O Γερμανος φιλοσοφος Αρθουρος Σοπενχαουερ ειναι ισως ο σκοτεινοτερος των φιλοσοφων, σκοτεινος οχι σα τον Ηρακλειτο, τον Χεγκελ η τον Χαιντεγκερ (με την εννοια δηλαδη του δυσνοητου κ απροσιτου), σκοτεινος με την εννοια του πεσσιμισμου και της μελαγχολιας,
δε νομιζω οτι εχω διαβασει λογια πιο απελπιδα απο τα δικα του. Αυτο σημαινει οτι οποιος ειναι στα ορια της καταθλιψης, καλυτερα να μη συνεχισει!
"Αν ενας θεος δημιουργησε αυτον τον κοσμο, δεν θα μου αρεσε να ειμαι ο Θεος. Η δυστυχια και οι συμφορες του θα ραγιζαν τη καρδια μου"
"Στα 17 μου χρονια, διχως εμβριθη σχολικη εκπαιδευση, με αδραξε η δυστυχια της ζωης,
οπως συνεβη στο νεαρο Βουδα οταν αντικρυσε την αρρωστια, τα γηρατεια, τον πονο και τον θανατο. Η αληθεια....ηταν πως ο κοσμος αυτος δεν μπορουσε να αποτελει εργο ενος φιλευσπλαχνου Οντος, αλλα μαλλον ενος δαιμονα,
που ειχε δημιουργησει τα πλασματα, ωστε να απολαμβανει τα μαρτυρια τους.
Σε αυτο συνηγορουσαν ολα τα στοιχεια, και η πιστη πως ειναι ετσι τα πραγματα, υπερισχυσε"
"Οτι μπορει καποιος να αντιμετωπιζει σοβαρα τη φιλοσοφια δεν εχει, κατα κανονα,
περασει απο το μυαλο κανενος, πολυ λιγοτερο δε απο το μυαλο ενος λεκτορα της φιλοσοφιας,
οπως αντιστοιχα, κατα κανονα,
κανεις δεν πιστευει λιγοτερο στον Χριστιανισμο, απο τον Παπα"
Ακομα και για το υπερτερο κι ευγενεστερο συναισθημα των ανθρωπων, την αγαπη προς τον συντροφο μας, ο Σοπενχαουερ βρηκε ισως την σκοτεινοτερη κ θλιβεροτερη εξηγηση που θα μπορουσε να σκεφτει καποιος.
Οπως γραφει ο Ντε Μποτον, στο βιβλιο του "Η ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ",
"...Ορισε μια δυναμη που υπαρχει μεσα μας και θεωρουσε οτι εχει μονιμο προβαδισμα εναντι της λογικης, μια δυναμη τοσο ισχυρη ωστε να διαστρεβλωνει ολα τα σχεδια και τις κρισεις της λογικης,
την οποια ονομασε θεληση για ζωη (Wille zum Leben)
-καθοριζοντας την ως μια εμφυτη παρορμηση των ανθρωπων να παραμεινουν ζωντανοι και να αναπαραχθουν.
Η θεληση για ζωη οδηγουσε ακομα και ταγμενους καταθλιπτικους να αγωνιζονται για την επιβιωση τους οταν απειλουνταν απο καποιο ναυαγιο η μια θανατηφορα ασθενεια. Διασφαλιζε οτι τα πλεον εγκεφαλικα, αριβιστικα ατομα θα ξελογιαζονταν στη θεα ενος βρεφους που γουργουριζει η,
ακομα κι αν εμεναν ασυγκινητα, ηταν πολυ πιθανο να αποκτησουν παιδι ετσι κι αλλιως
και να το αγαπησουν παραφορα οταν γεννιοταν.
Και η θεληση για ζωη ηταν που οδηγουσε τους ανθρωπους να χανουν τη λογικη τους μπροστα στις ομορφες επιβατισσες που καθονταν στην αλλη πλευρα του διαδρομου μιας ταχειας."
Και ποιος ειναι ο σκοπος καθε ερωτικης επιχειρησης;
"Οχι η συναναστροφη ουτε η σεξουαλικη απελευθερωση, η κατανοηση η η ψυχαγωγια.
Ο ερωτας κυριαρχει στη ζωη επειδη Στην πραγματικοτητα,αυτο το οποιο διακυβευεται δεν ειναι τιποτε περισσοτερο απο τον σχεδιασμο της επομενης γενιας.. Η υπαρξη κ η φυση της."
"Επειδη ακριβως ο ερωτας μας οδηγει με τετοια ενταση προς τη δευτερη απο τις σημαντικες εντολες της θελησης για ζωη, ο Σοπενχαουερ τον χαρακτηρισε ως την πλεον αναποφευκτη και κατανοητη απο τις εμμονες μας"
Αυτη η θεωρια του Σοπενχαουερ, θα μπορουσε να σκεφτει καποιος οτι δικαιωνεται απο τη Βιολογια.
Τι αλλο ειναι τα "εγωιστικα γονιδια" του Δαρβινου και του Ντωκινς;
Μια ορμη μεσα μας που ζηταει τη διαιωνιση του ειδους, την αναπαραγωγη, τη συνεχιση
και τη μεταφορα των γονιδιων μας στους απογονους μας.
Κι αυτη η ορμη απανταται σε ολα τα πλασματα της φυσης.
Παλι απο το ιδιο βιβλιο του ΝτεΜποτον, ο Σοπενχαουερ μιλαει για ...τα μυρμηγκια!
"Αναλογιστειτε την αεικινητη εργατικοτητα των δυστυχων μυρμηγκιων..
Η ζωη των περισσοτερων εντομων δεν ειναι παρα ενας διαρκης αγωνας για την προετοιμασια τροφης και κατοικιας για τη μελλοντικη γενια που θα προκυψει απτα αβγα.
Αφου τα νεογνα καταναλωσουν τη τροφη και προχωρησου στο σταδιο της χρυσαλλιδας, εισερχονται στη ζωη απλως και μονο για να ξεκινησουν την ιδια δραστηριοτητα και παλι απο την αρχη..
Δεν μπορουμε παρα να αναρωτηθουμε ποιο το αποτελεσμα που προκυπτει..
Δεν εχουν τιποτα να επδειξουν περα απο την ικανοποιηση της πεινας και του σεξουαλικου παθους, και...μια ελαχιστη στιγμιαια ευαρεσκεια...κατα καιρους αναμεσα στις...ατερμονες αναγκες και στους κοπους τους"
Περα ομως απο τη Βιολογια, ο Σοπενχαουερ υπηρξε κατα καποιο τροπο προαγγελος και της Ψυχαναλυσης.
