σου, μηχανικα
κι αυθορμητα;
Τι ειναι το Φαντασμα;
Κατι που εχει παγιωθει πλαι σου,
εχοντας κερδισει το δικαιωμα να σε εξουσιαζει,
γιατι κατα βαθος εσυ εισαι εκεινος που του το παραχωρησε;
Ποια ειναι η διαφορα εκεινου που παρακολουθει
απο εκεινον που παρακολουθιεται;
Που ειναι αυτος που τυραννα
κι αυτος που τυραννιεται;
Αν μπροστα σε εναν Καθρεπτη ζουμε και πεθαινουμε,
τι μπορει να διακοψει τη χωροχρονικη συνεχεια μεταξυ
των φαντασματων που πληγωσαμε
και των ανθρωπων που καταντησαμε να ειμαστε;
Τι αλλο ειναι ενα Φαντασμα
πλην της Ενοχης;
Και γιατι αυτο που μας βασανιζει πραγματικα
δεν ειναι ο,τι πληγωθηκαμε
αλλα ο,τι πληγωσαμε;

Ποιος μπορει να σταθει μπροστα στον καθρεπτη και να φωναξει
"Εξαφανισου";
Πως θα τολμουσες να διωξεςι τους δαιμονες απ'το νου σου,
οταν ξερεις οτι χωρις  τη Συμβιωση με αυτον τον Ιο,
ο ξενιστης ειναι νεκρος;
Ποιος ηταν ο πραγματικος νεκρος,
εγω η εκεινη;
Νομιζω οτι τρελαινομαι
αρχιζει τωρα να μου χαμογελα,
νομιζω οτι τρελαινομαι
απαλα στο μετωπο με φιλα
κι απομακρυνεται
διχως να θελει τιποτα στο περασμα της να αφησει,

μα δε θα τρελαινομουν
και θα γινομουνα καλα
αν τη τελευταια φορα στον καθρεπτη,
 προτου με εγκαταλειψει
"ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΩ"
δεν μου ειχε ψιθυρισει...