ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (ΛΥΚΟΣ ΞΑΝΑ)

Mου αρεσει που πανηγυριζω....Γιατι αραγε πανηγυριζω; Πετυχα κατι που να δικαιολογει ολον αυτον τον πανζουρλισμο; Οι ωρες παραμενουν αδειες, τα ρολογια παραμενουν διχως δεικτες, οι ανθρωποι παραμενουν διχως προσωπο, κ εγω, Μπεργκμανικος ηρωας που βιαζεται να κανει προωρα απολογισμο..Τιποτα δε θα μπορουσε να με διαψευσει γρηγοροτερα απο την ιδια τη ζωη, η ζωη εχει τον τροπο της να διαψευδει χαρες, πανηγυρισμους, νικες, κατορθωματα..Τουλαχιστον, διαψευδει  και τα αντιθετα τους; Διαψευδει και τις ηττες, τις αποτυχιες; Τη κατηφεια;
Κ αν σα σφουγγαρι σαρωνει τα παντα, νικες κ ηττες, κατορθωματα κ αποτυχιες,
μηπως αυτο ειναι κατι που μπορει να με παρηγορησει;
Η ειναι κατι που θα πρεπει να με θλιβει ακομα περισσοτερο;

Κοιταζω το σκυλι στο διπλανο μπαλκονι, ενα σκυλι το οποιο εχει παψει να γαβγιζει τους ανθρωπους κ τις γατες, γαβγιζει μονο τους ομοιους του, με καθε σκυλι που περναει κατω απτο μπαλκονι, μεσημερι, βραδυ, τινασσεται η γειτονια στο ποδι απο τα γαβγισματα.

Κανω σκεψεις χαζες οτι το σκυλι αυτο ειναι προδοτης της Φυλης του, οτι ειναι ενας σκλαβος εκφυλισμενος, διοτι, τι αλλο ειναι ο εκφυλισμος, απο το να ηττασαι,κ αντι να ντρεπεσαι τουλαχιστον γι αυτο, να πανηγυριζεις, κουνωντας την ωρα σου στον αφεντη σου;

Κανω σκεψεις χαζες κ λυπαμαι αυτον τον πελωριο σκυλο, αυτον τον πρωην περηφανιο κ νυν εκφυλισμενο σκυλο, ο οποιος ανα πασα στιγμη θα μπορουσε να κατασπαραξει τους αφεντες του και να βγει εξω στο δρομο, παρεα με αυτους που τωρα λυσσαει να γαβγιζει.

Κ καπως ετσι τελειωνει η υπερηφανεια και μαθαινουμε να γινομαστε οι καλυτεροι φιλοι των αφεντικων μας, μαθαινουμε εγκλωβισμενοι στα μπαλκονια να κρυωνουμε και να κουναμε τις ουρες μας,
κ συχνα πανηγυριζουμε,
γιατι πανηγυριζουμε; Τι πετυχαμε για το οποιο αξιζει να πανηγυριζουμε; Αν καποιος αλλος που σου μοιαζει, εχυσε το αιμα του περιμενοντας  εσενα με τη σειρα σου, οταν κληθεις, να χυσεις το δικο σου, οταν χρειαστει,
τι πιστευεις οτι πρεπει να νιωσεις εσυ που εσπασες αυτη την αλυσιδα του αιματος,
αναβιωνοντας αλλες αλυσιδες, απ'τα παλια;


Καθομαι τωρα στο μπαλκονι, απολαμβανω τις στιγμες που ο λαιμος μου ανασαινει ελευθερα μακρυα απο τις αλυσιδες, απολαμβανω αυτον τον ελαχιστο χωρο που εχω να κινουμαι,
μα αυτη η απολαυση δε βιωνεται πια με ορους προσωρινου διαλειμματος απ'τη σκλαβια.
Τεντωνομαι,δοκιμαζω το αλμα μου, αφουγκραζομαι τη σιωπη, μαθαινω.
Προσπαθω να εξασκηθω για την επερχομενη ελευθερια, προσπαθω να φανταστω το αυριο που θα ξημερωσει, προσπαθω με βλεμματα κρυφα να επικοινωνησω με τους ομοιους μου κατω στον δρομο,
ναι,θα εξακολουθησω το μεσημερι αυτο να σας γαβγιζω,
οχι, δεν εχει σχεση το γαβγισμα αυτο με το παλιο γαβγισμα,
τιποτα δεν εχει σχεση με το Παλιο,
γαβγιζω για να μη με υποψιαστουνε,
λιγο ακομα,
λιγο ακομα μεχρι στα δυο μας ποδια να σηκωθουμε...

Κ οταν περασει το μεσημερι, κ ερθει το αφεντικο στο μπαλκονι με τις αλυσιδες στο χερι, βολτα να με βγαλει,
θα παραμονευω ησυχα κ ηρεμα στη γωνια.
Διχως να καταλαβει τιποτα, στα δυο μου ποδια θα σηκωθω ξαφνικα,
στον λαιμο του, στον λαιμο του θα σημαδεψω,
εκει ειναι ευαλωτος, εκει ειναι τα αφεντικα ευαλωτα,
Στον λαιμο του θα μπηξω τα δοντια μου διχως να καταλαβει απο που του ηρθε.
                Και υστερα,γρηγορα, πολυ γρηγορα,
με εσας εκει κατω θα βρεθω,

           Να ξαναγινω Λυκος

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