Θεωρωντας αυτη τη ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ, μια εξωτερικη δυναμη που απλως μας επιβαλλει τον εαυτο της (τη θεληση της),
διχως εμεις να το καταλαβαινουμε,
υποστηριξε
"πως διαιρουμαστε σε συνειδητους και ασυνειδητους εαυτους, με τον ασυνειδητο να κυριαρχειται απο τη θεληση για ζωη, και τον συνειδητο να υποτασσεται, ανικανος να γνωριζει ολα τα σχεδια του πρωτου. Αντι να αποτελει μια ισχυρη οντοτητα, το συνειδητο μυαλο αποτελει κοντοφθαλμο υπηρετη μιας κυριαρχικης, ψυχωτικης με τα παιδια θελησης για ζωη:
Η νοηση δεν εισχωρει στο μυστικο εργαστηρι των αποφασεων της θελησης.
Αποτελει φυσικα εμπιστο της θελησης, εναν εμπιστο ομως που δεν γνωριζει τα παντα.
Η νοηση κατανοει μονο ο,τι ειναι απαραιτητο για την προωθηση της αναπαραγωγης-
αρα ειναι πιθανο να κατανοει ελαχιστα πραγματα:
Παραμενει..σε μεγαλο βαθμο αποκλεισμενη απο τις πραγματικες αναλυσεις και μυστικες αποφασεις της θελησης της."
Να διευκρινισω εδω οτι η συνδεση Σοπενχαουερ με Βιολογια και Ψυχαναλυση, ειναι δικια μου,
ο Ντε Μποτον δε προβαινει σε αυτη τη συνδεση. Ο Φρουντ ουδεποτε βεβαια μιλησε για μια μυστηριωδη θεληση για ζωη που ειναι κρυμμενη στο ασυνειδητο και μας καθοριζει,
μιλησε ομως για την υπαρξη του Ασυνειδητου, ειπε οτι αυτο (Es) ειναι που μας καθοδηγει πολλες φορες διχως να το καταλαβαινουμε, μιλησε για ασυνειδητες παρορμησεις κι επιθυμιες που βγαινουν στην επιφανεια διχως να το καταλαβαινουμε
και καλουμαστε εκ των υστερων να τις εξηγησουμε μεσω αυτης της ξαφνικης αποκαλυψης
(παραπραξιες, γλωσσικα ολισθηματα-lapsus)
και φυσικα εδωσε μεγαλη σημασια στα ονειρα για τον εξης λογο,
οτι τα ονειρα ειναι η βασιλικη οδος προς το ασυνειδητο.
Πραττουμε πολλες φορες διχως να καταλαβαινουμε τα βαθυτερα κινητρα μας,
ακομα κι η ιδια η επιθυμια μας ειναι η επιθυμια του Αλλου,
οπως ελεγε ο Ζακ Λακαν, κυριαρχουμαστε κατα καποιο τροπο απο δυναμεις που βρισκονται μεσα μας, διχως να μπορουμε να δουμε παρα μονο το ισχνο περιγραμμα τους,
αυτο το ειπαν κι οι δυο.
Απλα ο Φρουντ το ειπε Ασυνειδητο
(το οποιο διαμορφωθηκε απο τα γεγονοτα των παιδικων μας χρονων),
ενω ο Σοπενχαουερ το ειπε Θεληση για Ζωη, που βρισκεται εξω απο εμας, και μας ελεγχει.
Μα τι ακριβως ειναι αυτη η Θεληση για Ζωη; Θελει κατι παραπανω εκτος απ'το..να θελει;
Η απαντηση στο δευτερο ερωτημα ειναι: Οχι.
Μεταφερομαστε στο βιβλιο του Μαικλ Γκιλεσπι, Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΤΣΕ
"Ο κοσμος ως πραγμα καθ'εαυτο ειναι μια μεγαλη βουληση που δεν γνωριζει τι βουλεται.
Εξ αιτιας αυτου δε γνωριζει και απλως βουλεται, επειδη ειναι βουληση και τιποτε αλλο"
"Καθε ατομικη ενεργεια εχει καποιο σκοπο η στοχο, η βουληση ως ολον δεν εχει καποιο σκοπο εν οψει"
"Η ζωη ως ολον ειναι ανευ νοηματος."
"Η βουληση, ως μοναδικη και αδιαιρετη πηγη ολων των πραγματων, ειναι απολυτη:
"Η βουληση δεν ειναι μονο ελευθερη αλλα και παντοδυναμη".
Καθε φαινομενικο πραγμα καθοριζεται απο την αδηριτη αναγκη,
και για αυτο τα μεμονωμενα ανθρωπινα οντα δεν ειναι ποτε ελευθερα.
Η βουληση ομως, οπως και το πραγμα καθεαυτο, δεν υποκειται στους φαινομενικους νομους,
και αρα ειναι απολυτως ελευθερη και παντοδυναμη.
Δεν υπαρχει τιποτα πισω απο αυτη, ειναι αθεμελιωτη."
(Να πω εδω για να μη γινει καποιο μπερδεμα, οτι το WILLE το μεταφραζει ο μεταφραστης του βιβλιου του Μποτον ως ΘΕΛΗΣΗ, ενω ο μεταφραστης του βιβλιου του Γκιλεσπι ως ΒΟΥΛΗΣΗ.
Να πω επισης οτι το "πραγμα καθεαυτο" δεν ειναι παρα το καντιανο das Ding an Sich, για το οποιο, συμφωνα με τον Καντ, η ανθρωπινη συνειδηση δεν εχει προσβαση και πρεπει να αρκεστει να ερευνα τον κοσμο των φαινομενων)
Αν σας φαινονται ολα αυτα στεναχωρα, η αληθεια ειναι οτι η σοπεναουερικη θεωρηση γινεται ακομα πιο καταμαυρη και δυσοιωνη,
οτι αυτη η θεληση για ζωη, ειναι υπευθυνη για τα δεινα του ανθρωπου, ακαταπαυστη κι αλογιστη,
δεν κανει τιποτα αλλο απο το να φερνει τον πολεμο μεταξυ των ανθρωπων,
την αμοιβαια συγκρουση
(εδω διακρινονται κι οι Χομπσιανες επιρροες)
Μπορει να κουβαλαμε την αυτοκαταστροφη μας, να ειμαστε οι ιδιοι οι φορεις των δεινων μας,
αλλα δυστυχως δε μπορουμε να κανουμε τιποτα για αυτο,
ο Σοπενχαουερ σα μονη λυση προβαλλει την αταραξια, την αποχη απο τα παθη,
την προσπαθεια να απεχουμε απο οποιουδηποτε ειδους δραστηριοτητα που θα αποτελεσει αφορμη
για τη καταστροφικη επενεργεια της Θελησης για Ζωη,
η οποια ρεει διχως σταματημο, μεχρι το ξεζουμισμα μας.
