1) Ακόμα κι αν βγούνε αύριο στη φόρα υποκλαπείσες συνομιλίες Τσίπρα- Σόϊμπλε και να ακούσουμε σε αυτές διαλόγους τύπου "Τα χάψανε όλα οι βλάκες, το σχέδιο προχωράει κανονικά",
σε τίποτα αυτό δε θα άλλαζε το ορθόν του γκρεμοτσακίσματος της προηγούμενης συμμορίας κυβερνητικών δολοφόνων από την εξουσία: Φανταστείτε μόνο να είχαν εκλεγεί ξανά όσοι κατακρεούργησαν τη χώρα. Το πρόβλημα δεν θα ήταν μόνο η συνέχιση της γενοκτονικής πολιτικής, το πρόβλημα θα ανέκυπτε στην οριστική ρήξη του συνανήκειν και της συλλογικής μας συμβίωσης σε αυτή τη χώρα. Ποιός σε μία τέτοια περίπτωση δε θα είχε δηλητηριαστεί παντελώς από το μίσος του για τον άλλον, ποιός δε θα έβλεπε δυστυχισμένους δίπλα του και δε θα είχε στερέψει από οίκτο; Ποιός δε θα έβλεπε ανθρώπινα δράματα και δε θα σκεφτόταν "Καλά να πάθετε προσκυνημένα ζώα", ποιανού η ταπείνωση θα άφηνε περιθώριο για καλοσύνη κι αλληλεγγύη; Η έλευση του Σύριζα στην εξουσία έφερε κάτι σαν φως, κάτι σαν αναθάρρηση, κάτι που έκανε τους ανθρώπους να νιώσουν ξανά λίγη περηφάνεια, λίγο εγωισμό, κάποια σκέψη τύπου "Δεν είμαστε τελικά ολοσδιόλου σάπιοι". Ειπώθηκε 'έστω ένα δείγμα ΟΧΙ στους Ευρωπαίους σκατόψυχους (εννοώ τους ευρωενωσιακούς αξιωματούχους αλλά και το κομμάτι των λαών που θεωρούν τους Έλληνες κάτι σαν παράσιτα που πρέπει να τιμωρηθούν και να εξαθλιωθούν).
Είδα κάτι Σοιμπλε και Νταισελμπλουμ να αλλάζουν χρώμα, να εκτοξεύουν απειλές, να τσαντίζονται και να ανησυχούν και σκέφτηκα ότι και μόνο για αυτό, άξιζε που βγήκε ο Σύριζα: Για να δω αυτούς τους σκατόψυχους να χάνουν τη ψυχραιμία τους.
2) Ας υποθέσουμε ότι μία νέα κυβέρνηση ήταν μία 100% πατριωτική, λαική κι ανυστερόβουλη κυβέρνηση. Τί θα έκανε αυτή; Καταρχας θα μας έβγαζε από την ΕΕ κι ύστερα θα προσπαθούσε να βάλει τάξη στα αναπόφευκτα συντρίμμια, προσπαθώντας παράλληλα να βρει νέους συμμάχους και να προσπαθήσει να κερδίσει ό,τι μπορεί καλύτερο, παζαρεύοντας με το σύνολο των μεγάλων δυνάμεων, ακόμα και με αυτούς που διαολόστειλε. Ολο και κάτι θα έχουμε να τους προσφέρουμε, όλο και κάτι θα μπορούσαμε να πάρουμε για να σταθούμε όρθιοι, κάτι ανάλογο δηλάδή με ό,τι έπραξε ο σπουδαιότερος των Ελλήνων πολιτικών, Ιωάννης Καποδίστριας. Και σιγά σιγά, ίσως να βρίσκαμε τον δρόμο μας.
Αυτό που εννοώ με τα παραπάνω είναι ότι όπως και να έχει, είτε με την καλύτερη κυβερνηση είτε με μία ιμιτασιον εκδοχή αριστερής διακυβέρνησης, είτε ακόμα και με πουλημένους που απλά φόρεσαν φιλολαϊκό μανδύα, όπως και να έχει, τα επόμενα χρόνια θα είναι χειρότερα ακόμα και από τα τωρινά, ακόμα και εθνικές καταστροφές είναι πιθανές.
Σε τίποτα δεν αλλάζει πάλι αυτό την αναγκαιότητα γκρεμοτσακίσματος της προηγούμενης κυβέρνησης. Δόξα τω
3) Και οι Αμερικάνοι κύριε; Αυτοί είναι με μας ή με τους άλλους;
Και ποιοί είναι οι άλλοι;
Από δημοσιεύματα και δηλώσεις αξιωματούχων, παρατηρώ ότι οι Αμερικάνοι δε μας πετροβολάνε τόσο. Δεν τον έχουν τον Τσίπρα και στα όπα όπα (τρελό αριστεριστή τον αποκαλούν κάποιοι) αλλά μία ψύχραιμη αποτίμηση θα ήταν η εξής: Περισσότερο με το μέρος του είναι παρά απέναντι του.
Δε ξεχνώ ότι οι Αμερικάνοι κατέστρεψαν τη χώρα μέσω του αχυράνθρωπου τους, δε ξεχνώ τα ΔΝΤ κλπ, δε ξεχνώ ότι το Ελληνικό δράμα το προξένησαν αυτοί, εκτός κι αν κάποιος είναι τόσο χαζός ώστε να νομίζει ότι ο αχυράνθρωπος τους έκανε ό,τι έκανε το 2010 από δική του πρωτοβουλία κι όχι κατόπιν εντολών από τη μαμά πατρίδα. Ειμαι βέβαιος ότι υπάρχουν, το λιγότερο, δίαυλοι επικοινωνίας της ηγεσίας του Συριζα με την Αμερική, κι είμαι επίσης βέβαιος ότι εκεί ποντάρει η ηγεσία του Συριζα για την εδραίωση της εξουσίας της. Τό ότι ο Συριζα πήρε με το καλημέρα θέση υπέρ της Ρωσίας, εμένα προσωπικά με έκανε να χαρώ, δίχως να θεωρώ το Ξανθό Γένος Σωτήρα των Ελλήνων ή το Καλό απέναντι στο Δυτικό Κακό,
θεωρώ ότι μία μικρή χώρα οφείλει να είναι ευέλικτη και να παιζει με όλους τους μεγάλους, όπως ανέφερα και παραπάνω. Αν σκεφτείς και ότι οι Ευρωναζί αναμφισβήτητα θέλουν να μετατρέψουν τους Ελληνες και τα παιδιά τους σε πουτάνες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ξεπροβάλλει ακόμα πιο αναγκαία η αναζήτηση συμμαχιών με τους Ρώσους, τους Κινέζους ή δε ξερω και εγώ ποιους.
Αλλά αν σκεφτεις ότι ΗΠΑ και Ρωσία είναι στα μαχαίρια και ότι ο Συριζα την έχει τη φιλοαμερικανιά, πώς στο διάολο εξηγείται η θέση υπέρ των Ρώσων; Και ότι αμέσως οι Ρωσοι αναγνώρισαν τη βοήθεια κι έσπευσαν να υποστηρίξουν τη νέα Κυβέρνηση;
Δεν έχω ιδεά τί συμβαίνει εδώ. Κι επειδή εμπιστοσύνη στον Συριζα, ανεξαρτήτως της ανακούφισης μου για το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν έχω, καλό θα είναι να μη παίρνουν τα μυαλά κανενός αέρα αλλά και παράλληλα να μην επιστρέψουμε ξανά στη μαυρίλα: Το παιχνίδι άρχισε, κι οποιοι κι αν είναι οι όροι και τα στρατόπεδα του, ο λαός πρέπει να συμμετάσχει, να απαιτήσει, να δράσει, με ό,τι όπλο έχει στα χέρια του. Η αναμπουμπούλα φέρνει καταστροφές, η αδράνεια και η παθητικοποίηση μακροπρόθεσμα φέρνει ακόμα μεγαλύτερες. Ενδέχεται οι Αμερικάνοι να μας χρησιμοποίησουν για την αποσταθεροποίηση ή και για την κατάρρευση της Ευρωζώνης, ενδέχεται οι Βορειοευρωπαιοι να μας χρησιμοποιήσουν ως αντιπαράδειγμα για τους Νότιους, τσακίζοντας μας, ενδέχεται οι υπόλοιπες δολοφονικές κυβερνήσεις των Νότιων Σαμαράδων τύπου Ραχόι να τους συνεπικουρήσουν, ενδέχεται να μπει μπουρλότο. Όσο γραφικό ή αστείο κι αν ακουστεί, η απάντηση των Ελλήνων δε πρέπει να είναι άλλη από το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ. Αν είναι να πέσουμε όπως και να χει, τουλάχιστον να πέσουμε με κρότο, όχι με λυγμό.
