ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΜΑΣ ΣΑΝ ΗΤΤΑ ΝΑ ΜΗ ΜΟΙΑΖΕΙ (ΤΟ ΑΠΑΤΗΛΟ ΙΔΕΩΔΕΣ ΟΛΟΤΗΤΑΣ)

Στη προ-προηγουμενη αναρτηση, μιλουσα για την αποδοχη της αληθειας
(την αληθεια οτι φοβομαστε, οτι τα κινητρα μας ειναι ιδιοτελη και φτηνα, οτι ειμαστε πολυ περισσοτερο παρτακηδες και πολυ λιγοτερο ακεραιοι απο οτι θελουμε να νομιζουμε),
ως λυτρωτικη.
Ομολογησε τον φοβο σου, ομολογησε τη φτηνια και τον ωφελιμισμο σου, την αδυναμια σου,
και με καποιο τροπο, ολα αυτα εξασθενιζουν, οπως περιπου το εγραψα, αν ομολογεις ολες αυτες τις αδυναμιες σου, δε γινεσαι μεν τοσο δυνατος, αλλα τουλαχιστον παυεις να εισαι τοσο αδυναμος.

Ολα αυτα δεν ειναι ομως παρα προεκτασεις και παραμετροι μιας μεγαλυτερης αληθειας που οφειλουμε να ομολογησουμε στον εαυτο μας. Σημερα, οπου η Ηττα μας βρισκεται παντου,
που σχεδον τη βλεπουμε γραμμενη στα πεζοδρομια που περπαταμε, σημερα ειναι που πρεπει να παψουμε να κανουμε οτι δεν τη βλεπουμε.
Οφειλουμε να ομολογησουμε την Ηττα μας. Την Ηττα της Ανθρωπινης Υπαρξης.
Δε χασαμε επειδη ηρθε το ΔΝΤ και η τροικα. Δε χασαμε επειδη στη συνοδο Κορυφης, οι πορνες των Κεφαλαιοκρατων που παριστανουν τους ηγετες, δεν τα βρισκουν. Δε χασαμε επειδη χασαμε τους μισθους η τις δουλειες μας, τα κινητα τηλεφωνα, το εξοχικο, το καινουριο αμαξι,
δε χασαμε επειδη αυτα που θα χαθουν θα ειναι ασυγκριτα περισσοτερα,
δε χασαμε επειδη δεν τα καταφεραμε.
Χασαμε γιατι ηταν γραφτο να χασουμε,
χασαμε επειδη ο Ανθρωπος χανει απο την Αυγη της Ιστοριας,
χασαμε επειδη ετσι κι αλλιως, δε μπορουσαμε να νικησουμε εξ αρχης.
Χασαμε επειδη οι ψευδαισθησεις μας, παραμενουν ανικητες ανα τους αιωνες, παρολη τη συσσωρευμενη εμπειρια μας.
Κι αν τα καταλαβουμε ολα αυτα, τοτε μονο μπορει να γινει η Ηττα υποφερτη.
Διοτι, αν απο την αρχη η Νικη παραμενει εξω απο το πεδιο δυνατοτητων μας,
αν η Νικη ειναι κατι που δε μπορει να υπαρξει,
τοτε δεν μπορει να υπαρξει ουτε και Ηττα.

Ας μιλησουμε λιγο για τις νευρωσεις μας.
Απο το βιβλιο του Ντυλαν Εβανς, "ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΛΑΚΑΝΙΚΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ",
μεταφραση: Γιαννης Σταυρακακης.
"Στο εργο του Lacan, ο ορος νευρωση εμφανιζεται παντοτε σε αντιθεση με την ψυχωση και τη διαστροφη, και δεν αναφερεται σε μια ομαδα συμπτωματων αλλα σε μια συγκεκριμενη κλινικη δομη.
Αυτη η χρηση του ορου για την περιγραφη μιας δομης πληττει τη φρουδικη διακριση μεταξυ νευρωσης και φυσιολογικοτητας. Ο Freud  βασιζει αυτη τη διακριση σε καθαρα ποσοτικους παραγοντες
("Η ψυχαναλυτικη ερευνα δεν αποκαλυπτει θεμελιακες παρα μονο ποσοτικες διακρισεις αναμεσα στη φυσιολογικη και τη νευρωτικη ζωη" Freud 1900a:SE V, 373), κατι που δε συνιστα δομικη διακριση.
Με δομικους ορους, επομενως δεν υπαρχει διακριση μεταξυ του φυσιολογικου υποκειμενου και του νευρωτικου. Ετσι, η λακανικη νοσολογια αναγνωριζει τρεις κλινικες δομες: τη νευρωση, τη ψυχωση και τη διαστροφη, χωρις να αφηνει χωρο για οποιαδηποτε θεση "ψυχικης υγειας", που θα μπορουσε
να ονομαστει φυσιολογικη (Σ8, 374-5, αλλα βλ. και Ε 163).
Η φυσιολογικη δομη, υπο την εννοια εκεινου που συναντα κανεις στη στατιστικη πλειοψηφια του πληθυσμου, ειναι η νευρωση, και η "ψυχικη υγεια" δεν ειναι παρα ενα απατηλο ιδεωδες ολοτητας
που δεν μπορει να επιτευχθει ποτε εξαιτιας του ουσιωδους διχασμου του υποκειμενου.
Ετσι, ενω ο Freud αντιλαμβανεται τη νευρωση ως μια ιασιμη ασθενεια, ο Lacan την αντιλαμβανεται
ως δομη η οποια δεν ειναι εφικτο να μεταβληθει.
Σκοπος της ψυχαναλυτικης θεραπειας δεν ειναι επομενως η εξαλειψη της νευρωσης,
αλλα η μετατροπη της θεσης του υποκειμενου απεναντι της

Συμφωνα με τον Lacan, " η δομη μιας νευρωσης ειναι κατ'ουσιαν ενα ερωτημα". Η νευρωση
"ειναι ενα ερωτημα που θετει το ειναι για το υποκειμενο". Οι δυο μορφες νευρωσης (ΥΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΝΕΥΡΩΣΗ) διακρινονται απο το διαφορετικο περιεχομενο του ερωτηματος αυτου. Το ερωτημα της υστερικης ("Ειμαι ανδρας η γυναικα;") σχετιζεται με το φυλο, ενω το ερωτημα του ψυχαναγκαστικου νευρωτικου (" Να ζει κανεις η να μη ζει;") σχετιζεται με την ενδεχομενικοτητα της υπαρξης. Τα δυο αυτα ερωτηματα (το υστερικο ερωτημα, σχετικα με τη σεξουαλικη ταυτοτητα
και το ψυχαναγκαστικο ερωτημα, σχετικα με το θανατο και την υπαρξη)
"ειναι τελικα τα δυο απωτατα ερωτηματα που δεν βρισκουν καμια απολυτως απαντηση στο σημαινον.
Αυτο ακριβως προσδιδει στους νευρωτικους την υπαρξιακη τους αξια"
Κατα διαστηματα ο Lacan εντασσει τη Φοβια στις νευρωσεις, μαζι με την Υστερια και την ψυχαναγκαστικη νευρωση......"

Τι ειμαι;
Αντρας, Γυναικα, Ζωντανος, Νεκρος, Καλος, Κακος, Ηθικος, Ανηθικος
Συμπονετικος, Καθαρμα, Ευφυης, Φελος, μια μοναδικη Χιονονιφαδα η ενα Προβατο,
γιατι ηρθα εδω, τι ηρθα εδω να κανω, ποιος με πεταξε μεσα σε αυτον τον κοσμο, δινοντας μου μαλιστα το Προνομιο και την Καταρα της Συνειδησης;
Οταν μιλαω με τον Αλλον, δεν ειμαστε ποτε οι δυο μας,
οταν μιλαω με τον Αλλον, παρεμβαλλεται κι ενας Τριτος, που ο Λακαν ονομαζει "Μεγαλος Αλλος",
κι αυτος δεν ειναι παρα οι κρατουσες αντιληψεις, οι κοινωνικες επιταγες που μας δεσμευουν και μας καθοριζουν οσο κι αν νομιζουμε οτι ειμαστε αντιδραστικοι κι αδεμευτοι
(Η αδυσωπητη προσπαθεια ορισμενων να "σπασουν τους κανονες" και να ζησουν μακρυα απο αυτους, φανερωνει ακομα κι αυτη, ιδιαιτερα αυτη, το ποσο εξαρτημενοι απο τους κανονες ειμαστε,
μιας που, αυτο για το οποιο πολεμαμε, συναρταται κι εξαρταται απο αυτους)

αλλα αυτο που παρεμβαλλεται κυριως και καθιστα αδυνατη την επικοινωνια μεταξυ μας,
αυτο που καθιστα αδυνατη ακομα και την ιδια την επικοινωνια με τον εαυτο μας, μετατρεποντας τον εαυτο μας σε μια tera incognita,
ειναι το ιδιο το μεσο που χρησιμοποιουμε για να επικοινωνησουμε.
Δηλαδη, η Γλωσσα. Μαζι μιλαμε, χωρια συνεννοουμαστε.
(Αλλα δε θα αρχισω τωρα τα υπολοιπα που ελεγε ο Λακαν περι του Πραγματικου που δε μπορει να σημανθει συμβολικα, αυτα σε αλλη αναρτηση, για να μη ξεχειλωσει τελειως αυτη εδω)

Προηγουμενως, το αποσπασμα που παρεθεσα του Εβανς, αναφερει οτι, το καλυτερο που μπορουμε να ελπιζουμε αναφορικα με τη ψυχικη μας υγεια, ειναι το να ειμαστε νευρωτικοι,
καλυτερα, δε γινεται. Δεν υπαρχει "φυσιολογικος" ανθρωπος,
η "ψυχικη υγεια" δεν ειναι παρα ενα απατηλο ιδεωδες ολοτητας.
Δηλαδη, μη ψαχνεις σε κανεναν, απο τον συντροφο σου μεχρι τον ψυχαναλυτη, να σε "θεραπευσει"
σορυ δικε μου, ειμαστε ανιατες περιπτωσεις. Δεν υπαρχει θεραπεια, γεννιομαστε και πεθαινουμε νευρωτικοι, κι αυτο στην καλυτερη περιπτωση, γιατι υπαρχουν οι διαστροφες και οι ψυχωσεις.
Ομως, η Λακανικη Ψυχαναλυση, δεν καταληγει σε αδιεξοδο.

Παλι απο το βιβλιο του Eβανς,
"Στη μελετη του "Αναλυση με τελος και χωρις τελος", ο Freud εξεταζει αν ειναι ποτε δυνατον να τελειωσει μια αναλυση, η αν ολες οι αναλυσεις ειναι κατ'αναγκην ατελεις. Η απαντηση του Lacan
στο ερωτημα αυτο ειναι πως ειναι οντως δυνατον να μιλησουμε για την ολοκληρωση μιας αναλυσης.
Αν και δεν φθανουν ολες οι αναλυσεις στην καταληξη τους, η αναλυτικη θεραπεια συνιστα μια λογικη διαδικασια που εχει τελος, και ο Lacan οριζει το τελικο αυτο σημειο ως το
"τελος της αναλυσης".
Δεδομενου οτι πολλες αναλυσεις διακοπτονται, πριν φτασουν στο τελος της αναλυσης, το ερωτημα που ανακυπτει ειναι αν οι αναλυσεις αυτες ειναι δυνατον να θεωρηθουν επιτυχεις η οχι. Για να απαντησουμε στο ερωτημα αυτο ειναι αναγκαιο να διακρινουμε το τελος της αναλυσης απο τον στοχο της ψυχαναλυτικης θεραπειας. Στοχος της αναλυτικης θεραπειας ειναι να οδηγησει τον αναλυομενο
στην αρθρωση της αληθειας γυρω απο την επιθυμια του. Καθε αναλυση, οσο ατελης κι αν ειναι,
μπορει να θεωρηθει επιτυχης, οταν επιτυγχανει τον στοχο αυτον. Το ερωτημα του τελους της
αναλυσης  εχει να κανει επομενως με κατι περισσοτερο απο το αν η αναλυτικη θεραπεια πετυχε η οχι
τον στοχο της. Το ζητημα ειναι αν η θεραπεια κατεληξε στο λογικο τελικο της σημειο η οχι.

