Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΟ ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ (ΟΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗ, ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ)


Πιανω το νημα απο εκει που το αφησα πριν λιγες μερες, στην αναρτηση
Ο ..ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΟΠ ΜΟΝΤΕΛΣ ΚΑΙ ΤΗ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ (ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΥ)
Υπενθυμιζω τις τρεις κατηγοριες νευρωσης: Ιδεοψυχαναγκασμος-Υστερια-Φοβια.
Απο το βιβλιο του Μπρους Φινκ, "ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΛΑΚΑΝΙΚΗ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ",
μεταφραση: Νικος Ηλιαδης.
Και προχωρω στο ξετυλιγμα του νηματος της ιδεοψυχαναγκαστικης νευρωσης διοτι ειμαι πεπεισμενος οτι δεν ειναι και λιγοι οσοι, ειτε υποφερουνε ηδη, ειτε πλησιαζουνε προς τα εκει: Σαν
τη πανουκλα το Μεσαιωνα, μολυνει ακαταπαυστα τον εναν μετα τον αλλον.







"Σε ευθεια αντιθεση με την υστερικη, ο ιδεοψυχαναγκαστικος χαρακτηριζεται απο μια αδυνατη επιθυμια. Ας μου επιτραπει να δανειστω ενα παραδειγμα απο την Colette Soler, που το περιγραφει αρκετα γλαφυρα. Ενας ιδεοψυχαναγκαστικος συναντα μια γυναικα που τον ελκυει πολυ, καταφερνει να την κανει να υποκυψει στη γοητεια του και της κανει ερωτα τακτικα. Βλεπει σε αυτην το αντικειμενο που ειναι η αιτια που τον κανει να επιθυμει. Ομως δε μπορει να αποτρεψει τον εαυτο του να μην προσχεδιαζει ποτε θα κανουν ερωτα, ζητωντας μαλιστα απο μιαν αλλη να τον παιρνει τηλφωνο ακριβως εκεινη την ωρα. Δεν αφηνει απλως το τηλεφωνο να χτυπα, ουτε σταματα να κανει ερωτα οταν σηκωνει το ακουστικο. Αντιθετως, απαντα στο τηλεφωνο και μιλα με αυτην που τον καλεσε ενω κανει ερωτα με την ερωμενη του. Αρα, η συντροφος του εκμηδενιζεται η εξουδετερωνεται, οποτε δεν θα πρεπει να θεωρει, με οποιονδηποτε τροπο, τον εαυτο του εξαρτημενο απο εκεινη η απο την επιθυμια της για αυτον. Ο οργασμος συνηθως οδηγει, τουλαχιστον ακαριαια, σε μια διακοπη των σκεψεων, σε ενα συντομο τελος της σκεψης- ωστοσο, εφοσον ο ιδεοψυχαναγκαστικος συνεχιζει να μιλα στο τηλεφωνο με την αλλη, δεν επιτρεπει ποτε στον εαυτο του να εξαφανιστει ως συνειδητο,

σκεπτομενο υποκειμενο, εστω και για ενα δεκατο του δευτερολεπτου.

    Ελαχιστοι ιδεοψυχαναγκαστικοι φτανουν σε τετοια ακρα τη διατηρηση της σκεψης, αλλα η εκμηδενιση ή αρνηση του Αλλου (εδω μιας γυναικας ως Αλλου για τον ιδεοψυχαναγκαστικο)
ειναι πανταχου παρουσα στον ιδεοψυχαναγκασμο-αν και, οπως θα δουμε παρακατω οταν θα μιλησουμε για μια περιπτωση ιδεοψυχαναγκασμου, ειναι συχνα πολυ πιο ευκολο να την εντοπισουμε στις συγκεκριμενες πραξεις του ιδεοψυχαναγκαστικου που σχετιζονται με μια γυναικα,
παρα στις συνειδητες πεποιθησεις του για τη σχεση που εχει μαζι της. Ενω κανει ερωτα,
τεινει να φαντασιωνεται οτι ειναι με καποια αλλη γυναικα, αρνουμενος ετσι τη σημασια του προσωπου με το οποιο συνευρισκεται. Στον ιδεοψυχαναγκαστικο η επιθυμια ειναι αδυνατη
γιατι οσο πιο κοντα φτανει ο ιδεοψυχαναγκαστικος να συνειδητοποιησει την επιθυμια του
(για παραδειγμα να κανει σεξ),
τοσο περισσοτερο ο Αλλος αρχιζει να αποκτα προτεραιοτητα σε σχεση με τον ιδιο, εξαλειφοντας τον ως υποκειμενο. Η παρουσια του Αλλου απειλει τον ιδεοψυχαναγκαστικο με αυτο που ο Λακαν
αποκαλει "αφανιση", την εξαφανιση του ως υποκειμενου. Για να αποφυγει αυτη την παρουσια,
μια απολυτως κλασικη ιδεοψυχαναγκαστικη στρατηγικη ειναι να ερωτευεται καποιον η καποια
που ειναι απολυτως απροσιτος/η ή να βαζει τον πηχυ τοσο ψηλα για τους ενδεχομενους ερωτικους
του συντροφους, ωστε να μη μπορει κανεις να τον υπερπηδησει"



Μεταφεροντας τα λογια του Μπρους Φινκ οχι μονο στην Ελλαδα αλλα σε ολοκληρο τον δυτικο κοσμο
(και φυσικα αντιλαμβανομαι την αυθαιρεσια της αναγωγης μου η οποια δε στηριζεται πουθενα αλλου περαν της διασθησης μου), φτανω στο συμπερασμα οτι η δειλια και η πλαδαροτητα στα συναισθηματα του ιδεοψυχαναγκαστικου δεν ειναι παρα η δειλια και η πλαδαροτητα στα συναισθηματα του Δυτικου ανθρωπου. Φοβομαστε να χαθουμε μεσα στον αλλον, φοβομαστε τη δεσμευση και την "αφανιση" μας μπροστα στη θεραπευτικη αγκαλια του. Με τιποτα δε θελουμε ο Αλλος να αποκτησει προτεραιοτητα: Αυτο, περα απο τον εγωισμο, φανερωνει τη προναφερθεισα δειλια και πλαδαροτητα.
"ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ, ΘΑ ΔΟΥΜΕ, ΜΗΝ ΤΟ ΨΑΧΝΕΙΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΧΕΣΗ, ΝΟ STRINGS ATTACHED. ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΕΟΙ ΑΚΟΜΑ, ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ/ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ;"
Ο λογος που δυσκολευομαστε να δειξουμε εμπιστοσυνη στον Αλλον, δεν ειναι μονο ο φοβος οτι θα προδοθουμε, ειναι κυριως γιατι αυτος που δεν εμπιστευομαστε ειναι πρωτα ο εαυτος μας.

Θα ηταν εξοχως υποκριτικο (και βολικο συναμα) να τα ριξουμε ολα στην οικονομικη κριση
και στο αγχος που μας προκαλει
(..ΜΕ ΤΟΣΟ ΑΓΧΟΣ ΠΩΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΚΑΘΑΡΑ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ Η ΙΔΙΑ ΜΟΥ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΒΕΒΑΙΗ..).
Ομως, αυτο δε ξεκινησε με την ελευση του..ΔΝΤ, δυστυχως, πιστευω οτι η ελευση των τροικανων περισσοτερο βοηθαει την απομονωση μας, παρεχοντας το τελειο αλλοθι ωστε να συνεχισουμε να ειμαστε κλεισμενοι στους εαυτους μας, δικαιολογωντας ακομα πιο πολυ τον παρτακισμο και το
ο σωζων εαυτω σωθητω.
(Το μεγαλυτερο βασανιστηριο απο τη μερια του ΓΑΠ, για τη πλειοψηφια των πολιτων,
θα ηταν να παραιτηθει αυτη τη στιγμη και να αναγγειλει μια συμφωνημενη -εκ μερους ολων-
διαλυση των κομματικων σχηματισμων,
"βγειτε στις πλατειες και οργανωθειτε, σας κανω δωρο την Αμεση Δημοκρατια".
Η χωρα θα ειχε παραλυσει..το 10% θα ξεμυτιζε προσπαθωντας να συνεννοηθει μεταξυ του,
και το υπολοιπο 90% θα πανηγυριζε απο τη χαρα του που βρηκε κατι καινουριο -μετα το ΠΑΣΟΚ-
για να κραξει, ε, οσο να ναι, το πολυ το Γαπο-μπινελικέισον, το βαριεται κι ο παπας)

Γιατι, απο τη στιγμη που ειμαστε ανικανοι να αφοσιωθουμε βαθεια κι αληθινα σε εναν μονο ανθρωπο, πως θα μπορουσαμε να δεσμευτουμε σε μια Ιδεα; Πως θα μπορουσαμε να βρουμε κοινα πατηματα με εκατονταδες χιλιαδες συμπολιτες μας, να εμπιστευτουμε καποιους για να μας οδηγησουν σε εναν διαφορετικο δρομο, οταν ο καπιταλιστικος δρομος της Ευρωπαικης Ενωσης, της μοναξιας και
της απομονωσης, ειναι ο μοναδικος δρομος που μαθαμε να περπαταμε;

Στον εικονικο κοσμο που ζουμε, μαθαμε σε καθε συναντηση μας με τον Αλλον, να ψαχνουμε πρωτα το σημειο διαφυγης....ο φοβος για τις "ασφυκτικες" βεβαιοτητες καταντησε λατρεια για τον μεταμοντερνο σχετικισμο, οπου ολοι συναναστρεφονται με ολα, οπου θελουμε να βρισκομαστε παντου, καταληγοντας να μη βρισκομαστε πουθενα.
(Εκει που τα παντα μοιαζουν δυνατα, μα τιποτα δεν ειναι)

Ο ιδεοψυχαναγκαστικος φοβαται τον ερωτα και τη δεσμευση, κι αυτος που φοβαται τον ερωτα και τη δεσμευση, φοβαται και την επανασταση.
Ο ιδεοψυχαναγκαστικος φοβαται μηπως ειναι νεκρος, κι αυτος που φοβαται οτι ειναι νεκρος,
δε μπορει να ζησει, δε μπορει να παρασυρθει απο τα συναισθηματα του, 
να γευτει, να αγκαλιασει, να δοθει.
Ετσι, αναλωνει τη ζωη του σε τελετουργικα θανατου. Σε μια ρουτινα που τον καθησυχαζει, σε μια φυλακη απο την οποια δε θελει ποτε να αποφυλακιστει.
Τελετουργικα θανατου οι σχεσεις του,
οι συνηθειες του, η ακαταπονητη εθελοδουλεια του, ακομα και ο τροπος που διαμαρτυρεται,
ο τροπος που διαδηλωνει, τα συνθηματα που λεει, αλλωστε ειναι πολυ πιθανον τα συνθηματα που εμαθε να ειναι τα σωστα, ομως απο τη πολυ επαναληψη τους ξεμαθε να ακουει τον ιδιο του τον εαυτο που τα φωναζει, τα φωναζει σε μια νεκρη γλωσσα, σε μια γλωσσα που καποτε ισως να ηταν η δικη του, ομως τωρα καταντησε κωδικοποιημενη γλωσσα, ακατανοητη και ξενη.
(Ετσι, καλλιστα καποιος μπορει να γνωριζει και να απαγγελλει την -ολοσωστη και πανηγυρικα επιβεβαιωμενη εκ των πραγματων- μαρξιστικη θεωρια, ομως να μη νιωθει τι λεει,
να μη κατανοει τι λεει, να ξεγλυστρα το νοημα των λεξεων απο τη καρδια του, σα τον μητροπολιτη που ξερει απεξω κι ανακατωτα την Αγια Γραφη, ομως με τη συνεχη επαναληψη και το συνεχες διδαγμα της στους Πιστους, την απαγγελλει μηχανικα, αυτοματοποιημενα,
ζωντας μια ζωη τελειως διαφορετικη απο αυτα που διδασκει)
(Προφανως και δεν ισχυριζομαι οτι αυτο ισχυει για ολους)

 Λιγα λογια ακομα απο το βιβλιο του Φινκ

"Ο ιδεοψυχαναγκαστικος, ως σκεπτομενος συνειδητα, αγνοει επιτηδες το ασυνειδητο
-αυτη την ξενη γλωσσα μεσα μας, αυτον τον λογο στον οποιο δεν εχουμε,
και δε θα μπορουσαμε να εχουμε, ελεγχο,
που εκμεταλλευεται τις αμφισημιες και τα πολλαπλα νοηματα λεξεων στη μητρικη μας γλωσσα για να μας κανει να λεμε το αντιθετο απο αυτο που συνειδητα εννοουμε, αλλα και να κανουμε το αντιθετο απο αυτο που συνειδητα σκοπευουμε να κανουμε. Ο ιδεοψυχαναγκαστικος δεν μπορει να ανεχτει την ιδεα οτι μοιραζεται το σωμα του με εκεινη την ξενη φωνη, και κανει ο,τι καλυτερο μπορει για να την καθυποταξει, η τουλαχιστον, να την φιμωσει. Ενεργει σα να μην υπαρχει ασυνειδητο, παρόλες τις αποδειξεις του αντιθετου [........]
Αρνειται λυσσαλεα να θεωρησει τον εαυτο του εξαρτημενο απο τον Αλλο, προσπαθωντας να διατηρησει μια φαντασιωτικη σχεση με μια αιτια της επιθυμιας που δεν ειναι εξαρτημενη απο κανεναν -εξου και η προτιμησηση του για τον αυνανισμο οπου δεν αναμεινυεται κανενα αλλο προσωπο. Ο ιδεοψυχαναγκαστικος βρισκει πληροτητα στον εαυτο του. [.....]
Εξ ου και η προτιμηση του, οταν εχει σεξουαλικες συναναστροφες, να εξομοιωνει τους αλλους με ενδεχομενα "δοχεια" η "μεσα" του αντικειμενου α: καθε συντροφος μπορει να αντικατασταθει η να ανταλλαγει με οποιονδηποτε αλλο. Οδηγειται να εκμηδενισει καθε πραγματικο του συντροφο, διασφαλιζοντας οτι εκεινος/εκεινη δεν εχει γινει η κατ'επιλογη αιτια του σεξουαλικου του ερεθισμου."

13 σχόλια:

  1. ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ13 Σεπτεμβρίου 2011 στις 5:17 π.μ.

    Είναι η Κοινωνία του Θεάματος βρε κουτέ :(
    (Στην απόλυτη εκδοχή της)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Την εκδοχή να μην περισσεύει χώρος στο μυαλό για κάτι άλλο εκτός από την επανάσταση, την σκέφτηκες ποτέ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ,
    σωστος. Αν και δεν εχω διαβασει Ντεμπορ. Απο κει ξεκινανε ολα, απο τη κοινωνια του θεαματος, κι εκει καταληγουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φιλε Τrash,
    μου το εξηγεις λιγο; Δε καταλαβα τι εννοεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συμφωνω μαζί σου celin.Πιστεύω οτι τελικά όλα συνδέονται μεταξύ τους.Εχουμε φτάσει στο απόλυτο ναδίρ.Όντως φοβόμαστε,απομονωνόμαστε,ασφυκτιούμε στη φυλακή που φτιάξαμε και μπήκαμε με τη θέλησή μας.Και παλεύοντας με τη δυστυχία μας ,βρήκαν αφορμή οι δυνάστες-φασίστες-καπιταλιστές,και επιβάλλουν αυτά που θέλουν.Αλήθεια αυτοί δεν είναι νεκροί;Αυτοί μπορούν να απολαμβάνουν τη ζωή και τη συντροφικότητα;Δεν νομίζω.Δυστυχισμένοι είναι κι αυτοί και ζούν μέσα στην πλάνη της εξουσίας και του χρήματος.Δεν θα ξεχάσω τη γιαγιά μου που έλεγε ότι δεν είχαν να φάνε,και όμως όλη τη μέρα γελούσαν και τραγουδούσαν.Ηταν ευτυχισμένοι.Από που αντλούσαν αυτή την ευτυχία celin παρ όλου που πέρασαν τόσες κακουχίες,πολέμους και βάσανα;Zούσαν δεν ήταν νεκροί.Και οι ζωντανοί μπορούν να παλέψουν,να γελάσουν,να κλάψουν ,να αγωνισθούν,να ερωτευθούν.Εμείς γιατί καταλήξαμε έτσι;Ποιός φταίει για την κατάντια μας;Αυτοί που θέλουν να μας ελέγχουν και να μας εξουσιάζουν;Μα,αυτό το ΄ηθελαν σε όλες τις εποχές.Γιατί δεν το κατάφερναν πάντα,ή και να το κατάφερναν ο κόσμος αντιδρούσε .Τώρα γιατί γίναμε ζόμπι;Ειλικρινά ακριβώς τι φταίει δεν ξέρω.Υποθέσεις κάνω μόνο ,αλλά την πραγματική αιτία δεν την ξέρω.Μήπως τελικά φταίν αυτά που μας ψεκάζουν;!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ14 Σεπτεμβρίου 2011 στις 4:24 π.μ.

    http://e-vivlia.blogspot.com/2007/11/guy-debord.html
    Αξίζει να το μελετήσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. subshine ακριβως αυτο που λες ηθελα να γραψω κι εγω στην αναρτηση αλλα το ξεχασα.
    Ο λογος που οι ανθρωποι τοτε "ζουσαν, δεν ηταν νεκροι", οπως λες, ειναι ακριβως επειδη ο θανατος ηταν παντου τριγυρω τους. Και ηταν συμφιλιωμενοι με αυτον. Και οταν πενθουσαν, πενθουσαν πραγματικα.
    Σημερα υπαρχει μια αναστολη του πενθους, ο θανατος και ο θρηνος ειναι κατι που πρεπει να παραμεινει "μακρυα".

    Κι αυτος που φοβαται τοσο πολυ τον θανατο, ειναι καταδικασμενος να πεθαινει καθημερινα.
    Ουτε εγω φυσικα μπορω να προσδιορισω με ακριβεια τι φταιει, μπορει ουτε καν κατα προσεγγιση.
    Αυτο παντως προσπαθω τελευταια, να ακτινογραφησω τη πτωση μας.

    Απο την αλλη, δε πρεπει με τιποτα να πεσουμε στη παγιδα της μελαγχολιας, ως νοσταλγια για ενα παρελθον που δεν υπηρξε ποτε
    (Σε αλλη αναρτηση αυτο:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κι εγω πιστευω οτι αξιζει αυτο το βιβλιο του Ντεμπορ..δυστυχως τελευταια, ο χρονος ειναι λιγοστος. Αλλα ειναι στα υποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "Γαπο-μπινελικέισον" χαχαχα!

    !!!!!!!!!

    Έχει φύλο πάντως αυτό που περιγράφεις, δεν είναι τυχαίο το παράδειγμα που φέρνεις. Είναι μια ακόμη παράμετρος το φύλο.

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλως ηρθες κκ!
    Ναι, εχει φυλο, το ιδεοψυχαναγκαστικο υποκειμενο ειναι συνηθως ανδρας, οπως λεει και ο Φινκ.
    Αστα να πανε, τον καταστρεψαμε τον κοσμο, γαμω τη τεστοστερονη μας:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Θα ήταν χρήσιμο να διαβάσεις το βιβλίο του MICHEL SILVESTRE "Η ΛΑΚΑΝΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΝΕΥΡΩΣΗΣ" πριν σπεύσεις να καταδικάσεις σχεδόν την ιδεοψυχαναγκαστική δομη με επιχειρήματα που αφορούν περισσότερο σε μια φαινομενολογία των συμπτωμάτων του παρά στην ουσία του πόνου αυτής της δομής και μόνο με κύριες αναφορές στον ΦΙΝΚ. Καθε δομή είναι μία επιλογή του υποκειμένου για να τα βγάλει πέρα μπροστά σε αυτό που ο Λακάν είπε"δεν υπάρχει σεξουαλική σχέση", να τα βγάλει πέρα με τη διαφορά των φύλων, την αγάπη , την απόλαυση και την επιθυμία. Το να χαρακτηρίζουμε και να τελεσιδικούμε για το ποιος επαναστατεί, για το ποιος ζει κλπ κλπ μοιάζει σαν να αγνοούμε τη σημασία της δομής και του υποκειμένου του ασυνειδήτου και πολύ παραπάνω σαν να μην καταλάβαμε το ελάχιστο από τη λακανική διδασκαλία. Ίσως έχει σημασία να ακούμε την οδύνη της καθεμιάς δομής και τη δυνατότητα της να μετατρέψει το Σύμπτωμα της σε κάτι που θα αναλάβει και που θα γίνει ζωοφόρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ο ψυχαναγκαστικός επίσης στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων έχει γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και μια άγρια διαταραχή πανικού, έτσι για να γίνει λειτουργικός τον ταΐζουν κλομιπραμίνη και πρεγκαμπαλίνη, τα οποία δεν τον κάνουν απλά πιο δειλό, τον κάνουν σχεδόν ζόμπι

    ΑπάντησηΔιαγραφή