Κι ειναι κι αλλα, τα οποια προτιμω να μην αναφερω για να μη μαυρισω περαιτερω
τη ψυχη εκεινου που αντεξε ολο αυτο το σφυροκοπημα κι εφτασε μεχρι εδω!
Ειναι ευκολο να αντικρουσει καποιος ολη αυτη τη μαυριλα.
Ειναι ευκολο να καταρριφθει επιστημονικα αυτη η θεωρια περι Θελησης για ζωη,
η οποια δεν μπορει να αποδειχθει,
κι ανηκει ολοφανερα στη σφαιρα της Μεταφυσικης.
Ειναι ευκολο ακομα και να αποδωσει καποιος ολη αυτη τη μαυριλα στη καταθλιπτικη προσωπικοτητα του Φιλοσοφου, ο οποιος, οπως διαβαζουμε στο βιβλιο του ΝτεΜποττον, προσπαθησε να ανοιχτει στο κοσμο, να προσεγγισει καποιες γυναικες, αλλα οι γυναικες δεν ανταποκριθηκαν στο καλεσμα του.
Αλλα ακομα και να δεχτουμε ολη αυτη τη μαυριλα,
η αποδοχη θεωρω οτι εχει κατι το καταπραυντικο.
Πρωτον, αφαιρει την ευθυνη μας για τα δεινα του κοσμου, αποδιδοντας τα σε μια υπερφυσικη αιτια.
Δηλαδη, η ζωη ειναι κατι που δε μπορει να αποφυγει κανεις,
κι αφου δε μπορει να το αποφυγει,
προτιμοτερο ειναι να το απολαυσει οπως μπορει
παρα να θρηνει συνεχως για το κακο που του ετυχε.
Υπαρχει βεβαια κατι το αμφιλεγομενο στα παραπανω λογια, υπαρχει κ η αλλη οψη τους,
που απλως υποδηλωνουν τη παθητικοτητα και την παραιτηση.
Αλλωστε, αυτος που πιστευει οτι δεν ευθυνεται για τιποτα, παυει να αντιδρα απεναντι σε ολα,
και αποδεχεται τη βαρβαροτητα γυρω του διχως τη παραμικρη αντιδραση.
Δευτερον, το να αποδεχτεις μια τοσο σκοτεινη θεωρηση,
μπορει να επενεργησει ανακουφιστικα και παρηγορητικα για ολα τα δεινα που σου συμβαινουν.
Ετσι κι αλλιως, συμφωνα με τον Σοπενχαουερ,
δεν ειμαστε φτιαγμενοι για την Ευτυχια.
Δεν αποτυχαμε εμεις σε κατι,
κι εξαιτιας αυτης της αποτυχιας, αδυνατουμε να τη νιωσουμε,
ηταν εξ αρχης αδυνατον.
Δεν αποτυχαμε εμεις που ο ερωτας δεν ειναι παντοτινος, δεν αποτυχαμε στις σχεσεις μας με τους γυρω μας, δε φταιμε που προδωσαμε τις προσδοκιες τους,
δε φταινε εκεινοι που προδωσανε τις προσδοκιες μας.
Κοιτας κατι που αγαπησες που τωρα σας χωριζει αβυσσος,
και παυεις να εχεις οργη απεναντι του, οργη, ενοχες, η τυψεις.
(Τι λες λοιπον σε αυτον που σε προδωσε καποτε,
η τι λεει αυτος σε σενα;...
Δε φταιμε εμεις μωρο μου, ημασταν καταδικασμενοι εξ αρχης..)
Περα απο αυτο ομως, μαθαινεις και να εκτιμας τις στιγμες ευτυχιας που ενιωσες.
Τις στιγμες που αναλωθηκες μεσα στη φλογα του ερωτα,
οι στιγμες που ενωθηκες με καποιον και ξερεις οτι η ενταση κ το συναισθημα
ειναι κατι που δε θα ξεχαστει ποτε,
γιατι κατι που εζησε εστω για ενα λεπτο, κανεις δε μπορει να στο σβησει απτο μυαλο σου,
κατι που εζησε εστω για ενα λεπτο,
θα ζει για παντα.
Θα σου ανηκει για παντα.
Και καλεισαι να εκτιμας αυτες τις στιγμες,
καλεισαι να μη θεωρεις ποτε την ευτυχια ως κατι δεδομενο,
καλεισαι να παψεις να εισαι κακομαθημενος και παρτακιας στα αισθηματα σου,
καλεισαι να αναγνωρισεις αυτο που στεκεται διπλα σου,
να αναπνευσεις αυτες τις στιγμες μαζι του,
να αναπνευσετε μεσα απο το φιλι μαζι, να αγκαλιαστειτε, να ερωτευθειτε με λυσσα
γιατι ο ερωτας ειναι κατι που μονο ευγενικες και δοτικες ψυχες μπορουν να νιωσουν,
(ειτε ειναι αυταπατη-παγιδα της Wille zum Leben,
ειτε οχι),
και μεσα σε αυτη την ενωση,
να ξεχασεις τις παπαριες του Σοπενχαουερ οσον αφορα τη κυριαρχια καποιας εξωγενoυς Βουλησης.
Και μεσα σε αυτη την ενωση, να θυμηθεις τα λογια αυτου του γεροστριμμενου.
Γιατι αυτη η ενωση, ο,τι κι αν ειναι, παραμενει δωρο,
κι οταν εισαι αχαριστος απεναντι σε ενα δωρο, καποια Θεια Δικη μπορει να στο στερησει
απο δω και περα και να μην το ξαναγευτεις.
Ετσι λοιπον, ακομα κ ο πιο σκοτεινος φιλοσοφος ολων των εποχων, διχως να το καταλαβει πιθανον ουτε ο ιδιος, μας καλεσε να ξανασκεφτουμε τη δυναμη της Συγχωρεσης.
Να συγχωρεσουμε τον Αλλον, που δε καταφερε να ανταποκριθει στις προσδοκιες μας.
Να συγχωρεσουμε και τον εαυτο μας
και να παψουμε να του φορτωνουμε ολου του κοσμου τις ευθυνες.
ΥΓ ΕΔΩ
Ενα ποιημα μου, εμπνευσμενο απο τη Σοπεναουερικη θεωρηση των πραγματων.
Αμφιλεγόμενο κείμενο. Δεν κατάλαβα ακριβώς τι θέλεις να πεις. Ο Σοπενχάουερ χωρίς να εξετάσω πόσο καταθλιπτικός ήταν-άλλωστε και η υπερβολική αισιοδοξία ασθένεια είναι αν το πας έτσι- μίλησε, εξέτασε τις "έσχατες έγνοιες" του ανθρώπινου είδους. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την εγγενή απόγνωση της ζωής. Οι περισσότεροι από εμάς διασπώμεθα σε κομμάτια για να το αποφύγουμε. Αυτός εμβάθυνε τόσο ώστε έγινε στοχαστής για θέματα που δεν μπορούν εύκολα να αγγίξουν κάποιους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια ποια υπερφυσική αιτία γράφεις; Ο Σοπενχάουερ δεν πίστευε στον θεό και σε καμία υπερφυσική οντότητα και αιτία.
Επίσης, το κείμενο του διανοητή με το οποίο ξεκινάς το ποστ, δεν του βρίσκω τίποτα το καταθλιπτικό πάνω του! Είναι θα έλεγα ρεαλιστικότατο! Εκτός κι αν θες να πετάς σε ροζ συννεφάκια!
Με όλο τον σεβασμό κιόλας, είμαι ακόμα 24 αλλά νομίζω πως σε πολλά σημεία έχεις λάθος τρόπο σκέψης. Σε μερικά όμως με βρίσκεις σύμφωνο....
Τι αποδεικνύεται στα θέματα της θεωρητικής φιλοσοφίας; Παπαριές έχουν γράψει όλοι οι φιλόσοφοι δεν τίθεται θέμα. Επιστημονικά και όταν έχεις να κάνεις με την "ψυχή"; Η νευρολογία σήμερα δίνεις απαντήσεις, όχι φυσικά σε όλα, αλλά κάτι κάνει.
Η εποχή του φιλοσόφου ήταν διαφορετική όμως και ναι έδωσε μία μεταφυσική εξήγηση κάποιων περίεργων εσωτερικών δυνάμεων αλλά επηρέασε πολλούς επιστήμονες με το λόγο του και τη διαύγεια του.
Και ένα γνωμικό που δείχνει την αξία της διδασκαλίας του:
«Λίγοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα να λάμπουν σε μια παρέα, αλλά πάρα πολλοί διαθέτουν τη δύναμη να είναι ευχάριστοι.»
Επίσης, ο κομμουνισμός αποδεικνύεται επιστημονικά;
Και το ότι γράφω αυτό το σχόλιο δεν σημαίνει πως συμφωνώ σε όλα με τον εν λόγω φιλόσοφο. Απλά επισημαίνω τις αντιρρήσεις μου.
Aεροχειμαρρε,δεκτες ολες οι αντιρρησεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή1)Για τον λαθος τροπο σκεψης μου,
δε ξερεις τον τροπο σκεψης μου για να τον χαρακτηρισεις λαθος.Μπορεις να πεις λαθος ολα οσα γραφω,αλλα κ παλι,δε ξερεις τον τροπο σκεψης μου.Εκτος αν νομιζεις οτι μεσα σε μια αναρτηση μπορει να αποτυπωθει ο τροπος σκεψης ενος ανθρωπου.
Για να δωσω το στιγμα της δικιας μου φιλοσοφιας,χρειαζομαι ενα ολοκληρο βιβλιο και παλι δε ξερω αν φτανει.
Οι φιλοσοφικες εδω αναρτησεις,αλλα ακομα κ οι πολιτικες η οποιεσδηποτε αλλες,δεν αποτυπωνουν τον τροπο σκεψης μου,ειναι απλα σχολια πανω σε συγκεκριμενα πραγματα.Δεν καταθετω απαραιτητα τη δικια μου γνωμη,συνηθως ειναι απλα καθρεπτισματα.Για αυτο κ μπορει καποιες φορες,να φασκω κ να αντιφασκω,
για μια συνεκτικη ματια στη κοσμοθεωρια μου,χρειαζομαι,οπως σου ειπα,ενα ολοκληρο βιβλιο!
2)"Για ποια υπερφυσική αιτία γράφεις; Ο Σοπενχάουερ δεν πίστευε στον θεό και σε καμία υπερφυσική οντότητα και αιτία."
Εδω σε βρισκω λαθος.Εχοντας διαβασει πολλα πραγματα για τον Σοπενχαουερ,γνωριζω οτι η εννοια της ΘΕΛΗΣΗΣ ΓΙΑ ΖΩΗ,ειναι 100% μια μεταφυσικη εννοια,κ μεσα στον μεταφυσικο της πυρηνα βρισκεις οχι απλα θεολογικα ψηγματα,αλλα κ τον Θεο τον ιδιο σε ανεστραμμενη μορφη,
αλλωστε ο Σοπενχαουερ πιστευε οτι αυτος ο κοσμος ειναι το δημιουργημα του Διαβολου,
η τελοσπαντων καποιας δαιμονικης δυναμης.
Επομενως,φυσικα κ η ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ του,ειναι μια υπερφυσικη οντοτητα κ αιτια.
3)Οσον αφορα τα ροζ συννεφακια,ειναι πολυ ωραια,ολοι οι ανθρωποι πρεπει να περασουν καποιες στιγμες της ζωης τους σε αυτα,χανεις αν δε το εχεις δοκιμασει!
Τωρα για τον Σοπενχαουερ,τον γνωρισα πιτσιρικας κ τον γουσταρα παρα πολυ.Πιτσιρικας ομως γουσταρα κ τον Καρυωτακη,το χει η ηλικια να γουσταρουμε τη μαυριλα!Μεγαλωνοντας,στα 32 μου τωρα,καταλαβα οτι ηταν ενας πονεμενος ανθρωπος που αν ετρωγε λιγοτερες χυλοπιτες κ απορριψη απτις γκομενες,πιθανως να εγραφε κ αυτος για ροζ συννεφακια!
Και για να μιλησω σοβαροτερα,Θελω να πω οτι η ζωη ειναι ασχημη κ ομορφη μαζι.
Αν εστιασεις μονο στην ασχημη πλευρα της,ειναι βεβαιο οτι θα πεθανεις δυστυχισμενος.
Αν εστιασεις μονο στην ομορφη,θα εισαι σα μαστουρωμενος που τρωει σφαλιαρες κ τις νομιζει τριανταφυλλα.
Ειναι απαραιτητη η ισορροπια.Οχι επειδη το λεει ο Αριστοτελης,αλλα επειδη αυτη η μεσοτητα θα σε κανει να ξυπνας το πρωι καλυτερα.
Κοιτωντας εξω στη ζωη,βλεπεις καμια πεντακοσαρια πραγματα τα οποια αν τα κοιταξεις για πολυ ωρα στα ματια,θα πετρωσεις.
Αν λοιπον αυτη η Μεδουσα μπορει να σε κανει να πετρωσεις,εγω λεω γαμα αυτη τη Μεδουσα.
Παρε κουραγιο απο τα απλα κ ομορφα πραγματα αυτης της ζωης
κ σταματα να σκεφτεσαι οτι ολα ειναι σκατα.
Ναι,ειναι,ε και;
Αλλα τοσα υπαρχουν που δεν ειναι σκατα.Γιατι να καψουρευτουμε τη φρικη;
4) Αν ρωτησεις εναν κομμουνιστη,θα σου πει,ναι ο κομμουνισμος ειναι ιστορικη νομοτελεια κ επιστημονικα τεκμηριωμενη αληθεια.Εγω διαφωνω με αυτο,δε ξερω,για ελαχιστα πραγματα στη ζωη μπορω να μιλησω πια με βεβαιοτητα.
5)Σε ευχαριστω που μου εδωσες την ευκαιρια να ξεδιαλυνω καποιες αποψεις μου επι του θεματος που δε προλαβα να ξεδιαλυνω στην αναρτηση.Η οποια δεν εχε στοχο να μηδενισει τον Σοπενχαουερ,αλλωστε ο Σοπενχαουερ ειναι ο Σοπενχαουερ κ εγω ειμαι ενας μπλογκερ που δε τον ξερει ουτε η μανα του!Στοχο ειχα να "συνδιαλλαγω" μαζι του,να συνομιλησω,γιατι οχι κ να αναμετρηθω με τη μαυριλα του.Ο Σοπενχαουερ ηταν σιγουρα καταθλιπτικος,εχω διαβασει για τη ζωη του κ αυτο καταλαβα.
Κ αυτος ειναι ενας λογος που μου ασκησε την αρχικη ελξη,διαβαζοντας τον,ενιωθα πραγματα δικα μου.Ενωσα τη θλιψη μου με τη δικη του,
θλιψη που εχω χρονια να νιωσω κ ομολογω οτι δε μου χει λειψει καθολου.
Επομενως,ηταν αυτη η αναρτηση κ ενα ειδος ξορκιου.Οσο κ αν γνωριζουμε,οτι τα φαντασματα παντα επανερχονται..αλλιως δε θα ηταν φαντασματα!
Καλημέρα. Με τράβηξε το άρθρο επειδή μου θύμισε τα νιάτα μου στο λύκειο, όταν βρήκα ένα βιβλίο με τίτλο "ο κόσμος σαν παράσταση και σαν βούληση" (Σοπενάουερ) ορμώμενος από αναφορά σ' αυτόν σε βιβλίο θρησκευτικών της Β Λυκείου, πριν από 20 χρόνια σχεδόν (πώς μεγάλωσα έτσι;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝόμιζα ότι θα μου λύσει απορίες. Ήταν πολύ βαρύ και δυσνόητο τότες για τα κυβικά μου. Εκατσα όμως με το ζόρι να το διαβάσω γιατί ήθελα να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορώ να διαβάσω, αλλά και επειδή ήθελα να κάνω τον έξυπνο.
Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι μου κανε ζημιά, όσο τον καταλάβαινα τέλωσπάντων. Εκεί που σταματούσε η κατανόηση των στριφνών εννοιών, έμενε αυτή η κατάθλιψη, η μαυρίλα, η παραίτηση, η μοναξιά. Αυτό δεν ήταν φιλοσοφία, ήταν οδηγός "πώς να αποκτήσετε κόμπλεξ (ή πώς να ενισχύσετε τα ήδη υπάρχοντα").
Και σαν να μην έφτανε αυτός, πήγα και διάβασα μετά τον Μαξ Στίρνερ ("Ο Μοναδικός και η ιδιοκτησία του") και μ αποτέλειωσε. Αντίο ζωή!
Ευτυχώς βρήκα μονοπάτια άλλα και ξέφυγα.
Κι έγινα κι εγώ κομμουνιστής, μη προερχόμενος από κομμουνιστικό παρελθόν με παπούδες αντιστασιακούς κλπ. Ο κομμουνιστής (ο σωστός) είναι φίλος της ωμής αλήθειας, είναι φίλος της προόδου και της εξέλιξης και δεν περιμένει να φτάσει κάπου ο ίδιος. Σπρώχνει τα πράματα προς την εξέλιξή τους. Ο ίδιος ξέρει ότι ούτε υποσημείωση σε κάποιο βιβλίο της ιστορίας θα είναι. Κι επειδή το ξέρει και το συνειδητοποιεί είναι ήσυχος. Δεν νοσταλγεί παρελάσεις μεγαλειώδης, δεν επιθυμεί μεγαλοπρέπειες και τέτοια. Αν σκέφτεται έτσι δεν το χει πιάσει το νόημα
Γαμάτο! Φοβερό το απόφθεγμα σου ιδιαίτερα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε ο Σοπενχαουερ ούτε κανένας ως τώρα δεν έχει ερμηνεύσει τη ζωή, που μεταξύ μας τώρα, είναι προτιμότερο να τη ζεις παρά να την ερμηνεύεις, όταν τώρα αυτό που ζεις δεν σου αρέσει, αρχίζεις να την ερμηνεύεις για να δεις τι δεν πήγε καλά:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλωστε κάθε φορά, όσο εσύ την ερμηνευεις, αυτή αλλάζει 1000 φορές πιο γρήγορα απο τη σκέψη σου:)
ΑπάντησηΔιαγραφήpoe,για ποιο αποφθεγμα λες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλως ηλθες Αλεξανδρε Δελαρζ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον διαβασα κ εγω τον Στιρνερ πριν αρκετα χρονια,αν θες να διαβασεις κατι σχετικο με αυτον,ριξε μια ματια εδω
http://celinathens.blogspot.com/2010/03/blog-post_24.html
Κοιτας κατι που αγαπησες κ τωρα σας χωριζει αβυσσος,
ΑπάντησηΔιαγραφήκ παυεις να εχεις οργη απεναντι του,οργη,ενοχες,η τυψεις.
(Τι λες λοιπον σε αυτον που σε προδωσε καποτε,η τι λεει αυτος σε σενα;...
Δε φταιμε εμεις μωρο μου,ημασταν καταδικασμενοι εξ αρχης..)
Περα απο αυτο ομως,μαθαινεις κ να εκτιμας τις στιγμες ευτυχιας που ενιωσες.Τις στιγμες που αναλωθηκες μεσα στη φλογα του ερωτα,
οι στιγμες που ενωθηκες με καποιον κ ξερεις οτι η ενταση κ το συναισθημα ειναι κατι που δε θα ξεχαστει ποτε,γιατι κατι που εζησε εστω για ενα λεπτο,κανεις δε μπορει να στο σβησει απτο μυαλο σου,κατι που εζησε εστω για ενα λεπτο,
θα ζει για παντα.θα σου ανηκει για παντα.