Ο Lacan αντιλαμβανεται το τελικο αυτο σημειο με διαφορους τροπους
1. Στις αρχες του 1950 το τελος της αναλυσης περιγραφεται ως "η ελευση ενος αληθινου λογου και η αναγνωριση απο το υποκειμενο της ιστοριας του" (Ε, 88) (βλ.ΟΜΙΛΙΑ).
"Το υποκειμενο....ξεκινα την αναλυση μιλωντας για τον εαυτο του χωρις να μιλα σε εσας, η μιλωντας σε εσας χωρις να μιλα για τον εαυτο του. Οταν θα μπορεσει να μιλησει σε εσας για τον εαυτο του, η αναλυυση θα εχει τελειωσει" (Εc 373, σημ1). Το τελος της αναλυσης περιγραφεται ως η αποδοχη της θνητοτητας του καθενος.
2. Το 1960, ο Lacan περιγραφει το τελος της αναλυσης ως μια κατασταση αγχους και εγκαταλειψης, και το συγκρινει με την ΑΝΗΜΠΟΡΙΑ του ανθρωπινου βρεφους.
3. Το 1964 το περιγραφει ως το σημειο στο οποιο ο αναλυομενος εχει "διασχισει τη ριζικη φαντασιωση" (Σ11, 273)
 ...............

Τι μας λεει ο Εβανς; Το τελος της αναλυσης ειναι το σημειο οπου ο αναλυομενος (ο "ασθενης") θεωρειται οχι οτι θεραπευτηκε, αλλα οτι δεν υπαρχει πια λογος να εξακολουθησει να βλεπει τον ψυχαναλυτη του. Κι αυτο γιατι μπορεσε τελικα να αρθρωσει την αληθεια του. Να δει τον εαυτο του, διχως να τον εξιδανικευει, διχως να τον υποτιμα. Να αρθρωσει την αληθεια, επομενως την επιθυμια του, γιατι καποιος που δε ξερει τι ειναι, δε ξερει ουτε και τι θελει.
Να μπορεσει να φωτισει τα σκοταδια του εαυτου του, να δει τι κρυβεται πισω απο τις αραχνιασμενες γωνιες του Ειναι του, να παψει να τρομαζει με εκεινο που ολα αυτα τα χρονια απωθει.

Τα σκοταδια του εαυτου μας και η "αποθηκη" που πεταμε ο,τι δεν αντεχουμε να αντιμετωπισουμε, ειναι το Ασυνειδητο. Κατα Φρουντ (νομιζω), το Ασυνειδητο ειναι μια "Κιβωτος Φρικαλεοτητων"
Γραφει ο ιδιος στις "Διαλέξεις για την Ψυχανάλυση",για τα τρια θανασιμα πληγματα στον αυτοθαυμασμο μας, οτι
Η εισοδος του Ασυνειδητου στη σκηνη αποτελει πληγμα για οσους πιστευαν ναρκισσιστικα οτι ειναι υπευθυνοι της μοιρας τους.
Απο την εποχη του Κοπερνικου, η Γη δεν ειναι πια το κεντρο του κοσμου.
Απο την εποχη του Δαρβινου, ο ανθρωπος προερχεται εξελιγκτικα απο τα ζωα.
Με τον Φρουντ, ο ανθρωπος δεν ειναι πια αφεντικο ουτε στο σπιτι του. Το Ασυνειδητο, σε καποια απυθμενα βαθη, κινειται εν αγνοια μας. Η Ζωη λοιπον ειναι πιο πολυπλοκη απο οτι φαινεται.
Υπαρχει παντου αμφισημια και πολυσημια: Ερωτας, μισος, φοβος, στερηση,παθος κλπ

Να θυμησω εδω και δυο φρασεις του Ουιλιαμ Μπλεηκ, αρκετα σχετικες νομιζω
"Αυτος που επιθυμει αλλα δεν πραττει,γενναει την πανουκλα."

"O δρομος προς την Κολαση ειναι στρωμενος απο καλες προθεσεις."

Η δευτερη φραση εχει αποδειχτει ανα τους αιωνες, οταν στη προσπαθεια να βελτιωσουμε τα πραγματα, τα κανουμε ακομα πιο σκατα. Μπορουμε να εξακολουθησουμε να κοροιδευουμε τους εαυτους μας οτι ο βολονταρισμος (δηλαδη, απλα η προθυμοποιηση μας, η θεληση μας) ειναι αρκετος, αλλα δεν ειναι.

Ναι, μπορουμε και πρεπει να βελτιωσουμε τα πραγματα, αλλα, διχως ρεαλισμο, διχως σκληρη και διαρκη αυτοκριτικη και προπαντος αυτογνωσια, το κηρυγμα μας δε θα ειναι παρα τα παραμυθακια της γιαγιας, και με παραμυθακια της γιαγιας, οχι ο κοσμος δεν αλλαζει, αλλα ουτε καν ο εαυτος μας.

Και η πρωτη φραση, ισως ειναι το λογικο συμπληρωμα της δευτερης, ισως ειναι το λογικο συμπληρωμα ολης της αναρτησης.

Οταν φτασουμε επιτελους στο σημειο, που θα βγαλουμε τις παρωπιδες και το μαντηλι με το οποιο εμεις οι ιδιοι εχουμε δεσει τα ματια για να μη βλεπουμε,

τοτε θα δουμε τον κοσμο και τον εαυτο μας, περιπου οπως ειναι στα αληθεια.

Ειναι τοσο ασχημος, που θα υπαρξει αρκετη δευτερη σκεψη για το αν επρεπε να βγαλουμε το μαντηλι.

Ασχημος ο κοσμος, ασχημος κι ο εαυτος μας.

Μα, οσο θα αντεχεις να βλεπεις καταφατσα την ασχημια αυτων των δυο, λιγο λιγο θα τη συνηθισεις.

Τους βλεπεις ασχημους γιατι διαρκως τους εξιδανικευες και ταυτοχρονα τους υποτιμουσες.

Ομως τωρα, με απογυμνωμενο βλεμμα, τωρα που περασαν λιγα λεπτα,

δεν ηταν τοσο ασχημοι οσο σου φανηκαν στην αρχη.

Να, ενα ομορφο τοπιο παραπερα. Να ενα ηλιοβασιλεμα, να μια παραλια.

Να, μια ανεξερευνητη πτυχη του εαυτου σου, που δεν ηξερες οτι υπαρχει.

Ιδου η πραγματικη ομορφια σου, οτι καταφερες να βγεις αλωβητος απο αυτη τη δοκιμασια.

Και μεσα απο τη λασπη και τα αγκαθια, το γυμνο βλεμμα καθαριζει σα νερο τις λασπες και τα αγκαθια.

Και εισαι ομορφος, πραγματικα ομορφος, ομορφος γιατι εισαι αληθινος.

Και τωρα που τα βλεπεις ολα ξεκαθαρα, ξεκαθαρες γινονται και οι επιθυμιες σου, τωρα και μονο τωρα μπορεις να αλλαξεις αυτα που θελεις να αλλαξεις, τωρα που ξερεις τι θελεις.

Κι οταν αποφασισουμε για αυτο που ειμαστε και για αυτο που θελουμε, θα μπορεσουμε να αναμετρηθουμε με τη προαναφερθεισα Ηττα της Ανθρωπινης Υπαρξης.

Να κανουμε την Ηττα μας με Ηττα να μη μοιαζει.