Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ:ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Στη καθομιλουμενη χρησιμοποιουμε συχνα τον ορο "ναρκισσιστης" για καποιον/καποια που δειχνει να φροντιζει και να αγαπαει πολυ την εικονα του και τον εαυτο του. Αυτο που αγνοουμε ειναι πως ο ναρκισσισμος δεν ειναι κατι "χαριτωμενο" ουτε κατι που μπορουμε να αντιμετωπισουμε ελαφρα.
Διοτι ο ναρκισσισμος ειναι μια βαρια ψυχικη ασθενεια, απο την οποια δε πασχουν απαραιτητα εκεινοι που συνηθιζουμε να χαρακτηριζουμε ναρκισσιστες μονο και μονο επειδη περνανε πολυ ωρα μπροστα στον καθρεπτη.

Αυτο γινεται ξεκαθαρο απο το γεγονος οτι η ιδεα ενος πρωτογενους και κανονικου ναρκισσισμου  προεκυψε,συμφωνα με τον Φρουντ,"απο την αποπειρα μας να κατανοησουμε τη dementia praecox
(  http://en.wikipedia.org/wiki/Dementia_praecox  )
 η τη σχιζοφρενεια"
"Οι ασθενεις αυτου του ειδους",
(οπως διαβαζουμε στο βιβλιο του Φρουντ,"ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ,ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΣ,ΦΕΤΙΧΙΣΜΟΣ",μεταφραση:Λευτερης Αναγνωστου),

"τους οποιους προτεινα να αποκαλεσουμε παραφρενικους, παρουσιαζουν 2 θεμελιωδη χαρακτηριστικα: τη μεγαλομανια και την αποστροφη του ενδιαφεροντος τους απο τον εξωτερικο κοσμο (προσωπα και πραγματα). Λογω της τελευταιας μεταβολης, διαφευγουν απο καθε επηρεασμο μεσω της ψυχαναλυσης και αναφορικα με τις δικες μας προσπαθειες, ειναι ανιατοι.
Η αποσυρση του παραφρενικου απο τον εξωτερικο κοσμο απαιτει ομως εναν ακριβεστερο χαρακτηρισμο.
Ο υστερικος και ο ψυχαναγκαστικονευρωτικος, αναλογα με την εκταση της ασθενειας τους,
εχουν επισης διακοψει τις επαφες τους με τη πραγματικοτητα,
Η αναλυση ομως δειχνει οτι δεν εχει αρθει διολου η ερωτικη σχεση τους προς προσωπα και πραγματα. Τα διατηρουν ακομη στις φαντασιωσεις τους, δηλαδη εχουν υποκαταστησει αφενος τα πραγματικα αντικειμενα με φανταστικα των αναμνησεων τους,
η τα εχουν αναμειξει με αυτα,
και, αφετερου, εχουν παραιτηθει απο την προετοιμασια κινητικων ενεργειων για την επιτευξη των στοχων τους σε αυτα τα αντικειμενα.
Για τουτη την κατασταση της λιμπιντο θα επρεπε να δεχτουμε μονο την εκφραση που χρησιμοποιησε και αλλου ο Γιουνγκ: εσωστρεφεια της λιμπιντο.
Ο παραφρενικος ομως διαφερει.
Φαινεται να εχει αποσυρει πραγματι τη λιμπιντο του απο τα προσωπα και τα πραγματα του εξωτερικου κοσμου, χωρις να τα εχει υποκαταστησει στις φαντασιωσεις του με αλλα.
Και οπου συμβαινει αυτο, η υποκατασταση δηλαδη, φαινεται να ειναι δευτερογενες και να αποτελει μερος μιας θεραπευτικης αποπειρας, με την οποια θελει να επαναφερει τη λιμπιντο στα αντικειμενα.
Προκυπτει λοιπον το ερωτημα:
Ποιο ειναι στη σχιζοφρενεια το πεπρωμενο της αποσυρομενης απο τα πραγματα λιμπιντο;
Η μεγαλομανια σε αυτες τις καταστασεις δειχνει εδω τον δρομο. Εχει δημιουργηθει ασφαλως σε βαρος της λιμπιντινικης επενδυσης των αντικειμενων.
Η ΑΠΟΣΥΡΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΛΙΜΠΙΝΤΟ ΔΙΟΧΕΤΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΓΩ, ΟΠΟΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟ"









