Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

ΓΙΑΤΙ ΚΡΑΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ; ΠΡΑΤΤΕΙ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ;



Σοβαρά, γιατί τα έχουν βάλει όλοι με τον Σαμαρά τώρα; 
Δε το δικαιούνται, 
όχι γιατί οι κατάρες τους είναι ετεροχρονισμένες

-μόνο ένας βλάκας θα άκουγε τον "αντιμνημονιακό" Σαμαρά το 2010 που έλεγε ξεκάθαρα ότι "η Ελλάδα θα τηρήσει τις μνημονιακές τις δεσμεύσεις¨και θα πίστευε ότι έχει να κάνει με πολιτικό που νοιάζεται για τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού περισσότερο από ότι ο  Αμερικανάκιας ο ΓΑΠ,
μόνο ένας βλάκας θα άκουγε τον Σαμαρά τη βραδιά των εκλογών του Ιούνη 2012 να επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα και θα πίστευε πάλι το ίδιο-,

δε μιλάω για οξυμένα πολιτικά αισθητήρια, δε μιλάω για ιδεολογίες, μιλάω για απλή λογική: ο Σαμαράς δε κάνει τίποτα παραπάνω από όσα υποσχέθηκε: Πρέπει να είσαι πολύ βλάκας για να τον στηρίζεις ή να τον υπομένεις μέχρι το φθινόπωρο του 2014 και τώρα να τον κράζεις. Και οι βλάκες κάποτε θα πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται.

Δε το δικαιούνται, όχι γιατί η επιφοίτηση τους είναι ετεροχρονισμένη.
Δε το δικαιούνται γιατί ο Σαμαράς κάνει αυτό ακριβώς που υποσχέθηκε.
 Αυτό ακριβώς που και οι ίδιοι επιθυμούν. Δηλαδή, να κρατήσει την Ελλάδα στη ζώνη του Ευρώ και στην ΕΕ. Αυτό ήταν κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με θυσίες, κι αυτό το γνώριζαν όλοι. Προφανώς και πρέπει να υπάρξουν "ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί", προφανώς και πρέπει να υπάρξει περικοπή μισθών, συντάξεων, φτώχεια, θανάτοι, τέλος της Υγείας όπως τη ξέραμε, τέλος της αξιοπρεπούς διαβιώσεως και του way of living μιας Δυτικής χώρας. Προφανώς και πρέπει να ενισχυθούν οι συστημικές Τράπεζες που στον καπιταλισμό είναι οι πυλώνες της οικονομίας, προφανώς και η "εσωτερική υποτίμηση", δηλαδή οι αποπληθωριστικές πολιτικές θα έχουν ως κόστος, αίμα και θάνατο φτωχών και μεσαίων.
(Προφανή όλα αυτά εντός καπιταλιστικού πλαισίου)
Θες να είσαι στην Ευρωπαίκη ένωση και στο Ευρώ. Ωραία. Αυτό είναι ένα κλειστό κλάμπ. Και υπάρχουν κανόνες. Ούτε μπορείς να πεις δεν αναγνωρίζω τα χρεή μου, ούτε να τους εκβιάσεις για να σε κρατήσουν μέσα, εδώ ολόκληρη Γαλλία και έχει γίνει η bitch των Γερμανών που θέτουν τους κανόνες. Θες λοιπόν Ευρώπη. Να η Ευρώπη, η καπιταλιστική Ευρώπη.
 Δεν υπάρχει "τρόϊκα"
Υπάρχει η ΕΚΤ, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Δε ξυπνάν στραβά οι Τόμσεν αυτού του κόσμου και ζητάνε αίμα και θάνατο. Την πολιτικη αυτού που ακριβώς επιθυμείς (ΕΕ) εφαρμόζουν. Θεωρητικά, δε σε κρατάνε με τη βία. Εσυ τρίβεσαι στη γκλίτσα του σφαγέα σου.
Επομενως, γιατί να κλαίς όταν κόβεται ο λαιμός σου;

Ο Σαμαράς λοιπόν είναι ένας επιτυχημένος Πρωθυπουργός. Όντως, στις μέρες του οι συζητήσεις για το Grexit περιορίστηκαν. Στις μέρες του, βγήκαμε και στις αγορές, η Ελλάδα αναβαθμίστηκε πολλές μονάδες από τους διεθνείς Οικους αξιολόγησης, 
μπορεί ακόμα να θεωρείται μέσα στις επικίνδυνες για να χρεωκοπήσουν χώρες αλλά η διεθνή εικόνα της σαφώς κι έχει αλλάξει επί τα βελτίω.

Κανείς που επιθυμεί το καπιταλίστικό σύστημα δε δικαιούται να μορφάζει με αυτές τις διαπιστώσεις, οι Οίκοι αξιολόγησης είναι ένα σημαντικότατο κομμάτι της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και διαμορφώνουν εν πολλλοίς τις οικονομικές εξελίξεις κι αξιολογήσεις.
Ok, εμείς το ξέρουμε ότι είναι σάπιοι, ακόμα και οι δικοί τους το λένε
http://celinathens.blogspot.gr/2011/10/blog-post_31.html
όμως δεν αλλάζει κάτι από τα παραπάνω. Finch, moodys stanadard & poors, μετράνε στο διεθνές οικονομικό στερέωμα.

Να κρίνεται άραγε ο Σαμαράς επειδή στην ακολουθούμενη πολιτική και στα μέτρα που έπρεπε να πάρει, δεν τα έβαλε με τους πλούσιους αλλά επέλεξε να εξολοθρεύσει τους φτωχούς και να φτωχοποιήσει τους μεσαίους;
Αλλη μπούρδα από εδω. Πουθενά στον καπιταλιστικό κόσμο δε μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό. Πουθενά στον κόσμο το Κεφάλαιο δε φορολογείται. έχει βρει τον τρόπο μέσω υπεράκτιων χρηματοπιστωτικών κέντρων, μέσω χρηματιστηρίων, θυγατρικών εταιρειών, ενδοομιλικών συναλλαγών ή δε ξέρω κι εγώ πως, να κρύβει τα κέρδη του. Να φορολογήσεις ποιόν, τον βιομήχανο; Σου μεταφέρει την έδρα εκτός. Ποιόν, τον εφοπλιστή; πού το έχετε δει αυτό; Ποιον, τον τραπεζίτη; Μα πολιτικοί και τραπεζίτες είναι κώλος και βρακί, συνδιαμορφώνουν τις εξελίξεις παντού(Στουρνάρας-Μοντι κλπ),
 τί θα γινόταν, θα τα έβαζε το αριστερό κωλομέρι με το δεξί;
Μια χαρά το είπε ο Αδωνις Γεωργιάδης "ΕΔΩ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΕΙ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ;"
Έτσι είναι. Όταν η χώρα σου καλείται να πληρώσει τα καπιταλιστικά σπασμένα και τον λογαριασμό στα ΔΝΤ, ο λαός τη πληρώνει, δε γίνεται αλλίως, πουθενά δεν έχει γίνει αλλιώς.
Κι αν κάποιος φέρει το παράδειγμα της Αργεντινής ή της Ισλανδίας,
hello, εμείς ανήκουμε σε μία ένωση, την Ευρωπαϊκή ένωση. Δε θα μπορούσαμε ποτέ να μοιράζουμε χυλόπιτες σε vulture funds και λοιπούς δανειστές από τη στιγμή που η ίδια μας η Ενωση είναι ενα vulture fund και εντασσεται με αυτά στους ίδιους κανόνες και λογική.


Θα μπορούσε να κάνει τί; Να μη μοιράζει εκατοντάδες εκατομμύρια στους καναλάρχες;
Συγγνώμη, το καταλαβαίνεις ότι σε μία τόσο κρίσιμη κατάσταση, μία Κυβέρνηση πρέπει να έχει τα ΜΜΕ μαζί της. Το καταλαβαίνεις ότι πρέπει να είναι οχυρωμένη τουλάχιστον στην ενημέρωση, στην απονομή της "δικαιοσύνης" και στην ασφάλεια του προσωπικού της, με τον στρατό των ΜΑΤ να σπάει κεφαλια ΄διαμαρτυρόμενων. Δε γινόταν αλλιώς, το διακύβευμα ήταν μεγάλο. Αν η Κυβέρνηση δεν είχε κάνει όλα τα παραπάνω, θα είχε πέσει. Ο κόσμος θα εβγαινε παραπάνω στους δρόμους, οι δημοσιογράφοι, θα ήταν λιγότερο παπαγαλοεξαρτημένοι και μία κουβέντα παραπάνω θα την έλεγαν,
η "δικαιοσύνη" προφανως δε θα έβγαζε συνταγματικά τα μνημόνια ούτε τους ανθρωποκτόνους φόρους,
τίποτα δε θα γινόταν όπως το επιθυμούσε η Ευρωπαϊκη Ενωση, επομένως είτε θα μας έδιωχναν είτε θα μας εκβίαζαν με ακόμα φρικτότερους τρόπους.

Επομένως, ποιό είναι το τελευταίο καταφύγιο εκείνου που κράζει τον Σαμαρά, ζητώντας όμως να παραμείνει η χώρα εντός καπιταλιστικού πλαισίου; Το τελευταίο ανάχωμα, το -ολοένα και ξεφτισμένο "αντι"μνημονιακό- προπύργιο;
Ο μη εκβιασμός στους εκβιασμούς της ΕΕ. Η μη σκληρή διαπραγμάτευση απέναντι στους εκβιαστές και δολοφόνους. Διότι, όντως, σε ένα grexit θα έχανε πολλά και η ΕΕ. 
Θα κατακρημνιζόταν-μάλλον προσωρινά- το Ευρώ και θα επικρατούσε αναταραχή στους κόλπους της. Ναι, μπορούσαμε να το παίξουμε σκληρότεροι, όπως ας πούμε αρχικά το έπαιξε η Κυπριακή Κυβέρνηση, κι είδαμε βέβαια την κατάληξη.
Ερωτώ: Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι σε ένα τέτοιο μπράντεφερ η Ελλάδα κατάφερνε να πετύχει ευνοϊκότερους όρους, δηλαδή να εξοντωθούν λιγότεροι από όσους εξοντώθηκαν. 
(Ωραίο αυτό, ε; Όσοι ψόφησαν, δε τρέχει, εμείς να είμαστε καλά)
Δηλαδή να υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θα σήκωνε το μπόι της περισσότερο από ότι η Γαλλία, η Ισπανία ή η Ιταλία.
Ακόμα κι αν δεχτούμε αυτό το ήδη υπερβατικό σενάριο.
Τί θα επιτυγχάναμε; 
Να παραμείνουμε μέλος σε ένα ανθρωποκτόνο κλαμπ. Να παραμείνουμε μέλος σε μία ένωση, που ταπεινωμένη από τη προσωρινή της ήττα, είναι βέβαιο ότι θα ψαχνόταν διαρκώς πως θα μας το ανταποδώσει.
Ερώτηση λοιπόν: Ποιος λογικός άνθρωπος θα κοιμόταν ήσυχος παραμένοντας άοπλος μέσα στους λύκους; Ποιος θα επιθυμούσε την παραμονή του εκεί μέσα; Εδώ μας καθαρίζουν στεγνά τώρα, που μέσω της κυβέρνησης κάνουμε ό,τι μας λένε, φαντάζεστε τί θα μας έκαναν μετά; Δε θα απεργάζονταν τρόπους τιμώρησης της Ελλάδας ως παραδειγματισμό; Δε θα υπολόγιζαν ότι μπορεί κι ο υπόλοιπος Νότος να αρχίζει να ζητά ρήτρα ανάπτυξης, κουρέματα, διαγραφές χρεών κλπ;
Δε θα τιναζόταν στον αέρα το δημιούργημα τους που με τόσο κόπο έχτισαν για να πίνουν το αίμα των λαών χάριν των πολυεθνικών, των Τραπεζών και λοιπών πλουτοκρατών;
Η μήπως θα μας άφηναν αναίμακτα στα δίχτυα επιρροής των Ρωσοκινέζων;
Ή οι Ρωσοκινέζοι έχουν καμια όρεξη να ανοίξουν κι άλλα μέτωπα με τη Δύση, μη μπορώντας προς το παρόν ούτε οι ίδιοι να απεμπλακούν τελείως από το διεξαγόμενο με δυτικούς όρους παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα;


Εννοείται ότι οι σχετικά ευκατάστατοι Έλληνες έπρεπε να χάσουν τις περιουσίες τους, εννοείται ότι έπρεπε να χαθούν δύο γενιές Ελλήνων, εννοείται ότι οι μισθοί έπρεπε να φτάσουν στα Τάρταρα και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων να χαθουν. Αυτός είναι ο τρόπος που ο Καπιταλισμός καλύπτει τη χασούρα. Αυτό είναι το μέσο για την οικονομική ανάκαμψη και την ανάπτυξη. Δεν ανακάλυφθηκε πρόσφατα, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. 'Αλλοτε με παγκόσμιους πολέμους, άλλοτε με βίαιη φτωχοποίηση που λόγω του εκφυλισμού και της παθητικοποίησης περνάει αναίμακτα
-αναίμακτα για αυτούς-.
η ελεύθερη αγορά θα χαράζει το δρόμο της προς το μέλλον, έχοντας σύμμαχο- παρόλο το σκούξιμο-
την ίδια τη συνείδηση των σφαγιασθέντων.

Ούτε ο Σαμαράς σου φταίει σήμερα, ούτε ο Τσίπρας θα σου φταίει αύριο. Ευρώ πάση θυσία δεν είναι το μότο; Αντε το πολύ πολύ να σου έρθει ο Τσίπρας με κανά δημοψήφισμα του τύπου η ΕΕ δε μας αφήνει να κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε, ψήφισε αν θες να τα τινάξω όλα στον αέρα ή να τουμπεκιαστείς. Θα πέσει τόση τρομοκρατία που φυσικά η απάντηση θα είναι τουμπέκιασμα αν και το ποσοστό θα είναι μικρότερο από ότι πριν λίγα χρόνια στην ανάλογη πρόταση του ΓΑΠ.
(Νομίζω ότι οι φτωχοί κάνουμε ένα σημαντικό λάθος: Οι ακόμα ευκατάστατοι στην Ελλάδα είναι πολύ περισσότεροι από ότι νομίζουμε.)
Αν βέβαια επιτραπεί κάτι τέτοιο από την ΕΕ. Κι αυτό δύσκολο μου φαινεται.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι γίνεται. Και επικρατεί το τουμπέκιασμα. Μέσα σε λίγους ,μήνες, από τη στιγμή που η οικονομική εξόντωση των Ελλήνων φυσικά και θα συνεχιστεί, το ίδιο κράξιμο θα πέφτει και στον Τσίπρα.
 Γιατί; Σου λέει κανείς πια στον Συριζα ότι θα τα βάλει με την ΕΕ;
Γιατί ο Ελληνας πολίτης θέλει να ψηφίζει τα εξιλαστήρια θύματα της δικιά του λανθασμένης του επιλογής;
Γιατί θέλει να ψηφίζει κάποιον που θα μπορεί να βρίζει μετά γνωρίζοντας όμως βαθειά μέσα του την ώρα της ψήφου ότι θα τον βρίζει μετά;
Δεν είναι δημαγωγία η τυχοδιωκτισμός/οπορτουνισμός να λες παραμύθια και ψέμματα σε κάποιον που γνωρίζει ότι του λες παραμύθια και ψέμματα αλλά δέχεται αυτή τη συνθήκη γιατί είναι ένας καταθλιπτικός στο στάδιο της άρνησης που απλά περιμένει να "προδοθεί" για να ξεσπάσει μετά σε αυτόν που τον "πρόδωσε".


ΥΓ Κι επειδή καλό το πνευμα, οι εξυπνακισμοί, ο σαρκασμός και η ψευτομαγκιά αλλά καλύτερη η αυτοκριτική και η ειλικρίνεια:
Το μέλλον της χώρας βρίσκεται ανάμεσα στην καταστροφή εντος ΕΕ,
 την καταστροφή εκτός ΕΕ και εντός καπιταλίστικού πλαισίου
-δεν είναι κι απίθανο οι ντόπιοι μεγαλοτραπεζίτες να μη πολυγουστάρουν ότι χάνεται ο έλεγχος των τραπεζών τους το Νοέμβρη και περνά στα χέρια του Ντραγκι
http://www.fpress.gr/trapezes/item/21578-yperexoysies-ston-ntragki--hanei-ton-elegho-ton-trapezon-i-tte
και την καταστροφή που θα προκύψει από την λαική απόφαση να βγει εκτος καπιταλιστικού πλαισίου ακολουθώντας σοσιαλιστικο-κομμουνιστικό μονοπάτι.
Όπως και να έχει, καταστροφή,
 και στα μελλοντικά χρόνια,
 ανάμνηση του 2014 σαν μία όχι και τόσο κακή χρονιά.
Απλά, στον τρίτο δρόμο βλέπω και ελπίδα έστω πιο μακροπρόθεσμα.
Δε μπορεί να κατηγορηθεί κανείς πολίτης για δειλία ή για φόβο απέναντι στο Αυριο, όταν δεν υπάρχει κανείς που να μη φοβάται ή να μη δειλιάζει.
Αλλά τουλάχιστον ρε γαμώτο ας δούμε για μία φορά ρεαλιστικά τα πράγματα. Και να πάψουμε να φορτώνουμε στους πολιτικούς την ευθύνη των δικών μας συνειδητών "ψευδαισθήσεων".
(Μία ψευδαίσθηση, όταν είναι συνειδητή, αυτοακυρώνεται)
Κάθε λαός που ξεστόμισε το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ ήξερε ότι για να έρθει το πρώτο, είναι αναπόφευκτο το δεύτερο. Και το δίλημμα ελαφραίνει μόνο όταν συνειδητοποιηθεί ότι το δεύτερο στις μέρες μας είναι έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτο,
 ακόμα κι εκτός διλήμματος.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

ΧΩΡΙΣ




Χωρίς τα χέρια σου, δε μπορώ να αγγίξω
χωρίς τα μάτια σου, δε μπορώ να δω
χωρίς τα χείλια σου, δε μπορώ να φιλήσω
χωρίς την αγάπη σου, δε θέλω να ζω

χωρίς τα νεύρα σου, δε μπορώ να ηρεμήσω
χωρίς τη θηλειά σου, μπορεί να πνιγώ

Ποδήλατα με βοηθητικές, άργησα να τις βγάλω, άργησα να μάθω χωρίς αυτές
τόσα πράγματα που άργησα να μάθω, κι άλλα τόσα που δεν έμαθα ακόμα
δε ξέρω να οδηγώ, δε ξέρω να προσγειώνομαι
δε ξέρω να αντιμετωπίζω τους αγενείς
δε ξέρω τί μου ξημερώνει αύριο
μα είναι κι άλλα που έμαθα από νωρίς
έμαθα να προσφέρω, να χαρίζω, να ζεσταίνω
να ταϊζω απ'τη ψυχή μου αυτούς που η ψυχή μου ζητά
έμαθα να περιμένω, έμαθα να περιμένω τόσα χρόνια να φανείς
τόσα χρόνια χωρίς δάκρυα στα μάτια, 
τόσα χρόνια χωρίς λησμονιά
εσένα έμαθα όλα αυτά τα χρόνια
να περιμένω να μου έρθεις κοντά

τόσα χρόνια και τώρα εδώ
αυτά τα χρόνια με αντάμειψαν
και έμαθα να πιστεύω ξανά στον Θεό
να μη χάνω τη πίστη μου ό, τι κι αν συμβαίνει
τη πίστη και στον 'Ανθρωπο
που όταν περιμένει με Αγάπη
αυτό που περιμένει, έρχεται εδώ

'Ενας πόνος, κι ένας ακόμα, χιονοστιβάδα
τώρα είναι λες κι όσα έχω πονέσει
ενώνονται να με πονέσουν μαζί
αν δεν είσαι εδώ εσύ
με πλακώνει το χιόνι
και η καρδιά μου κρυώνει
και η καρδιά μου τρέμει
μολονότι Σεπτέμβρης
το καλοκαίρι φαντάζει χρόνια μακρυά

χρόνια, όταν μου έμαθες να μη φοβάμαι τα χιόνια
χρόνια, όταν ξενύχτι, συζήτηση και φιλιά ήταν συντροφιά
χρόνια, τώρα νεκρά
να μου πλακώνουν τη καρδιά
και τώρα δάκρυα στα μάτια
τώρα λυσσάω στον Θεό
τώρα τίποτα δε πιστεύω
τίποτα δε μοιάζει αληθινό

Χωρίς τη μαγεία σου, χωρίς τα αστεία σου
χωρίς την ανάσα σου δίπλα μου να μου αφηγείται παραμύθια όταν κοιμάσαι
ξύπνα, αγκαλιά, χάδι
χάϊδεψε με στη πλάτη
κι εσύ, κι εγώ, ο ένας στον άλλον,
στη πλάτη, στο κεφαλάκι, στα χεράκια
ανάμεσα στα πόδια, στους μηρούς, στα μαλλιά

παγώνει το δάκρυ ξαφνικά
παγώνει κι ο χρόνος. γίνομαι άνεμος
γίνεσαι η ανάσα μου, ήσουν χρόνια η ανάσα μου
χωρίς εσένα, δε μπορώ να αναπνεύσω
χωρίς την ανάσα σου, θα πνιγώ
χωρίς το όνομα σου, θα ξεχάσω το δικό μου
χωρίς τη δροσιά σου, στη φωτιά θα καώ







Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ




Τίποτα μετά δεν είναι το ίδιο με αυτό που ήταν πριν. Οι φωνές έξω στον δρόμο ακούγονται απειλητικές, ένας απλός τσακωμός μπορεί να σε αναστατώσει. Πριν, είτε σε διασκέδαζαν είτε σε ενοχλούσαν. Τώρα, σε φοβίζουν. Το ίδιο σου το σπίτι μοιάζει σχεδόν εχθρικό, οι καρέκλες, το τραπέζι, το κρεβάτι, ειδικά το κρεβάτι, σχεδόν εχθρικά, 
αν όχι εχθρικά, ξένα. 
Ξένος στο ίδιο σου το σπίτι, ξένος παντού. Μία απλή αναποδιά είναι σαν οιωνός κακών, 
λες και τα πράγματα/οι άνθρωποι γύρω σου, περίμεναν τόσο καιρό για να σε βρουν απροστάτευτο και να σε τσακίσουν. Το κάθε τι μπορει να σε τσακίσει τώρα, είσαι εύθραυστος σαν γυαλί κι ευάλωτος σαν παιδί. Σαν παιδί που χωρίζουν οι γονείς του, σαν κάτι που δε περίμενες ποτέ να γίνει κι είχες  βασίσει τη ζωή σου όλη σε αυτό, 
οι σταθερές, τα δεδομένα, ο ερπετοειδής εγκέφαλος που ρυθμίζει τις αναπνοές, 
το περπάτημα και ο,τι αυτομάτως γίνεται στις λειτουργίες σου,
 όχι σα παιδί, 
σα βρέφος που τίποτα δε μπορεί να ρυθμίσει πια, να ελέγξει, χειρότερα κι από βρέφος, 
γιατί σαν βρέφος τουλάχιστον δε θα είχες συνείδηση.

Ενώ τώρα, σκέφτεσαι. Βασικά, τίποτα αλλο δε μπορείς να κάνεις από το να σκέφτεσαι.

Τί πήγε στραβά, τί θα μπορούσε να αλλάξει, τί θα μπορούσες να αλλάξεις, τί ήταν εκτός του ορίζοντα δυνατοτήτων σου. Το να πειστείς ότι δεν έφταιγες σε τίποτα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, είναι σωτήριο, γιατί αν στη πρώτη φάση δεις ότι φταις εσύ, μπορεί να τρελαθείς. Δεν είναι δυσκολο να τρελαθείς. Να συνεχίσες τη ζωή σου σα να μην είσαι πια μόνος σου. Να συνεχίσεις να της μιλάς. Να της λες τα νέα σου, να την αποκαλείς "μωρό σου" σα να μην έχει αλλάξει τίποτα. Να τρως λες κι είναι δίπλα, πνίγοντας το ρέψιμο για να μη σε ακούσει και σε πει γουρούνι. Να κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και να αναρωτιέσαι πότε θα ξεπροβάλλει εκεί, στον μικρό σου καθρέπτη, στη δική σου ζωή. Να αγοράζεις στο σουπερμαρκετ ακόμα το αγαπημένο της αναψυκτικό, αυτή την άθλια πορτοκαλάδα λάϊτ που τώρα τη κρατάς ούτε καν σαν ακριβή Σαμπάνια αλλά σαν το Άγιο Δισκοπότηρο. 
Χθες τη δοκίμασες και σου άρεσε. Μήπως να αντικαταστήσεις τη σόδα;
Το χειρότερο δεν είναι τα κλάματα από το πουθενά, το κόψιμο της ανάσας λες και παθαίνεις κρίση πανικού (καλομελέτα), η φρίκη της μοναξιάς που δε σε τρόμαζε ιδιαίτερα, ειδικά τα τελευταία χρόνια που ψευτοωρίμασες, αλλά τώρα σου ξεσκίζει τα σωθικά.
Το χειρότερο είναι κάποια πρωινά που ξυπνάς και λίγο πριν σε πλημμυρίσει η πραγματικότητα, νομίζεις ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα και πας να πιάσεις το κινητό να τη καλημερίσεις. Δε κρατάει πολύ, κλάσματα δευτερολέπτου. Τα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα, που η πραγματικότητα σε χτυπάει σαν τσουνάμι και σαν ηλεκτρικό ρεύμα, αυτά είναι τα χειρότερα. Σα να βλέπεις τον ήρωα σε αγαπημένη σου κινηματογραφική ταινία να πεθαίνει, εντελώς απροσδόκητα κι ο ήρωας αυτός να είσαι εσύ. Ένα χτύπημα σιδερογροθιάς στην καρδιά σου, αρρυθμίες, θολώνει το βλέμμα, δε θες τίποτα να δεις έτσι κι αλλιώς, θες να παγώσεις τον χρόνο, λίγες μέρες έστω πριν, για πάντα, μία μέρα της Μαρμότας, ξανά και ξανά και ξάνα και ξανά ας παίζει η ίδια μέρα και το ορκίζεσαι ότι δε θα βαρεθείς ποτέ σου να τη ζεις, άλλη μία μέρα, αρκεί στο πλάϊ σου, να είναι αυτή.

Και πνίγεις τα δάκρυα σου όταν βλέπεις τους δικούς σου, τί φταίνε αυτοί, δε πρέπει να σε δούνε κλαμμένο, 
και πνίγεις τα χέρια σου για να μη σχηματίσεις τον αριθμό της, γιατί δε πρέπει, τόσες φορές έχεις δώσει την ίδια συμβουλή, αυτός που εγκαταλείπεται, δε πρέπει ποτέ του να ζητιανεύει, να επικοινωνεί, 
και πνίγεις τη καρδιά σου να σταματά να νιώθει,
 σταμάτα να νιώθεις, σταμάτα να νιώθεις, σταμάτα να νιώθεις. σταμάτα να νιώθεις, 
δε γίνεται άλλο να νιώθεις, κάθε που νιώθεις, ξεριζώνεσαι, κυριολεκτικά, το ξέρεις ότι κομμάτια σου εκείνη τη στιγμή ξεριζώνονται, το χαμόγελό σου ξεριζώνεται, η ελπίδα σου ξεριζώνεται, ό,τι ονειρευόσουν για το αύριο ξεριζώνεται, ποιό αύριο, δε θές κανένα αυριο, χθες, χθες, χθες, χθες, εκατό φορές, εκατο γραμμές, εκατο οθόνες, εκατό λαπτοπ να πληκτρολογούν για πάντα το χθες, βάζω τιμωρία στον εαυτό μου, δάσκαλε πόσες φορές θέλεις να το γράψω, μπορώ να το γράφω μέχρι να πάρουν φωτιά τα δάχτυλα μου, χθες, χθες χθες, αγαπημένο μου χθες, να πάρουν φωτιά τα δάχτυλα μου,να πάρει φωτιά αυτό το άθλιο παρόν και να ζήσω για πάντα εκεί που αγαπάω, εκεί που υπάρχω, εκεί που αναπνέω δίχως να μου κόβεται ή ανάσα, εκεί που χαμογελάω δίχως να θυμίζω ερασιτέχνη-κακό ηθοποιό, εκεί που ακούω τις φωνες στον δρόμο και γελάω με τους τσακωμούς, εκεί που κοιτάζω τις καρεκλες και τα τραπέζια και τα αναγνωρίζω ως δικά μου,
τώρα , jamais vu, το αντίθετο του deja vu, κοιτάζεις πράγματα κι ανθρώπους δικά σου που όμως πια δεν αναγνωρίζεις,
εκεί που δε χρειάζεται να εξηγώ, εκεί που δε χρειάζεται να προσπαθώ να επιβιώσω,
εκεί που υπάρχω, εκεί που αγαπάω, εκεί που μπορώ,
εκεί που μπορώ,
εκεί που πιάνω το κινητό για να πω
καλημέρα αγάπη μου, καλημέρα ζωή μου, σε λατρεύω.

Σε λατρεύω.

Αλλά, όπως υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, έτσι υπάρχουν κι αυτά που δε τα μπορούμε. Όπως δεν αλλάζει το χθες, κι είναι παντοτινά δικό σου, μη μπορώντας κανείς να στο αφαιρέσει, έτσι υπάρχει και το παρόν, το αύριο, που αλλάζει, κι αυτό μπορεί να στο αφαιρέσει εύκολα εκείνος με τον οποίον το χτίζατε μαζί. Σου παίρνει το συγκεκριμένο αύριο, δε μπορεί όμως να σου πάρει το Αυριο. Κι είναι πια άγνωστο, τρομακτικό, μυστηριώδες, ασχεδίαστο, αλλά υπάρχει. Όπως υπάρχεις κι εσύ. Όχι εκεί, εδώ. Όχι εμείς, εσύ. Εσύ.
Κι αυτό που πρέπει να νικήσεις. Για να ξαναγίνεις εσύ.

Να νικήσεις, Θεέ μου πόσο αστείο. πώς να νικήσεις αυτό που αγαπάς;
Και τί θα μείνει αν το νικήσεις; Μία Σκιά που ακούει ακόμα στο όνομά σου;
Τί να τη κάνεις αυτή την Σκιά;

Να της δώσεις σάρκα ξανά. Να τη γεμίσεις με όνειρα, να τη γεμίσεις με μυρωδιές , με τραγούδια, με όρκους, με μυστικά, με πρωινά που οι φωνές στον δρόμο θα ακούγονται ξανά αστείες, ενοχλητικές.
Κάποτε, τον ίδιο τον πόνο που σου τρώει τώρα τις σάρκες, τον πόνο αυτον, μπορεί να νοσταλγήσεις. Ναι, μη σου φαίνεται παράλογο, να τον νοσταλγήσεις, ως απόδειξη έμπρακτη της εποχής εκεινης που μπορούσες ακόμα να νιώσεις, να αισθανθείς, να εκπλαγείς, να νικηθείς, να μισήσεις, να πεθάνεις.
Μόνο έτσι ζεις. Ολο αυτό είναι η απόδειξη ότι είσαι ακόμα ζωντανός. Ότι σε μια νεκρή κοινωνία, η καρδιά σου ακόμα χτυπά, έστω με αρρυθμίες. Χτυπά. Δεν είναι κρίση πανικού, είναι η απόδειξη ότι μπορείς ακόμα να αισθάνεσαι, αγκάλιασε αυτές τις στιγμές, αυτές τις στιγμές που σε γερνάνε και σε πονάνε και γκριζάρουν περισσότερο τα μαλλιά σου, αγκάλιασε τες και τίμησε τες με όλη τη μεγαλοπρέπεια που τους αξίζει, αγκάλιασε τες, δεν είναι παρά εσύ, ζωντανός, ναι, μισός, ναι, διχως τα καλύτερα κομμάτια σου, αλλά εσύ, ζωντανός, ζωντανός, ζωντανός, όσο περισσότερο πονάω, τόσο δυνατότερος είμαι, όσο περισσότερο νιώθω τη ζωή να φεύγει από μέσα μου, τόση περισσότερη καινούρια ζωή έρχεται για να την αντικαταστήσει, η ζωή, το αίμα που ανανεώνεται, η καρδιά που αδειάζει για να ξαναγεμίσει,

Κάθε λεπτό, αλλάζει η διάθεση. Γελοίες σου φαίνονται οι θετικές σκέψεις,
 οδηγός αυτοβοήθειας για Αμερικανίδα νοικοκυρά, 
ποιόν κοροϊδεύεις;
Και ξανά, η καρδιά γεμίζει. Και ξανά, η καρδιά αδειάζει.

Εσύ. Κι αντίπαλος σου εσύ. Αντίπαλος σου το αύριο. Ο δρόμος, το ανοιχτό παντζούρι, ο ήλιος, η ταμίας του σούπερμάρκετ, λες και γνωρίζουν ,λες και είναι εκεί για να σου υπενθυμίζουν
ότι έφυγε.
'Εφυγε. Και η ανάσα βαριά, και τα κόκκαλα πονάνε, και η καρδιά φτερουγίζει, φτερουγίζει λές και θέλει να πετάξει από το σώμα σου για να επιστρέψει στο χθες, πλάι της, πλάι σε εκείνη που έμαθε να χτυπά, τώρα γιατί να χτυπά, εκείνη θέλει, εκείνη αγαπά.. στο χθες, στο χθες, δυνατά, ζωντανά, ευτυχισμένα, ανθρώπινα, φυσιολογικά.

Πώς τελειώνει; Θεέ μου, πώς τελειώνει; Πώς τελειώνει αυτό το διήγημα; Πώς τελειώνει ο πόνος; Πως γίνεται ελπίδα ξανά; Πώς τελειώνει; 
Πες μου, πώς τελειώνει;




Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

SIAMESE (ENA EΡΩΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ)










Υπάρχει τόση αγάπη ανάμεσα μας
μοιραζει μέσα μας τον κόσμο
σφιχτοδεμένη από το ψέμμα στα σωθικά μας
συνδεδεμένη με την εμπιστοσύνη που μοιραζόμαστε

Δε μπορώ να σκεφτώ ούτε μια μόνο  λέξη  να πω
δε μπορώ να σε σκεφτώ με κάποιον άλλον

Σχεδόν δε μπορώ να μιλήσω, ήχος δε βγαίνει
πλάι σου μόνο νιώθω ασφαλής
γιατί σε αγαπάω, πραγματικά, σε αγαπάω
μοιραζόμαστε όλα μας τα όνειρα και τις ελπίδες
τον χρόνο μας, τις ζωές μας, τις αναμνήσεις μας,
είμαστε Σιαμαίοι
και σε αγαπάω, στα αλήθεια, σε αγαπάω

Kοίτα πως ωριμάσαμε, ο ένας μέσα απ'τον άλλον
πως μοιραστήκαμε τις ζωές μας
τα φιλιά μας είναι τόσο δυνατά, σε λατρεύω
o έρωτας μας έδεσε για πάντα

Σχεδόν δε μπορώ να μιλήσω, ήχος δε βγαίνει
πλάι σου μόνο νιώθω ασφαλής
γιατί σε αγαπάω, πραγματικά, σε αγαπάω
μοιραζόμαστε όλα μας τα όνειρα και τις ελπίδες
τον χρόνο μας, τις ζωές μας, τις αναμνήσεις μας,
είμαστε Σιαμαίοι
και σε αγαπάω, στα αλήθεια, σε αγαπάω

Υπάρχει τόση πίεση ανάμεσα μας
ξεσκίζει τις καρδιές μας
σβήνεις το φως στα σπλάχνα μας
φως μολυσμένο από τα ψέμματα που τελικά μας σκότωσαν


Δε μπορώ να σκεφτώ ούτε μια μόνο  λέξη  να πω
δε μπορώ να σε σκεφτώ με κάποιον άλλον

Σχεδόν δε μπορώ να μιλήσω, ήχος δε βγαίνει
με αρρωσταίνεις όταν είσαι εκεί κοντά
γιατί σε αγαπάω, πραγματικά, σε αγαπάω
μοιραζόμαστε όλα μας τα όνειρα και τις ελπίδες
τον χρόνο μας, τις ζωές μας, τις αναμνήσεις μας,
είμαστε Σιαμαίοι
και σε αγαπάω, στα αλήθεια, σε αγαπάω

Σχεδόν δε μπορώ να μιλήσω, ήχος δε βγαίνει
με αρρωσταίνεις όταν είσαι εκεί κοντά
γιατί σε αγαπάω, πραγματικά, σε αγαπάω
μοιραζόμαστε όλα μας τα όνειρα και τις ελπίδες
τον χρόνο μας, τις ζωές μας, τις αναμνήσεις μας,
είμαστε Σιαμαίοι

και σε αγαπάω, στα αλήθεια, σε αγαπάω





Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

ΚΙ ΑΛΛΕΣ 15 ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ.

\






Eδώ κι  άλλες σειρές....

http://celinathens.blogspot.gr/2013/06/top-15.html













15)                                          FAWLTY TOWERS   ..

                                                         Stars:

                                          

                  http://www.imdb.com/title/tt0072500/?ref_=nv_sr_1



        


Χιούμορ που δε το βρίσκεις πια, παλαιομοδίτικο και πολύ "Βρετανικό" ίσως για κάποιους..




14)                                                           CARNIVALE .



                                                                      Stars:

                                                         



                                     http://www.imdb.com/title/tt0319969/?ref_=nv_sr_1  




                                              




Στον πρώτο κύκλο είμαι, η σειρά διακόπηκε στον δεύτερο για λόγους μη προσδοκώμενης τηλεθέασης. Παρα είναι "εσωστρεφής", αινιγματική, αντιεμπορική και μοναδική. Αμερική του μεσοπολέμου, κι ένα τσίρκο γυρνάει στην επαρχία δίνοντας παραστάσεις. Μυστήριο, μεταφυσική, Καλό-Κακό δίχως ευδιάκριτους ρόλους και ταυτότητες, ντεηβιντλυντσικό, μία από τις ποιοτικότερες και "καλλιτεχνικότερες" σειρές που έχω δει. 









13)                                                            COMMUNITY

                                              

                                                                                                  Stars:

                                                           


                                       http://www.imdb.com/title/tt1439629/?ref_=nv_sr_1



                                  


Μέχρι και τον τρίτο κύκλο. Μετά, χαλάει. Geeks και movie freaks, enjoy!!












12)                                                 AMERICAN HORROR STORY
  
                                                

                                                                                               Stars:



                                                               




                                       http://www.imdb.com/title/tt1844624/?ref_=nv_sr_2




                                                   



Τρόμος, διαστροφή, μυστήριο, ερωτισμός, ψυχιατρεία, νεκροζωντανοί, σήριαλ κίλερς, μάγισσες, από όλα έχει ο μπαξές. Ο τρίτος κύκλος άνισος. Σημειωτέον ότι κάθε κύκλος είναι ξεχωριστός κι έχει διαφορετική ιστορία από τον επόμενο, έχοντας σχεδόν τους ίδιους πρωταγωνιστές σε άλλους ρόλους! Πιστοί του είδους, προσέλθετε.









11)                                                               FARGO


                                       

                                                                                             Stars:

                                                             


                                     http://www.imdb.com/title/tt2802850/?ref_=nv_sr_1


                               


Ο πρώτος κύκλος τελείωσε πρίν λίγο καιρό, μία ιστορία, αρχή, μέση και τέλος. Εμπλέκονται και οι αδερφοί Κοέν στην παραγωγή, λογικό, μιας και και το κινηματογραφικό FARGO είναι ο εμπνευστής. Αρκετά επομένως Κοενικό, μαύρο χιούμορ, τραγική ειρωνεία, ρεαλιστικό και σε σημεία σχεδόν σουρεαλιστικό, τρομερές ερμηνείες και καθηλωτικό: Υπάρχουν επεισόδια κινηματογραφικά, που ξεχνάς ότι βλέπεις τηλεόραση, γνώρισμα βέβαια τώρα που το σκέφτομαι όλων των ποιοτικών τηλεοπτικών σειρών












10)                                               CALIFORNICATION


                                             

                                                                                         Stars:

                                                    



                                            http://www.imdb.com/title/tt0904208/?ref_=nv_sr_1





                           


Ο Ντουκόβνυ είναι ένας "καταραμένος" σύγχρονος Αμερικανός συγγραφέας που πηδάει ό,τι κινείται, έχοντας πάντα στο μυαλό του πώς να ξανασμίξει με τη μεγάλη του αγάπη, 
δεν έχει ιερό κι όσιο, οι ηθικοί του φραγμοί είναι υπαρκτοί αλλά δεν πάνε by the book παρά με τη καρδιά και το κάτω του κεφάλι. Hank is in town, lock up the wives and the daughters! Kυνικός και ρομαντικός, αναίσθητος κι ευαίσθητος, περισσότερο κωμικό παρά δραματικό, όποιος ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο, ας του ρίξει μια ματιά.
  

        








9)                                                 PERSON OF INTEREST



                                 

                                                                                       Stars:

                                                    






                         



Ο πρώτος και ο δεύτερος κύκλος έχουν αρκετές καλές στιγμές, με το συνολικό αποτέλεσμα να είναι μάλλον άνισο. Μία ευχάριστη σειρά, αστυνομοκατασκοπευτική, που ξεφεύγει όχι οριακά αλλά ούτε ιδιαίτερα, από το μέσο όρο. Απο το τέλος του δεύτερου κύκλου, καθώς και σε ολόκληρο τον τρίτο, η σειρά απογειώνεται, η ένταση αυξάνεται, η αγωνία και το θέαμα μεγαλώνουν, καθώς γίνεται και πιο απρόβλεπτο.











8)                                                             SHERLOCK


                                        

                                                                                          Stars:

                                                




                         


Στη προσπάθεια της να φανεί πρωτότυπη και "ευφυέστερη" από τον τηλεθεατή, υποπίπτει και σε σφάλματα. Το πρόσημο όμως είναι θετικότατο, οι ρυθμοί απίστευτα γρήγοροι, το σενάριο ιδιαίτερα ευρηματικό και φυσικά η ερμηνεία του Cumberbatch τρομερή.










7)                                                  TRUE DETECTIVE




                              

                                                                                   Stars:

                                                    n









                                         



Το στόρυ τίποτα φοβερό, πρόσφατα μάλιστα αποκαλύφθηκε ότι ο δημιουργός ξεπατίκωσε για το σενάριο του, παλαιότερα βιβλία, συγκεκριμένα για έναν συγκλονιστικό μονόλογο του Μακόναχυ. Εδώ οι ερμηνείες είναι όλα τα λεφτά, ιδιάιτερα ο Μακόναχυ πλάθει έναν από τους 5-6 πιο ενδιαφέροντες ήρωες που έχουμε δει ποτέ σε τηλεοπτική σειρά. Ο τύπος κεντάει κυριολολεκτικά, όσο κι αν το τέλος της, σε μένα τουλάχιστον, χαλάει λίγο. Είναι μία αρκετά ενδιαφέρουσα αστυνομική περιπέτεια, και λόγω του πρωταγωνιστικού της διδύμου, μετατρέπεται σε κάτι πολύ παραπάνω.









.
6)                                             THE WALKING DEAD



                                                                                        Stars:

                                              



                              http://www.imdb.com/title/tt1520211/?ref_=nv_sr_1




                                  
                               

Η καλύτερη post apocalyptic-zombie σειρά που έχει βγει, κι αν αυτό δε λέει πολλά λόγω του χαμηλού-μη πω κι ανύπαρκτου- ανταγωνισμού, μία από τις πιο αγωνιώδεις και συναρπαστικές. Ακριβή παραγωγή, που καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον της ύστερα από πέντε σεζόν: Δε το λες κι εύκολο με τέτοια υπόθεση. Νομίζω πάντως ότι αρκετοί θα πούνε ότι το έχει χάσει (το ενδιαφέρον), γούστα..










5)                                                 HOUSE OF CARDS


                                   

                                                                                   Stars:

                                                    



                                             http://www.imdb.com/title/tt1856010/?ref_=nv_sr_1





                                  
        

Το κράξιμο το ρίξαμε εδώ,
 αλλά και πάλι, δεν αλλοιώνει το γεγονός ότι είναι σειράρα. Επιστροφή επιτέλους για τον Σπέησυ σε κάτι της προκοπής, σκιαγραφεί έναν πολύ καλό άνθρωπο που διαρκώς ανεβαίνει τα σκαλιά του Λευκού Οίκου, μοιράζοντας πόνο γύρω του.












4)                                             MARRIED WITH CHILDREN



                                           

                                                                                             Stars:

                                                                             



                                    http://www.imdb.com/title/tt0092400/?ref_=nv_sr_1       



                                          


Ισοπέδωση, ξεσκισμα στον θεσμό της Οικογένειας, ξέσκισμα παντού δηλαδή, προιωνίζοντας ίσως αρκετές σύγχρονες σειρές, κυνικές και ωμές μέχρι το μεδούλι, που σαρκάζουν αγρίως ό,τι βρεθεί στο διάβα τους. Αναμφίβολα πρωτοποριακό κι αστείο, κάφρικο και μισανθρωπικό, λυπάσαι τον Bundy την ίδια στιγμή που τον χλευάζεις, και το λιγότερο θες να σκοτώσεις τη γυναίκα του (τα παιδια του απλώς να τα πετάξεις απο καμια πολυκατοικία, κι αν σωθούν, σώθηκαν). 
Κατι σαν Συλβέστρος που υποφέρει απτον Τουήτυ, σαν Κογιότ που βασανίζεται από το roadrunner, νεροκουβαλητής της οικογένειας του και καλτ, γραφική σισσύφεια φιγούρα στον έβδομο κύκλο μιας κωμικοτραγικής Κολάσεως, ο Αλ Μπαντυ είναι κάτι παραπάνω από ένα θύμα-κορόιδο της μικροαστικής τάξης: σαν παραμορφωτικός καθρέπτης, αντανακλώνται πάνω του όλα τα στραβά και τα άσχημα των μικροαστών. Με την επισήμανση ότι είναι παραμορφωτικός, εντάξει, δεν είμαστε και τόσο καραγκιόζηδες.












3)                                            GAME OF THRONES


                               

                                                                                     Stars:

                                                          


                                   http://www.imdb.com/title/tt0944947/?ref_=nv_sr_1




                           


Θέλω σύντομα να ανεβάσω μία ανάρτηση για το game of thrones, εξηγώντας την απήχηση του στην Δύση. Προς το παρόν, θα πω ότι από κύκλο σε κύκλο γίνεται και καλύτερο, βιαιότερο και συναρπαστικότερο. Και θα αποτελέσει αντικείμενο μίμησης στο εξής, όλο και περισσότερες σειρές θα βγαίνουν με περισσότερους ήρωες, για να μπορούν οι σεναριογράφοι να σκοτώνουν, καθ'όλη τη διάρκεια τους, αρκετούς από αυτούς, ώστε η σειρά να κερδίζει σε δραματικότητα, ένταση και κορύφωση, η Δύση πια γουστάρει να βλέπει τους ήρωες της να πεθαίνουν, κι αυτό έχει τριπλή ανάγνωση, αλλά, τα υπόλοιπα στην ανάρτηση..











2)                                                              HANNIBAL


                                     

                                                                                               Stars:

                                                                   



                                         http://www.imdb.com/title/tt2243973/?ref_=nv_sr_1



                              


Κάτι true detective, american horror story κλπ, είναι american pie μπροστά του. Ο Χάνιμπαλ Λέκτορ επιστρέφει, και ο Μίκελσεν καταφέρνει το ακατόρθωτο, όχι να μας κάνει να ξεχάσουμε τον Χόπκινς, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Αλλά να σταθεί απέναντι του,όχι λιγότερο μοχθηρός, όχι λιγότερο αιμοδιψής και φρικτός, όχι λιγότερο συναρπαστικός, περισσότερο εσωστρεφής, περισσότερο υπομονετικός, αινιγματικός και δολοπλόκος. 
Φρίκη, βία, τρομερό σενάριο, τρομερή κινηματογράφηση, ένα έργο τέχνης, μία Ωδή στο Απόλυτο Κακό, κι ένα Καλό, ενσαρκωμένο στον επίσης πολύ καλό συμπρωταγωνιστή, σύμβουλο του FBI, Γουίλ Γκράχαμ. Ενα Καλό παραπαίον, χτυπημένο, φαινομενικά εύθραυστο, αλλά πάντα παρόν, για να αντιμετωπίσει ό,τι δε μπορεί να αντιμετωπιστεί:Τη Φρίκη που σαλεύει στα έγκατα της Ανθρώπινης Φύσης.
Ο πρώτος κύκλος είναι πολύ καλός. Ο δεύτερος είναι τρεις σκάλες παραπάνω.










1)                                                        BREAKING BAD


                                 

                                                                                        Stars:

                                                               


  
                                     http://www.imdb.com/title/tt0903747/?ref_=nv_sr_1





                                        



 Τί να πω για αυτή τη σειρά;! Για όσους δε γνωρίζουν: Ο πρώτος κύκλος έχει επεισοδιάρες αλλά και κάποια βαρετά επεισόδια. Ο δεύτερος κύκλος είναι ακόμα περισσότερο άνισος, μολονότι ξεκινά τόσο συναρπαστικά. Από τον τρίτο κύκλο και μετά ξεκινά ένα ρολερκόστερ που παρακαλάς να μη τελειώσει. Ο Γουόλτερ Γουάιτ είναι με διαφορά ο πιο πολυσύνθετος τηλεοπτικός ήρωας που έχει εμφανιστεί, προκαλώντας τόσο διαφορετικά συναισθήματα στον τηλεθεατή. Περιπέτεια, δράμα, κωμωδία, κοινωνικό, θρίλερ, γκανγκστερικό, ηθογραφία, αγωνία και λαχτάρα να σε νοιαζόμαστε κύριε Γουάιτ κι όχι μόνο εσένα, γιατι ξεπροβάλλει θεόρατος πλάι του ο Τζέσι Πινκμαν: Ενα ημιπρεζακι, που εξελίσσεται κι αυτός σε έναν από τους πιο πολύσύνθετους, "ανθρωπινότερους", τραγικότερους και συμπαθητικότερους ήρωες που έχουμε δει ποτέ. Το αρχικό στόρι δε το λες ρεαλιστικό, όμως η σειρά είναι. Σκιαγραφεί ανθρώπινες υπάρξεις στην εντέλεια, σαν ζωγράφος που προσθέτει όλο και περισσότερες πινελιές καθώς περνούν τα επεισόδια. Η αγωνία από τον τρίτο κύκλο και μετά δεν έχει υπάρξει εντονότερη σε σειρά, σε διάρκεια τουλάχιστον.
Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω, κάνε λίγο υπομονή στον δεύτερο κύκλο, και δες το μέχρι το συγκλονιστικό τέλος, το οποίο για μένα είναι περισσότερο το επικής εσωστρέφειας, χαμηλότονο και μνημειώδες granite state , το προτελευταίο δηλαδή, παρά το θορυβώδες και back to the roots τελευταίο επεισόδιο, το οποίο,γράφτηκε από τον Γκίλιγκαν για να μη πάθουν κατάθλιψη οι φανατικοί της σειράς, μην αντέχοντας τη σπαρακτική-νικημένη απόγνωση του granite state. Και καλά έκανε ο Γκίλιγκαν, γιατι η σειρά τελειώνει όπως οι περισσότεροι θα θέλαν να τελειώσει, με τον μίστερ Γουάιτ να μην αφήνει τίποτα όρθιο....
remember my name..
definitely we will