Εγω νομιζα οτι θα προτιμουσες αυτο εδω:)
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κοιτωντας εξω στη ζωη,βλεπεις καμια πεντακοσαρια πραγματα τα οποια αν τα κοιταξεις για πολυ ωρα στα ματια,θα πετρωσεις.
Αν λοιπον αυτη η Μεδουσα μπορει να σε κανει να πετρωσεις,εγω λεω γαμα αυτη τη Μεδουσα."
Τωρα για την ερμηνεια,ολοι αυτοι οι φιλοσοφοι που την ερμηνευαν,ακομα κ αν εβγαζαν αρνητικα η θλιβερα συμπερασματα,δε νομιζω οτι περνουσαν κ ασχημα!
Αραχτοι ηταν,
ολη αυτη η παραιτηση,ειναι κ λιγο ναρκισσιστικη εγωπαθεια.
Οταν καθεσαι κ ερμηνευεις τη ζωη τοσο πολυ κ εισαι τοσο επικεντρωμενος στη Σκεψη κ οχι στη Πραξη,
αυτο που ουσιαστικα θελεις να κανεις,δεν ειναι τοσο να λυσεις τα Μυστηρια της Ζωης,
αλλα απλα να ακους τον εαυτο σου να σκεφτεται
κ να τον απολαμβανεις.
Νομιζω οτι συμφωνουμε και εδω.
Μ άρεσε πολύ η ανάρτησή σου celin.Δεν διάβασα ποτέ Σοπενχάουερ,όμως μ άρεσε που μέσα απ την ανάρτησή σου προβληματίστηκα κι εγώ για κάποια
ΑπάντησηΔιαγραφήπράγματα.Οι φιλόσοφοι όντως αραχτοί και με απεριόριστο χρόνο λογικό είναι να προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν καταστάσεις ,και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.Μ ε άλλες απόψεις συμφωνώ με άλλες όχι.Η ουσία είναι οτι μ αρέσει μέσω αυτών να προβληματίζομαι κι εγώ και να καταλήγω σε κάποια δικά μου συμπεράσματα.
Και σ εμένα αρέσει η ισορροπία.Ούτε το πολύ ροζ,ούτε το πολύ μαύρο.Και ξέρεις μεγαλώνοντας γίνεσαι πιο ισορροπημένος,γιατι ωριμάζεις και γνωρίζεις και καλύτερα τον εαυτό σου.
Μόνο που όταν η ψυχολογική μας κατάσταση δεν είναι καλή,τότε ο εγκέφαλός μας δεν εκρίνει τις ορμόνες της χαράς,με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κρατήσουμε αυτή την ισορροπία,και να μην μπορούμε να δούμε την ομορφιά αυτού του κόσμου.
Οταν για παράδειγμα στη σημερινή μας κατάσταση από παντού βομβαρδίζεσαι με αρνητισμό και απαισιοδοξία,όταν γνωρίζεις ότι η σημερινή κατάσταση του κράτους επηρεάζειή θα επηρεάσει άμεσα το παρόν ,το μέλλον,και το μέλλον των παιδιών μας,σε συνάρτηση φυσικά πάντα με τα προσωπικά προβλήματα,τότε πως είναι δυνατόν να δεις ένα λουλούδι ή ένα ηλιοβασίλεμα και να συγκινηθείς;
Μαύρο θα δεις το λουλούδι και γκρι το ηλιοβασίλεμα.
Δεν θέλω βέβαια να μαυρίσω και την καρδιά σου celin.Ισα -ίσα.Μ αρέσει η αισιοδοξία σου ,και με βοηθά για να προσπαθώ να βρίσκω χαραμάδες αισιοδοξίας.Όμως όπως θα κατάλαβες είμαι πρακτικός άνθρωπος και στην παρούσα φάση,με την τωρινή κατάσταση πολύ απαισιόδοξη.......
"Η ουσία είναι οτι μ αρέσει μέσω αυτών να προβληματίζομαι κι εγώ και να καταλήγω σε κάποια δικά μου συμπεράσματα."
ΑπάντησηΔιαγραφήsunshine,κ εγω αυτο κανω.Εχω διαβασει παρα πολλους,απο φιλοσοφια μεχρι ψυχαναλυση κ πολιτικη,αλλα προσπαθω να διατηρω αυτονομη τη σκεψη μου κ να συνθετω αντι να δοξολογω καποιον.
Βεβαια,δεν τα καταφερνω παντα,αλλωστε ειναι αναποφευκτο καποιες φορες να "ψαρωνεις" μπροστα στα βαρια ονοματα!
Για τα υπολοιπα,δεν υπαρχει σοβαρος ανθρωπος που να μην ειναι απαισιοδοξος αυτη τη στιγμη.Μη νομιζεις οτι γραφω κ εγω οσα ακριβως εχω στο νου.Τα περναω απο μια μικρη επεξεργασια πρωτα,
μικρη οχι μεγαλη.
Εχω φτασει σε πολυ βαθια σκοταδια στο νου με αυτα που βλεπω.
Απλα,οπως τα εχουμε ξαναπει,προσπαθω να βρισκω παντου λιγο φως για να ανασανει αυτος που με διαβαζει.Μακαρι να ειχα περισσοτερη εμπνευση για σατιρικα κειμενα,να γραφω πραγματα που θα προσφερουν ενα χαμογελο.
Celin,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε εποχές παρακμής ο Schopenauer,με έναν τρόπο,
επανέρχεται στο προσκήνιο.Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει γιατί έχει τη μοναδική
ικανότητα να φωτίζει τη σκληρή,αδυσώπητη πλευρά της ανθρώπινης φύσης.Αυτό σε καμία περίπτωση δεν τον καθιστά πεσιμιστή.Η συμβολή του στη σκέψη είναι οτι αναδεικνύει τη βούληση(θέληση για ζωή) υπέρτερη των νοητικών αναπαραστάσεων.
Σαββινα,
ΑπάντησηΔιαγραφήεδω συμφωνω
"Σε εποχές παρακμής ο Schopenauer,με έναν τρόπο,
επανέρχεται στο προσκήνιο.Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει γιατί έχει τη μοναδική
ικανότητα να φωτίζει τη σκληρή,αδυσώπητη πλευρά της ανθρώπινης φύσης"
Αλλα διαφωνω καθετα στα υπολοιπα!
Εκεινος που πιστευει οτι ειμαστε ερμαια μιας υπερφυσικης οντοτητας που λεγεται Βουληση,κ η οποια μας καθοδηγει τρωγωντας τα σωθικα μας κ τυφλωνοντας τα λογικα μας με αποκλειστικο σκοπο τη διαιωνιση της
(Τη διαιωνιση του ειδους μας δηλαδη),
τι αλλο ειναι εκτος απο πεσσιμιστης;
Εκεινος που μιλαει-εστω κ σε μικρη ηλικια-για κακο δημιουργο,πεσσιμιστης δεν ειναι;
Εχεις διαβασει τι λεει για τον Ερωτα κ τις γυναικες;Ο τυπος ειναι χειροτερος κ απτον Λαρς Φον Τριερ:))
Και το χειροτερο ξερεις ποιο ειναι;Οτι,παρατηρωντας το πως εξελισσονται τα ανθρωπινα πραγματα,ολοενα κ δυσκολευομαι να τον αντικρουσω...
ωραια.
ΑπάντησηΔιαγραφήCelin,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν αξιολογώ ηθικά τον Σοπενχάουερ,γιατί πιστεύω πως δεν αξιολογείται ηθικά η φιλοσοφία.
Αυτό που εντόπισα είναι η συμβολή του στη σκέψή,θεωρώντας οτι η θέση του για τη δύναμη της βούλησης τον καθιστά προπομπό του Νίτσε και του Φροιντ.Σχετικά με τις απόψεις του για τις γυναίκες,θυμίζω οτι μιλάμε για έναν άντρα που γεννήθηκε το 1788 και πέθανε το 1860!Ξέρεις πολλούς στοχαστές εκείνης της εποχής που ΔΕΝ ήταν μισογύνηδες;;
Υ.Γ.Το βιβλίο του"Τα πάθη του κόσμου",εκδόσεις
Printa σε μετάφραση Νικολούδη είναι αρκετά ενδιαφέρον.
Σε μια εποχή αναζητήσεων όταν διάβαζα τα πάντα και είχα χρόνο για τα πάντα(δηλαδή παλιά στο Τέξας...) άνοιξα και εγώ ένα βιβλίο με Σοπενχάουερ σαν τον φίλο Δελάρζ που σχολιασε πιο πάνω. Ευτυχώς για εμένα δεν το συνέχισα, δεν το ολοκλήρωσα ποτέ. Μάλιστα από όσα διαβάζω απο τα σχόλια οι εμπειρίες των περισσοτέρων είναι αρνητικές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως άσχετος με το θέμα, θα παρεκκλίνω σε κάτι πιο σχετικό, μπορεί και πιο ουσιαστικο. Προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο του Γιαλομ "Η θεραπεία του Σοπενχάουερ". Από τα κορυφαία του γνωστού ψυχολόγου, που έχει ταλέντο στο να κάνει την επιστήμη λογοτεχνία. Στο συγκεκριμένο βιβλίο παρουσιάζεται η "κόντρα" ενός ασθενή και του ψυχίατρου του μέσα στην ομάδα ψυχοθεραπείας τους. Ο πρώτος μονόχνοτος, απομακρος, μισάνθρωπος θέλει να γίνει και αυτός ψυχίατρος, αλλά θέλει την υποστήριξη του γιατρού και παλιού φίλου του για να υπερβεί τις εμμονές του. Ο δε γιατρός, πάσχοντας από καρκίνο και με 1 χρόνο ζωής μπροστά του βάζει σε αυτή την ομάδα τον ίδιο του τον εαυτό σαν παράδειγμα πάνω στην μελέτη που κάνουν όλοι πάνω στο δίπολο ζωή-θάνατος. Απλά συγκλονιστικό! Όποιος έχει χρόνο και θέλει να διαβάσει κάτι τέτοιο, μη διστάσει...
Γεια σου Νοσφερατε.Θα μπορουσα να γραψω πολλα παραπανω για τον Σοπενχαουερ αλλα θα μου βγαινε ακομα πιο γιγαντας η αναρτηση,επιφυλασσομαι για αργοτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαββινα,οντως ο Νιτσε στα πρωτα βηματα της σκεψης του,επινε νερο στο ονομα του Σοπενχαουερ,ασχετα αν μετα αποκηρυξε τη θεωρηση του ως δειλη κ παραιτημενη.Η νΙΤΣΕΙΚΗ Βουληση για δυναμη ειναι μια παραλλαγη της Σοπεναουερικης Βουλησης,αλλα εχει εννοειται τεραστιες διαφορες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Νιτσε λεει ΝΑΙ,εκει που ο Σοπενχαουερ λεει ΟΧΙ.
"Ξέρεις πολλούς στοχαστές εκείνης της εποχής που ΔΕΝ ήταν μισογύνηδες;;"
Εχεις τα δικια σου!
Ενδιαφερον θα ειχε μια αναρτηση που να πραγματευεται τις διαφορες κ τη Νιτσεικη μεταστροφη.
Παυλο,για το ευτυχως που λες,δεν ειμαι καθολου σιγουρος,δεν συγκρινεται σαν αξια κ σαν δυναμη εργου ο Σοπενχαουερ με τον Γιαλομ,ο πρωτος ειναι για γερα στομαχια,ο δευτερος ειναι πολυ light.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικα η Αμερικανικη Ψυχοθεραπεια,παρα ειναι αισιοδοξη,γνωστοτερη ως ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩ,διαστρεβλωσε κ παραποιησε τον Φρουντ,τοποθετοντας σε δευτερη μοιρα το Ασυνειδητο κ αναδεικνυοντας το ΕΓΩ ως το ν1 παραγοντα που κανει κουμαντο στη συνειδηση μας.
Ομως,ο Φρουντ εχει πει οτι δε κανουμε κουμαντο ουτε καν στο σπιτι μας!
Τελοσπαντων,ειναι μεγαλη συζητηση,θελει ειδικη αναρτηση που θεωρω οτι θα ειναι κ συναρπαστικη!
Και για να ειμαι ειλικρινης,εχω διαβασει 3 βιβλια του Γιαλομ,μεταξυ αυτων κ το βιβλιο που προτεινεις.Μου αρεσει να δειχνω οτι τον σνομπαρω,αλλα τον γουσταρω κ εγω,περισσοτερο απο οτι θελω να παραδεχτω.
Προτιμω να το παιζω σκοτεινοτερος αλλα η αισιοδοξια μου δε με αφηνει !
Α κ κατι που ξεχασα,ο Γιαλομ δε λεγεται ψυχολογος αλλα ψυχοθεραπευτης,στο λεω να το ξερεις,αλλο η ψυχολογια,αλλο η ψυχαναλυση αλλο η ψυχοθεραπεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι άλλο και η ψυχιατρική!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε παρεξήγησες μάστορα. Εγώ δε σύγκρινα τον Σοπενχάουερ με τον Γιάλομ. Δεν μπαίνει φυσικα κανένα μέτρο σύγκρισης. Πρόκειται για διαφορετικά πράγματα. Ούτε και γνωρίζω τι είπε ο Φρόυντ ή τι λέει η κάθε σχολή ψυχολογίας, ψυχιατρικής, κλπ.
Αναγνωρίζω στον εαυτό μου το τεράστιο έλλειμα που έχω σε αυτές τις επιστήμες-θεωρίες. Ωστόσο η ανάγνωση των περισσοτέρων βιβλίων του Γιάλομ, είναι απολαυστική και ουισώδης σε ζητήματα που ούτε καν φανταζόμουν ότι τα επεξεργάζεται ένας τύπος που κάθεται απέναντι σου σε μια καρέκλα και σε "αναλύει", που δεν κωλώνει να διαχειριστεί πόνο, πένθος, εμμονές και ότι άλλο προκύψει ξαλαφρώνοντας την ψυχή σου βάση επιστημονικής μεθόδου...
Το "ευτυχώς" το έθεσα πολύ απλά για να επισημάνω ότι γλίτωσα από ένα πολύ βαρύ, σχεδόν πένθιμο, ανάγνωσμα που σίγουρα έχει να σου προσφέρει πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα να επεξεργαστείς, αλλά μάλλον καμιά διέξοδο, καμια ηλιαχτίδα να βγαίνει απο τη μαυρίλα να πιαστείς πάνω της, να την μεγαλώσεις με τον δικό σου μεγεθυντικό φακό, τίποτα, όλα μαύρα Celin. Επομένως, αν και ακούγεται λαϊκίστικο, σνομπαρίστικο και φλατ, ω ναι ΕΥΤΥΧΩΣ!
Ουτε φλατ ουτε σνομπαριστικο ουτε λαικιστικο,ο καθενας διαβαζει αυτο που γουσταρει να διαβασει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε την αντεχεις παντως πολυ τη μαυριλα,το καταλαβα κ απο παλιοτερο σχολιο σου που λες οτι δε θες να μιλας για τον θανατο..
μήπως ξέρει κανείς να μου δώσει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αμφιθυμικού χαρκτήρα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφια, καλως ηρθες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχως δε μπορω να σε βοηθησω γιατι δε γνωριζω την ακριβη σημασια της λεξης αμφιθυμικος.
Γκουγκλαρε το κ ισως λυθει η απορια σου.
τι πιο αγχωλυτικο απο το να σου λεει καποιος οτι η ζωη δεν εχει κανενα απολυτως νοημα και να σε πειθει,αυτο ακριβως εκανε ο sopenhauer σε μενα, κανενας θεος δεν εχει απαιτησεις απο σενα,καμια αιωνια τιμωρια δεν σε περιμενει,απλα περιφερεσαι δεξια και αριστερα ασκοπα μεχρι να ερθει η ωρα σου να παρεις το μπουλο,τα ιδια πανω κατω με τον καυλιαρη τον sopenhauer ελεγε και ο επικουρος αλλα δεν εχω ακουσει κανεναν να λεει τον επικουρο σκοτεινο και απαισιοδοξο, το λαθε βιωσας του επικουρου ειναι το ιδιο με την αποχη απο την βουληση του sopenhauer.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμος11 Ιουνίου 2013 - 11:16 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστος ο παιχτης!
Έπεσα τυχαία επάνω στη δημοσίευσή σου για τον Σοπεγχάουερ πολλά χρόνια καθυστερημένα! Μεταξύ σοβαρού και αστείου, εύχομαι να ζεις ακόμα! Επειδή έχω κι εγώ μια ιδιαίτερη εμπειρία από τη μελέτη του έργου του -στην εφηβική ηλικία την οποία πέρασα ταραγμένη-, γι' αυτό πάντα διαβάζω με έντονο ενδιαφέρον τα σχόλια και τις απόψεις για τον Σοπεγχάουερ. Πολλά χρόνια πέρασαν, αλλά η ανάρτηση θα μπορούσε να είχε γίνει πρόσφατα και δεν παύει να έχει το ίδιο φιλοσοφικό ενδιαφέρον. Αρχικά ο χαρακτηρισμός στον τίτλο "Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΤΕΡΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ" μου φάνηκε υπερβολικός. Μετά την ανάγνωση αντιλήφθηκα, ότι έχεις σχηματισμένη σωστή άποψη για τη φιλοσοφία του και ότι έχεις επαφή γενικότερα με τη φιλοσοφία. Συγκινήθηκα που βρήκα και άλλους ανθρώπους να θυμούνται, πώς οι φιλοσοφικές σκέψεις του Σοπεγχάουερ είχαν επίδραση στον ψυχισμό τους και μάλιστα στα νεότερα χρόνια της ζωής τους. Φίλε Celin μου άρεσαν επίσης και οι απαντήσεις σου στους σχολιαστές. Απαντήσεις ενημερωμένου blogger, χαμηλών τόνων, ζεστές και φιλικές. Η φιλοσοφία του Σοπεγχάουερ πράγματι έτσι πρέπει να χαρακτηρίζεται "απαισιόδοξη και καταθλιπτική", για τους λόγους που εξήγησες και για άλλους που δεν θα γράψω εδώ. Ακόμα και η αρχή της δικής του ερμηνείας του κόσμου, ξεκινάει με τον "αγνωστικισμό" του Καντ. Αναμφίβολα είναι και "μεταφυσική" ερμηνεία, όπως και "ανορθολογική", αφού εξηγεί όλο το φαινομενικό κόσμο με μια ανεξάρτητη ουσία, που κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει με τη σκέψη, παρά μόνο ανιχνεύοντας διαισθητικά τη δύναμή της από το δικό του βιολογικό σώμα: τη βούληση (έτσι σκέτη). Παραδόξως, όμως, όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βασικό έργο του, η μεταφυσική ερμηνεία του εκείνη την εποχή δεν μου είχε φανεί απαισιόδοξη. Διότι τότε είχα μια άποψη για τα πράγματα πιο μαύρη. Τότε είχα την άποψη ενός άπειρου (χωροχρονικά) κόσμου συναρμολογημένου με νεκρά σώματα και μόνο με τους νόμους της μηχανικής κίνησης. Είχα απορρίψει το μεταφυσικό θεό των θρησκειών, πίστευα ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα, ότι όλα τελειώνουν για πάντα με το θάνατο και ότι η φύση είναι αυτοκαταστροφική και άσκοπα ανεξάντλητη. Με τέτοιες απαισιόδοξες και απλές σκέψεις, μου προξένησε ισχυρή εντύπωση η πρωτότυπη και τολμηρή ερμηνεία του Σοπεγχάουερ· σε συνδυασμό με την απειρία, που είχα τότε από φιλοσοφικά έργα και με τη δυσκολία μου να καταλάβω τη δική του φιλοσοφική ορολογία. Εύχομαι να είστε όλοι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή