ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ (ΜΙΑ "ΥΠΟΥΛΗ" ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ)

"Θα σου αποδειξω τι αξιζω"
"Θα δεις οτι θα τα καταφερω"
"Θα σε κανω περηφανο-η"
αυτα ειναι λογια που απευθυνουμε διαρκως στους δικους μας ανθρωπους,
δεν τα εκφραζουμε παντα λεκτικα, συχνα μαλιστα δε καταλαβαινουμε καν οτι αυτα τα λογια κρυβονται μεσα μας, ομως τους τα απευθυνουμε, καθε μερα, καθε στιγμη,
καθε λεπτο ειναι ενας διαρκης αγωνας στη προσπαθεια μας να τα επαληθευσουμε
(Ακομα κι οταν ο αγωνας για την επαληθευση τους δεν ειναι διαρκης
κι εχουμε εισελθει σε μια κατασταση αδρανειας, ακομα κ τοτε,
τα λογια αυτα ειναι παροντα μεσα μας κ δε μας υπενθυμιζουν μονο τη προτροπη τους,
μας υπενθυμιζουν την υπορρητη συνεπεια της γεμιζοντας μας με αγχος,
οτι δηλαδη δε μπορουμε τελικα να τα καταφερουμε,
σπερνωντας τελικα την αυτοαμφισβητηση)

Αλλα ο αγωνας δε σταματαει εδω, δεν ειναι δηλαδη ενας αγωνας στον οποιο πρεπει να αποδειξουμε στους δικους μας ανθρωπους αν αξιζουμε και τι αξιζουμε.
Ο αγωνας επεκτεινεται και στο να αποδειξουμε και στον υπολοιπο κοσμο οτι αξιζουμε.
Στον γειτονα, τον απλο φιλο, τον γνωστο, τον ανταγωνιστη.
Δεν το καταλαβαινουμε αλλα στεναζουμε υπο την Εξουσια του Αλλου,
ακομα και η επιθυμια μας, οπως ελεγε ο Λακαν, ειναι η επιθυμια του Αλλου
http://celinathens.blogspot.com/2011/07/blog-post_13.html
Το Βλεμμα του Αλλου ειναι αυτο που μας προσδιοριζει, μας μετραει,
επηρεαζει ακομα και την ιδια μας την αυτοεκτιμηση,
ειναι βαρυς ο κοινωνικος περιγυρος,
εγκλωβισμενοι στο "τι θα πουν για εμας"
πραττουμε, δρουμε, ακομα και σκεφτομαστε καποιες φορες.

Ολα αυτα εχουν και τη θετικη τους οψη..ο μονιμως ανικανοποιητος ανθρωπος, που δε μπορει να βρει ουτε στιγμη εσωτερικη σταθεροτητα, που αδυνατει να νιωσει την αποδοχη η γνωριζει οτι η αποδοχη κρεμεται απο μια κλωστη,
ο μονιμως ανικανοποιητος ανθρωπος λοιπον ειναι εν τελει, ο φιλοδοξος ανθρωπος,
αυτος που διαρκως επεκτεινεται, αυτος που διαρκως προσπαθει, αγωνια, μαχεται.
Παρα πολλοι απο αυτους που θεωρουμε "πετυχημενους"
ειναι πετυχημενοι γιατι ειναι ανασφαλεις, μπορει και με βαθεια συμπλεγματα κατωτεροτητας,
διαρκως επαναλαμβανουν το ποσο "επιτυχημενοι ειναι", το ποσο αξιοι ειναι,
το ποσο εχουν μοχθησει για ολα αυτα,
ομως πισω απο αυτη τους την αλαζονεια, ελλοχευουν τα συμπλεγματα κατωτεροτητας τους και η διαρκης αγωνιωδης προσπαθεια τους να συναντησουν την αποδοχη κ τον θαυμασμο των ανθρωπων που τους περιβαλλουν, συχνα και των υπολοιπων ανθρωπων, ολων των ανθρωπων,
εχουν αναγκη διαρκως να τους επαναλαμβανουν οτι ειναι επιτυχημενοι.

(Εδω κολλαει και κατι που εχω ξαναγραψει, οτι, οπως ελεγε ο Αλμπερτ Αντλερ, δεν υπαρχει συμπλεγμα ανωτεροτητας, οι ανθρωποι που διαρκως αυτοπροβαλλονται και δειχνουν αλαζονεια κι επαρση, ουσιαστικα διακατεχονται απο συμπλεγμα κατωτεροτητας. Δεν εχει σημασια ποσα εχουν καταφερει, αδυνατουν να δουν ποσους εχουν ξεπερασει στη κοινωνικη αναγνωριση, αυτο που μετραει για αυτους ειναι εκεινοι που τους ξεπερνουν, παντα θα υπαρχει καποιος που τους ξεπερνα για αυτο και ποτε δε νιωθουν πληρεις)

Αν λοιπον η θετικη οψη ειναι η φιλοδοξια και η διαρκης αναζητηση της επιτυχιας,
αυτο εχει πολυ βαρυ τιμημα και στη πλαστιγγα, η αρνητικη, ειναι αυτη που γερνει περισσοτερο.

Δε χρειαζεται να γραψω οτι δε προκρινω την αδρανεια και τη στασιμοτητα, φυσικα και παντα πρεπει να προσπαθουμε για το καλυτερο, να μοχθουμε κ να αγωνιζομαστε, η επιβιωση η ιδια καταντησε μαχη κι αν δε πολεμησεις εσυ ο ιδιος, κανεις δε θα δωσει τον αγωνα αντι για σενα.
Φυσικα και πρεπει να προσπαθουμε να κανουμε περηφανους τους ανθρωπους που αγαπαμε, αλλα αυτο ειναι απλως μια παραπλευρη συνεπεια του επιβεβλημενου σκοπου.
Γιατι ο επιβεβλημενος και πρωταρχικος σκοπος ειναι ενας, κ αυτος ειναι ο εαυτος μας.
Πολεμαμε κι αγωνιζομαστε για εμας, για τη παρτη μας, τον εαυτο μας πρεπει να ικανοποιησουμε πρωτον και καλυτερο και μετα τους υπολοιπους.
Τον εαυτο μας πρεπει να κανουμε περηφανο, για να ξυπναμε το πρωι και να λεμε στον καθρεπτη
"Εδωσες ο,τι καλυτερο ειχες, μπραβο μεγαλε, δε θα ηθελα να ημουν οποιοσδηποτε αλλος"

Οσο εγωπαθες, εγωιστικο η "παρτακικο" κι αν ακουγεται αυτο, η αληθεια ειναι πως ισχυει το ακριβως αντιθετο, η τουλαχιστον δυναμει ισχυει το ακριβως αντιθετο.
Καποιος που τα εχει καλα με τον εαυτο του, καποιος που νιωθει αρκετος κ περηφανος για αυτο που ειναι, μπορει να αποτελεσει σε αρκετα ικανοποιητικοτερο βαθμο, λειτουργικο κ οργανικο μελος μιας κοινωνιας, μιας παρεας, μιας οικογενειας. Οταν νιωθεις καλα με αυτο που εισαι, αποφευγεις τη ταση να βλαπτεις η να πληγωνεις τους αλλους για να νιωσεις καλυτερα. Αποφευγεις οσο ειναι δυνατον τη ζηλεια και σιγουρα τον φθονο. Δε προσπαθεις να αποδειξεις τιποτα σε κανεναν,
αλλωστε αυτοι που προσπαθουν να αποδειξουν οτι ειναι καλυτεροι,
προφανως και το κανουν εις βαρος καποιου αλλου,
ψαχνουν συνεχως καποιους να τσαλαπατουν κ να νικουν, για να νιωθουν καλυτεροι.

Ψυχολογικα, αυτη ειναι η πρωταρχικη καπιταλιστικη δομη, αυτη που κινει τον κοσμο
"θα γινω καλυτερος απο εσενα, θα σου κλεψω τους πελατες, θα απορροφησω την επιχειρηση σου η θα τη κλεισω, θα βγαλω πιο πολλα λεφτα απο εσενα γιατι αν δε το καταφερω, τοτε ολα αυτα θα τα υποστω εγω απο εσενα"

Το διαρκες κυνηγι του κερδους, η διαρκης αγωνια.

Να αποδειξουμε κατι σε αυτους που μας αγαπανε; Φυσικα και δε χρειαζεται, αλλωστε η αγαπη ειτε θα ειναι απρουποθετη, ειτε δε θα ειναι αγαπη, το να βαπτιζουμε πολλες φορες τα κοινα συμφεροντα ως αγαπη, το μονο που δημιουργει ειναι δυστυχισμενες οικογενειες και χαλαρωση των οικογενειακων δεσμων.
Δε χρειαζεται να αποδειξω τιποτα σε αυτον που αγαπαω, ουτε εκεινος σε μενα.
Οσες αναποδιες και να του τυχουν, εγω θα τον αγαπαω για αυτο που ειναι, για αυτο που προσπαθει, οχι για αυτο που θα ηθελα να ειναι.

Ποσο μαλλον, στον ξενο, τον αγνωστο, τον γειτονα, τον γνωστο.
Να εξαρτω την αυτοεκτιμηση-αυτοπεποιθηση μου απο αυτον, τον Αλλον,
ειναι ο ασφαλεστερος τροπος για να νιωθω ανικανοποιητος, λειψος κ ημιτελης για μια ζωη.
Γιατι αν η επιδοκιμασια του, ο επαινος του, ειναι αυτο που μας κανει προσωρινα ευτυχισμενους,
αυτο λειτουργει κ αντιστροφα,
δηλαδη ο χλευασμος του, η η Μη-Αποδοχη του, θα εχει τη δυναμη να μας κανει δυστυχισμενους.
Κι αυτο συνηθως συμβαινει οταν δινουμε τοση δυναμη στον Αλλον, δυναμη που επηρεαζει ακομα και το πως αισθανομαστε οι ιδιοι για τον εαυτο μας.
Δε χρειαζομαι τον Αλλον να μου πει ποιος ειμαι, να με προσδιορισει,
η δυναμη του προσδιορισμου ειναι και η δυναμη του Ελεγχου του πανω μου.

Οταν ομως ο ενας ελεγχεται απο τον αλλον, τοτε η καταληξη αυτης της κουρσας ελεγχου, αυτου του αδυσωπητου power game, ειτε σε προσωπικο επιπεδο, ειτε στη κλιμακωση του, που ειναι η παγκοσμιοποιημενη αγορα και οι νομισματικοι πολεμοι μεταξυ των Ισχυρων Κρατων,
δεν ειναι παρα μια ανεξελεγκτη κουρσα που οδηγει στο μαρασμο, την αδυναμια θεσπισης ορων και κανονων του παιχνιδιου, ενας αναρχος ανταγωνισμος που δεν ωφελει παρα ελαχιστους.

Πρεπει να ξαναγινουμε εγωιστες για να αποφυγουμε τον Εγωισμο.
Πρεπει να αγαπησουμε βαθεια τον εαυτο μας για να ειμαστε σε θεση για να αγαπησουμε τον αλλον.
Πρεπει τα ξιφη να μπουν στο θηκαρι, τα τσεκουρια να θαφτουν, οι σαλπιγγες να σιγησουν.
Ειναι ψεμμα οτι γεννιομαστε με τον ανταγωνισμο να ρεει στις φλεβες μας και τη ταση να ξεπαστρεψουμε τον διπλανο μας, η αληθεια ειναι πως ολα αυτα ειναι επικτητα, μαθαινουμε να ειμαστε ετσι απο το καπιταλιστικο περιβαλλον μεσα στο οποιο γεννιομαστε κα διαμορφωνομαστε.
Αν μαθουμε-συνειδητοποιησουμε οτι ο Αλλος δεν ειναι το μεσο επιβεβαιωσης μας, οτι δεν ειναι εχθρος,
οτι η επιβιωση μας δεν εξαρταται απο τον θανατο του,
τοτε η Ουτοπια οτι μπορουμε να βγουμε απο τη δικτατορια των Αγορων,
θα παψει να ειναι Ουτοπια, και θα γινει ενας Εφικτος Στοχος.

Τα τσεκουρια πρεπει λοιπον να θαφτουν..αφου πρωτα χρησιμοποιηθουν εναντιον εκεινων που δε μας αφηνουν να τα συνειδητοποιησουμε ολα αυτα.