Με λιγα λογια, αυτο που λεει ο Φρουντ ειναι πως, σε ορισμενους ανθρωπους, η λιμπιντο,
η γενετησια ορμη, δε βρισκει τον δρομο να διοχετευθει στον εξωτερικο κοσμο,
σε καποιον ανθρωπο η σε καποιο πραγμα. Οταν ποθουμε καποιον ανθρωπο,
οταν ειμαστε σε θεση να ποθησουμε καποιον, να αγαπησουμε καποιον,
τοτε προφανως και η ψυχικη λειτουργια μας ειναι ομαλη.
Ομαλη παραμενει η ψυχικη λειτουργια ακομα κι οταν χανουμε το σεξουαλικο μας ενδιαφερον για τον οποιονδηποτε ανθρωπο, αλλα δυναμεθα να μετουσιωσουμε τη γενετησια ορμη σε ενδιαφερον για τη δουλεια μας, σε ενδιαφερον για ενα χομπι, μια ενασχοληση, σε ενα Αντικειμενο.
Το φαινομενο αυτο λεγεται Μετουσιωση..
μπορει η σεξουαλικοποιηση, η επενδεδυμενη σεξουαλικη ενεργεια δηλαδη σε ενα Πραγμα οπως η δουλεια μας, να ακουγεται καπως ασχημα,
αλλα τουλαχιστον, σε αυτη τη περιπτωση, η Μετουσιωση μας εξασφαλιζει οτι η λιμπιντι ρεει κανονικα.

Το προβλημα ξεκιναει οταν η λιμπιντο αποσυρεται στο Εγω. Οταν δηλαδη αποτυγχανουμε να επενδυσουμε σεξουαλικα σε οποιονδηποτε αντικειμενο, Ανθρωπο η Πραγμα.
Μια απο τις συνεπειες της "αποτυχιας του ψυχικου αυτου εργου ειναι η υποχονδρια",
κατι αναλογο με το αγχος στις μεταβιβαστικες νευρωσεις.
Γιατι ο ναρκισσιστης δεν εχει καμια σχεση με τον υστερικο η τον ιδεοψυχαναγκαστικο,
των οποιων η λιμπιντο καταφερνει να διοχετευθει στα αντικειμενα,
εστω κ στις φαντασιωσεις του
(αδυνατωντας ομως να ξεφυγει απο αυτες,
αδυνατωντας να κινηθει προς τη πραγματοποιηση τους).

Ο ναρκισσιστης επομενως αποσυρει τη λιμπιντο, τη γενετησια ορμη του, ολη τη σεξουαλικοτητα του, στο Εγω του. Οπως ο Ναρκισσος του Μυθου, ερωτευεται το ειδωλο του στα νερα της λιμνης και τελικα πεθαινει απο
"μια λαχταρα,την οποια η αντανακλαση της εικονας του δε θα μπορουσε να του ικανοποιησει ποτε"

Συμφωνα με τη Νανσυ ΜακΟυιλιαμς
("ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ",μεταφραση:Αντωνια Καραμπετσου),
"τα ναρκισσιστικα ατομα,εχουν μια αισθηση ακαθοριστης εξαπατησης,ντροπης,φθονου,κενοτητας η ανολοκληρωτου κενου,ασχημιας και κατωτεροτητας η τα αντισταθμιστικα στοιχεια αυτων των αισθηματων:πιστευουν οτι εχουν παντα δικιο και νιωθουν υπερηφανεια,περιφρονηση,αμυντικη αυταρκεια,ματαιοδοξια και αισθημα υπεροχης"



Η Μακ Ουιλιαμς το προχωραει ακομα περισσοτερο το πραγμα, συνδεοντας το ναρκισσισμο με τη σημερινη εμπορευματικη κοινωνια, θεωρωντας το ναρκισσισμο πραγματικη επιδημια,
συγκριτικα με την εποχη του Φρουντ, οπου ο ναρκισσισμος δεν ειχε γονιμο εδαφος για να βλαστησει,

"..τα χαρακτηριστικα της συγχρονης ζωης ενισχυουν το ναρκισσισμο των ατομων.
Ο κοσμος μεταβαλλεται ραγδαια, μετακινουμαστε συχνα, τα μεσα εκμεταλλευονται τις ανασφαλειες μας και τρεφουν τη ματαιοδοξια και την απληστια μας,
ο υλισμος καθιστα ανισχυρες εως ενα βαθμο, τις εσωτερικες νορμες που ειχαν παγιωσει οι θρησκευτικες παραδοσεις. Στις μαζικες κοινωνιες και σε εποχες ραγδαιας αλλαγης η αμεση εντυπωση που προκαλει ενα ατομο στους αλλους μπορει να ειναι πιο επιτακτικη απο τη τιμιοτητα και την ειλικρινεια του,
χαρακτηριστικα που εκτιμωνται σε μικροτερες και πιο σταθερες κοινωνιες,
οπου οι ανθρωποι γνωριζουν καλα ο ενας τον αλλον ωστε να κρινουν ενα ατομο με βαση το παρελθον και τη φημη του."


Μεγαλουπολη, εσωτερικη παγωνια, αποξενωση. Μπροστα σε μια οθονη κρινουμε βιαστικα το Συμπαν, μπροστα σε μια οθονη οπου κατα καποιο τροπο αντανακλαται το ειδωλο μας,
σα το Ναρκισσο και τη λιμνη οπου πνιγεται,
προσπαθουμε να καταλαβουμε, προσπαθουμε να ερθουμε σε επαφη με τον Αλλον,
προσπαθεια καταδικασμενη σε αποτυχια,
γιατι το μονο που τελικα αντανακλαται στην οθονη ειναι το ειδωλο μας.
Μπροστα σε λεξεις κι εικονες, αυτοικανοποιουμαστε με αυτες τις λεξεις και τις εικονες,
κρατωντας σε αποσταση τον Αλλον, στελνοντας αλλεπαλληλα μηνυματα,
αλλα η απογνωση αυτων των αλλεπαλληλων μηνυματων δε μπορει να μας κρυψει τελικα
το οτι ο ο πομπος κι ο δεκτης αυτων των μηνυματων ταυτιζεται,
εμεις ειμαστε ο πομπος και εμεις ειμαστε ο δεκτης των μηνηυματων μας.
Τα λογια μας ειναι αλληλεγγυη και προσπαθεια για κατανοηση,
αλλα το αποτελεσμα δεν ειναι ουτε η αλληλεγγυη ουτε η κατανοηση.
Δε ξερω αν φταινε τα υλικα αγαθα
(αλλωστε η Μετουσιωση τα προυποθετει),
δε ξερω αν φταει το Διαδικτυο κι η ανομολογητη απολαυση που αντλουμε απο τα facebook
 κ τα myspace, απολαυση που δεν ειμαστε διατεθειμενοι να ανταλλαξουμε με κατι πιο απτο,
δε ξερω αν φταιει η κλιμακουμενη απογνωση που αντι να ενωνει, απομονωνει,
ξερω ομως οτι ο Καπιταλισμος τροφοδοτειται απο το Ναρκισσισμο κι ο Ναρκισσισμος τροφοδοτειται απο τον Καπιταλισμο, και πως θα μπορουσε να γινει αλλιως,
απο τη στιγμη που και τα 2 ισουνται με τη Μοναξια..
Και η Μοναξια συνδεει αυτα τα 2,
χαλυβδωνοντας το δεσμο τους, καθιστωντας τα αξεδιαλυτα.
Για αυτο λεω και ξαναλεω, οτι κανεναν καπιταλισμο δε θα νικησουμε μονο με λογια,
συνθηματα και θυμο. Απαραιτη προυποθεση για μια συνολικη αλλαγη του συγχρονου τοπιου που θυμιζει Αποκαλυψη, ειναι η Αγαπη για τον Αλλον, η Αγαπη,
πανω απο ολα, η Αγαπη.
(Η οποια, για να το θεσω πραγματιστικα,ε πιστημονικα -και εστω ξενερωτα-,
κανει τη λιμπιντο να ρεει.)

