Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΝΟΧΗ (ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ)

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Νιωθω οτι καποιος με παρακολουθει,
ποσο θα θελα σε αυτο το Στενο,να ειχα εξαφανιστει.
Μα τωρα,
κατι απειλητικο
βαζει φωτιες στα βηματα μου,
γενναει λυκους στη σκια μου,
κ αν τη μερα τους ακουω να ουρλιαζουν,
τη νυχτα
τους βλεπω να πλησιαζουν.
Και καθε στιγμη,νομιζω οτι ειναι η τελευταια
(Αργησα πολυ να φυγω)
Θεριευει η αυταπατη μου;
η κατι οντως δυσκολευει την ανασα μου;
(Αργησα πολυ να επιστρεψω)
Φοβαμαι αυτα που αισθανομαι
(Τωρα,δεν ειμαι πουθενα)
Τα αισθηματα μου,
οι σκεψεις μου,
με οδηγουν σε αυτο το Στενο
Ισως τον βρω εκει.
Αυτος μαλλον με παρακολουθει.
Μα αν αυτος ειμαι εγω,
γιατι τοσο με μισει;

(Ξανα σε αυτι το δωματιο,η φρικη-σα φλογα δυναμωνει-
καιγονται οι τοιχοι,τα πραγματα μου,το σωμα μου
καιγονται ολα κ οταν γινονται σταχτη,
ειμαι παλι εδω.Αθικτος.Και η φλογα δυναμωνει ξανα..)

Μεσα στη θλιψη αυτη,
καποτε ηταν υγρη κ τη ζωγραφιζα,
μα τα πινελα εχουν πια στεγνωσει,
τωρα αποκοσμη αυτη η θλιψη
με κανει αποκοσμο κ μενα,
οχι πια εξομολογησεις,
ενα τραγουδι ο αερας κουβαλαει
Θεε μου τα λογια του ποσο απαισια ειναι,
ενας γκρεμος κ το πουλι που δεν θελει να πεταει,
απειλειται η ζωη του
κ ομως πεφτει
πεφτει
πεφτει
κ ποτε του δε θα μπορεσει να επιστρεψει,
στο σωμα που καποτε τον φιλοξενησε
εφυγε τωρα....προσπαθησε να μοιασει στα αστρα
μα εμοιασε στο χωμα,
προσπαθησε να γινει φως
μα εγινε καταπακτη,
τωρα στα σκαλοπατια που βαδιζει,
τιποτα τον δρομο του δεν οδηγει,
μοναχα ψευτικα σημαδια που τον παραπλανουν,
εφυγε,
μπορει κ να τον διωξανε,
ανθρωποι φρικτοι,
σκεψεις φρικτες
φλογες φρικτες που δωματια καινε
αναβιωνουνε παλιες στιγμες,
στιγμες που πρεπει να ξεχασει,
δεν ειναι οι δυσκολιες που σε γονατιζουν
αλλα τα λαθη που εκανες εσυ
-για αυτο ποτε δε θα ξεφυγω-
οχι εξιδανικευσεις
μα ουτε κ αναλαμπες
ο,τι βιβλιο κ αν ξεφυλλισω
δε θα ξαναβρω αστραπες.
Περιμενω κατι να λαμψει,
μα αυτο εκει πανω,δεν ειναι ο ουρανος
αργοπεθαινω νεος
μα οχι απορημενος
αυτο που με εκδικηθηκε
ηταν ο ιδιος μου ο εαυτος.
     -
Ξαπλωνω μες στο Στενο.Πλησιαζουν.Ουρλιαζουν.
Περιμενω.
Ειναι η λυσσα τους μεγαλη.
Και ειμαι τοσο κουρασμενος

10 σχόλια:

  1. απλωνω μες στο Στενο.Πλησιαζουν.Ουρλιαζουν.
    Περιμενω.
    Ειναι η λυσσα τους μεγαλη.
    Και ειμαι τοσο κουρασμενος

    ...
    ξέρεις οταν εισαι αποκαμωμένος, τοτε ειναι που ερχονται οι υαινες .. Περιμένουν να γερασεις πρωτα , η να πληγωθεις ..Να γειρεις στην ακρη της ερημου .. Τις βλεπεις τοτε να πλησιαζουν και δεν μπορεις να κανεις τιποτε γιαυτο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελπιζω να διαβασες κ το πρωτο μερος,ειναι ακριβως απο κατω,ενα ειναι το ποιημα,απλα το εσπασα σε πολλα μερη για πρακτικους λογους (εχει κ αλλα μερη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ''...δεν ειναι οι δυσκολιες που σε γονατιζουν
    αλλα τα λαθη που εκανες εσυ
    -για αυτο ποτε δε θα ξεφυγω-
    οχι εξιδανικευσεις
    μα ουτε κ αναλαμπες
    ο,τι βιβλιο κ αν ξεφυλλισω
    δε θα ξαναβρω αστραπες.
    Περιμενω κατι να λαμψει,
    μα αυτο εκει πανω,δεν ειναι ο ουρανος
    αργοπεθαινω νεος
    μα οχι απορημενος
    αυτο που με εκδικηθηκε
    ηταν ο ιδιος μου ο εαυτος...''

    Aυτο ειδικα το αποσπασμα μου αρεσε πολυ,επειδη μαλλον αποτελει συχνες σκεψεις σου, ή κανω λαθος;

    Καλησπερα ποιητικε φιλε μας, celin! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εlva,η αληθεια ειναι οτι τον ιδιο στιχο γραφω εδω κ 18 χρονια,απλα με παραλλαγες.Ναι,πανω κατω αυτον που ξεχωρισες.
    Παντως τουτη εδω ειναι η πιο ακραια θλιμμενη εκδοχη.


    συνηθως οταν ειμαι πολυ στεναχωρημενος,δε γραφω τιποτα,
    το ποιημα αυτο το εγραψα πριν χρονια,παραδοξως σε στιγμη που ημουν οντως πολυ στεναχωρημενος,δε περιμενα δηλαδη να αποστασιοποιηθω κ μετα να αρχισω να γραφω.
    Γιαυτο βγηκε τοσο σκυθρωπο.
    Παντως,μη ξεχασεις-αν δε το χεις κανει-να διαβασεις κ το πρωτο μερος του ποιηματος,ειναι η αναρτηση ακριβως απο κατω!
    Κ αυτο εδω ειναι το δευτερο τμημα του ποιηματος.

    Καλο βραδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εγω το διαβασα με τη σειρα, σωστα, ολο το ποιμα...
    και συμφωνω, οτι ειναι εεξαιρετικο...Οπως λεει και
    ο αλλος φιλος[νοσ]...
    Οι περισσοτερες, ειναι και δικες μου σκεψεις...
    Αλλα βεβαια...Εγω δεν εχω το ταλαντον...
    Ακουμπαω ομως στο δικο σου..
    Με εμπιστοσυνη...Ευχαριστω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σε ευχαριστω παρα πολυ φιλε,η εκτιμηση η δικια σου κ των φιλων εδω ειναι η καλυτερη αποζημιωση για τον κοπο που εκανα να πληκτρολογω τοσην ωρα,μεταφεροντας το ποιημα εδω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. φοβερό...έχεις ταλέντο!!!!
    Είναι κάποια πράγματα που τα σκέφτεσαι και τα γυρίζεις μέσα στο μυαλό σου αλλά η πραγματική τέχνη είναι να το αποτυπώσεις με τον χ ή ψ τρόπο στο χαρτί. Μπράβο!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εγώ θα πω πως άργησες...πολύ. Περίμενα καιρό να "γράψεις" :)
    ---------------------------
    "Άργησα πολύ να επιστρέψω
    Τώρα δεν είμαι πουθενά...

    "Είμαι πάλι εδώ. Άθικτος. Και η φλόγα δυναμώνει ξανά..."
    ---------------------------

    Ουδέν άλλο σχόλιο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Eskli,σε ευχαριστω πολυ και για το προηγουμενο σου σχολιο κ για αυτο εδω,να σαι καλα!Αν σου αρεσουν τα ποιηματα γενικοτερα,εχω αναρτησει μπολικα εδω,και οχι μονο δικα μου.Οπως κοιταζεις την οθονη,κατω δεξια,αναμεσα στις ετικετες,υπαρχει μια ετικετα ονοματι ποιηση.
    Καλο βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λενα,χαιρομαι πολυ που σου αρεσε αυτο το ποιημα,ελπιζω να διαβασες κ το πρωτο μερος που ειναι ακριβως απο κατω,η προηγουμενη δηλαδη αναρτηση.Και χαιρομαι γιατι,απο οσα εχω αναρτησει εδω,αυτο ειναι το αγαπημενο μου,μολονοτι ειναι αρκετα μελαγχολικο(η μαλλον,ακριβως για αυτο)

    Ερχονται κ αλλα,με μετρο ομως!(αλλωστε,πρεπει να κρατησω κ ασσους στο μανικι για τη συλλογη που θα εκδωσω σε λιγο καιρο-λεμε τωρα-!!!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή