Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ; (ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΚΟΥΣΕ, ΝΙΚΑΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΑΕΙ)



Ενα εκλεγμένο σκουπίδι, βουλευτής της Νέας Δικτατορίας, δήλωσε πριν λίγες μέρες ότι το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, ότι μπορείς να ζήσεις και με μια σόμπα στο χωριό. Είχε και δίκιο και άδικο. Δικαιώνεται ότι στον καπιταλισμό το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, απλά έπεσε λίγο έξω στις λεπτομέρειες: Δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Ο θάνατος της τετραπληγικής γυναίκας στην Κρήτη, επειδή η ΔΕΗ της έκοψε το ρεύμα που τη κρατούσε στη ζωή με μηχανική υποστήριξη, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Ενα άλλο εκλεγμένο σκουπίδι, δήλωνε πριν λίγες μέρες ότι "σαφώς και δε μπορεί να φορολογήσει ο Σαμαράς τους πλούσιους, εδώ δε μπορεί να το κάνει ο Ομπάμα". Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, δικαιώνει αυτή την δήλωση, δε χρειάζονται παραδείγματα. 

Ας ρωτήσουμε τους εφοπλιστές, για την αναγκαιότητα και τη συμβολή των οποίων στην Ελληνική Οικονομία έσκουζαν κάθε τόσο τα φυλακισμένα φασιστοειδή, μεταξύ άλλων. Όλοι αυτοί ξέχασαν δύο λεξούλες μόνο, οι οποίες είναι "Στον Καπιταλισμό"
Στον Καπιταλισμό είναι που οι πλούσιοι δεν φορολογούνται, καλούμενοι οι υπόλοιποι να πεθάνουν για τα υπερκέρδη τους. Και ο Καπιταλισμός δεν είναι όυτε φυσικό φαινόμενο, ούτε αναπόφευκτη πραγματικότητα. 'Ενας τρόπος οργάνωσης της Οικονομίας είναι, που επηρεάζει τα πάντα, απο πολιτική μέχρι κουλτούρα. Επηρεάζει λέγεται μέχρι και τις συνειδήσεις των ανθρώπων, κάνοντας τους αυτοκτονομελαγχολικούς μιζεροαπαθείς, γιατί πως αλλιώς λέγεται κάποιος που ακούει ένα εκλεγμένο σκουπίδι να του λέει στα ίσα ότι εσύ θα πληρώνεις και θα πεθαίνεις για τους πλούσιους, και η αντίδραση του να είναι η ψήφος του σε αυτόν;
(Τον τηλεπωλητή δε τον ψηφίζει μόνο ο νεοδημοκράτης, τον ψήφισε κι αυτός που ψήφισε Πασοκ-δημαρ-ποταμι-λαος-αποχη κλπ. Δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία. Δε χρειάζεται να αποδείξω, πιστεύω ότι αυτό δεν είναι σόφισμα, αλλά απλή λογική, καταλάβαινόμαστε)

'Ενα άλλο, μη εκλεγμένο, είναι Υπουργός Δικαιοσύνης. Και, τί έκανε; "κατήργησε εν κρυπτώ την διάταξη που ποινικοποιεί τον παράνομο πλουτισμό των πολιτικών. "

Δε το λέω εγώ, το σαμαρικο Αntinews το λέει.
Είναι ο ίδιος που σύμφωνα με δημοσίευμα του Hot Dog, κατέθεσε ψευδές πόθεν έσχες.
Κάθε μέρα ακούμε και κάτι τόσο φρικτό κι ανήκουστο ώστε να ξεχνάμε τα προηγούμενα.
Μία χιλιάδα αναρτήσεων δε φτάνει για να γραφτούν τα σκάνδαλα και οι σκανδαλώδεις δηλώσεις, απλώς του προηγούμενου μήνα.
Κάθε μέρα, ο Ελληνικός Λαός εξοντώνεται και πιστεύω ότι ο αποκλειστικός λόγος που τόσα σκάνδαλα βλέπουν το φως της δημοσιότητας ή τόσες απάνθρωπες δηλώσεις πολιτικών εκστομίζονται, είναι για να εθιστεί ο πολίτης στην ιδέα ότι είναι ένα ασήμαντο τίποτα που πρέπει να πεθάνει για το καλό των ντόπιων και ξένων ελίτ.
Το ότι, όσοι τα λένε δε παθαίνουν τίποτα από εξεγερμένους έστω όχλους, δηλώνει ότι γίνεται καλή δουλειά. Όντως οι πολίτες έχουν σχεδόν πειστεί ότι είναι ασήμαντα τίποτα που πρέπει να πεθάνουν.

Κι εδώ, είναι που κάνουμε πολλοί ένα σημαντικό λάθος.

Γράφαμε και λέγαμε ότι είναι λίγοι και είμαστε πολλοί, ότι βρίσκονται απέναντι στον λαό, ότι ο λαός είναι σύσσωμος απέναντι τους κλπ κλπ.
Δεν είναι λίγοι. Είναι κι αυτοί πολλοί. Και δε πρέπει να απορούμε που στις εκλογές μαζεύονται τόσοι πολλοί δικοί τους.
Το Δικαστικό Σώμα είναι μαζί τους. Όχι όλοι, αλλά αυτοί που πρέπει: Οι ανώτατοι Δικαστικοί που μπορούν να ανατρέπουν τις φιλολαϊκές αποφάσεις των κατώτερων Δικαστηρίων. Και οι κατώτεροι, είτε εκ πεποιθήσεως είτε από τη τρομοκρατία και τις απειλές που υφίστανται, υποκύπτουν.
(Να θυμηθούμε τη καταγγελία-αναφορά Πρωτοδίκη ότι ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου τη κάλεσε να την απειλήσει γιατί επέμενε να πληρώσει ο Αδωνις Γεωργιάδης 100.000 Ευρώ στον Καμμένο για συκοφαντική δυσφήμηση κι όχι 15.000, όσα δηλαδή ζητούσαν οι υπόλοιποι Δικαστές της σύνθεσης του συγκεκριμένου Δικαστηρίου; Αλήθεια, γιατί τόση βούβα από όλα τα κόμματα στην απίστευτη αυτή καταγγελία, που, αν αληθεύει βέβαια,  αποδεικνύει τις αφόρητες πιέσεις που δέχονται οι Δικαστές; Φαντάσου για το πιο απλό τέτοια τρομοκρατία, τί θα γίνεται στα υπόλοιπα... Γιατί τόση μούγκα στη στρούγκα ρε παιδιά; Σαφώς κι όποιος Δικαστής δεν παραιτήθηκε αυτά τα χρόνια, είναι, καλώς ή κακώς , συμμέτοχος στη γενοκτονία της χώρας, αλλά και μία που βγήκε να καταγγείλει κάτι τόσο βαρύ, θάφτηκε το θέμα απο ΟΛΟΥΣ, και το μήνυμα εστάλη.)
Οι ένστολοι είναι μαζί τους. Όχι όλοι, και ούτε είναι σωστό να τσουβαλιάζουμε γιατί έντιμοι και συνειδητοποιημένοι βρίσκονται παντού. Όμως, αυτοί είναι που τους προστατεύουν, αυτοί είναι το χέρι του Δημίου που τσάκισε και τσακίζει στο ξύλο όποιον προσπάθησε να αντισταθεί. Αυτοί έχουν τα όπλα. Η αντικειμενική ευθύνη είναι δεδομένη.

(Δεν είναι τυχαίο που όσα χρήματα δόθηκαν αυτά τα χρόνια πλην αποπληρωμή χρεών και τάισμα κοπρόσκυλων υμετερων, είναι μόνο για ένστολους και δικαστές. Αυτοί είναι οι μοναδικοί που κάθε Δικτατορία θέλει να τα έχει καλά μαζί τους. Ενστολοι και δικαστές, οι υπόλοιποι ψόφο)


Οι υπόλοιποι ψόφο;  Όχι ακριβώς.


1) Υπάλληλοι της Βουλης. Συγγενείς των βουλευτών που αναλογικά με τις σύγχρονες συνθήκες, αμείβονται σαν Κροίσοι. Check!

2) Υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι, κι αυτόι βολεμένοι-ρουσφέτια-μιζαδόροι που κάνουν μπιζνες και μοιράζονται τις μίζες- Γενικοι Διευθυντές-Διευθυντές στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, μαγκίτες τύπου energa που κλέβουν το κράτος και στις Δικες τους έχουν για δικηγόρους υπουργούς της κυβέρνησης, βλέπε Βορίδη. Check!
3) Ακαδημαϊκοι ή τουλάχιστον, η πλειοψηφία τους. Η Παιδεία καταστράφηκε κι αυτοί βγαίναν στα κανάλια τα πρώτα χρόνια του Μνημονίου να καταγγείλουν τη Κυβέρνηση γιατι ...δεν το εφαρμόζει. Με τα αντίστοιχα δωράκια μετα, τρανό παράδειγμα ένας τύπος που τον θυμάμαι να ζητάει περισσότερο αίμα και πέρσυ διορίστηκε πρόεδρος σε ένα Κέντρο Οικονομικών ερευνών.
4) Δημοσιογράφοι και λοιποί που δουλέυουν στα χουντοκάναλα και στις χουντοφυλλάδες. Δεν είναι και λίγοι.
5) Εργαζόμενοι σε Τράπεζες, τουλάχιστον οι υψηλά-μεσαία αμειβόμενοι. Δε θα στηρίξουν αυτοί σταθερότητα κι Ευρώ;
6)Το σύνολο των συνδικαλιστών των συλλόγων ελεύθερων επαγγελματιών. Ή τουλάχιστον, η πλειοψηφία τους. Να μιλήσουμε για μικρομαγαζάτορες που τους σκοτώνει κανονικά ο ΟΑΕΕ; Να μιλήσουμε για μηχανικούς; Κατεστραμμένοι για τους ίδιος λόγους με τους δικηγόρους. Νέοι μηχανικοί απειλούνται με φυλακίσεις γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το ΤΣΜΕΔΕ τους. Για Δικηγόρους; Κατεστραμμένοι. Κανείς δε μιλάει για αυτούς γιατι κατά ένα περίεργο τρόπο οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι δικηγόροι έχουν λεφτά (Τους τα φέρνει ο πελαργός).
Και οι συνδικαλιστές, ξεπουλημένοι. Τους άφησαν ανυπεράσπιστους.
 Ολα αυτά που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια σήμαναν τον θάνατό τους, ιδιαίτερα των νέων. Αυτοί που έρχονται θα περάσουν ακόμα χειρότερα, μιας κι αυτό που επιδιώκεται είναι η ύπαρξη γραμματέων για τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία με πτυχίο Νομικής. 'Ερχεται μαρασμός και πείνα με τη σύμφωνη γνώμη των καθαρμάτων μεγαλοδικηγόρων, οι οποίοι καθόλου δε βλάπτονται από αυτό, μιας και θα μειωθεί ο ανταγωνισμός κι αυτοί θα εξακολουθήσουν τη ζωάρα τους, εκμεταλλευόμενοι ως κανονικούς δούλους νεότερους "συναδέλφους" τους. Για τους καραγκιόζηδες που χαίρονται με αυτό, μιας και όντως πολλοί δικηγόροι τους ξεφράγκιαζαν για ψύλλου πήδημα, I have news for you :Οι τιμές όχι μόνο δε θα πέσουν, αλλά θα αυξηθουν.
 Αυτoί που σας ξεφράγκιαζαν, 
με μειωμένο ανταγωνισμό μιας και πολλοί δικηγόροι θα βάλουν στο κώλο τα πτυχία τους και θα κάνουν διακοπή επαγγέλματος αδυνατώντας να πληρώσουν εισφορές, 
θα σας ξεφραγκιάζουν ακόμα περισσότερο. Οι ίδιοι ακριβώς μιλάμε. Τελείωσε η Προσβαση στη Δικαιοσύνη. μάγκες, έστω και σε αυτή. Και για είμαστε δίκαιοι, ψηφίστε κι εσείς πανηλίθιοι, τους κεντροαριστερούς Αλεξανδρήδες στους συλλόγους σας, 
ψηφίστε τους να σας υπερασπιστούνε. 
Το "μορφωμένο" πρόβατο είναι σαφώς πιο καταδικαστέο κι αποκρουστικό από το "αμόρφωτο".
Για τους γιατρούς, τα ίδια. Οι πανεπιστημιακοί κάνουν κουμάντο. Νέοι γιατροί εξαθλιώνονται, αντιθέτως ζούνε και βασιλεύουν όσοι ζητάνε 2.000 φακελάκι από ετοιμοθάνατους, αφήνοντας τους να πεθάνουν όταν καταγγέλλονται.

7) Πληρωμένα καθάρματα πάσης απασχόλησης που παρελάζουν από τα κανάλια μη βρίσκοντας λέξη να πούνε για την Ελληνική Τραγωδία. Κι όσοι βρίσκουν κάτι να πούνε, τους στέλνουν το ΣΔΟΕ για ανταπόδωση.
8) Μεγαλοπαπάδες-Εκκλησία.






Δεν είναι λίγοι, είναι πολλοί. Βάλε και τις οικογένειες των προαναφερθέντων. Μιλάμε για κανονικό Εμφύλιο. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευθύνες και για να είμαστε ειλικρινείς: Ας υποθέσουμε ότι ήμουν ένας από αυτούς. Είχα ένα σταθερό μισθό και προς το παρόν, δε φοβόμουν την εξαθλίωση (Αρκετοι από τους προαναφερθέντες τη ζούνε ή θα τη ζήσουν γιατί δεν είναι όλοι τόσο απαραίτητοι στο Σύστημα. Απλά ακόμα κι αυτοί θα ψηφίζουν "Σταθερότητα" γιατί φοβούνται ότι το Αύριο δίχως κυβέρνηση Σαμαρά θα είναι ακόμα χειρότερο)

Αν λοιπόν ήμουν ένας από αυτούς, το πιθανότερο είναι ότι δε θα καθόμουν να τα γράψω όλα αυτά. Σίγουρα δε θα δικαιολογούσα τη σφαγή των υπολοίπων, σίγουρα θα με έπνιγαν οι ενοχές με αυτά που βλέπω. Όμως, δε θα το πολυζόριζα το θέμα. όχι ότι το ζορίζω τώρα δηλαδή. Αυτό είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό. Ανθρώπινη ίσως είναι και η στάση των υπολοίπων, γιατί ο φόβος είναι κάτι πολύ ανθρώπινο σήμερα, που το σύνολο του Δυτικού Κόσμου είναι χέστηδες και παραδομένοι. Φυσιολογική όμως είναι; 'Εγραψα τόσες λέξεις για να εξηγήσω το φαινόμενο , όσο όμως κι αν πιστεύω ότι κατάφερα εν μέρει να το εξηγήσω, και πάλι μου μοιάζει αδιανόητο να έρχονται με το όπλο στο χέρι κι εσυ να τους γυαλίζεις τη κάννη.

'Αρα, που καταλήγουμε;


Καταλήγουμε σε αυτό που νικούσε, νικάει και θα νικάει.


Το βλέπεις στη Γάζα, στην Ουκρανία, όπου υπάρχουν συρράξεις, αλλά κι εκεί που υποβόσκουν.

Αυτό που νικούσε, νικάει και θα νικάει, δεν έχει καμία σχέση με την Ηθική, τη Δικαιοσύνη, τον "ανθρωπισμο" και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλα τα παραπάνω είναι 'εννοιες μεταφυσικές, λιγότερο αποδεδειγμένα και πραγματικά κι από την αστρολογία ή τους σεληνάνθρωπους. Δεν υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο, ποτέ δεν υπήρξαν. 'Εχουν αξία μόνο ως μετατρεψιμότητα στη βούληση για Δυναμη. Στο κατά πόσο μπορούν να πείσουν τα πλήθη στο να στρατολογηθούν στη μερια εκείνου που τα επικαλείται. Ό,τι μπορεί να με κάνει να πεθάνω για αυτό, έχει αξία γιατί έτσι αυξάνεται η Δυναμη εκείνου που με χρησιμοποιεί, είτε με τη καλή έννοια γιατί κι ο ίδιος τα πιστεύει, είτε με τη κακή, όταν με εκμεταλλεύεται.
Αυτό που νικούσε, νικάει και θα νικάει δηλαδή, δεν έχει καμία σχέση με το Καλό και το Κακό, το Δίκαιο και το ΄Αδικο (Σε αυτόν τον κόσμο τουλάχιστον, αυτά δεν υπάρχουν).
 Το Καλο για κάποιον είναι το κακό κάποιου άλλου. Το Καλό για τους προαναφερθέντες είναι το Κακό των υπολοίπων, και τούμπαλιν, δεν υπερασπίζομαι κάποια πανανθρώπινη και διαχρονική έννοια όταν εχθρεύομαι πχ τον ματατζή που με σπάει στο ξύλο επειδή διαμαρτύρομαι για την εξαθλίωσή μου. Τον κώλο μου κοιτάω εγώ, τον κώλο του κι αυτός.

(Και το ότι όλοι κοιτάνε μόνο τον κώλο τους είναι η αιτία που ολονών ο κώλος είναι παραβιασμένος)


Εγώ η καθαρίστρια, εγώ ο σχολικός φύλακας, εγώ ο εργαζόμενος της ΕΡΤ, εγω ο αγανακτισμένος.

Η μόνη διαφορά μας είναι ότι με νικάει επειδή είναι δυνατότερος.
Αυτό που νικούσε, νικάει και θα νικάει είναι επομένως η Δύναμη. Το Δίκιο του Ισχυρού.
Αυτός που έχει τα όπλα. 
Ή Αυτός που μπορεί να μην έχει τα όπλα, αλλά ειναι αποφασισμένος να πεθάνει για τα πιστεύω του
(Να θυμηθούμε εδώ τον Τζον Στιούαρτ Μιλ ""«Ένας άνθρωπος με “πιστεύω” έχει όση δύναμη διαθέτουν 100.000 άνθρωποι με απλά ενδιαφέροντα».

Αυτό που νικούσε, νικάει και θα νικάει, για να επανέρθουμε στην αρχή της ανάρτησης και τις ειλικρινείς δηλώσεις των εκλεγμένων σκουπιδιών, είναι αυτό ακριβώς που είπε ο Σαμαράς στο συνέδριο του ΕCONOMIST :Όποιος δε προσαρμόζεται, πεθαίνει.
Απλό, αληθινό και ακαταμάχητο. Όποιος δε προσαρμόζεται στη πραγματικότητα, όποιος δε καταλαβαίνει τί συμβαίνει γύρω του, όποιος στα στρατόπεδα που πάντα ύπηρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν (ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ), επιλέγει τη πλευρά εκείνου που πίνει το αίμα του, φυσικά και θα πεθαίνει. Μπορούμε να θρηνούμε όσο θέλουμε τους νεκρούς μας, αλλά κάθε στιγμή του θρήνου μας δεν είναι παρά η αιτία για τον επόμενο.
Δεν έχει νόημα ο θρήνος, η καταγγελία, δεν έχει νόημα το μπινελίκι ή  μια δήλωση κομματικού στελέχους για "τις ευθύνες της ΔΕΗ για τον θάνατο της τετραπληγικής γυναίκας στην Κρήτη, 'η ακόμα χειρότερα -Θεέ μου βόηθα- μια διαδήλωση διαμαρτυρίας.
Βασικά, τη γυναίκα δε τη σκότωσε μόνο η ΔΕΗ. Η μόνο το νουδουπασοκ, η μόνο η ΕΕ με όσα μας επιβάλλει, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ. Τη γυναίκα αυτή τη σκοτώσαμε όλοι. Ολοι όσοι συμφωνούμε με τα εκλεγμένα σκουπίδια ότι το ρευμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό και ότι πρέπει να κόβεται όταν δε πληρώνεται. Κι όχι μόνο οι νεοφιλέλευθεροι αλήτες ή οι αριστεροι καπιταλοεξανθρωπιστές. Τη σκότωσαν και οι ψόφιες διαμαρτυρίες των υπολοίπων. Τη σκότωσαν τα λόγια του κώλου που δε γίνονται πράξεις. Το σύνολο των Ελλήνων πολιτών που κάθεται και τους κοιτάει. Οι "καυστικές" ατάκες στο twitter.
Και τύποι σαν εμένα, με τις πεθαμένες και ψοφοδεείς αναρτήσεις τους.
(Τwitter η facebook δεν έχω αλλά και το blogspot δεν έχει διαφορά)

Αυτό που νικούσε, νικάει και θα νικάει  είναι η μοναδική πανανθρώπινη και διαχρονική αλήθεια. Πες το κοινωνικό δαρβινισμό, δαρβινισμό σκέτο, survival of the fittest, νεοφιλελευθερισμό, wille zur macht, Oλυμπιακό στο ποδόσφαιρο :)
πες το όπως θέλεις, 
όπως και να το πεις η να του εναντιωθείς προβάλλοντας ναρκωτικές σκέψεις όπως Ανθρωπότητα-Ηθική-Δικαιώματα, 
δεν αλλάζει. 
Δεν υπάρχουν δικαιώματα, υπάρχουν κατακτήσεις κι αυτό είναι κάτι που πολλοί αγνοούμε.
 Κι εδώ ακριβώς εμφιλοχωρεί η θετική όψη του πράγματος: η Δύναμη αλλάζει χέρια. Κατακτήσεις πάντα είχαν οι λαοί, άσχετα αν τις έχαναν, τις ξανακέρδιζαν κλπ. Η Δυναμη αλλάζει χέρια, και ο πιο αποφασισμένος με τη μεγαλύτερη πειθώ μπορεί κάποτε να εκφράζει ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι των λαών από ότι τώρα. Η Αστική Ταξη, προοδευτική και φιλολαική για την εποχή της, γκρέμισε πανίσχυρες αυτοκρατορίες, μοναρχίες, Εκκλησίες κλπ.
Αστική Τάξη: Βαρδινογιαννολατσομπομπολαιομελλισανιδαιοι.
Όπως γκρέμισε, μπορεί να γκρεμιστεί.
Μπορούμε κάλλιστα να μην αποδεχτούμε την αναγκαιότητα του γκρεμίσματος της, ή ότι αυτό που νικούσε, νικάει, θα νικάει και θα σκοτώνει τους φτωχούς και τους μικρούς, είναι η αστική τάξη, 
τουλάχιστον αυτός που δε το αποδέχεται ας είναι μέλος δυνάμεων καταστολής, δικαστής, μεγαλοδικηγόρος, μεγαλοδημοσιογράφος η βυσματούχο κομματοσκυλο κλπ,
γιατί στην περίπτωση αυτή θα έχει και δίκιο ο άνθρωπος: Γιατί να αποδεχτεί κάτι που δε τον συμφέρει;
Μα αν δεν είναι όλα αυτά, θα είναι κορόιδο. Και τα κορόιδα πεθαίνουν. Όσοι δε προσαρμόζονται στην αναγκαιότητα και στα νέα (;) δεδομένα, πεθαίνουν.\
Οπως πεθαίνουν και τα μη κορόιδα, που κάθονται τους κοιτούν. Δεν το καθιέρωσε το πράγμα ο Ντάργουιν ή ο Χέρμπερτ Σπένσερ (εισηγητής του κοινωνικού δαρβινισμού)
τα παμε, υπήρχε απ'την αρχή.

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

TOP-20 ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ DRAMEDIES (ΚΩΜΩΔΙΑ-ΔΡΑΜΑ-ΡΟΜΑΝΤΣΟ)


Δε τα λες και ψυχολογικά δράματα,
και  θα δυσκολευτείς να τα αποκαλέσεις κωμωδίες λόγω του ότι δε θα ξεραθείς κι από τα γέλια βλέποντας τα. Dramedy ειναι ο αμερικάνικος νεολογισμός από το drama και comedy, αλλά αυτός ο όρος δημιουργήθηκε για τηλεοπτικές σειρές.
Να κλείσουμε στο "Συναισθηματικό Δράμα με κωμικές πινελιές";
 Στο IMDB χαρακτηρίζονται comedy-drama-romance, κάτι τέτοιο λοιπόν είναι οι ταινίες της λίστας, σε κάποιες υπερισχύει το ένα στοιχείο, σε άλλες το άλλο. Θα συγκινηθείς, θα γελάσεις και το κυριότερο: Θα μπεις σε σκέψεις. Για έρωτες, για σχέσεις, για φιλίες. Αν το παρόν σου δε λέει και πολλά, θα νοσταλγήσεις.
 Αρχέτυπα εδώ είναι, από τη μία το BIG CHILL (αρκετές οι ταινίες για τις παλιοπαρέες που (δεν) άντεξαν στο πέρασμα των χρόνων), από την άλλη, μάλλον το 500 days of summer (αρκετά και τα αντισυμβατικά love-stories που δεν έχουν σχέση με τα παλιότερα του είδους).
(Ένα ακόμα αρχέτυπο, μάλλον το BREAKFAST CLUB)
(Kάποιες βέβαια δεν εντάσσονται σε καμία εκ των δύο υποκατηγοριών. Το στοιχείο ίσως που ενώνει περισσότερο τις ταινίες της λίστας πέρα από τη κωμωδία, το δράμα και το ρομάντσο, είναι ο ρεαλισμός, δεν υπάρχουν πολλά φρου φρου κι αρώματα, οι χαρακτήρες είναι γήινοι,τρωτοί, με ελαττώματα και οι καταστάσεις βγαλμένες από τη ζωή. Ούτε αυτό όμως είναι απόλυτο: Κανα δυο εξ αυτών είναι σχεδόν sci-fi!)
Η σειρά αξιολόγησης είναι λιγότερο ενδεικτική από ποτέ: Με εξαίρεση τις πρώτες 5-6, οι περισσότερες μου αρέσουν πάνω κάτω το ίδιο.





20)            SIDEWAYS                           ALEXANDER PAYNE

                     http://www.imdb.com/title/tt0375063/?ref_=nv_sr_1

Ενα υπέροχο road movie από τον Πέην, με δύο φίλους που κάνουν ένα ταξίδι στην ύπαιθρο για κάποια φεστιβάλ κρασιού. Εκπληκτικος ο Τζιαμάτι, στα ίδια επίπεδα και ο Χευντεν Τσερτς.


 










19) DAZED AND CONFUSED                         RICHARD LINKLATER

                                     http://www.imdb.com/title/tt0106677/?ref_=nv_sr_1        

Αρκετές είναι οι ταινίες που δε θυμάμαι πολλά παρά μόνο πόσο μου άρεσαν. Μία εξ αυτών, τούτη εδώ. 1976, Αμερική, νεολαία. Αφού με ξενέρωσε λίγο το before midnight, έπρεπε  να τιμήσω κι εδώ τον Λινκλέητερ, τον μεγάλο αυτό σκηνοθέτη του Αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου.



               







18)  THE SPECTACULAR NOW                           JAMES ;PONSOLDT

                             http://www.imdb.com/title/tt1714206/?ref_=nv_sr_1  









17)    500 DAYS OF SUMMER                            MARC  WEBB

http://www.imdb.com/title/tt1022603/?ref_=nv_sr_1


'Ενα από τα πιο ρεαλιστικά love stories όλων των εποχών (Δεν συμπεριλαμβάνονται εκείνα που παθαίνουν αρρώστιες και πεθαίνουν οι πρωταγωνιστές του, ή δεν έχουν να φάνε κλπ, εννοώ εκείνα που είναι ρεαλιστικά στην απεικόνιση των συναισθημάτων των ηρώων). Για αυτό και δεν το έχω στην πρώτη πεντάδα, γιατί όσο μου άρεσε άλλο τόσο μου την έσπασε:)











16)   ΤΗΕ PERKS OF BEING  A WALLFLOWER               STEPHEN CHBOSKY

                   http://www.imdb.com/title/tt1659337/?ref_=nv_sr_1


'Ένα παιδί με βαρύ και τραυματικό παρελθόν, που προσπαθεί να ενσωματωθεί στη κανονικότητα του σχολείου του. Πολύ συγκινητική ταινία, που καταφέρνει να μη γίνεται ψυχοπλακωτική, διαπραγματευόμενη δύσκολα θέματα.












15)  ABOUT LAST NIGHT                       EDWARD ZWICK

       http://www.imdb.com/title/tt0090583/?ref_=nv_sr_2


Oι γεννημένοι στα 70's 'αντε και αρχές 80"s, θα θυμηθούν τα μικράτα τους και θα συγκινηθούν. Δε θυμάμαι καλά τη ταινία, πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που την είδα για πολλοστή φορά, 80's, Ντέμι Μουρ, Ρομπ Λόου, Μπελούσι (όχι η Μόνικα ρε, ο ημίθεος Τζέημς!). Αλλά όχι μια τυπική 80's ταινία.
Ντέηβιντ Μάμετ στο σενάριο και συναισθηματικά αδιέξοδα, και φυσικά μη δει κανείς το remake του 2014. Εδώ παίδες.


                                            



14)     WONDER  BOYS                                  CURTIS HANSON

                http://www.imdb.com/title/tt0185014/?ref_=nv_sr_1


   
'Oταν την είχα δει, είχα σκεφτεί πόσο ανήθικη ταινία είναι. Τώρα σκέφτομαι πόσο συντηρητικός ήμουν τότε, μολονότι νέος! Αργότερα στο μέλλον μπορεί να την αποκηρύξω, οπότε τώρα που γυρίζει: Ο Μάικλ Ντάγκλας είναι ένας καθηγητής που τον παρατάει η γυναίκα του και προσπαθεί να ορθοποδήσει με ό,τι μπορεί. Βαθεία ανθρώπινη και τρυφερή, με χιούμορ και ζωντανια.



                                                                                  

                                         





13)       DAN IN REAL LIFE                          PETER HEDGES

                         http://www.imdb.com/title/tt0480242/?ref_=nv_sr_1                

Η πιο "καθαρόαιμη" κωμωδία της λίστας, δεν έχουμε δράματα πολλά εδώ!  Μια όμορφη feel good ταινία, μολονότι το να καψουρεύεσαι τη γυναίκα του αδερφού σου δίχως να ξέρεις ποιά είναι, δεν ακούγεται και τόσο feel good.                                                                                                                                                                         








12)  GARDEN STATE                                       ZACH BRAFF

                                 http://www.imdb.com/title/tt0333766/?ref_=nv_sr_1

Ζακ Μπραφ, δε χρειάζονται πολλά, όσοι πιστοί προσέλθετε (Γεια σου ρε ψηλέ:)
Υπόθεση; Ένας τύπος σκάει στη κηδεία της μητέρας του, όντας αποκομμένος από την οικογένεια του εδώ και χρόνια. 'Αλλό ένα αρχετυπικό σενάριο, πάνω στο οποίο έχουν βασιστεί ταινίες της λίστας κι εκτός, όπως το αξιόλογο pieces of april.




                                                   





11)      ABOUT A BOY                            CHRIS WEITZ/PAUL WEITZ

                                     http://www.imdb.com/title/tt0276751/?ref_=nv_sr_1











10)  CASTAWAY ON THE MOON                                 HAE-JUN LEE

                               http://www.imdb.com/title/tt1499666/?ref_=nv_sr_4

Δε γίνεται να λείπει από καμιά λίστα η Ν. Κορέα! Περισσότερο love story από οποιαδήποτε ταινία της λίστας, τούτη εδώ η σχεδόν σουρεαλιστική ταινία αποτυπώνει με εκπληκτική-ρεαλιστική διαύγεια τα ερωτικο-υπαρξιακά αδιέξοδα της μεγαλούπολης, αρκεί να δεχτείς τις όχι τόσο ρεαλιστικές συμβάσεις της ( "Ναυαγός" -'υστερα από αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας- σε νησίδα εντός μεγαλούπολης, επικοινωνεί με κοπέλα κλεισμένη στο διαμέρισμα της με γράμματα πάνω στην άμμο και σημειώματα σε μπουκάλι).



                        













9)     LITTLE  MISS SUNSHINE                     JONATHAN DAYTON/VALERIE FARIES     

                          http://www.imdb.com/title/tt0449059/?ref_=fn_al_tt_1



                        








8)  FORGETTING SARAH MARSHALL               NICHOLAS STOLLER

                                  http://www.imdb.com/title/tt0800039/?ref_=nv_sr_1

Εδώ μία εκπρόσωπος του σύγχρονου Αμερικάνικου "Appatow" χιούμορ, ίσως η πιο ταιριαστή.
Το τραγούδι του Jason Segel για τον Δράκουλα, έπος!

                                        







7) STRANGER THAN FICTION                  MARC FORSTER

                                http://www.imdb.com/title/tt0420223/?ref_=nv_sr_1

Μπορεί ο Φέρελ να παίξει  σουρεαλιστική dramedy κι όχι μόνο καμμένη κωμωδία; Βέβαια.


          








6)   BEAUTIFUL GIRLS                     TED DEMME

                             http://www.imdb.com/title/tt0115639/?ref_=nv_sr_5



                       



Kι εδώ το κλασσικο: "Τύπος συναντά την παλιοπαρέα του ύστερα από πολλά χρόνια". Συγκίνηση, νοσταλγία, ενδοσκόπηση, χρόνος. ΄Όπως και στο αρχετυπικό bic chill που θα δούμε παρακάτω, αναδεικνύεται η σοφία του στίχου "Ολα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν".









5)  SINGLES                          CAMERON CROWE

                               http://www.imdb.com/title/tt0105415/?ref_=nv_sr_2

Ματ Ντίλον στα καπάκια (Αυτός και η Ναταλι Πορτμαν παίζουν σε διπλό ταμπλό στη λίστα!).
Ξανά νέοι στα εικοσι κάτι που αναζητούν τη μοίρα και τον εαυτό τους (Μήπως ταυτολογία;) στο Σηάτλ, στις αρχές των 90's. Δε θυμάμαι σχεδόν καθόλου τη ταινία. Ο λόγος που τη  βάζω τόσο ψηλά είναι ότι κάθε φορά που την έβλεπα, από τα 18 μέχρι τα 26 μου, ανακάλυπτα και κάτι καινούριο, συγκινιόμουν με διαφορετικό τρόπο, με έβαζε σε τόσες σκέψεις. Μη φανταστείτε κανά κοινωνικό μήνυμα, για ανθρώπινες σχέσεις μιλάμε εδώ. Το πιο σημαντικό τότε, το πιο σημαντικό και τώρα που χρειαζόμαστε όσο ποτέ ο ένας τον άλλον.
Φοβάμαι μήπως τη δω σήμερα και ξενερώσω. Ο χρόνος σε δυναμώνει μεν, αφαιρώντας σου δε τη δυνατότητα να βουτάς μέσα στα συναισθηματα σου δίχως την ανησυχία μήπως πνιγείς.


                                            









4) THE  BREAKFAST CLUB                         JOHN HUGHES


                           http://www.imdb.com/title/tt0088847/?ref_=nv_sr_1


Κι εδώ, ό,τι είπαμε για το 15 (About last night). Πίσω στη γενιά των 80's. Στον Εμίλιο Εστεβέζ και στη Μολυ Ρηνγκγουολντ.       


                                        











3)   MY SASSY GIRL                            JAE-YUNG KWAK

                                     http://www.imdb.com/title/tt0293715/?ref_=nv_sr_2


Δε ξέρω τι να γράψω εδώ. Εγώ τη θεωρώ ένα από τα ομορφότερα love-story που έχω δει ποτέ αλλά κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος με τον Κορεάτικο Κινηματογράφο και δεν δέχεται τις συμβάσεις του ή αρνείται να "μπει" σε αυτή τη κουλτούρα, δε θα πολυγουστάρει. Καμία μα καμία σχέση με τις δυτικές ιστορίες αγάπης. 


                                









2)    BIG CHILL                               LAWRENCE KASDAN


                          http://www.imdb.com/title/tt0085244/?ref_=nv_sr_1


"A group of seven former college friends gather for a weekend reunion at a South Carolina winter house after the funeral of one of their friends."

Aυτά. Και το ταξίδι ξεκινάει. Σχέσεις, έρωτες, ανεκπλήρωτα κι αδιέξοδα και κρυμένες εντάσεις.
Όπως λένε οι Αμερικάνοι, a generational film. Για τους γεννημένους στα 60's. Εγώ δεν ανήκω εκεί αλλά με άγγιξε το ίδιο. Ταινία-Μύθος, που έπλασε νομίζω νέα κινηματογραφικά είδη.


                                                              





1)  HIGH FIDELITY                                 STEPHEN FREARS

                                     http://www.imdb.com/title/tt0146882/?ref_=nv_sr_1

Ξανά βιβλίο του Νικ Χόρνμπυ. Βγαίνει όπου να΄ναι κι άλλη ταινία βασισμένη σε βιβλίο του.
HIGH FIDELITY. 2000. Ο Τζον Κιούζακ, ιδιοκτήτης ενός μικρού δισκάδικου που χτυπιέται από τον ανταγωνισμό με τα θηρία, τρώει σουτ από τη κοπέλα του. Κι αναρωτιέται τί δε πήγε καλά. Σαν ένα πραγματικό φρικιό με τις λίστες (Τί μου θυμίζει, τί μου θυμίζει...), φτιάχνει μία ακόμα, top-5 χειρότερων χωρισμών. 
Είναι η ποπ μουσική που μας έκανε μελαγχολικούς η την ακούμε επειδή ήμασταν απο πριν; (ένα από τα ερωτήματα της προηγούμενης φωτεινής, ελπιδοφόρας και χαρούμενης ανάρτησης:)
Οι λάτρεις της Μουσικής δε περιμένουν τις λίστες μου, την έχουν ήδη δει. Μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Για να αντλήσεις κουράγιο, να ξεχαστείς και να θυμηθείς ότι μέχρι και πριν λίγα χρόνια ήμασταν κανονικοί άνθρωποι, με απλές σκέψεις, με απλά αδιέξοδα, με απλούς προβληματισμούς, όπως πρέπει δηλαδή να είναι όλοι οι άνθρωποι. Κι όχι να σκέφτονται πως θα επιβιώσουν, όχι να σκέφτονται ποιό είναι το άυριο που περιμένει τα παιδιά τους, όχι να σκέφτονται πως θα γλυτώσουν από τους αδίστακτους δολοφόνους της κυβέρνησης(και λοιπων εξουσιών) που τους σκοτώνουν καθημερινά.
Kι αυτός είναι ο σκοπός των δικών μου λιστών.  Να θυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι, με απλές αναγκες, με απλά ενδιαφέροντα, να θυμηθούμε τις απλές, μικρές χαρές μας, ακόμα κι αν αυτές οι χαρές, ενταγμένες στην κοινωνία του Θεάματος, μας αποκοίμησαν. Κι ίσως όταν ξυπνήσουμε, να αντιληφθούμε ότι απαγορεύεται να φέρεσαι στους ανθρώπους λες κι είναι σκουπίδια και σαβούρα.
Γιατί, ο δολοφόνος που φέρεται έτσι, πιθανόν αύριο να αντιμετωπιστεί το ίδιο. Και χειρότερα. Κι αυτό το "πιθανόν" είναι ελπίδα. Και χαρά.


                                               







YΓ1
Συγγενεύουσα λίστα με αυτήν εδώ, η λίστα με τα love-stories

ΥΓ2 Έμειναν πολλές και καλές ταινίες απέξω. Κάβα για επόμενη λίστα, όρεξη να χουμε.








                                     

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΞΕΓΕΙΡΟΜΑΣΤΕ;" (ΡΟΚ, ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΠΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ)




H ανάρτηση αυτή είναι -κατά πάσα πιθανότητα- ο επίλογος της προσπάθειας μου να καταλάβω γιατί παραδοθήκαμε τόσο εύκολα, γιατί υποταχτήκαμε σε αυτούς που αδιαμφισβήτητα πια, είναι εδώ για να μας σκοτώσουν. Για να σκοτώσουν κυριολεκτικά ένα τμήμα του πληθυσμού και για να υποδουλώσουν το μεγαλύτερο κομμάτι του υπόλοιπου. 
Ανάλογη προσπάθεια έκανα για να καταλάβω στο γιατί τα κάνουν αυτά
Αλλά σε αυτό το γιατί, η εξήγηση ήταν πολύ ευκολότερο να βρεθεί. Σε κάθε μεγάλη οικονομική κρίση, εξοντώνονται κομμάτια του πληθυσμού γιατί απλούστατα δε χωράνε. Πετάγονται στη τρικυμία σαν ανθρώπινη σαβούρα. Δε θα επεκταθώ εδώ, όχι γιατι δεν είναι χρήσιμο (Η μεγάλη πλειοψηφία ακόμα αναρωτιέται) αλλα γιατί πολύ απλά δε με ενδιαφέρει. Αυτά για όσους έχουν ακόμα το κουράγιο να εξηγούν τί ήταν το Μάαστριχτ, γιατί στην ελεύθερη αγορά το πρόβλημα είναι δομικό, γιατί η συσσώρευση πλούτου "στουμπώνει" το σύστημα και πρέπει να καταστραφούν μέσα παραγωγής κλπ κλπ. 
Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας κυλάνε λιγότερο επώδυνα όταν αποδεχτείς ότι βρίσκεσαι μέσα σε αυτές.
Το ενδιαφέρον "Γιατί" δεν είναι λοιπόν αυτό. Αλλά το "Γιατί παραδοθήκαμε;" Γιατί, ενώ βλέπουμε σε ζωντανή σύνδεση την εκτέλεσή μας, όχι απλά δε το αποτρέπουμε, αλλά βαριόμαστε και να αλλάξουμε κανάλι. Τί είναι αυτό που έφερε την αδράνεια; Τι είναι αυτό που μας κάνει να αποδεχόμαστε τον θάνατό μας; Τί είναι αυτό που ακόμα και σε μια διαδικασία όπως οι Ευρωεκλογές, που καμιά σημασία δεν έχουν και καμιά πολιτική δε καθορίζουν, οι λαοί της Ευρώπης ψήφισαν συντριπτικά αυτούς που τους εξολοθρεύουν, δίχως έστω για μια υποτυπώδη διαμαρτυρία, να ψηφίσουν αντισυστημικά, από τη στιγμή που τίποτα δε διακυβευόταν. Κρατάμε το "Λαοί της Ευρώπης", βλέπε Δύση, γιατί αυτό που λέγεται ότι ο Ελληνας τελικά είναι ραγιάς και δούλος, δεν ισχύει, δεν είναι μόνο ο Ελληνας, συνολικά ο Δυτικός Άνθρωπος είναι νεκρός και η δυσφορία στα ρουθούνια και τις ψυχές μας είναι η αποφορά από το πτώμα του (μας) που όζει και σαπίζει.



Για να γίνουν  κατανοητά όσα ακολουθήσουν, θα πρέπει να διαβαστούν οι παρακάτω αναρτήσεις. Αλλωστε εδώ είναι επίλογος και θα γραφτούν ανθυπολεπτομέρειες.

ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ
Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΤΙΚΩΝ
Η ΑΕΝΑΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
SHAME
TO NEOΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΜΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΞΕΓΕΙΡΟΜΑΣΤΕ;
ΟΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ

Καταλαβαίνω ότι ο χρόνος που απαιτείται για αυτή την ανάγνωση είναι αρκετός, όμως εκεί γράφονται πράγματα που αξίζουν να διαβαστούν. Αν αύριο μια βλάβη της γκουγκλ εξαφάνιζε το ιστολόγιο, το μόνο κρίμα θα είναι αυτές οι αναρτήσεις: Για το σύνολο των υπολοίπων, δε θα χάσει η Βενετια βελόνι.










Στον επίλογο λοιπόν αυτής της προσπάθειας να καταλάβω γιατί παραδοθήκαμε αμαχητί, θα ξεκινήσω από τη Μουσική. Θα αναφερθώ στη Ροκ μουσική, που υποτίθεται ότι ήταν η επαναστατική. Προφανώς και δε θα ασχοληθώ πχ με την εμπορική ποπ μουσική, γιατί ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι τραγούδια που υποβαθμίζουν τη γυναίκα σαν αντικείμενο ή μιλάνε για το πόσο ωραίο είναι το χρήμα και τα αμάξια μετατρέποντας σε από άνθρωπο σε καταναλώτη, δε ριζοσπαστικοποιούν και τόσο.
(Μεγάλη κατάρα κυρίως για την Αμερικανική νεολαία αυτη η παναθλια εμπορική r&b τύπου rihanna η ψευτοραπ)
Αλλά κι ένα μεγάλο τμήμα τη; Ροκ μουσικής δεν διαφοροποιείται καθόλου. 
Στις προηγούμενες δεκαετίες θεωρούταν επαναστατικό να ακούς χαρντ ροκ μουσική που ασχολούταν αποκλειστικά με το σεξ και τα ναρκωτικά. Ή τα ξίδια. Τα γρήγορα αμάξια. Θέλω να γαμάω ό,τι κινείται και να βγάλω φράγκα για να οδηγώ γρήγορα αμάξια. 
Ήταν το μουσικό αντίστοιχο ακριβώς του Κωστόπουλου και θεωρείτο μάλιστα "επαναστατικό". Τερμα τα μεγάφωνα, κάψτε τα ηχεία. Εκατομμύρια παιδιά στη Δύση μεγάλωσαν με το γκλαμ-σληζ-χαρντ ροκ, επαναστατώντας τάχα απέναντι στους γονείς τους.
Διεκδικώντας δήθεν τη σεξουαλική απελευθέρωση, ξεχνώντας ότι η σάρκα δε λέει τίποτα όταν λείπει η ψυχή. 
Για να μη παρερμηνευτώ, δε πιστεύω ότι η σεξουαλική καταπίεση, οι απαγορεύσεις, οι παπαριές για αποχή πριν τον γάμο κλπ δημιουργούν άτομα σεξουαλικώς υγιή. Άτομα με απωθημένα δημιουργούν, που δε μπορούν να απολαύσουν το παραμικρό.
Τό ίδιο ακριβώς όμως δημιουργούν και τα ακριβώς αντίστροφα. Η σκέψη ότι μπορώ να γαμιέμαι ακόμα και με τα πόμολα, δίχως συνέπειες. Η σκέψη ότι η δέσμευση είναι κάτι αναχρονιστικό και ντεμοντέ. Η σκέψη ότι το σώμα μου ανήκει και μπορώ να το δίνω όπου γουστάρω.
Γιατι το σώμα σαφώς και μας ανήκει και μπορούμε να το δίνουμε όπου γουστάρουμε, 
αλλά αν το δίνουμε σε όλον τον κόσμο, το σώμα αυτό μολύνεται επειδή δε το αγγίζουν συναισθήματα παρά επιπόλαια και βιαστικά χέρια. Κι αυτό ισχύει και για τα δύο φύλα.
Απεχθάνομαι τις κοινωνίες της μπούργκας και της καταπίεσης των γυναικών. Πιστεύω ότι κοινωνίες που οι γυναίκες θεωρούνται κτήμα του άνδρα είναι κοινωνίες που δε πρέπει να υπάρχουν. Τα σιχαίνομαι αυτά, αν είχα στρατό θα εισέβαλλα σε χώρες που γίνονται βιασμοί και λιθοβολισμοι γυναικών επειδή πήγαν με άλλο άνδρα. Θα εισέβαλλα και δε θα άφηνα ζωντανό όυτε έναν άνδρα που τα θεωρεί αυτά φυσιολογικά.
Αυτό που λέω είναι ότι δε πρέπει να υπάρχουν απαγορεύσεις και ό,τι ο καθένας δικαιούται να πάει με όποιον/όποια γουστάρει και να κάνει ό,τι γουστάρει με κάποιον άλλον από τη στιγμή που είναι συναινών ενήλικος. Ταυτόχρονα όμως, πιστεύω στον αυτο-περιορισμό, πρέπει να ξέρουμε ότι και το άλλο άκρο, δεν ωφελεί. Για την ακρίβεια, είναι ένας από τους λόγους που παραδοθήκαμε. 
Τα σημερινά βιντεοκλιπ, όπου ημίγυμνες και ημίγυμνοι φωνάζουν για το πόσο πολύ θέλουν να γαμιούνται, είναι η απόδειξη της συνέπειας όλων αυτών. Καταλύοντας τον ρομαντισμό, τη δέσμευση, τον έρωτα, τον σεβασμό, τη διαφορετικότητα. Μάυροι, άσπροι και κίτρινοι, λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα. "Θέλω να γαμιέμαι", μα ουσιαστικά δε κάνουν ούτε κι αυτό. Γιατί έχει επέλθει κορεσμός. Γιατί χορτάσαμε από σάρκα. Γιατί αν η γκόμενα μας δεν είναι σα τη Μπιγιονσε, δε θέλουμε ούτε να την αγγίζουμε. Γιατί προτιμάμε να τον παίζουμε με τη κάθε Μπιγιονσέ. Γιατι τα πορνοσαιτ είναι μονίμως γεμάτα.
Γιατί το "I AM FREE TO DO WHAT I WANT", των Ρόλινγκ Στόουνς, δεν έχει τη παραμικρή αξία αν αυτό που κατέληξες να κάνεις είναι να ρουφηχτείς από τη κοινωνία του θεάματος και να περνάς την ώρα σου αποκλειστικά με ποδόσφαιρο, ψυχαγωγικές εκπομπές, κουτσομπολίστικα σαιτ, youtube
συσσωρεύοντας ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες που σε μετατρέπουν σε ένα πρεζάκι που περνά την ώρα του μαθαίνοντας ένα σωρό άχρηστα πράγματα, σε ένα πρεζάκι που σε αποκοιμίζουν με μεταμοντέρνο άρτον και θεάματα,
σε ένα πρεζάκι που στεναχωριέται μεν αν ξεπουλιέται η ΔΕΗ, αν μένει κόσμος χωρίς δουλεία, αν βλέπει στα σκουπίδια κόσμο να τρέφεται από αυτά,
αλλά αυτό που πραγματικά θα του χαλάσει τη μέρα θα είναι αν το κομπιούτερ του χρειαστεί επισκευή κι αναγκαστεί να μείνει κάποιες μέρες δίχως να ενημερωθεί για τα αθλητικά-κινηματογραφικά δρώμενα, δίχως να δει τις αγαπημένες του σειρές, δίχως να παίξει τα αγαπημένα του παιχνίδια κλπ.







Και για να επανέλθουμε στη μουσική. Στη Punk μουσική πχ. Ποιά ήταν ας πούμε η επαναστικότητα της punk, ενός προϊόντος που προωθήθηκε από μάνατζερ και πολυεθνικές;
Το να τραγουδάς πχ NO FUTURE; Μα, αυτό ακριβώς δεν ήθελαν οι καπιταλιστες επικυρίαρχοι αυτού του πλανήτη; Να καταλάβεις ότι δεν έχεις κανένα μέλλον παρά μόνο το μέλλον που εκείνοι θα σου επιβάλλουν; Τί άλλο ήταν ο μηδενισμός της πανκ από μια προσπάθεια να συνειδητοποιηθεί η ματαιότητα; Η ματαιότητα της ζωής, του να αγωνίζεσαι, η ματαιότητα της συλλογικότητας,
 όταν προβαλλόταν η προτεραιότητα του ατόμου και της αυτονομίας του;
FUCK YOU I WON'T DO WHAT YOU TELL ME, χτυπιόμουν κι εγώ στους ήχους των RAGE AGAINST THE MACHINE, αλλά δε φτάνει να μην κάνεις αυτό που σου λένε να κάνεις,
πρέπει κι αυτό που θέλεις να κάνεις να είναι κάτι σωστό. Κάτι χρήσιμο για σένα και για τη γενιά σου.
Κάτι ωφέλιμο. Γιατί δε φτάνει η Άρνηση. Μια στείρα άρνηση στις επιταγές της κοινωνίας ουσιαστικά καταλήγει στο να κάνεις ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.
Μία άρνηση δίχως κατάφαση δεν είναι παρά απομόνωση, ματαιότητα, γροθιά σε τοίχο.
Ένα σωρό τραγούδια, κι όχι μόνο πανκ, διαλαλούσαν τον θρίαμβο της αυτονομίας , την άρνηση,
ένα ΑΕΙ ΓΑΜΗΣΟΥ, που δεν ήταν ξεκάθαρο σε ποιον ακριβώς απευθυνόταν.
Μας διαπαιδαγώγησαν στο να είμαστε άτομα κι όχι κοινωνία.
Το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της Ροκ μουσικής είναι νεοφιλελευθερισμός.
Το Ατομο πάνω από όλα, πάνω από απαγορεύσεις, από φραγμούς, από "συμβουλές" των μεγαλυτέρων.
Μόνο που έτσι καταλύονται οι δεσμοί με τους γύρω μας
-άλλωστε, για πόσα χρόνια κάναμε παρέα με κάποιον που άκουγε την ίδια μουσική με εμάς;
Κι επιπλέον, σφυρηλατούνται έτσι οι δεσμοί;-
μόνο που έτσι καταλύθηκε κάθε μορφής συλλογικότητα. Μόνο που έτσι, δεν υπάρχει κοινωνία
(Μόνο άτομα, που έλεγε και η σιχαμερή Θάτσερ)

Υποσυνείδητα μηνύματα λοιπόν είχε τελικά η Ροκ Μουσική. Μόνο που αυτά δεν μας προέτρεπαν να γίνουμε Σατανιστές. Μας προέτρεπαν να γίνουμε υλιστές. Μοναχικοί. Ιδιώτες. Μελαγχολικοί.
(Πέρα από το ξεφάντωμα: Η σοβαρή ποπ ροκ μουσική είναι εν πολλοίς μελαγχολική. 
Στη ταινία HIGH FIDELITY το ερώτημα του ήρωα ήταν ακούω ποπ επειδή είμαι μελαγχολικός ή εγινα μελαγχολικός επειδή ακούω ποπ; Η μελαγχολία δείχνει μεν σκεπτόμενο άνθρωπο, από την άλλη δε, οι μελαγχολικοί δεν εξεγείρονται.)
Σεξ, ντραγκς και ροκνρολ, με αποτέλεσμα σήμερα οι νεολαίες της Δύσης να μη κυνηγούν όχι μόνο τη ταξική συνείδηση ή την αλληλεγγύη, αλλά ούτε καν το παραπάνω τρίπτυχο, αντιθέτως, ύστερα από όλο αυτό το Ξεφάντωμα, σήμερα οι νεολαίες είναι συντηρητικότερες από ποτέ. Και πιο αποχαυνωμένες από ποτέ. Δίχως να "χρειαστεί" να πάρουν καν ναρκωτικά.
(Σεξ, ντραγκς και ροκνρολ, Αμερική των 60's, τελική κατάληξη: Ξανα μελαγχολία.)

Κι ας μην αναφερθώ στις τότε νεολαίες που σήμερα ήρθαν στα πράγματα.
Γιατί δε λέει κάτι να μεγάλωσες πχ με Rolling Stones παίζοντας το επαναστάτης όταν στον κόσμο που η γενιά σου δημιούργησε μπορεί μεν πχ να υπάρχει σεξουαλική απελευθέρωση κι απαλλάγη από αρκετές συντηρητικές δεισιδαιμονίες, όμως δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τα παιδιά σου.

"Εμεις οι ιδιοι, οι καρικατουρες του εαυτου μας, σε εναν κοσμο PUNK ROCK απο την αναποδη,
δεν ειναι οι φτωχοι που τραγουδανε NO FUTURE,
 το NO FUTURE στο τραγουδανε στη μαπα σου οι πλουσιοι
(το περιοδικο των Αμερικανικων Ελιτ FORBES γραφει στα ισα οτι πολλοι Αμερικανοι δε θα παρουν καν συνταξη, κι οσοι τη παρουν, θα τη παρουν μονο στα βαθια γεραματα κι αν προλαβουν
http://ciaoant1.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8619.html
αλλα δε χρειαζεται να παμε μεχρι την Αμερικη για να ακουσουμε το NO FUTURE που σου φτυνουν στα μουτρα οι καπιταλιστες, μια ματια στις ειδησεις των χουντοκαναλων ειναι αρκετη),
ενας κοσμος αναποδου PUNK, ωμα νεοφιλελευθερος, μηδενιστικος,
-δεν ειναι οι Τραπεζιτες σημερα οι πραγματικοι Αναρχικοι, οπως τα περιεγραφε τοσα χρονια πριν ο Φερναντο Πεσσοα στο βιβλιο του;-
ενας κοσμος αποκοσμος οπου το να εχεις μια Ιδεα ειναι παντελως ηλιθιο, λαοι που εθιζονται να ζητανε την ιδια τους την αυτοκαταστροφη,
το Θεαμα σαν ενα ναρκωτικο οπου σε εθιζει στην εικονα ενος κατεστραμμενου Εαυτου σου,"




όχι, δεν είναι "ενας κοσμος PUNK ROCK απο την αναποδη,"
είναι η πεμπτουσία του Πανκ, είναι αυτό που το Πανκ ήταν από την αρχή.








Να το πάω ακόμα βαθύτερα; Γιατί όλο και κάποιοι θα μου αναφέρουν εκατοντάδες τραγούδια που προάγουν τη ταξική συνείδηση, ή έστω τα χώνουν στους πλούσιους, τους επικυρίαρχους, και γενικότερα έχουν όντως να συμβάλλουν στην αφύπνιση των συνειδήσεων.
Το πάω λοιπόν: Η ίδια η μουσική είναι το πρόβλημα. "Το μέσον είναι το μήνυμα¨"
Η εκτόνωση μέσω ενός τραγουδιού είναι το πρόβλημα. Η χαλάρωση του να αφήνεσαι σε έναν ωραίο στίχο ή σε μία ωραία μελωδία, το να λέει κάποιος άλλος πράγματα αντί για εμάς και η διαδικασία του να τραγουδάς εσύ ο ίδιος αυτό που νομίζεις ότι πολεμάς,
 την αδικία και την λύσσα των κακών.
Όταν τραγουδάς για την αδικία, είναι σα να την αποδέχεσαι. Όταν τραγουδάς την ήττα σου, τη διαιωνίζεις.
Αποκτά ένα μεγαλείο, ένας ναρκισσισμός της ήττας και της παραίτησης, όταν γυρίζεις τη πλάτη σου στο μέλλον, 
δε στηλιτεύεις έτσι το μέλλον που φτιάχνουν όπως θέλουνε, αλλά γίνεσαι κι εσύ έμμεσος συνεργός τους.
Όταν τραγουδάς για τους εχθρούς που μπήκαν στη πόλη, είναι σα να τους ανοίγεις εσύ τη πόρτα.
Όταν σε κάθε διαδήλωση, παιζουν από τα μεγάφωνα τα ίδια τραγούδια της ήττας, πρέπει να παραδεχτείς ότι δε πήγες εκεί για να διαμαρτυρηθείς η για να αλλάξεις το παραμικρό αλλά για να τραγουδήσεις το αναλλοίωτο της μοίρας σου
Βαρέθηκα να ακούω σε κάθε διαμαρτυρία "ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ Ο ΤΑΔΕ ΤΟ ΤΑΔΕ",
δε πήγαμε εκεί για "να αποτρέψουμε το κλείσιμο της ΕΡΤ", πήγαμε για να ακούσουμε τον Κραουνάκη να τα χώνει τραγουδώντας στον Αδωνι. 
Πηγαμε εκεί και στο κάθε εκεί για χορούς και πανηγύρια, και υπάρχουν μάλλον σημαντικές διαφορές μεταξύ του πανηγυρτζή και του εξεγερμένου.
Τον Ανδρέα θα τον σαπίζουνε κάθε βράδυ στο ξύλο στην ταράτσα, όσο εμείς το τραγουδάμε,
 αντί να σπάσουμε τα χέρια τους.
Και πέρα από τους συμβολισμούς και τη σημειολογία: Η ίδια η διαδικασία του να αγοράζεις μια κασέτα από το δισκάδικο παλαιότερα και να την ακούς μόνος σου σπίτι η σήμερα ακόμα χειρότερα, να ακούς ό,τι θέλεις κατεβάζοντας το ή στο γιουτιουμπ πάλι μόνος σου σπίτι, είναι απομόνωση, ιδρυματισμός και φυσικά σημαίνει θάνατο της συλλογικότητας και της κοινωνικοποίησης
(Εδώ ξαναγυρνάμε στο Διαδίκτυο που τα σημαίνει όλα αυτά πανηγυρικά)
Και για να το τελειώνω: Δεν υπήρχαν υποθέτω μεγάφωνα που να παίζουν τον Ρώσο Θεοδωράκη στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Υποθέτω το ίδιο και στην Παρισινή Κομμούνα. Ή το 1848.
Η μόνη μουσική που ακούγαν στη Γαλλική Επανάσταση ήταν ο ήχος από τα κεφάλια βασιλιάδων κι αντεπαναστατών που έπεφταν από τη γκιλοτίνα. Αντε και τίποτα τροβαδούροι γύρω από τη φωτιά.
Αλλά και πέρα απο τις ταξικές επαναστάσεις: Όταν οι Ελληνες πήγαν κωλοφεράτζα τον Ιταλό εισβολέα ακούγαν Βέμπο κι όχι Κιάμο ή έστω τραγούδια της μεταπολίτευσης. Γιατί εκεί πήγαν να πολεμήσουν. Οχι για να κλάψουν τον χωρισμό τους όύτε για να τραγουδήσουν συγκινημένοι την ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς εναντι της Δεξιάς.
(Εμείς είμαστε οι καλοί γιατί κρατάμε τριαντάφυλλα, άσε τα κορόιδα να κρατάνε τα όπλα).
Και φυσικά αυτά ισχύουν για ολόκληρη την Δύση.







(Nα το ολοκληρώσω με όση περισσότερη σαφήνεια μπορώ: Η Μουσική ομορφαίνει τις ζωές μας. Είτε ροκ, ποπ, λαϊκά είτε με πολιτικό στίχο. Είναι απαραίτητη η διασκέδαση, το ξεφάντωμα, η πρόσκαιρη λήθη για τις στεναχώριες μας. Αυτό που λέω είναι ότι από μέσο διασκέδασης, κατάντησε αυτοσκοπός. Κουλτούρα, νοοτροπία, στάση ζωής. 
Και δυστυχώς, ήταν μάλλον, λόγω της τεχνολογίας, αναπόφευκτο.
Διασκεδάζω για να διασκεδάζω, τα σπάω για να τα σπάσω. Συνέβαλλε στη δημιουργία του Ανθρώπου-Πανηγυρτζή, ώχου χέσε με τώρα, ροκάρω, κάνω headbanging, χορεύω, μεθάω, την ακούω. Συνέβαλλε στη δημιουργία εγωιστών, κλεισμένων στον εαυτό τους κι απορροφημένων απο τις διαπροσωπικές σχέσεις, από τη καψούρα. Ο σκυλάς είναι σε μια μόνιμη κατάσταση χωρισμού, ο ροκάς είναι σε μια μόνιμη κατάσταση ροκαρίσματος, ο ρεηβάς τα ίδια. Δεν είναι κάτι που θα μπορούσαμε να αποφύγουμε με τη τεχνολογική εξέλιξη, είναι κάτι τελείως νορμάλ που κι αυτό όμως έπαιξε το μικρό ρόλο του σε αυτή την απάθεια: Λαοί που διασκεδάζουν και το ρίχνουν στη μουσική για να ξεχαστούν είναι λαοί με αυξημένο το Διονυσιακό στοιχείο της μέθεξης και πιθανόν αρκετά συμπαθείς και μερακλήδες που απολαμβάνουν τη ζωή, ταυτόχρονα όμως αυτοί οι λαοί ημέρεψαν, εκπολιτίστηκαν, έχασαν τον πρωτόγονο κι ενστικτώδη εαυτό τους, με αποτέλεσμα να σκύβουν το κεφάλι τον κάθε κατακτητή, ντόπιο ή ξένο. Είναι η ξενοιασιά της Διασκέδασης και η αφέλεια του στρουθοκάμηλου, να μαζεύω τα προβλήματα μέσα στο χαλί για να μη τα σκέφτομαι και στεναχωριέμαι. Είναι η ίδια η σύγχρονη Μουσική, φτιαγμένη για εκτόνωση, ασόβαρη, χαβαλετζίδικη, έιναι η ίδια η σύγχρονη υφή της, κλεισμένη μέσα σε δίσκους αναπαραγωγής ή στο αχανές Διαδίκτυο που μηδενίζει ακόμα κι αν οι στίχοι έχουν  κάτι της προκοπής να πούνε. Είναι η ροή του τεχνολογικού Πολιτισμού που ρέει αναπόφευκτα στο ίδιο σημείο, στο σημείο της Μοναχικότητας, της άκαρπης Διασκέδασης, στειρώνοντας,αυτοματοποιώντας και τελικά εκμηδενίζοντας τους κοινωνικούς δεσμούς.)











Καταλαβαίνω ότι η ανάρτηση είναι αχταρμας, δίχως ιδιαίτερη συνοχή, από τη μουσική στο διαδίκτυο κλπ, για αυτό και ζήτησα να διαβαστούν οι αρχικοί συνδέσμοι, γιατί η ανάρτηση αυτή είναι  το συμπλήρωμα εκείνων, 
από μόνη της, πήζει στην ασυναρτησία. Διότι φυσικά και δε φταίει το ροκ για όλα αυτά από μόνο του.
Ο Δυτικός άνθρωπος τελείωσε. Εκφυλίστηκε, μαράθηκε, σάπισε. Αναλώθηκε από τις τεχνητές απολαύσεις, από την ηδονή που -νομίζει ότι είναι-παντού αλλά διαρκώς γλυστράει από τα χέρια του. Από τις ενοχές του που δε μπορεί να απολαύσει τίποτα, από τη κοινωνία του θεάματος που τον νανουρίζει και τον αυνανίζει γλυκά, αποχαυνώνοντας τον. Από το σώμα του, που κατοικείται από φαντασιώσεις, από την απομάκρυνση από το σώμα του, τη σάρκα του, από τον εξευτελισμό του έρωτα.  
Εχθρός του η Δέσμευση, θέλει να είναι "ελεύθερος" και να διατηρεί τις "επιλογές " του,
θέλει να είναι απελπιστικά διαθέσιμος απέναντι στους πειρασμούς, νιώθει ότι εγκλωβίζεται μέσα σε μία σχέση, δε θέλει να δεσμεύεται απέναντι σε Ανθρώπους και Ιδέες. Θέλει να είναι εύπλαστος, ως αντανάκλαση της flexicurity, δε θέλει σταθερότητα στις σχέσεις, ως αντανάκλαση της εργασιακής ανασφάλειας και του νοικιάσματος εργαζομένων, 
έμαθε δηλάδη να θέλει αυτα που η άρχουσα τάξη επιθυμεί να θέλει,
και εκκινώντας από τη προσωπική ζωή του φτάσαμε στην επαγγελματική ζωή του.
Ο Καπιταλισμός καταβροχθίζει σταθερές επαναστατικοποιώντας αδιάκοπα όλες τις σχέσεις, σχέσεις παραγωγής, σχέσεις προσωπικές, τις διασυνδέσεις μεταξύ των ανθρώπων, καταργώντας τες, δημιουργώντας ανθρώπους-νησίδες στον χάρτη, που τους χωρίζουν οι θάλασσες της τεχνολογικής απομόνωσης. 'Ανθρωποι έρμαια δίχως σημεία αναφοράς. Ανθρωποι εύπλαστοι και πλαδαροί που το μόνο που τους ενώνει με τους άλλους είναι ο φθόνος και η αντίληψη του ενός από τον αλλον ως μέσου κι όχι ως σκοπού. Κοινωνικος αυτοματισμός και δαρβινισμός και κατάργηση συνόρων, αδιάκοπη μετανάστευση εργατών αλλά κι επιστημόνων ως αναλώσιμοι σκλάβοι, κίνηση κεφαλαίων που ρημάζουν τις χώρες φουσκωνοντας τα "στοιχεία ενεργητικού της" κι έπειτα ξεφουσκώνοντας τα, δημιουργώντας αποικίες χρέους. Ολόκληρος ο πλανήτης ως lebensraum των Πολυεθνικών και των Τραπεζών.
Κι ο λαός αντί να αντισταθεί, ένα άνευρο ανθρωπάκι, που πάει όπου φυσάει ο άνεμος.
Ο Δυτικός Άνθρωπος θα προτιμήσει να πεθάνει από το να αντισταθεί. Και αυτό γιατί ήδη νιώθει νεκρός.
Οποιαδήποτε αντίδραση θα του θύμιζε ότι μπορεί τελικά και να είναι ζωντανός, για αυτό και την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. 'Εχει επαναπαυτεί τόσο στη σήψη του, ώστε οι άρχουσες τάξεις δε χρειάζεται καν να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους για να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση (Αυτοί πεθαίνουν από μόνοι τους, που θα πάει, λίγα εκατομμύρια ακόμα και θα πάρει μπρος η καπιταλιστική μηχανή)

Τί πιο ενδεικτικό από την υπογεννητικότητα; η Δύση δε σταμάτησε να κάνει παιδιά τώρα, έχει σταματήσει προ πολλού. 
Όπως γράφει και ο Σπένγκλερ, σε μία από τις προτεινόμενες αναρτήσεις της εισαγωγής:

".....Και τωρα απο το γεγονος οτι η υπαρξη χανει ολο και πιο πολυ τις ριζες της και η εγρηγορση γινεται ολο και πιο τεταμενη προκυπτει τελικα το φαινομενο που αθορυβα προετοιμαζοταν απο καιρο για να αναδυθει ξαφνικα στο απλετο φως της ιστοριας και να θεσει τερμα σε ολο αυτο το δραμα: η στειροτητα του τεχνικα πολιτισμενου ανθρωπου. Εδω δεν προκειται για κατι που θα μπορουσε να κατανοηθει με καθημερινους αιτιωδεις συλλογισμους, λογου χαρη φυσιολογικα, οπως προσπαθησε να κανει η επιστημη. Εδω εχουμε οπωσδηποτε μια μεταφυσικη στροφη προς τον θανατο. Ο τελευταιος ανθρωπος των κοσμοπολεων δεν θελει πια να ζησει: ως ατομο θελει ασφαλως αλλα οχι ως τυπος, ως πληθος. Σε αυτον τον συνολικο χαρακτηρα σβηνει ο φοβος του θανατου.
 Εκεινο που καταλαμβανει τον γνησιο αγροτη με μια βαθεια κι ανεξηγητη αγωνια, η σκεψη οτι μπορει να εκλειψει η οικογενεια και το ονομα, εχει χασει το νοημα του. Την επιβιωση του συγγενικου αιματος μεσα στον ορατο κοσμο ο ανθρωπος της μεγαλοπολης δεν την αισθανεται πια ως καθηκον του αιματος, τη μοιρα του να ειναι ο τελευταιος δεν την αισθανεται πια ως μοιραια καταστροφη.
Τα παιδια δεν εκλειπουν μονον επειδη εγινε αδυνατο να τα εχει κανεις, αλλα προπαντων επειδη η οξυμμενη στο επακρο ευφυια δεν βρισκει πλεον λογους για την υπαρξη τους.............."









ΥΓ Επαναλαμβάνω: Η Μουσική είναι ένα πολύ μικρό αίτιο του γιατί παραδοθήκαμε αμαχητί. Και αυτό δίχως να έχει ξεκαθαριστεί απολύτως στο νου μου με συνέπεια στην ανάρτηση να συγχύζονται η αιτία με το αποτέλεσμα. Τα υπόλοιπα αίτια βρίσκονται στις προτεινόμενες αναρτήσεις της εισαγωγής: Χρησιμοποιώντας τη Ψυχανάλυση, τη Φιλοσοφία, προσπάθησα να καταλάβω. Θα χρειαζόταν ίσως ξεχωριστή ανάρτήση για τη ζημιά που επέφερε το Διαδίκτυο, αλλά σκέψεις για αυτό βρίσκονται διάσπαρτες σε όλες τις αναρτήσεις, ακόμα κι εδώ. Δε πρόλαβα να γράψω για τον Κινηματογράφο, όχι μόνο πως χειραγωγεί τη Σκέψη,
http://celinathens.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html
αλλά και πώς ο ίδιος ο Κινηματογράφος ως αναπόσπαστο και βασικό κομμάτι της Κοινωνίας του Θεάματος, συνειδητά η όχι, απομονώνει τους ανθρώπους, τους εθίζει όπως η μουσική σε μια στείρα και μοναχική διασκέδαση, λειτουργεί ως ναρκωτικό στις συνειδήσεις τους αποκοιμίζοντας κι ευνουχίζοντας τους, ειδικά τώρα με το Διαδίκτυο που έχεις πρόσβαση σε όλες τις ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ παγκοσμίως, είναι κοινή η φράση για τους λάτρεις του "ΔΕ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΔΩ ΟΣΑ ΘΕΛΩ".
Δεν είναι τυχαίο που μόνο λαοί μη εθισμένοι σε μέσα μαζικής ψυχαγωγίας, λαοί δίχως υψηλή τεχνολογική εξέλιξη, που δεν έχουν στη κουλτούρα τους τον ασταμάτητο χορό, ή τα μούλτιπλεξ, ή τριάντα τηλεοράσεις και τρία τέσσερα κομπιούτερ σε κάθε σπίτι
δηλαδή λαοί εκτός Δύσης
εξεγείρονται, μάχονται, σκοτώνονται στους δρόμους, έστω και καθοδηγούμενοι, από τη Δύση.
 Κανείς Δυτικός
-με ελάχιστες εξαιρέσεις-
δεν είναι πρόθυμος να αφήσει την καλοπέραση του
-είτε ως άνεργος στο σπίτι των γονιών του είτε δουλεύοντας ως σκλάβος, με κομπιούτερ όμως, τηλεόραση, κατεβασμένες άπειρες ταινίες και σειρές-
για να τα βάλει με τους δολοφόνους του. 
Στο σπίτι μέσα μας να μπουν για να μας καθαρίσουν, θα τους ζητήσουμε να μας αφήσουν λίγο ακόμα ζωντανούς για να δούμε πως τελείωσε ο τέταρτος κύκλος του GAME OF THRONES ('Η κάποιας τούρκικης σειράς, για τους μεγαλύτερους).

(Η εκτέλεση του πρωταγωνιστή στο GAME OF THRONES 
-ή παλιότερα ο νέος δίσκος καποιου γκρουπ ή ο τελικός του C.L- 
είναι για τις νεολαίες της Δύσης απείρως συγκλονιστικότερο και σημαντικότερο συμβάν, από όχι μόνο την ιδιωτικοποίηση κάποιας επιχείρησης δημόσιας ωφέλειας
-καλά καλά δεν εχουν βεβαιωθεί ότι είναι κάτι κακό-
αλλά και πχ από τις σφαγές στην Ουκρανία ή την εκτέλεση κάποιου διαδηλωτή πχ στην Τουρκία. Αυτό από μόνο του δεν τα εξηγεί όλα;)








 Η Μαζική Ποπ Κολτούρα δημιούργησε ευγενικούς μορφωμένους ανθρώπους, με επίπεδο και πνεύμα, που είναι ενημερωμένοι ακόμα και για το πιο κουλό πράγμα, ταυτόχρονα 'ομως εκφύλισε και εξημέρωσε, με αποτέλεσμα να χρειαζεται μια πραγματική καταστροφή για να πάρουν τα ένστικτα μπρος. Όσο γελοίο έιναι να μιλάς για επανάσταση στο διαδίκτυο, άλλο τόσο γελοίο είναι να τη λες ως σύνθημα διαδηλώνοντας, όταν στη πρώτη θέα των ματατζήδων, τη κάνεις γυριστή για το αιρκοντίσιον σου. Δεν απορρίπτω τους κοινωνικούς αγώνες και όσοι αγωνίζονται σαφώς και δεν ανήκουν στον Δυτικό Άνθρωπο που περιγράφω. Μόνο με αγώνες, μπορεί να αλλάξει κάτι, 
αυτό που λέω είναι ότι είναι τέτοια η εποχή και οι δομές της, που καταντούν σχεδόν ανεδαφικοί κι ουτοπικοί.
'Αρα τι προτείνεις; Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος; Μπας κι έχει σκοπό αυτή η ανάρτηση να μας πείσει να κάτσουμε στα αυγά μας;
Όχι. Δε προτείνω τίποτα και δε δικαιούμαι να προτείνω από τη στιγμή που αυτό που περιγράφω ως Δυτικό Άνθρωπο, δεν έχει και πολλές διαφορές από εμένα.
Αυτό που προσπαθώ είναι να καταλάβω γιατι καθόμαστε να μας δολοφονούν δίχως να πέσει έστω μια "σφαίρα", για τη τιμή των όπλων
(Συμβολικά μιλάω....)
Ολοι το σκέφτονται και προσπαθούν να το εξηγήσουν. Γιατί;
Νομίζω λοιπόν ότι αν βρούμε τα πραγματικά αίτια, μόνο τότε θα μπορούσαμε να το αλλάξουμε. Μόνο αν ξέρεις πχ τί είναι αυτό που πραγματικά σε βασανίζει, μόνο τότε μπορείς να το διορθώσεις. Αλλιώς, κυνηγάς ανεμόμυλους και παλεύεις χιμαιρες.
Και πάλι όμως, δεν είναι βέβαιο ότι ονοματίζοντας το, πολεμιέται.
Ίσως δηλαδή να χρειάζεται μια πολύ μεγάλη καταστροφή, ή να μας κηρύξει τον πόλεμο καμιά Τουρκια, για να κυλήσει πάλι το αίμα στις φλέβες.


ΥΓ2 Αναφέρομαι κι επιμένω στον Δυτικό Ανθρωπο, γιατί μπορεί μεν η Δυση να είναι η Μάστιγα του πλανήτη, πίνοντας το αίμα όσων μη Δυτικών μπορεί, από την άλλη, ο,τι ανατρεπτικό και αφυπνίζον συνειδήσεις, ό,τι αφορά την πάλη των Τάξεων, από εδώ θα προκύψει. Γιατί αν περιμένουμε ταξικές επαναστάσεις από το Ισλάμ, την  Αφρική ή την Ασία, άστο καλύτερα, το τίμημα του μη εκφυλισμού είναι βαρύ: Στο μεν Ισλαμ ο άλλος θα βγει στους δρόμους μόνο για τον δικό του Σουνίτικο ή Σιϊτικο Αλλάχ, στη δε Κινα κλπ η Νιρβάνα και η στωικότητα της Βουδιστικής-Ταοιστικής-Ινδουιστικής Θρησκείας, απαγορεύει οποιαδήποτε αλλαγή στο Status Quo.

(H Ιστορία της Κίνας είναι γεμάτη από πολέμους μεν, φατρίες εναντίον φατρίων δε. Και κάθε φατρία που υποσχόταν περισσότερη δικαιοσύνη, όταν κέρδιζε, δεν αποδεικνυόταν καλύτερη από τη προηγούμενη).
Όχι ότι η Δύση 'εχει πολά περισσότερα να επιδείξει. Αλλά όσο να ναι, υπάρχει και το 1789. Το 1918. Το ι871. Το 1848. Ο Μαρξ, ο Ενγκελς, ο Λενιν, ο Ροβεσπιέρος, ο Μπλανκι, ο Μπαμπέφ, ο Σπάρτακος, ο Τομας Μύντσερ, ο Βελουχιώτης, οι Ισοπεδωτές και οι Σκαφτιάδες στην Αγγλία..