4) Ξεκάθαρα και τίμια: Η μοναδική περίπτωση που θα υποστήριζα ότι εντός καπιταλιστικού συστήματος, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για τον λαό από ότι εκτός, θα ήταν αν ήξερα ότι ανήκω στους ευνοούμενους αυτού του συστήματος. Προφανώς και οι ενοχές μου για τους εκτός που ψωμολυσσάνε δε θα μου επέτρεπαν να διατυμπανίσω αυτή μου τη πίστη, αλλά αυτή η πουτάνα η ανάγκη και ο φόβος της επιβίωσης είναι μεγάλο πράγμα,
ακόμα και τους πραγματικούς ιδεολόγους κι αγωνιστές, πόσο μάλλον εμένα,
ενίοτε τους λυγίζει.
Στο πλαίσιο των παραπάνω διαπιστώσεων, δηλώνω ότι όπου βλέπω τους συριζαίους να παίρνουν έστω και μέτρα- ασπιρίνες, θα τους υποστηρίζω,
ό,τι φιλολαικό, θα το υποστηρίζω και ό,τι θα φανερώνει ότι δεν είναι παρά μία από τα ίδια με τους προηγούμενους, θα το υπογραμμίζω και θα το χτυπάω. Στην αναμπουμπούλα όπως έγραψα, δεν είναι σωστό κατά τη γνώμη μου να κάθεσαι και να χτυπάς αδιακρίτως τους συριζαιους (ανελοσυριζαιους) πλάι με τους Βορίδηδες και τους καναλαρχοποταμίσιους. Θα είναι μετά δύσκολο για τον λαό να σε ξεχωρίσει από αυτούς, θα σε ταυτίσουν με αυτούς και θα σε λένε συστημικό.
Πιστεύω ότι αν πολεμούνε δύο στρατόπεδα κι εσύ δεν είσαι με κανένα από αυτά,
το να μείνεις απραγος, δεν είναι ψυχραιμία αλλά δειλία. Θα πρέπει να μπεις κι εσύ στον πόλεμο, αναδεικνυοντας τις διαφορες ή τις ομοιότητες (μεταξύ τους αλλά και μεταξύ αυτών και εσενα),
θα πρεπει να υποστηρίζεις κάθε τι φιλολαϊκό ή να χτυπάς κάθε τους κωλοτούμπα,
θα πρέπει να ματώσεις κι εσύ, προφανώς μη ξεπουλώντας τις αρχές σου.
Ακουσα τον Βαρουφάκη να λέει ότι θα πρέπει να τερματιστει η μνημονιακή υποχρεωση για πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% και το 70% αυτού απόδοση στους δανειστες-βρυκόλακες (οχι, δε μιλησε αυτος για βρυκολακες). Μιλησε για χαμηλότερο πλεονασμα και επενδυση των χρηματων που περισσευουν, για αναπτυξη. Μαζί του.
Μαζι τους για ό,τι είναι καλό για τον λαό, μαζί τους για την καταργηση του 5ευρου στα νοσοκομεια και την επαναπροσληψη των απολυμενων. Μαζι τους για τη ρηξη με τη τροϊκα.
Οχι μαζί τους όταν κοροιδεύουν τον λαό,
ότι άλλο η Τροικα, άλλο η ΕΕ και το ΔΝΤ.
Οχι μαζί τους όταν τα βρισκουν με τους καναλάρχες, όχι μαζί τους αν δε καταστρεψουν αυτο το αθλιο συστημα, αν δε τα βαλουν με τη ντοπια ολιγαρχία.
Ο Βαρουφάκης επιμένει ότι ο Παπανδρεου είχε καλές προθέσεις.
Μόνο και μόνο για αυτό, όση χαρά κι αν έχω που έπεσε η Γερμανόδουλη σαπίλα,
μόνο και μόνο για τα παραμύθια τους τύπου "Η Ευρώπη αλλάζει"
μόνο και μόνο για τις αυταπάτες που ταιζουν τον λαό διακόπτοντας τις όποιες ελάχιστες τάσεις ριζοσπαστικοποίησης του,
μόνο και μόνο για τη μαυρίλα που θα σκορπίσουν αργότερα μετατρεποντας σε αυτήν τον σημερινο ενθουσιασμό όταν θα αναγγείλουν ότι αυτοί έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν αλλά οι αγορές δε μας πιστευουν,
μόνο και μόνο για αυτά, για τη πίστη τους στο καπιταλιστικο ανθρωποφαγικό σύστημα
νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που δε τους ψήφισα κι ούτε θα τους ψηφίσω.
Μακάρι να διαψευστώ, να βρεθεί ένας τρόπος να καλυτερεψει το πράγμα συλλήβδην για τον λαό, να τσακίσουμε τους Γερμανούς μέσα στην ελεγχόμενη από την Γερμανία ΕΕ,
να τσακίσουμε τις αγορές μέσα στο οικονομικό σύστημα που κυριαρχείται από αυτές,
να τσακίσουμε τους πιστωτές/δανειστες κι αυτοί θαμπωμένοι από την Ελληνική ανδρεία να έρθουν να επενδύσουν τα λεφτα τους σε εμάς,
να τσακίσουμε το μεγάλο Κεφαλαιο επιβαλλοντας παντού αύξηση των μισθων κι αυξημενη φορολόγηση τους κι αυτό το Κεφάλαιο, κοκκινίζοντας από τύψεις για τις μέχρι τώρα πράξεις του, κοκκινίζοντας περισσότερο από μία αλλάγή στην ιδεολογία του, να κρεμάσει -αφισες-μπολσεβίκων στους τοίχους του, καταδικάζοντας μετα βδελυγμιας τη Κινεζοποίηση και την εξαθλιωση των εργαζομενων, μα πώς το επιτρέψαμε να συμβει, έχουν κι αυτοί καρδιά και οικογένεια, ζήτω ο λαός και η κορη μου η Σοσιαλίστρια.
Πιστεύω ακόμα ότι η τελική μάχη θα δοθεί μεταξύ Φασισμού και Κομμουνισμού.
Καθήκον των κομμουνιστών είναι να "στρατολογήσουν" όσους περισσότερους γίνεται στο σωστο στρατόπεδο ή τουλάχιστον, να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε όσο δυνατόν περισσότεροι να αναπτύξουν φιλοκομμουνιστικά αισθήματα. Η απομόνωση θα είναι καταστροφική, όταν παλευουν τα βουβαλια, τα βατραχια πρεπει να πέσουν στη μάχη κι αυτά. Το πιθανότερο είναι να πατηθουν, αλλά κι απέξω να μείνουν, θα πατηθούν ακόμα βεβαιότερα. Μακάρι ο Συριζα να τα καταφερει, να φαμε τα λόγια μας και στις επομενες δημοκρατικες εκλογες να του δωσουμε ένα 80%, αλλά επειδή μάλλον στο τέλος θα τα σκατώσει, να ξερουν καποιοι ότι ο λαός δε θα επιβραβευσει τους κομμουνιστες που θα λένε "Ειδατε, σας τα λέγαμε ότι θα τα σκατώσει"
Θα επιβραβεύσει τους φασίστες που λέγαν ότι θα τα σκατώσει.
Για να μην επιβραβευσει τους φασίστες, πρέπει να βρεθεί το αντίπαλο δέος, που θα χτυπάει δεκα φορές τους φασίστες και μία φορά τους συριζαιους κάθε που φαινονται ανακόλουθοι.
Το αντίπαλο δεος δε πρέπει να ταυτιζεται με τους Βορίδηδες και τους Ψαριανούς στα πανελ του Πρετεντέρη, χτυπώντας τους νυν κυβερνώντες πλαι σε αυτούς.
Το αντίπαλο δεος έχει πολλή δουλειά μπροστά του
Δυστυχως, θα πέσει μέσα για αλλη μια φορά στις προβλέψεις του για την αδυνατότητα εξανθρωπισμού του καπιταλισμού.
Ευτυχώς, το παιχνίδι άρχισε και η τελική μάχη πλησιάζει.