ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.

Ξερουμε και οι δυο οτι τιποτα δε διαρκει πολυ,
μοιραζομαστε το ιδιο Μυστικο,
μας κρατα σε αποσταση
μας ενωνει.

Υπαρχει μια αστρικη παραδοξοτητα που τα παντα καθοριζει
υπαρχει ενα αηδονι που ποτε δεν τραγουδα
εχουμε κι οι δυο το χερι στο τιμονι
και που πηγαινουμε, κανεις δεν ξερει πια..

Ενα Μυστικο που με ηδονοβλεπτικες διαθεσεις,
παρατηρει
καθε τι που μας συγκινει,

μεσα στο ιδιο κελι,
μοιραζομαστε εκτος απ'το σκοταδι
και την ιδια ανταμοιβη,

μελι,
σκοταδι,
αγαπη και προσμονη

κι αν ισως τελικα δε διαρκει πολυ,
ταγμενοι στο Μυστικο αυτο θα ειμαστε
προστατευοντας
στο ιδιο κελι παντα
μενοντας

μεχρι να δοθει το σινιαλο
μεχρι οι καταρρακτες να αλλαξουνε πορεια
μικροι ανθρωποι σωπαινουν και περιμενουν
ποιος θα ειναι ο προδοτης σε αυτη την ιστορια?
ποιος το σκοταδι θα αρνηθει και θα σημανει την αυγη?
ποιος θα βγει πρωτος απο αυτο το κελι?

μα κανεις τους δε ξερει
πως το Μυστικο αυτο θα πεθανει μαζι μας
και κανεις δεν θα το μαθει,
γιναμε τωρα εμεις το Μυστικο αυτο
το Μυστικο μας

αυτο που μας χωριζει
ειναι αυτο που μας κρατα μαζι

εξορια,
καταφαση,
καταφυγιο
αιωνιοτητα,
απρεπεια,
μαρτυριο

κι ας λενε οτι τιποτα δε διαρκει πολυ

Μεσα στην αβυσσο της υπομονης
το Μυστικο μας δε θα μαθει
ποτε

κανεις.

Ενοχή.

Τον ειδα να μπαινει σε ενα παλιο κτηριο.
Σταθηκα απεναντι και περιμενα.
Οταν βγηκε, τον ακολουθησα. Μπηκα στο ιδιο λεωφορειο.
Κατα τη διαρκεια της διαδρομης, επιβεβαιωθηκα.
Οσο τον κοιτουσα,
οι εκφρασεις του, οι κινησεις του,
η ανησυχια του, ο εκνευρισμος του.
Δε μου εμοιαζε αλλα ηταν ιδιος με μενα.
Δε μου εμοιαζε
 αλλα ηταν εγω.
Αν μπορουσα να διαβασω τις σκεψεις του,
ημουν σιγουρος οτι ηταν σκεψεις που ειχα σκεφτει,
η προκειται να σκεφτω.
αν με ειχε προσεξει, θα ειχε αναστατωθει,
οπως εγω,
ισως το ενστικτο του να ταν πιο δυνατο,
γιατι ολοενα και φαινοταν να εκνευριζοταν,
μα το λογο δε μπορουσε να αντιληφθει,
οπως εγω,
οχι σωσιας, οχι παιχνιδι του μυαλου,
οχι λουλουδια που ακουμπας σε ταφο συγγενη εχοντας τυψεις διοτι δε νιωθεις στεναχωρια,
κατι με καλει
κατι απροσδιοριστο
δεν εχει σχεση με το χρονο η με τη λογικη,
κατι με καλει,
κι εγω απλος παρατηρητης
μιας σιωπηλης κραυγης
που ανεβαινει σκαλοπατια
και στο φως θελει να βγει,
τι ειδε εκει κατω, να φωναξει
και στον κοσμο να το πει.
Κατεβηκε απ'το λεωφορειο.
Προχωρησε σε ενα Στενο.
Τον ακολουθησα, μα ειχε χαθει. 
Πρεπει να τον ξαναδω.







Το Χαος δεν εχει διακυμανσεις,
η Αληθεια δεν εχει εκφανσεις,
ενα λουλουδι χανει το αρωμα του αν το κοψεις,
πρεπει να μαθω,
να σηκωνομαι οταν πεφτω,
να υψωνομαι οταν απειλουμαι,
να ζητω αντι να εκλιπαρω,
να ψαχνω αντι να αρνουμαι.

Ποιος χαθηκε σε αυτο το στενο; Ηταν σωσιας;
Ηταν παιχνιδι που εστησε το μυαλο;
Ημουν κουρασμενος,
τοσες μερες αυπνος και ταλαιπωρημενος,
καποιος νικησε τα ματια,
κυριευει πια το βλεμμα,
ισως βλεπω ο,τι βλεπει,
ισως βλεπω ο,τι θελει αυτος να βλεπω,
ηφαιστειο που εκδικειται για ολα αυτα τα χρονια
που οι ανθρωποι χτιζαν αφοβα χωρια στις παρυφες του
 η συνεννοηση,
η κατανοηση,
μια ρηξικελευθη ιδεα που αν δε την αντιμετωπισεις,
αν δε τη δαμασεις,
θα σε καταβροχθισει.

Κι ολα αλλαζουν
ακομα κ αυτα που δε πρεπει να αλλαξουν ποτε,
προσευχες παντα θα ακουγονται,
μα οι λεξεις θα ιδρωνουν ολο και λιγοτερο,
θελουν τροπο καποιες λεξεις,
αν δε τις προφερεις σωστα,
αν δε τις νιωθεις,
αυτο που κουβαλουν,χανεται
νομιζεις οτι το εχεις,
μα αυτο ειναι νεκρο,





ποιος ηταν εδω και τωρα πια δεν ειναι;
ποιος κρυφτηκε για παντα
μες στις δειλες χαραδρες
μες στις δειλες κρυψωνες,
ριψασπις,
ακινδυνος,
χλωμος,
ποιο ειναι το ονομα εκεινου που τοσο μισω;
ποιος γλυστρησε στις φυλλωσιες του Ισως
κι απτοητος συνεχισε για παντα να ξεφευγει
-διχως τιποτα να τον καταδιωκει-
για παντα να ξεφευγει
-διχως να εχει καπου να παει-
περιπλανηθηκε,
φοβηθηκε
μα εξακολουθει να γυρναει,

σα τραγουδι που μολυνθηκε απ'τα ιδια του τα λογια
σα γκρεμος που ζαλιστηκε απ'το ιδιο του το υψος,
σα δαιμονας που νικηθηκε απ'το ιδιο του το Μισος
-μα αγαπη δε τον αφηνει η ιδια η λαβα του να γινει-


επιστροφη
επιστροφη
επιστροφη
οταν καθε σκεψη ειναι επιστροφη,
μοιραιο ειναι ολοενα να απομακρυνεσαι απο παντου
οταν ποθεις κατι πολυ, ασυναισθητα το διωχνεις
και δε το πραγματοποιεις,
οταν επιστροφη ειναι η καθε σου σκεψη,
καθε σκεψη ειναι αδεια.
Και νεκρη.

Για αυτο σταματα να ερμηνευεις τα σημαδια.
Δεν  ειναι αυτα που το δρομο θα σου δειξουν
κι αν ποθεις κατι,
μην το πεις σε κανεναν.
Γιατι αν το μαθουν,ποτε
δε θα σε αφησουν 

Νιωθω οτι καποιος με παρακολουθει,
ποσο θα θελα σε αυτο το Στενο, να ειχα εξαφανιστει.
Μα τωρα,
κατι απειλητικο
βαζει φωτιες στα βηματα μου,
γενναει λυκους στη σκια μου,
κι αν τη μερα τους ακουω να ουρλιαζουν,
τη νυχτα
τους βλεπω να πλησιαζουν.

Και καθε στιγμη, νομιζω οτι ειναι η τελευταια

(Αργησα πολυ να φυγω)
Θεριευει η αυταπατη μου;
η κατι οντως δυσκολευει την ανασα μου;

(Αργησα πολυ να επιστρεψω)

Φοβαμαι αυτα που αισθανομαι

(Τωρα,δεν ειμαι πουθενα)
Τα αισθηματα μου,
οι σκεψεις μου,
με οδηγουν σε αυτο το Στενο
Ισως τον βρω εκει.
Αυτος μαλλον με παρακολουθει.
Μα αν αυτος ειμαι εγω,
γιατι τοσο με μισει;

(Ξανα σε αυτο το δωματιο,η φρικη -σα φλογα δυναμωνει-
καιγονται οι τοιχοι, τα πραγματα μου, το σωμα μου
καιγονται ολα κι οταν γινονται σταχτη,
ειμαι παλι εδω. Αθικτος. Και η φλογα δυναμωνει ξανα..)








Μεσα στη θλιψη αυτη,
καποτε ηταν υγρη και τη ζωγραφιζα,
μα τα πινελα εχουν πια στεγνωσει,
τωρα αποκοσμη αυτη η θλιψη
με κανει αποκοσμο και μενα,
οχι πια εξομολογησεις,
ενα τραγουδι ο αερας κουβαλαει
Θεε μου τα λογια του ποσο απαισια ειναι,
ενας γκρεμος και το πουλι που δεν θελει να πεταει,
απειλειται η ζωη του
κι ομως πεφτει
πεφτει
πεφτει
και ποτε του δε θα μπορεσει
να επιστρεψει,
στο σωμα που καποτε τον φιλοξενησε
εφυγε τωρα....
προσπαθησε να μοιασει στα αστρα
μα εμοιασε στο χωμα,
προσπαθησε να γινει φως
μα εγινε καταπακτη,
τωρα στα σκαλοπατια που βαδιζει,
τιποτα τον δρομο του δεν οδηγει,
μοναχα ψευτικα σημαδια που τον παραπλανουν,

εφυγε,
μπορει και να τον διωξανε,
ανθρωποι φρικτοι,
σκεψεις φρικτες
φλογες φρικτες που δωματια καινε
αναβιωνουνε παλιες στιγμες,
στιγμες που πρεπει να ξεχασει,
δεν ειναι οι δυσκολιες που σε γονατιζουν
αλλα τα λαθη που εκανες εσυ
-για αυτο ποτε δε θα ξεφυγω-

οχι εξιδανικευσεις
μα ουτε κι αναλαμπες
ο,τι βιβλιο κι αν ξεφυλλισω
δε θα ξαναβρω αστραπες.

Περιμενω κατι να λαμψει,
μα αυτο εκει πανω,
δεν ειναι ο ουρανος
αργοπεθαινω νεος
μα οχι απορημενος
αυτο που με εκδικηθηκε

ηταν ο ιδιος μου ο εαυτος.

Ξαπλωνω μες στο Στενο. Πλησιαζουν. Ουρλιαζουν.
Περιμενω.
Ειναι η λυσσα τους μεγαλη.
Και ειμαι τοσο κουρασμενος 

ΑΓΑΠΗ ΡΕ...

Δεν έχει νόημα να μετανιώνεις διαρκώς, ή καλύτερα, η διαδικασία του να μετανιώνεις να σε θλίβει και να αναρωτιέσαι όσα έχασες διαλέγοντας κάτι από κάτι άλλο, να αναρωτιέσαι για όσα δεν έκανες σωστά, για όσα δεν έκανες για να πετύχεις το σωστό, για όσα δε μπόρεσες να αντιληφθείς εκείνη τη στιγμή κι ύστερα σου φαίνονται τόσο αυτονόητα ώστε να αισθάνεσαι ηλίθιος που δεν τα είδες.
Ηλίθιο είναι το να λες ότι δε μετανιώνεις για τίποτα,
 ηλίθιο είναι και να μετανιώνεις διαρκώς.
Ηλίθιο είναι να νομίζεις ότι έχασες τον χρόνο σου ενώ θα μπορούσες να τον εκμεταλλευτείς καλύτερα. Δεν έχασες τον χρόνο σου. Η ζωή η ίδια είναι ένα χάσιμο χρόνου. Κάθε μέρα είναι μία μέρα λιγότερη, μία μέρα που χάνεις και δε θα τη ξαναβρείς.
 Τίποτα καλύτερο δε θα μπορούσες να κάνεις από αυτά που έκανες,
 αν το μπορούσες, δε θα ήσουν εσύ,
 μα είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε πάντοτε εμείς, έτσι θα κάνουμε τα λάθη και τα  σωστά που είναι γραμμένα να κάνουμε, γραμμένα όχι από μία Μεταφυσική Μοίρα, γραμμένα από τις δυνατότητες του εαυτού μας, γιατί ο εαυτός μας είναι το Πεπρωμένο μας.
Υπάρχουν συγκυρίες, υπάρχουν ντετερμινισμοί, υπάρχουν καταστάσεις που θα μπορούσαμε να αποφύγουμε αν η βιολογία μας, η καταγωγή μας ήταν διαφορετικά, υπάρχει η άτυχη στιγμή που θα πέσεις στον ληστή σε ένα δρομάκι και θα σε σκοτώσει, υπάρχει η στιγμή που θα γνωρίσεις από το πουθενά κάποιον που θα ερωτευτείς και θα σε ερωτευτεί, υπάρχουν πράγματα που δε μπορούμε να ελέγξουμε, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε,
υπάρχουν ικανότητες που δε μπορούμε να αποκτήσουμε, υπάρχουν ικανότητες/δεξιοτεχνίες που μπορούμε,
όλο αυτό είναι ένα κακοστημένο θέατρο, το Μεγάλο Αιρετικό Θέατρο, όπως το είχα ονομάσει σε ένα ποίημα της εφηβείας μου, μία Ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί όπου ανά πάσα στιγμή μπορεί να γλυστρήσεις και να πέσεις, δε πέφτεις μόνο εσυ, οι ρυθμοί της ζωής που ξέρεις μπορεί να πέσουν, η κανονικότητα, οι κοινωνικές συμβάσεις, τα ιδανικά και οι αξίες, οι επιταγές και οι υποχρεώσεις σου, όλα αυτά που σου προσφέρουν ασφάλεια για να μπορεις να κάτσεις σε μία σπιθαμή εδάφους και να τα νοηματοδοτήσεις εκ του ασφαλούς,
κάθε τόσο το έδαφος τρέμει, η νοηματοδότηση φαινεται κάτι αδύνατον να πραγματοποιηθεί και οι άνθρωποι, που τόσο ανάγκη έχουν να νοηματοδοτούν, να συμβολοποιούν, τρέμουν μαζί με το έδαφος και η απόδοση νοήματος στον σεισμό είναι κάτι που αποτυγχάνει να επιτευχθεί.

Περισσότερο από ανθρώπινες ιδιότητες, υπάρχει αυτό που λέγεται αλληλεπίδραση,
είμαι καλός με αυτόν που βγάζει τον καλό μου εαυτό, θα είμαι κακός με τον αντίστοιχο, είμαι γλυκός, τρυφερός, δυναμικός ή αδρανής, άχρηστος κι ανίκανος ή με φόρα στη ζωή,
παίζει μεγάλο ρόλο αυτός που έχεις απέναντι, αυτός που συναναστρέφεσαι,

υπάρχουν απολύτως καλοί άνθρωποι, όπως απολύτως ανθρώπινα καρκινώματα που ήρθαν σε αυτή τη γη για να βλάψουν κάποιους άλλους
αλλά αυτοί είναι λίγοι. 

Κατα κανόνα, παίρνεις σε μεγάλο ποσοστό αυτό που δίνεις, ή τουλάχιστον παίρνεις το απόλυτο που θα μπορούσες να πάρεις βάσει της αλληλεπίδρασης αυτής. Δε γίνεται να αγαπηθείς από όλους, να σε ερωτευθουν, συμπαθήσουν, εκτιμήσουν όλοι.. Αν όμως τους δώσεις, θα πάρεις το απόλυτο που μπορείς να πάρεις.
Μπορείς να το δώσεις, μπορείς κι όχι. Μπορείς να συμβιβαστείς με τα μέτρια από τον φόβο της αυριανής απογοήτευσης, ή μπορει να πας για τα πολλά υπερνικώντας αυτόν τον φόβο και το άδειασμα που θα συνεπιφέρει η απογοήτευση.
Κάνε ό,τι θέλεις, άλλωστε η απογοήτευση πάντα θα εμφανιστεί. Ειμαστε καταδικασμένοι να απογοητεύουμε τις προσδοκίες των άλλων, 
όσο περισσότερο μας φορτώνουν με προσδοκίες, τόσο πιθανότερο είναι να συμβεί αυτό. 
Ο ασφαλέστερος τρόπος να απογοητευτείς από κάποιον είναι να επενδύσεις ένα σωρό προσδοκίες σε αυτόν, καθιστώντας έτσι την αυριανή απογοήτευση μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Δε φταίει αυτός για την απογοήτευση σου.
Φταις εσύ που ξέχασες ότι είναι άνθρωπος με σάρκα κι οστά.
Φταις εσύ που πίστεψες ότι υπάρχει οποιοσδήποτε που θα μπορέσει να γεμίσει συνολικά τα κενά σου..Κάποια από αυτά μπορεί. Συνολικά, όχι. Τα κενά σου δε γεμίζουν, είναι αστείο να σκέφτεσαι ότι μπορεί να υπάρχει άνθρωπος χωρίς κενά, 
όσο θα είμαστε άνθρωποι, ένα κομμάτι μας θα παραμένει άδειο, δίχως να μπορέσει να επικαλυφθεί από καμιά αγάπη, από κανένα πάθος, από καμιά σεξουαλική στάση, από κανένα υλικό αγαθό, από καμιά κοινωνική καταξίωση, από κανένα τραγούδι, από καμιά κατάχρηση.

Είμαστε άνθρωποι και πάντα θα έχουμε κενά και πάντα θα προσπαθούμε να τα καλύπτουμε και πάντα θα συνειδητοποιούμε ότι δεν καλύπτονται 
κι αυτό είναι η ζωή, 

ένα συνονθύλευμα στιγμών ευτυχίας και δυστυχίας και αδιαφορίας και κενού, μία αλληλοδιαδοχή προσωρινών επιτυχιών και προσωρινών δυστυχιών και συνειδητοποίησης σφαλμάτων και τελικής συνειδητοποίησης ότι δεν ήταν σφάλματα αλλά Αναπόφευκτο, 
μία γροθιά στο μαχαίρι και το αίμα σου να στάζει, καλά έκανες και την έριξες γιατί το αίμα πρέπει να ανανεώνεται,
ένας χορός πάνω σε σπασμένα γυαλιά, πάλι ματώνεις όμως κατάφερες να χορέψεις κι όποιοι δε μπόρεσαν να χορέψουν, κοιτούν τους χορευτές με δέος και ζήλεια,
'ενας χορός με πόδια ματωμένα που κοιτάς τον ουρανό και νιώθεις ότι λίγο ακόμα και θα τον αγγίξεις γιατί ακόμα και η βαρύτητα νικιέται προσωρινά από την Αγάπη,
αυτός ο χορός δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος, αλλά και χαμένος χρόνος να είναι, παραμένει χρόνος που ξοδεύτηκε και χάθηκε χορεύοντας,
είσαι ανίκητος όχι όταν δε μπορείς να νικηθείς -γιατί πάντα θα νικιέσαι-
είσαι ανίκητος όταν ξέρεις πως θα νικηθείς και παρόλα αυτά χορεύεις λες και ποτέ δε θα νικηθείς. Ανίκητος αυτός που ξέρει ότι θα νικηθεί κι εξακουθεί να χορεύει, αλάνθαστος αυτός που θα αγκαλιάσει τα λάθη του και θα προσπαθήσει όσο ζει να τα επαναλαμβάνει όσο δυνατόν λιγότερο, γεμάτος αυτός που θα προσπαθεί να γδέρνεται από τα κενά του όσο δυνατόν λιγότερο, παθιασμένος αυτός που θα προσπαθήσει να ζει με τα πάθη του και να αναλώνεται όσο δυνατόν λιγότερο από αυτά.



              ΚΕΡΙΑ   ΚΑΒΑΦΗΣ

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν. 





Γρήγορα μακραίνει η σκοτεινή γραμμή, γρήγορα πληθαίνουν τα σβηστά κεριά.
Προσπαθούμε να νικήσουμε τη θνητότητα, να παγώσουμε τον χρόνο μέσω των ερωτων μας, μέσα από την απόκτηση παιδιών, μέσα από τη πάλη για αναρρίχηση στην κοινωνία, μέσα από τη προσπάθεια να γίνουμε αποδεκτοι, μιμούμαστε από μικρά παιδιά τον Αλλον, 
πρώτα τους γονείς, ύστερα τους δασκάλους, ύστερα τα επιβαλλόμενα πρότυπα. 
Μιμούμαστε για να γίνουμε αποδεκτοί, κάνουμε σωμα μας τα ξένα λόγια, επιθυμούμε ό,τι ο άλλος επιθυμεί, επιθυμούμε να μας επιθυμεί ο άλλος. Επιθυμούμε και η επιθυμία είναι μία διαρκής έλλειψη όπως έλεγε ο Λακάν, γιατί επιθυμούμε πάντα αυτό που δεν έχουμε.
 Και διαρκώς επιθυμούμε και διαρκώς αιτούμαστε αγάπη, 
από το κλάμα ως μωρα στη μαμά για να μας ξεσκατίσει-που είναι πάντα κι αίτημα αγάπης- 
μέχρι το ερωτικό κάλεσμα όταν γινόμαστε παγώνια και δείχνουμε στον Αλλον τα πλουμιστά και πολύχρωμα φτερά μας.
Προσπαθουμε να παγωσουμε τον  χρόνο με ασχολίες και χόμπυ και κουτσομπολιά και ποδόσφαιρο, προσπαθουμε να παγωσουμε τον χρόνο για να νιώσουμε ασφαλείς,
γινόμαστε ψυχαναγκαστικοί στη μεγάλη μας ψευδάισθηση ότι μπορούμε να ελέγξουμε τα πράγματα,
και η σκοτεινή γραμμή όλο πληθαίνει, και τη κοιτάμε παρακαλώντας τον Θεό για λίγο χρόνο ακόμα, και νομίζουμε ότι ψάχνουμε την εσωτερική μας φωνή και την εσωτερική αλήθεια γιατί δε μπορεί να ήμασταν εμείς που κάναμε αυτά τα σφάλματα, κάποιος άλλος ήταν,
 η κακιά στιγμή, λίγο χρόνο δώσε μου για να ξαναγίνω εγώ.
Δεν ήσουν κι ούτε θα γίνεις "εγώ". 
Ενα συνονθύλευμα επιδράσεων κι επιρροών και κενού που δε γεμίζει κι αλλεπάλληλων κραυγών "ΟΧΙ, ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ΑΥΤΟΣ", ναι, εσύ ήσουν,
εσύ, κομμάτι του πατέρα, της μητερας, των συμμαθητών, της τηλεόρασης, των αναγνωσμάτων και του διπλανού σου.

Κάνε με αγάπη ό,τι κάνεις, και τα λάθη σου θα είναι σωστά. Μη ξεγελιέσαι, θα παραμένουν λάθη. Μην απογοητεύεσαι, τελικά είναι σωστά.
 Μην προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις και να καταρρίψεις την μεγάλη αυτή αντιφαση, 
η ίδια η ανθρωπινη ζωή είναι μία πελώρια και ανεπίλυτη αντίφαση, ένας ωκεανός που θα πνίγεσαι κάθε μέρα όμως αυτό δε σημαίνει ότι θα πάψεις να ψάχνεις για σχεδίες. Ένα μόνο φιλί μπορεί να γίνει η σχεδία σου για μέρες, μία μόνο αγκαλιά μπορει να γίνει η σχεδία σου για μέρες, ένα χάδι, μία λέξη, ένα παρηγορητικό χτυπημα από κάποιον που δε ξέρεις καλά. Φαντάσου αν αυτά είναι σχεδίες, φαντάσου τί είναι η Αγαπη. Πολυτελές υπερωκεάνιο που θα σε κάνει να διαπλεύσεις τη φορτούνα για χρόνια, μέχρι η φορτούνα να νικηθεί από τα κύματα του χρόνου.
Θα νικηθεί. Δε γίνεται αλλιώς.
Αλλά όπως είπαμε, είσαι ανίκητος όταν ξέρεις πως θα νικηθείς και παρόλα αυτά χορεύεις λες και ποτέ δε θα νικηθείς. Και είναι η Αγαπη που ανασταινει Τιτανικούς και τους ξαναβγάζει στην επιφάνεια της θαλάσσης, σκουριασμένους, φαγωμένους και ταλαιπωρημένους, όμως πάντα νικητές.

Δε φταις εσύ. Δε φταίει εκείνη/εκείνος.
Δεν ηττήθηκες, μολονότι δε νίκησες.
 Αιώνια αν επέστρεφες, τα ίδια θα έκανες.
 Αιώνια να επιστρέφεις και να κάνεις τα ίδια. 
Γονάτισε μπροστά στο σφάλμα σου, περιέθαλψε το, το ίδιο και με τα σφάλματα των άλλων. Είναι σφάλματα όπως εσύ, άνθρωποι όπως εσύ. Είναι ευθραυστοι όπως εσύ, μοιραζεστε την ίδια αδυναμία, γεννηθήκατε από την ίδια Μήτρα, θα λυγίσετε από τον ίδιο πόνο. 
Συγχώρεσε τον Αλλον, για να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Καμία Λύτρωση δεν υπάρχει δίχως αυτό. Συγχωρεσε τον ωσπου να πιστεψεις σχεδόν ότι δεν υπάρχει τίποτα για να συγχωρέσεις, γιατί ειμαστε θνητοί με ατέλειες κι είναι αστείο να συγχωρεις κάποιον επειδή είναι άνθρωπος. ¨Συγχώρεσε" τον λοιπόν, και το σκοτάδι των σβησμένων κεριών που πληθαίνουν δε θα σου φαίνεται θλιβερό.
Θα σου φαίνεται χρόνος που ξοδεύτηκε σωστά. 
Μη παγώνεις τον χρόνο γιατί έτσι παγώνεις εσύ και παυεις να απολαμβάνεις το παραμικρό.
Απόλαυσε τον χαμένο σου χρόνο, τα λάθη σου, τη θάλασσα όταν είναι ήρεμη.
Απόλαυσε τη ζωή που χάνεται άδοξα, γρήγορα και βιαστικά.
Απόλαυσε την Αγάπη, μη τη πνίγεις, μη την υπερφορτώνεις, μη τη σπαταλάς.

Ό,τι σε έκανε έστω ένα λεπτό ευτυχισμένο, τίμησε το για πάντα.

Κι επειδή το βαρύναμε το κλίμα, ας το ελαφρύνουμε λίγο γιατί χαθήκαμε!

Η ΓΑΜΑΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ.

Πόσο γαμάτο είναι το Σύστημα, πόσο τέλεια κι αποτελεσματικά κάνει τη δουλειά του!

Ας μην είμαστε μίζεροι όσοι δεν ανήκουμε σε αυτό και τα επόμενα χρόνια είτε θα πεθάνουμε είτε θα εξαθλιωθούμε. Πρέπει να του αναγνωρίσουμε ακομπλεξάριστα την αποτελεσματικότητά του, γιατί όχι και να το θαυμάσουμε που καταφέρνει να κάνει το μαύρο άσπρο μπροστά στα μάτια μας.
Τί έκανε το Σύστημα το 2010 στην επερχόμενη κρίση;
Πρώτα φρόντισε μέσω των φανερών γαλαζοπράσινων πυλώνων του, να σπείρει τη συλλογική ευθύνη. Άσε τον Υπουργό απέξω, εσύ δεν έκλεβες το κράτος; Άσε τον Τραπεζίτη απέξω, εσύ δε πέταγες το αποτσίγαρο στον δρόμο; Τέσσερα χρόνια τώρα τα μπασταρδοκάναλα βομβαρδίζουν τους Ελληνες με μεμονωμένα παραδείγματα που σκοπό έχουν να μας πείσουν ότι όλα αυτά που γίνονται, καλώς γίνονται, γιατί είμαστε σάπιοι, διεφθαρμένοι, απατεώνες και κλεφτοκοτάδες. Αυτό δεν ήταν εξ ολοκλήρου ψέμμα τελικά διότι εδώ που τα λέμε, η σαπίλα και η απατεωνιά είναι γνώρισμα ενός πολύ μεγάλου κομματιού Ελλήνων. Τό ότι το Σύστημα κατάφερε όμως να μείνουν στο απυρόβλητο οι  σάπιοι YΠΕΡαπατεώνες και ΥΠΕΡδιεφθαρμένοι,
(πχ οι τραπεζίτες που φτιάχναν εταιρείες στο εξωτερικό που αγόραζαν τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών τις οποίες παρατούσαν αναγκάζοντας τους πολίτες να πληρώσουν τα χρέη τους κι ύστερα έρχονται διεκδικώντας την αποπληρωμή των κόκκινων δανείων τους)
γίνεται να μη θαυμάσεις κάτι τέτοιο; 

Γίνεται να μη θαυμάσεις ότι μόλις πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56% του πλούτου
http://tvxs.gr/news/ellada/1-ton-ellinon-katexei-56-toy-ploytoy-tis-xoras
κι αυτό να περνάει έτσι ξυστά, μη βάζοντας στο μυαλό παρά ελάχιστων ότι για να συμβαίνει κάτι τόσο φρικιαστικό, δε συμβαίνει τυχαία, υπάρχει ένα σύστημα που δημιουργεί τις προϋποθέσεις αυτής της φρίκης, ένα οικοδόμημα προσεκτικά θεμελιωμένο ώστε το 1% να κατέχει το 56% του πλούτου,
(το ποσοστό είναι σχεδόν το ίδιο παγκοσμίως)
πώς να μη θαυμάσεις λοιπόν το Σύστημα που έχει κάνει τους ανθρώπους παβλοφικά σκυλιά και όταν βρεθεί κάποιος που θα ονομάσει καπιταλισμό αυτό το σύστημα της φρίκης, 
στο άκουσμα της λέξης "καπιταλισμός", η συντριπτική πλειοψηφία των παβλοφικών σκυλιών θα σκεφτεί "κομμουνιστικές ιστορίες για αγρίους";
Βρε %#@^%$@, χέσε και τον κομμουνισμό και το ΚΚΕ και τον Μαρξ ,
είναι νορμαλ να κατέχει το 1% το 56% του πλούτου;
Δεν υπάρχει ένα σύστημα που το δημιουργεί αυτό; Η "ελεύθερη αγορά" έστω; Τα ίδια συμφέροντα έχεις εσύ με αυτό το 1%; Στο ίδιο έθνος ανήκετε; Τό ίδιο σας προστατεύουν οι μπάτσοι; Το ίδιο σας προστατεύουν οι δικαστές; Το ίδιο σας προστατεύουν οι Υπουργοί;
Υπάρχουν αυτοί οι καπιταλιστές, πες τους ¨πλούσιους" εσύ, ναι ή ου;
Σε σκοτώνουν αυτοί για να εξακολουθουν να παραμένουν πλούσιοι, ναι ή ου;




"Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του διαβόλου είναι να σε πείσει ότι δεν υπάρχει"
λέει η γνωστή φράση. 'Αθεος ή πιστός, οφείλεις να αναγνωρίσεις ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Καπιταλισμό. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Καπιταλισμού ήταν να σε πείσει ότι δεν υπάρχει, ότι όλες αυτές οι κρίσεις είναι κάτι σα φυσικές καταστροφές, ότι μπορείς να αμφισβητήσεις τα πάντα ποτέ όμως τον καπιταλισμό και τη μήτρα του, την αστική δημοκρατία, γιατί μόνο παράφρονες αμφισβητούν τα αδιαμφισβήτητα. Η Ιστορία τέλειωσε, το Σύστημα αυτό παγιώθηκε. Κι όμως, στο έχουν περάσει έτσι ώστε να μη σκεφτείς  όχι μόνο την αμφισβήτηση αλλά ούτε καν τη δυνατότητα αμφισβήτησης μιας και δεν υπάρχει Καπιταλισμός αλλά μία φυσική ροή των πραγμάτων/κοινωνιών/ιστορικών εξελίξεων που κατέληξε εδώ. Δε μπορείς να αμφισβητήσεις αυτό που δεν υπάρχει. Το να συσσωρευει το 1% το 56% του πλούτου είναι κάτι που απλά συμβαίνει, έτσι απρογραμμάτιστα και τυχαία. Ο Καπιταλισμός είναι μία κομμουνιστική λέξη, άρα απορρίπτεται. Δεν υπάρχει κανένα άλλο σύστημα στο Τέλος της Ιστορίας, δεν είναι καν Σύστημα αλλά μέρος της Φύσης, όπως ο Ουρανός, ο ήλιος, η βροχή, οι off shore, το χώμα, τα Χρηματιστήρια, το Ουράνιο Τόξο, η Ταξική Δικαιοσύνη,οι ωκεανοί, οι εφοπλιστές που δε πληρώνουν μία και η φορολόγηση τους επαφίεται στον πατριωτισμό τους, η βαρύτητα, το 1% το 56%, όλα αυτά είναι φυσικά φαινόμενα. Οι κομμουνιστές είναι σα να κατηγορούν τη βροχή επειδή σε βρέχει, άρα είναι απολιθώματα.

Δεν ειναι για να θαυμάζεις το Σύστημα που το κατάφερε αυτό;

Επιστροφή στο 2010. Είπαμε, οι φανεροί πυλώνες είναι εκεί για να σε πείσουν ότι ως κομμάτι ενός σάπιου λαόυ, σου αξίζει να πεθάνεις.
Οι κρυφοί ήταν όμως εν τέλει αυτοί που κάναν όλη τη δουλειά.
Όλοι αυτοί , από αντιμνημονιακή δεξιά μέχρι αντιμνημονιακή αριστερά, από δημοσιογράφους μέχρι πολιτικούς, που μιλούσαν για προδότες, Μερκελ, επανάσταση, κρεμάλες, μνημόνιο, όλοι αυτοί με την υπερεπαναστική ρητορεία, όσοι λέγαν ότι αρκεί ένας φρεντο χειρός στο Συνταγμα για να πεσει η Χουντα,
αμολύθηκαν οι Τραγκες, οι Χατζηνικολάου στο πιο light, κάτι κανάλια- πέραν των μεγαλων βρωμοκάναλων-, που ντύθηκαν Κολοκοτρώνηδες και στο περίπου κήρυτταν το νέο 1821, μέσα στη γραφικότητα για να μη πάρεις εσύ ο ίδιος την επανασταση σόβαρα, μέσα στη γραφικότητα και στις τσιρίδες για να ξεφτιλιστεί μέσα σου η ιδεα της επαναστασης,
"για να μιλάει για επανάσταση αυτός ο καραγκιόζης μάλλον η ίδια η επανάσταση είναι κάτι γελοίο"
όλοι αυτοί είχαν έναν σκοπό: Να σε γεμίσουν με ενθουσιασμό τότε, να σε αποπροσανατολίσουν για τον πραγματικό εχθρό, να σε αυνανίσουν με πατριωτικές ονειρώξεις και την κατάλληλη στιγμή να σε αφήσουν ξεκρέμαστο.
Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που σου μιλούσαν για δωσιλογους έλληνες πολιτικους που πρέπει να κρεμαστουν είναι αυτοί τώρα που σου λένε ότι δυστυχώς το πραγμα δε πολεμιέται κι ότι η ζωή εκτος ΕΕ θα είναι καταστροφή. Και τώρα μιλάνε για συγκυβέρνηση ΝΔ και Συριζα.
Οι ίδιοι πολιτικοί που θα καιγαν τα μνημόνιαν και δε θα ανέχονταν εξαθλίωση Ελλήνων γιατί το Ευρω δεν είναι φετίχ στην τελική, είναι αυτόι που σου λένε Ευρώ και ΕΕ αδιαπραγμάτευτα.
Είναι οι ίδιοι που πήραν τον αρχικό ενθουσιασμό σου, τον πολλαπλασίασαν ,με σκοπό να τον καταστήσουν ανεδαφικό και να σκάσει σαν κύμα πάνω στον βράχο και να μετατραπει σε μιζέρια κι αποδοχή.
Δε ξέρω αν κάποιοι εκβιάστηκαν πχ με υποθέσεις φοροδιαφυγής και για αυτό έγιναν τώρα καθεστωτικοί, ή αν ήταν εξ αρχής καθεστωτικοί κι όλο αυτό ήταν ενορχηστρωμένο από ανθρώπους με άριστη γνώση της ψυχολογίας των μαζών.
Ξερω ότι το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν φτωχοί και μικρομεσαιοι που θεωρούν ως κάτι φυσιολογικό το να έχει το 1% το 56%.
Πόσο γαμάτο είναι το Συστημα;

Πόσο γαμάτο είναι που σε πείθει ότι αποτελούν εναλλακτική, "αληθινή" και σοβαρή δημοσιογραφία,  ραδιοφωνικές κι όχι μόνο μαριονέτες εφοπλιστών;

(Μόλις τώρα άκουσα τον Τσίπρα να κατακεραυνώνει την κυβερνηση και την τρόικα για τα νέα 19 προαπαιτούμενα, να χαρακτηρίζει τη κυβέρνηση ως πρόθυμη για αυτό
 και στο τέλος πετιέται η φάκα, όταν εξέφρασε την ανησυχία του ότι με τις κινήσεις τους, θέλουν να δέσουν τα χέρια της επόμενης κυβέρνησης. 
Έτοιμο το σκηνικό, όμορφο κι ώραίο. Τα χέρια μας δεθήκαν από τους προηγούμενους.
 Η τρόικα είναι κακιά αλλά η παραμονή στην ΕΕ που είναι τα 2/3 της τροικας, αδιαπραγμάτευτη.
 Ολα αυτά ούτε παρανοϊκα είναι ούτε συγχυση εκφράζουν. 
Αντιθέτως, είναι στημένα για να προωθούν τη σύγχυση και τη παράνοια στον λαό.
Αν εγώ πιστεύω το Α, εσύ πιστεύεις το Β, που είναι το αντίθετο του Α, πώς μπορώ να σε κάνω να πιστέψεις και να θες κι εσύ το Α, δίχως όμως να σου αποκαλύψω ότι θέλω το Α εξ αρχής;
Πρώτα σου λέω ότι θέλω το Β όπως κι εσύ. Ζήτω το Β! Κρεμάλα σε όσους θελουν το Α!Ύστερα σου αποδυναμώνω σιγά σιγά και μεθοδικά οποιοδήποτε επιχείρημα και δυνατότητα υπέρ του Β. Σου καταδεικνύω ότι το Β είναι αδύνατον να επιτευχθεί μολονότι η γενική ρητορική μου είναι υπέρ του Β. Τί έχει μείνει; Μία σαθρή και γυμνή στήριξη του Β. Έτσι κι εσύ προσχωρείς σιγά σιγά στο Α, γιατί συνειδητοποιείς ότι η στήριξη του Β είναι γροθιά στο μαχαίρι. Επανάσταση και τέλος της λιτότητας κι εθνική ανεξαρτησία θες λαέ; Μαζί σου, κρεμάλα στους δωσιλόγους. Όμως εδώ που τα λέμε, σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο γίνεται να βγει η χώρα εκτος ΕΕ; Όμως εδώ που τα λέμε, οι επαναστάσεις δεν οδηγούν σε κάτι ακόμα χειρότερο; Όμως εδώ που τα λέμε, γίνεται να πάψει η λιτότητα όταν το πλαίσιο είναι ασφυκτικα προγραμματισμένο από την ΕΕ, που είναι αδιαπραγμάτευτη; 
Εδώ που τα λέμε, ποιά χώρα δεν έχει λιτότητα; Η Γαλλία; Η Ιταλία; Η Ισπανία; Εδώ που τα λέμε, μαλακίες δε λέγαμε; Αστο να πάει στο διάολο και βλέπουμε, και οι εκατό δόσεις καλό πράγμα είναι, το ίδιο είναι να πεθάνεις με 30 δόσεις, το ίδιο με 100;)

Το Σύστημα είναι απίστευτο. Βγαίνει ο υφυπουργός να πει στην Κανέλλη ότι θέλει Κασσιδιάρη, η Κανέλλη κάνει κάτι που στο μέλλον σίγουρα θα χτυπηθεί ως ένδειξη περί "συστημικότητας" του ΚΚΕ (πηγαίνει στον πρόεδρο της ΑΣΤΙΚΗΣ Βουλής Μεϊμαράκη για να ..παραπονεθεί) κι ο Σαμαράς στέλνει στο σπίτι του τον Υφυπουργό (προσωρινά, κανείς "καλός" δε χάνεται). Με ένα σμπαρο, 100 τρυγόνια. Ο Σαμαράς γίνεται δημοκρατικός, και μία βουλευτίνα του ΚΚΕ παρουσιάζεται ότι τρέχει να βρει το δίκιο της από τον Πρόεδρο της Αστικής Βουλής, της οποίας υποτίθεται ότι είναι πολέμιος,
ο οποίος και της το προσφέρει. ΑΧ ΚΑΙ ΒΑΧ ΚΑΙ ΚΟΥΛΟΥΒΑΧ..



Το Σύστημα είναι εκπληκτικό. Είμαι βέβαιος ότι στα υψηλά του πόστα προωθούνται άνθρωποι με σκελετούς στη ντουλάπα, άνθρωποι εκβιάσιμοι, που και να αηδιάσουν κάποτε με τον εαυτό τους και αυτά που προξενούν στον λαό, το περιεχόμενο βιντεοκασετών ή εγγράφων, ή μιζών, θα είναι πάντα εκεί, δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους για να τους απειλεί να μην κάνουν πίσω. ¨Αν δεν επιστρέψεις στη ΝΔ, θα βγουν οι μίζες σου για τα εξοπλιστικά" "Αν δε ψηφίσεις για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα αμολύσω το ΣΔΟΕ και που σε πονεί και που σε σφάζει", "Αν δε πάψεις από το ραδιόφωνο να κράζεις την κυβέρνηση, θα πας φυλακή για φοροδιαφυγή", "Αν δε κάνεις ότι σου λέω, όλη η Ελλάδα θα δει το βίντεο που κάνεις όργια με μικρά παιδιά, ή με ζώα ή που βάζεις πράγματα στον πρωκτό σου"




To Σύστημα είναι αποτελεσματικό. 
Για τα luxleaks ξέρεις τίποτα;
Παράτα την ανάρτηση και διάβασε αυτό εδώ.
http://left.gr/news/luxleaks-o-paradeisos-tis-foroapofygis
Για να μη πληρώνουν φόρο στην Ελλάδα, κάποιοι ντόπιοι -και ξένοι, παντού δηλαδή- καπιταλιστές, μεταφέρουν τις έδρες στο Λουξεμβούργο. Εκεί η φορολόγηση στα χαρτιά είναι σχετικά υψηλή, αλλά με διάφορα τρυκ, μπορεί να πάει και στο 1%. Δηλαδή ο ντόπιος καναλάρχης, βιομήχανος, επιχειρηματίας , σουπερμαρκετάς κλπ δεν πληρώνει φράγκο εδω,
και ταυτόχρονα, μέσω των ΜΜΕ που ελέγχει είτε άμεσα είτε έμμεσα, σε κράζει όλη τη μέρα σαν ανθρώπινο σκουπίδι επειδή δεν έκοψες μιά απόδειξη.
Τα ξέρεις αυτά; Φυσικά κι όχι γιατί όσοι ελέγχουν τα ΜΜΕ είναι ουσιαστικά αυτοί που σε σκοτώνουν.
Πώς γίνονται όλα αυτά; Τυχαία, έτσι χωρίς κανένα πολιτικοικονομικό σύστημα που να διασφαλίζει ότι οι φτωχοι και μικρομεσαιοι θα πεθαίνουν αλλά τα υπερκέρδη των πλουσίων θα προστατευθούν με χιλιεσδυο ευφάνταστες επινοήσεις;
Η μήπως το πρόβλημα είναι το Λουξεμβούργο;
Το Σύστημα είναι τόσο πανούργο που μέχρι κι αυτό μπορεί να είναι κάτι στημένο, πχ για να φαγωθεί ο Γιούνκερ για να μπει κάποιος ακόμα περισσότερο χειραγωγήσιμος και να πάνε τα χρήματα οι κωλοπλούσιοι σε άλλους, συμφερότερους για  τους ίδιους φορολογικούς παραδείσους.
(Ό,τι έγινε και με τον Στρως Καν, που τότε εμεις οι αφελείς το είχαμε δει ως κάτι θετικό)
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το Λουξεμβούργο, κάτι που εσένα που ανήκεις σε μία μικρή μειοψηφία, γίνεται γνωστό (Καλά, οι υπόλοιποι έτσι κι αλλιώς είναι χειραγωγούμενες αμοιβάδες). Το Λουξεμβούργο μπορεί να φάει νίλα από όλο αυτό κι εσένα να σου μείνει  η εικόνα ενός βρώμικου κρατιδίου που τιμωρήθηκε. Μα το πρόβλημα δεν είναι τόσο το Λουξεμβούργο, το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός που επιτρέπει την ύπαρξη φορολογικών παραδείσων. Γιατί όσο υπάρχει καπιταλισμός, θα υπάρχουν και φορολογικοί παράδεισοι για τους πλουσίους. Αλλά είπαμε, η λέξη καπιταλισμός κάνει τζιζ, βρωμάει κομμουνιστικίλα και κλωτσάνε τα ζωντανά.


Και για να τελειώνουμε: Όλοι αυτοί που μιλάνε για παραμονή στο Ευρώ και στην ΕΕ με κάθε κόστος, μιλάνε για παραμονή σε μία Ενωση, όπου οι ηγέτες της δήλωσαν στον Τίμοθυ Γκάιτνερ ότι " "Θα δώσουμε στους Έλληνες ένα μάθημα. Είναι πραγματικά απαίσιοι. Μας είπαν ψέματα. Ήταν απαράδεκτοι, σπάταλοι, μας εκμεταλλεύτηκαν και θα τους συντρίψουμε”.
http://www.efsyn.gr/arthro/gkaitner-stoys-ft-oi-eyropaioi-ithelan-na-syntripsoyn-toys-ellines

Γιατί οι Ευρωπαίοι ηγέτες λοιπόν δήλωσαν ότι θα μας συντρίψουν, 
οι Αμερικάνοι μέσω του Γκάιτνερ απάντησαν οκ, σκοτώστε τους, αλλά μην αφήσετε να μεταδοθεί η κρίση στην Ευρωζώνη, 
και παρόλα αυτά, η πλειοψηφία των Ελλήνων τρέμει μήπως εκδιωχτούμε από το ΕΕ και το Αμερικανικο ΔΝΤ.
Γίνεται αντιληπτό; Βγήκε στη φόρα ότι οι ηγέτες της ΕΕ, οι ίδιοι με τους οποίους "διαπραγματευόμαστε" τη σωτηρία μας, δήλωσαν ότι μας θεωρούν απεχθή σκουλήκια που πρέπει να εξοντωθούν. Και απ'τα χείλια τους είναι που κρεμόμαστε, από την ευσπλαχνία τους κρατιόμαστε μπας και σωθούμε. Από τα χείλια και την ευσπλαχνία εκείνων που δηλώνουν ότι θα μας συντρίψουν.
Είναι να μη θαυμάζεις αυτό το Σύστημα;

Που σου απορροφάει, σου αποσυμπιέζει και εν τέλει σου εκμηδενίζει την οργή μέσω οργανων του, οι οποίοι βγαίνουν στην κρίση, ζητάνε κρεμάλες κρύβοντας σου τον πραγματικό εχθρό κι ύστερα κάνουν την κωλοτούμπα αφήνοντας σε μετέωρο για να κωλοτουμπιαστείς κι εσύ; Που σε ταίζει με Αμφίπολη, με σκελετούς, με ποδοσφαιρικά βρώμικα θεάματα φανατίζοντας σε ώστε να δεις ως εχθρό σου μία πράσινη ή κόκκινη φανέλα, ψηφίζοντας κιόλας βάσει αυτής της φανέλας, 
που σε βομβαρδίζει με αυτοαπέχθεια για να δικαιολογηθεί ηθικά ο θανατός σου, ο Πρετεντέρης γίνεται Χατζηνικολάου, ο Κώνστας γίνεται Ρογκάκος, το Μεγκα γίνεται Αλφα γίνεται Extra κι ύστερα Kontra,
ο Τραγκας από οπλαρχηγός γίνεται Σαμαρικός, ο Χατζηνικολάου από light αντιμνημονιακός γίνεται θιασώτης της συνεννόησης μεταξύ ΝΔ και Συριζα, το νουδουπασοκ πάει στα μουλωχτά να γίνει συριζονουδου, αντιμνημονιακοί γίνονται αντικομμουνιστές
και το μόνο λάθος σε ολα αυτά είναι η λέξη ¨γινονται"
δε γίνονται, δεν ήταν κάτι άλλο στην αρχή και κάτι άλλο τώρα,
το ίδιο ήταν από την αρχή, το ίδιο υβρίδικό μέσο για την υποταγή του λαού στα πλουτοκρατικά συμφέροντα, ένα είναι όλοι αυτοί, Λερναία Υδρα, Σκύλα και Χαρυβδη, αδίστακτοι γενοκτόνοι ευνουχισμένων λαών, οι οποίοι αναπολούν στα συντρίμμια τους τις μέρες που τους πετούσαν ψίχουλα από το τραπέζι τα αφεντικά τους.
 Μα όσοι δε διεκδικούν ολόκληρο το καρβέλι, σύντομα χάνουν και τα ψίχουλα.
Όσοι περιμένουν να ταϊστούνε, μετατρέπονται σε κατοικίδια.
Το Σύστημα μετάτρεψε, ύστερα από τον Β Παγκόσμιο Πολεμο, δύο γενιές Ευρωπαίων, σε κατοικίδια. Μπράβο στο Σύστημα, μπράβο στη πλουτοκρατία, μπράβο στην τηλεόραση, μπράβο στο διαδίκτυο, μπράβο στην παραπλάνηση και τους στημένους αγώνες και τις στημένες διεκδικήσεις και τις στημένες κατακτήσεις των λαών.

Μπράβο στα ΜΜΕ που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται άψογα την κρίση.
Όταν θες να προωθήσεις κάτι που αντικειμενικά είναι κακό, αρχικά το προβάλλεις. 
Εστω ως κακό. Θυμάμαι που έσκουζαν το 2010 για τη μετανάστευση των νέων επιστημόνων.
"Οι νέοι φεύγουν δυστυχώς στο εξωτερικό γιατί δεν υπάρχουν δουλειές εδώ."
Εσύ έμενες στο "δυστυχώς" αλλά το προωθούμενο μήνυμα ήταν το δεύτερο σκέλος.
Δεν υπάρχουν δουλειές εδώ. Αρα, πρέπει να φύγεις. Κι έτσι έφευγες. Αυτό θελαν.
Το προβάλλεις και το ξαναπροβάλλεις, και το ξαναπροβάλλεις ως κακό.
Με την υπερπροβολή, απο κακό γίνεται αναπόφευκτο.

Η χρησιμοποίηση της λέξης "γκάφα".  "Η γκάφα του ΕΝΦΙΑ " κλπ.
Η οποία θα διορθωθεί στο απώτερο μέλλον. Λες κι αυτή η κυβέρνηση θα έκανε οποιαδήποτε γκάφα κι όχι κάθε τι μελετημένο ώστε να εξαθλιωθείς, λες κι ήταν γκάφα του ΓΑΠ η περιέλευση της χώρας στο Μνημόνιο.

Η ταλαιπωρία των φορολογουμένων από τις ουρές στα γκισέ της εφορίας όταν καλούνται να πληρώσουν τους φόρους, και τα ΜΜΕ φαίνονταν ότι επικρίνουν την ¨ανοργανωσιά" του κράτους, όταν κι εδώ η προπαγάνδα ήταν το δεύτερο σκέλος, δηλαδή η πληρωμή των φόρων, εννοείται ότι πρέπει να πληρώσεις ακόμα κι αν αυτό σημαίνει θάνατο αλλα δικαιολογείσαι φίλε πολίτη να τους κατηγορείς για την ταλαιπωρία στην ουρά, την οποία βέβαια τη πλήρωναν με νεύρα οι υπάλληλοι.

Η πάλη της κυβέρνησης εναντίον της τρόϊκας για τις 100 δόσεις αντί για πολύ λιγότερες που ήθελαν οι τροϊκανοι, κι εδώ φυσικά δεν αμφισβητείται το συνολικό ποσό που πρέπει να πληρώσεις   πεθάνεις.

Η ακατάπαυστη χρήση της λέξης "συνεπής φορολογούμενος" λες κι όσοι δεν έχουν να πληρώσουν είναι ασυνεπείς μπαταχτσήδες.

Τα αλλεπάλληλα ρεπορτάζ με διάφορες μπουζουκοαμόρφωτες ή καγκουροξεφτίλες που δηλώνουν on camera τί ωραίο είναι που τα καταστήματα είναι ανοιχτά τις κυριακές και μπορεί ο κόσμος να ψωνίσει.

 Οι ίδιες βιζιτούδες εν αναμονή ή λούμπεν απολιτίκ μουρόχαυλοι να δηλώνουν on camera τη προτίμηση τους για τη νέα τάση στο βάψιμο νυχιών ή το νέο χιτ σκυλοτράγουδο ή τη νέα παπαριά στο hair styling ή το νέο ice bucket ψωλαρμένισμα, ώστε να σιχαθεις την ηλιθιότητα της νέας γενιάς και να αναρωτηθεις αν τέτοιοι που είμαστε, μήπως καλά τα παθαίνουμε.
Οι πτυχιούχοι που δουλευουν σε ψαραγορές ή ψάχνουν ένα μηνιάτικο των 300 ευρώ, όχι βέβαια ως παράδειγμα προς αποφυγή αλλά ως κάτι αναπόφευκτο δυστυχώς που πρέπει να γίνει για να επιβιώσουμε (με την ανάλογη θλιμμένη μουσική στο background, 300 ευρώ; ναι, 300 και πολλά σου είναι,
το κανάλι Αλφα, που προβάλλεται και ως νεανικό είναι μανούλα σε αυτά, μία φορά μόνο να δεις τον Σρόιτερ και τους σιχαίνεσαι τόσο πολύ ώστε να συμπεράνεις ότι το Μέγκα μπροστά τους είναι αντικαθεστωτικό και τίμιο, σοβαρολογώ, τίποτα αθλιότερο σε προπαγάνδα και υποσυνείδητα μηνύματα αποδοχής της γενοκτονίας από το κανάλι Αλφα)
Και χιλιάδες άλλα παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω.
Μπράβο στο Σύστημα και στην ευφυϊα του.


Κι αυτή τη φορά σοβαρολογώ, δε σαρκάζω. Μπραβο στην ευφυία που διαχειρίζεται και κυριαρχεί. Ενα πράγμα θαυμάζω περισσότερο από όλα: Την ευφυϊα. 
Η ευφυϊα του δυνάστη είναι εξουθενωτική κι αδίστακτη,
η κουτοπονηριά/εθελοδουλία του δυναστευμένου είναι αηδιαστική.
Προτιμώ να συγκλονίζομαι παρά να ξερνάω.

TOP 20 ALTERNATIVE METAL ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ (RAP-INDUSTRIAL-NU METAL , ΑΠΟ BEASTIE BOYS ΜΕΧΡΙ SEPULTURA)

Alternative metal, από τους πρωτοπόρους faith no more, μέχρι τα παρακλάδια του, nu metal, λίγο industrial, λίγο funk, λίγο rap, λίγο punk που "μεταλίζει" από therapy κλπ.
Τη διασκέδασα πολύ τη λίστα αυτή μολονότι πλην nine inch nals, marilyn manson και faith no more, δε μπορώ να πω ότι ασχολήθηκα τρελά με τους υπόλοιπους. Aπό beastie boys μέχρι sepultura (όχι των thrash εποχών του arise), θεωρώ ότι υπάρχει μία νοητή γραμμή που τους ενώνει όλους αυτούς αν κι όχι κατευθείαν αλλά διαδοχικά, 
και να μην υπάρχει πάντως, με αποτέλεσμα έναν ακόμη μουσικό αχταρμα, 
εγώ το διασκέδασα, αρκετοί μουσικόφιλοι πιστεύω το ίδιο.

20)THE WINNER LOSES                                        BODY COUNT

                                    
https://www.youtube.com/watch?v=KBKMHHx_4n0



Υπάρχουν χαρακτηριστικότερα, αυτό εδώ είναι μου αρέσει περισσότερο.











19)  I'M THE MAN '91                                                     ANTHRAX

 https://www.youtube.com/watch?v=aJIvtjbcfWQ



Κι εδώ άνετα έμπαινε το bring the noise.










18) DEMANUFACTURE                                                 FEAR FACTORY

https://www.youtube.com/watch?v=Y3Oo-a-Vaso













17)  FIGHT FOR YOUR RIGHT TO PARTY                   BEASTIE BOYS

https://www.youtube.com/watch?v=svTuSRiFPoc



Το "εμπορικότερο" της λίστας.







16)  HEAD LIKE A HOLE                                               NINE INCH NAILS

https://www.youtube.com/watch?v=zSB4ogrs4Rg




Θα μπορούσα να γεμίσω τη λίστα μόνο με nine inch nails, marilyn manson και faith no more. Άφησα απέξω το υπερτράγουδο hurt μιας κι έχει ξαναμπεί αλλού.





15) NO FRONTS                                                                DOG EAT DOG

https://www.youtube.com/watch?v=TF1BBrtfGv4






14) KILLING IN THE NAME                       RAGE AGAINST THE MACHINE


https://www.youtube.com/watch?v=dxk3c_SbWMg



Πώς να λείπει;






13)  BROKEN                                                                         PANTERA


https://www.youtube.com/watch?v=M1fUgpYSdpo









12) KNIVES                                                                                 THERAPY?

https://www.youtube.com/watch?v=0FE88e8LO2w

Τουλάχιστον τα μισά τραγούδια του troublegum θα μπορούσαν να μπούνε εδώ. 





11) REFUSE RESIST                                                                  SEPULTURA


https://www.youtube.com/watch?v=dwNtbutSwwM







10)  ALONE I BREAK                                                                   CORN


https://www.youtube.com/watch?v=FWWSAOqqiwI



Το blind ήθελα να βάλω ως χαρακτηριστικότερο κι αναγνωρίσιμο,
 αυτό μου αρέσει περισσότερο μολονότι ανήκει στις πιο "ευαίσθητες" δημιουργίες τους.







9)  COMA WHITE                                                                     MARILYN MANSON

https://www.youtube.com/watch?v=GvMcfb57MjA

Μία από τα ίδια. Dope show, i don't like the drugs κλπ, είναι γνωστότερα, αυτό εδώ μου φαίνεται ότι αντέχει περισσότερο στον χρόνο ως ποιοτικότερο.









8)  DRAGULA  (RMX VERSION)                                                     ROB ZOMBIE

https://www.youtube.com/watch?v=fwgNscjpHn4



Πολύ χτύπημα, ιδιαίτερα το remix του.

7)  DU HAST                                                             RAMMSTEIN

https://www.youtube.com/watch?v=KzGKsXPBILw


Ακόμα περισσότερο (χτύπημα)!













6)  CHOP SUEY                                                        SYSTEM OF A DOWN


https://www.youtube.com/watch?v=HrQsGeKN6qk



Με διαφορά το πιο εμπνευσμένο τραγούδι τους.







5)  THE GAME                                                             DISTURBED

Αυτούς τους ανακάλυψα πρόσφατα. δεν ασχολήθηκα πολύ με το nu metal όταν ήταν στις δόξες του. Με το που άκουσα τις πρώτες νότες του πρώτου δίσκου, ήθελα να κάνω headbanging. Με το που άκουσα αυτό συγκεκριμένα, χτυπιόμουν σαν έφηβος. Οι στίχοι έχουν πολύ πλάκα, αρκεί βέβαια να μη τους πάρει κανείς στα σοβαρά :)







4)  THE NOBODIES                                                   MARILYN MANSON


https://www.youtube.com/watch?v=wQBBOyJpb28



Μία απεγνωσμένη κι αυθεντική κραυγή των απόκληρων και των παρίων. Tρομερό τραγούδι.










3) FALLING TO PIECES                                            FAITH NO MORE

https://www.youtube.com/watch?v=iUx_bk0jCvk



Από τον μυθικό δίσκο εκείνης της εποχής που έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Στιχάρες, μουσικάρες, ανθρώπινο, ευάισθητο, καθόλου κλαψιαρομίζερο, σχεδόν δυναμικό και αυτοσαρκαστικό μέσα στο αδιέξοδο και στον πόνο του!

Back and forth, I sway with the wind
Resolution slips away again
Right through my fingers, back into my heart
Where it's out of reach and it's in the dark
Sometimes I think I'm blind
Or I may be just paralyzed
Because the plot thickens every day
And the pieces of my puzzle keep crumblin' away
But I know, there's a picture beneath
Indecision clouds my vision
No one listens...
Because I'm somewhere in between
My love and my agony
You see, I'm somewhere in between
My life is falling to pieces
Somebody put me together
Layin' face down on the ground
My fingers in my ears to block the sound
My eyes shut tight to avoid the sight
Anticipating the end, losing the will to fight
Droplets of "yes" and "no"
In an ocean of "maybe"
From the bottom, it looks like a steep incline
From the top, another downhill slope of mine
But I know, the equilibrium's there
Indecision clouds my vision
No one listens
Because I'm somewhere in between
My love and my agony
You see, I'm somewhere in between
My life is falling to pieces
Somebody put me together

2)  WHERE IS EVERYBODY?                                   NINE INCH NAILS

H ακρόαση της διπλής υπερδισκάρας fragile, εκεί στις αρχές των 00΄s, μου θύμισε παρόμοια συναισθήματα με αυτά που ένιωσα μία 10ετία πριν με τα use your illusions. Οι guns n roses δε συγκρίνονται βέβαια με κανέναν, αλλά αυτή η υπερβολή αποτυπώνει τη κάψα μου με αυτόν τον δίσκο. Ξεχώρισα μες στα διαμάντια αυτό εδω, μην επαναλαμβάνω διαρκώς ότι αποτελεί προσωπική επιλογή.

did you happen to catch
or did it happen so fast
what you thought would always last
has passed you by
is everything speeding up
or am I slowing down
just spinning around
and I don't know why
all the pieces don't fit
thought I really didn't give a shit
I never wanted to be like you
but for all I aspire
I am really a liar
and I'm running out of things I can do

I'd like to stay
but every day
everything pushes me further away
if you could show
help me to know
how it's supposed to be
where did it go?

pleading and
needing and
bleeding and
breeding and
feeding
exceeding
where is everybody?
trying and lying
defying denying
crying and dying
where is everybody?

well okay, enough,
you've had your fun
but come on there has to be someone
that hasn't yet become
so numb and succumb
and god damn I am so tired of pretending
of wishing I was ending
when all I'm really doing is trying to hide
and keep it inside
and fill it with lies
open my eyes?
maybe I wish I could try

pleading and needing
and bleeding and breeding
and feeding exceeding
where is everybody?
trying and lying
defying denying
crying and dying
where is everybody?

1) EPIC                                                                             FAITH NO MORE

Hands down, ένα από τα επιδραστικότερα και σπουδαιότερα τραγούδια της ροκ μουσικής, αυτή τη φορά με αδιαμφισβήτητα αντικειμενικά κριτήρια, εκτός βέβαια αν είσαι απ΄τους παλιοροκάδες που θεωρούν της πλάκας ό,τι βγήκε από τα 80"s και μετά! Η ξενερώνει με τα rap στοιχεία. Τώρα ποιό είναι αυτό το it των στίχων, δε γνωρίζω. Μία πρόχειρη ερμηνεία είναι ότι αποτυπώνει αυτό που ο Ζακ Λακαν ονομάζει "αντικείμενο μικρό α",

το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, αυτό που επιθυμούμε διακαώς αλλά όσο το πλησιάζουμε τόσο μας ξεφεύγει

http://www.studycyprus.eu/%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CE%BC%CE%B5%CF%82/%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BC%CE%AD%CF%82/%CF%88%CF%85%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82

αλλά αυτά σε άλλη ανάρτηση, μη το χοντρύνουμε το πράγμα εδώ!





Can you feel it, see it, hear it today?
If you can't, then it doesn't matter anyway
You will never understand it cuz it happens too fast
And it feels so good, it's like walking on glass
It's so cool, it's so hip, it's alright
It's so groovy, it's outta sight
You can touch it, smell it, taste it so sweet
But it makes no difference cuz it knocks you off your feet
You want it all but you can't have it
It's cryin', bleedin', lying on the floor
So you lay down on it and you do it some more
You've got to share it, so you dare it
Then you bare it and you tear it
You want it all but you can't have it
It's in your face but you can't grab it
It's alive, afraid, a lie, a sin
It's magic, it's tragic, it's a loss, it's a win
It's dark, it's moist, it's a bitter pain
It's sad it happened and it's a shame
You want it all but you can't have it
It's in your face but you can't grab it
What is it?
It's it
What is it?...