18 σχόλια:

  1. μπραβο με χιλια.. αναδημοσιευσα αποσπασματα με αναφορά σε σενα βεβαια..
    http://nosferatos.blogspot.com/2010/12/celin.html

    ----------

    πρπει οπωςσδηποτε να διαβασεις την Κουλτουρα του Ναρκισσισμου του Κριστοφερ Λας ..

    πολλές φορες με ενθουσiαζεις καλέ μου Celin

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν και δεν είμαι καθόλου εξειδικευμένος στη συγκεκριμένη συζήτηση...συμφωνώ με τα συμπεράσματα!

    Ωραίες αυτές οι αναρτήσεις celin, αλλά ταπεινά κάνω στην άκρη γιατι δεν μπορώ να συμμετέχω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κρίστοφερ Λας
    Η κουλτούρα του ναρκισσισμού
    O αμερικανός ιστορικός και κοινωνιολόγος Kρίστοφερ Λας (1932-1994) έγραψε το βιβλίο αυτό, που διαβάστηκε πολύ στη χώρα του και στο εξωτερικό, το 1979. Θεωρεί χαρακτηριστικό της ζωής στην Aμερική της δεκαετίας του 1970 τον "ναρκισσισμό". O συγγραφέας αναφέρεται στην υποδοχή και την επίδραση του βιβλίου του σε ένα Eπίμετρο που έγραψε το 1990 και περιλαμβάνεται στην παρούσα έκδοση. "Eκπληκτική κατανόηση της σύγχρονης ζωής, με μία ηθική πεποίθηση που σπάνια συναντάται στη σημερινή ιστορία και κοινωνιολογία οι οποίες έχουν ξεκοπεί από τις ηθικές αξίες. O Λας συνέλαβε πράγματι κάτι καινούργιο".
    περιοδικό Time

    Μια παρατήρηση:
    Όπως επισήμανε σε παλαιότερη βιβλιοκρισία του για το βιβλίο ο Φώτης Τερζάκης στη «Βιβλιοθήκη» της «Ελευθεροτυπίας», έχουν ξεφύγει δυο σημαντικές μεταφραστικές αστοχίες (που θα διορθωθούν στην επόμενη έκδοση):
    Το πρώτο: όπου «κάθεξη», διαβάστε «επένδυση».
    Το δεύτερο: όπου «νους», διαβάστε «νους/ ψυχή» (η αγγλική λέξη mind έχει και τις δυο σημασίες).

    Ένα καθοριστικής σημασίας βιβλίο� που απογύμνωσε το 1979 την επικίνδυνη κουλτούρα του ναρκισσισμού (ένα βιβλίο βάση για τα σύγχρονα προβλήματα του πολιτισμού των τραγικών αδιεξόδων της παγκοσμιοποίησης) αναπτύχθηκε στη βάση μιας παλαιότερης μελέτης τού συγγραφέα για την οικογένεια («Λιμάνι σ� έναν άκαρδο κόσμο», κυκλοφορεί στις «Νησίδες»)
    Ένα βιβλίο που όταν κυκλοφόρησε εντυπωσίασε, αλλά και κρίθηκε ως ιερεμιάδα που σύντομα με την πρόοδο του εκσυγχρονισμού δεν είχε αξία, εκ νέου όμως έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία, γιατί είναι διαχρονικό.

    Τα δέκα κεφάλαια του βιβλίου:
    1. Το κίνημα αυτογνωσίας και η εισβολή της κοινωνίας στον εαυτό
    2. Η ναρκισσιστική προσωπικότητα του καιρού μας
    3. Αλλαγή των τρόπων επιτυχίας
    4. Η κοινοτοπία της αυτογνωσίας: θεατρικότητα της πολιτικής
    5. Η υποβάθμιση του αθλητισμού
    6. Το σχολικό σύστημα και η νέα αγραμματοσύνη
    7. Ο εκσυγχρονισμός της αναπαραγωγής και η κατάρρευση της εξουσίας
    8. Η φυγή από το συναίσθημα. Κοινωνιοψυχολογία του πολέμου των δύο φύλων
    9. Η κλονισμένη πίστη στην αναγέννηση της ζωής
    10. Πατερναλισμός χωρίς πατέρα.
    http://www.nissides.gr/greek/dokimia/4.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Nοσφερατε,με κανεις χαρουμενο με τα καλα σου λογια!
    Ξερεις,καποιες φορες οι ανθρουποι μας ενθουσιαζουν,αλλοτε μας απογοητευουν,αλλα ακομα κ το δευτερο ειναι θετικο,γιατι μας απογοητευει καποιος οταν πιστευουμε σε αυτον και περιμενουμε πραγματα απο αυτον,
    ετσι,το να απογοητευεσαι,σημαινει οτι ελπιζεις ακομα στον Αλλον,
    και οταν ελπιζεις ακομα στον Αλλον,σημαινει οτι εισαι ακομα ζωντανος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παυλο,να σαι καλα.
    Παντως εσυ ειδικα μπορεις να συμμετασχεις σε καθε συζητηση,στοιχηματιζω οτι δεν υπαρχει τιποτα που να μη καταλαβες στη παραπανω αναρτηση,γιατι εγω τι νομιζεις,εχω καμια εξειδικευση;
    Το μονο που ειχα(τωρα,οχι τοσο)ειναι ελευθερο χρονο για να μπορω να διαβαζω αυτα που γουσταρω να διαβαζω.
    Αν εχεις να πεις ο,τιδηποτε,να το πεις,
    κανεις εδω δεν ειναι εκτος θεματος ο,τι κ να πει,γιατι απλουστατα δεν υπαρχει θεμα,
    ο,τι μας κατεβει γραφουμε,χαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ιδιως μου αρεσε αυτο :

    ια αυτο λεω κ ξαναλεω,οτι κανεναν καπιταλισμο δε θα νικησουμε μονο με λογια,συνθηματα και θυμο.Απαραιτη προυποθεση για μια συνολικη αλλαγη του συγχρονου τοπιου που θυμιζει Αποκαλυψη,ειναι η Αγαπη για τον Αλλον,η Αγαπη,
    πανω απο ολα,η Αγαπη.
    (Η οποια,για να το θεσω πραγματιστικα,επιστημονικα -και εστω ξενερωτα-,
    κανει τη λιμπιντο να ρεει.)

    (και μου θυμιζε ΑΓΑΠΗΤΕ σελίν μια παλιοτερη μας συζητηση .. (χαμογελάω με αγαπη αυτη τη στιγμή .. μου δινεις παλι ελπίδα οτι κατι καλό καποια στιγμή θα προκυψει μεσα σε ολη αυτη τη θλιψη )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ωραια τα λες φιλε ΣΕΛΙΝ...
    Αμα τα καταλαβαινα κι ολας...
    Τι καλα που θα ητανε...
    Ομως ενα καταλαβα...
    Την αγαπη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλό μήνα!

    Καλή η προσέγγιση και ειδικότερα το ..."ηθικόν δίδαγμα".

    Για το οποίο όμως θα θυμίσω μιά άλλη ρήση:
    «Αν ισχύει το "αγαπάτε τον πλησίον", ο πιο ...κοντινός μας "πλησίον" είναι ο εαυτός μας και αυτόν ΠΡΩΤΑ πρέπει να αγαπήσουμε».

    Ρήση βέβαια που ολοκληρώνεται με το ότι για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας πρέπει πρώτα να τόν γνωρίσουμε, να έχουμε το "γνώθι σαυτόν".
    Το οποίο σημαίνει να δούμε τις δυνατότητές μας και να κατανοήσουμε πόσο αναγκαίοι μάς είναι οι ΑΛΛΟΙ για την ύπαρξη και την αξιοπρεπή ζωή μας...

    Τόσο ωραία κλείνει ο κύκλος... και αφήνει απέξω και τον ναρκισσισμό και τον καπιταλισμό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Celin, βλέπω άλλον ένα καλό συνδυασμό Μαρξ και Φρουδ!
    Ο Ναρκισσισμός αναπτύσσεται υπερβολικά εκτός των άλλων, και από το σύστημα του καπιταλισμού, οπου ο κάθε άνθρωπος , σύμφωνα μα τη αστική ιδεολογία, πρέπει να παλέβει μός του και για τον εαυτούλη του απαξιώνοντας όλα τα άλλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σα να θυμαμαι κ εγω αυτη τη συζητηση..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μαχαιρη,την αγαπη πρεπει να καταλαβουμε,ολα τα αλλα δεν εχουν τοση σημασια!Αλλα να ξερεις φιλε πως αν εχεις καποια ερωτηση πανω σε αυτα που διαβασες,θα ηθελα να με ρωτησεις μπας κ μπορεσω να το διευκρινισω
    (αν μπορεσω γιατι κ εγω δεν την εχω σπουδασει τη Ψυχαναλυση,απο μονος μου διαβαζω κ ειναι πολυ πιθανο καποια πραγματα να τα εχω καταλαβει λαθος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλο μηνα Ναπολεοντα.
    Συμφωνω 100% με αυτο που λες.Ολα ξεκινανε απο την αγαπη που νιωθουμε για τον εαυτο μας και κατ'επεκταση,απο την αυτογνωσια,
    οταν μαθουμε αυτο που ειμαστε,οταν μπορεσουμε να συγχωρησουμε τα στραβα μας κ να συμφιλιωθουμε με αυτο που δε μπορουμε να αλλαξουμε πανω μας,
    τοτε και μονο τοτε μπορουμε να στραφουμε στον Αλλον κ να τον αγαπησουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γεια σου Στελιο.Σε ευχαριστω,το παλευω!
    Συμφωνω με αυτο που λες..κ οσο περνανε τα χρονια,ο Καπιταλισμος θα αγριευει κ θα αποξενωνει ακομα περισσοτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. αγαπα το πλησιον σου
    http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_9767.html

    και

    http://nosferatos.blogspot.com/2009/07/blog-post_16.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Xαιρετούμε!

    Celin, έχεις προχωρήσει πλέον σε φιλοσοφικές αναζητήσεις τις οποίες αν και λατρεύουμε, δεν έχουμε πλεόν το χρόνο να αναπτύξουμε.

    Ωραίος πάντως.

    Τα χαιρετίσματα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γεια σας Πειρατες!!
    Ειμαι τοσο θυμωμενος κ απεγνωσμενος για αυτο και το χω ριξει στη κουλτουρα!Μπας κ ξεχαστω!
    Νευρα,πολλα νευρα,για ολους,και για τους εξουσιαστες και για τα μαντροσκυλα που διαρκως στηλιτευετε εσεις τελευταιως και για τα προβατα που τους ψηφισαν.
    Για να μη τρελαθω λοιπον,τελειως,το ριξα στα "βαρια"!

    Να στε καλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ

    Υπάρχει κάπου ένας τόπος
    Που τον λένε η κοιλάδα των νέων ημερών

    Κανείς ποτέ δεν έφτασε ως εκεί

    Το παραμύθι που είναι η ζωή μας
    Τον περιγράφει με μικρά επεισόδια

    Με τετριμμένα πάθη κι ουράνιους έρωτες
    Με χρώματα γενναίων αισθημάτων
    Με τους εξαίσιους ήχους των σωμάτων
    Που αποχωρίζονται
    Γογγύζουν σαν κοχύλια
    Κι ο θάνατος τα παίρνει γεμάτα μουσική

    Τις πύλες της κοιλάδας φυλάει η ατέρμονος σιωπή

    Η τόση μυστικοπάθεια του τοπίου
    Δεν είναι χωρίς νόημα

    Εντός του γίνονται οι τελευταίες συναντήσεις

    Υπάρχει φόβος πηγαίνοντας για εκεί, ο δρόμος
    Να μ'απολιθώσει
    Και να με κάνει αρχαίο πεύκο.
    Αν τύχει και κάτσεις στη σκιά του
    Φύσηξε πάνω μου γλυκά
    Χωρίς νοσταλγία -και θα νοιώσω

    Το δρόμο βρίσκει κανείς εύκολα,

    Μόνο αγαπώντας.

    Χ.Δ. Δρακοπούλου ("Χάρτης" εκδ. Οιακιστής -2000)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. 228
    στη περιπτωση που δεν εισαι καποιος γνωριμος φιλος/φιλη που ξεχασε να γραψει το ψευδωνυμο του,
    καλως ηρθες!
    Το ποιημα αυτο μου αρεσε παρα πολυ, σε ευχαριστω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή