ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ.

Ηταν το πιο θλιμμενο μου ποιημα.
Ηταν το ομορφοτερο.

Με κοιτουσε διχως ματια,
με αγγιζε διχως χερια,
κi οσο με κοιταγε,
τοσο θυμομουν,
κi οσο με ενιωθε.
τοσο φοβομουν,
μεγαλωνε μεσα μου,
μεσα του, γινομουν μικρος,
το εθρεφα με σκοταδι,
με εθρεφε με φως.

                Τοσο χιονι δεν ειχα ξαναδει στη ζωη μου,

κρυσταλλινη σιωπη, ακονισμενα μαχαιρια,
οστρακα, αιθερας, ανατολη,
ερχεται..μα δε θελω να ξυπνησω,
ασε με λιγο ακομη να κοιμηθω..

        ονειρευτηκα οτι δεν εγραφα ποιηματα
ονειρευτηκα οτι η αγαπη ηταν απλη
οτι η αγαπη ηταν σιωπη κai δεν υπηρχαν λεξεις
οτι ηταν ολα λευκα
οτι ηταν ολα καρδια
Χριστουγεννα για παντα
θυμασαι;

Ηταν το πιο θλιμμενο μου ποιημα
-μη με ξυπνας, ασε με να την ονειρευτω-
ηταν το ομορφοτερο..

-ποτε δε κοιμομουν οταν κοιμοταν διπλα μου
λες και το ξερα οτι η αγαπη θα πεθανει συντομα κi ηθελα να ζησω το καθε λεπτο μαζι της
δεν ενιωθα κουρασμενος
τη κοιτουσα και της χαιδευα τα μαλλια
τη πλατη, τα χερια
ηταν στοργη, ηταν σιωπη
ηταν το Απολυτο που χρονια περιμενα να ρθεi
ηταν αερας, λαβυρινθος κi ουρανος,
οινοπνευμα, κατανυξη, σκοταδι και φως
Θεε μου,
τωρα τα  συνειδητοποιω  ολα αυτα
τωρα νιωθω στ'αληθεια του Ποε το Ποτε Πια
και το χιονι
και το χιονι ακομα πεφτει
τρυφερα και με καλυπτει
με γεμιζει, δε κρυωνω, δε τρομαζω
ετσι κι αλλιως ειμαι ακινητος
ετσι κι αλλιως ηταν το ομορφοτερο.
ξεθωριαζει μα ειναι ομορφο ακομα
και θα ξεθωριαζω μαζι του
δε θα κρυωνω, δε θα τρομαζω

γλυκα θα σβηνω καθως θα αργοσβηνει,
εντος μου κι εκτος
σβηνω τις λεξεις...
...σβηνει το φως...-

Το ομορφοτερο μου ποιημα,
με πιανει απτο χερι,  μου κλεινει τα ματια,
ασε με τωρα πλαι του να αποκοιμηθω.

ΛΙΓΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ

Υποθετω οτι υπαρχουν 5 η 10 η 20 η και λιγοι παραπανω, που περιμενουν να διαβασουν τη γνωμη μου για τα τεκταινομενα. Κι ενας μονο να υπαρχει, η μια, νιωθω υποχρεωμενος να του/της εξηγησω την αποχη μου αυτο το διαστημα. Πρεπει να σου πω λοιπον οτι σιχαινομαι τοσο πολυ αυτα που βλεπω, που εχασα τη θεληση να τα εξηγω και να τα αναλυω. Θα μπορουσα να κανω αυτο που κανω παντα σε αναλογα διαστηματα σιχαμαρας: Να απεχω απο τη πολιτικη συζητηση, ανεβαζοντας τραγουδια, βιβλια, ταινιες η ποιηματα. Ελα ομως που ακομα και για αυτο μου κοπηκε η ορεξη, κι αυτο προφανες αντανακλα κατι γενικοτερο,
περα δηλαδη απο τη πολιτικη σιχαμαρα υπαρχει μια γενικοτερη σιχαμαρα, που δεν ειναι μονο σιχαμαρα, ειναι και βαρεμαρα, ειναι και μελαγχολια, να πω παραιτηση η και κατι βαρυτερο,
 δηλαδη συμφιλιωση με την Ηττα; Αποδοχη της υφισταμενης καταστασης;
Αυτο αραγε σημαινει οτι τοσον καιρο δεν υπηρχε δηλαδη παραιτηση και συμφιλιωση με την Ηττα;
Κι αποδοχη;
Μηπως θεωρω οτι 430 ποστ σημαινουν κατι παραπανω απο τα παραπανω; Μηπως με τα ποστ νομιζα οτι πολεμω κατι που ουσιαστικα δε πολεμησα ποτε κι επεσα αμαχητι μπροστα του;
Μηπως το να παραδινομαι ειναι το μονο που μου εχει απομεινει;

Η παραπανω παραγραφος φανερωνει τους λογους της διαδικτυακης αποχης. Πνιγμενα λογια που επαψαν να ρεουν, πνιγμενα κι ασθμαινοντα που ασφυκτιουν μπροστα στις θανασιμες βεβαιοτητες, οι οποιες επιδεικνυουν αδυσωπητα την παντοδυναμια τους.
Θανασιμες βεβαιοτητες, πρακτορες των Αμερικανων στα ΜΜΕ και στην Πολιτικη εναντιον πρακτορων των Γερμανοευρωπαιων, να προσπαθουν να ριξουν ο ενας στον αλλον τις ευθυνες για αυτο που ζουμε, κι ολοι αυτοι, ενωμενοι, οταν ειναι να υπερασπιστουν τα ντοπια καπιταλιστικα γουρουνια,
αυξηση κατα 18,2% των κερδων μεσα στο 2011 για τους ντοπιους καπιταλιστες
κι ολα αυτα μεσα στην κριση,
ελατε να τη πεσουμε πεντακοσια ατομα σε εναν Γερμανο Προξενο, ελατε να αντισταθουμε στον μπινε που μας την ειπε για την εργατικοτητα μας, αλλα προσοχη:  Μη πειραξουμε αυτον που μας πεταει στον δρομο.
Και προπαντος, μην πειραξουμε αυτους για χαρη των οποιων μας πετανε στον δρομο,
για αυτο το γαμημενο το 18, 2% μεσα στο 11.








Μετακινουμαι καθημερινα με λεωφορεια και μετρο. Το λεω με καμαρι, i am a motherfucking working class hero, αν και η αληθεια ειναι οτι πολυ θα θελα να ειχα ενα αμαξι και λεφτα να το συντηρω,
και μεσα απο το αμαξι να βλεπω τους ανθρωπους στα λεωφορεια να βραζουν και να στριμωχνονται σα τα μοσχαρια, θα ηταν πρωτης κλασης διασκεδαση να βλεπω αυτο το θεαμα μεσα στο αιρκοντισιον μου.
Αλλα δεν υπαρχει δεκαρα τσακιστη, ετσι καποιοι αλλοι διασκεδαζουν μαζι μου, οταν σταματαει το λεωφορειο πλαι τους στο φαναρι που γινεται κοκκινο.
Στο λεωφορειο λοιπον, που κακη μοιρα με ριξε εκει να βραζω,
ειδικα υστερα απο τη ψηφιση των μετρων, σχεδον δεν εχει υπαρξει μερα που να μη βλεπω ανθρωπους -τροπος του λεγειν- να τσακωνονται. "ΜΗ ΣΠΡΩΧΝΕΤΕ", "ΜΠΕΙΤΕ ΛΙΓΟ ΜΕΣΑ ΝΑ ΧΩΡΕΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ", μαλακιστηρια που βλεπουν ηλικιωμενους να υποφερουν αλλα δε σηκωνονται, παιζοντας παιχνιδια στο αι φον, κωλογεροι που ειναι ετοιμοι για μανουρα σχολιαζοντας με φθονο αυτο που παραμενει καθως εκεινοι φευγουν, Αλβανορουμανοπολωνες η τι στο διαολο ειναι δε ξερω, να γκαριζουν στο κινητο, ετοιμες να μανουριαστουν κι αυτες με τον καθενα,
τις προαλλες ενα λεωφορειο ολοκληρο εξυμνουσε την τολμη του Κασσιδιαρη που εβγαλε στη φορα τον πραγματικο μισθο των βουλευτων, και θυμαμαι μια Θεοξεχασμενη να τα βαζει με τον Αδωνη Γεωργιαδη κι ο λογος; " ΔΕ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΛΙΓΟ, ΝΑ ΒΓΑΖΕΙ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΨΗΦΟΥΣ;"

Αυτο την πειραξε. Η γυναικα του στο γυαλι. Δε τη πειραξε τοσο που την εκτελει με τους νομους που ψηφιζει. Η γυναικα του την πειραξε. Λογικο. Πολλα ειναι τα μπαζα που ζηλευουν μια ομορφη γυναικα. Εχω σιχαθει να βλεπω εναν σωρο κοσμο να τη πεφτει στον Αδωι Γεωργιαδη για ολους τους λαθος λογους που μπορει καποιος να του την πεσει. Δε του τη πεφτουν επειδη σε καθε δυο λεξεις, η μια ειναι η υπερασπιση του Εφοπλιστικου-Μηντιακου και γενικοτερα καπιταλιστικου κατεστημενου. Του τη πεφτουν επειδη η γυναικα του ειναι μουναρα και χορευε "ξεβρακωτη" στο DANCING WITH THE STARS.
Τοσα μικροαστικα σκουπιδια ειναι επομενο οτι θα κανουν τον οποιονδηποτε λογικα σκεπτομενο ανθρωπο με ενα στοιχειωδες μορφωτικο επιπεδο να δει τους δολοφονους του Ελληνικου λαου,
τυπου Αδωνι, με συμπαθεια. Τουλαχιστον με περισσοτερη συμπαθει απο οτι αυτους.

Επιστρεφω στα ΜΜΜ. Δε ξερω κατα ποσο ειναι εφικτο καποιος που κυκλοφορει στα ΜΜΜ να διατηρησει την ελπιδα, την αλληλεγγυη και τη διαθεση να παλεψει για να αλλαξει τα πραγματα.
Στη θαλασσα του (ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ ΑΛΛΑ ΚΟΝΤΕΥΕΙ) Λουμπεν Προλεταριατου, μακαριος οποιος κυκλοφορει με αμαξι.
Αλλιως, θα πνιγει. Κι ενδεχομενως, μαζι με αυτον , και τα λογια του.
Λογια πνιγμενα κι αισθμανοντα. Λογια που θα μπορουσαν να ειναι εκατο χιλιαδες φορες πιο πικρα και κυνικα και μισανθρωπικα απο αυτα που διαβαζεις τωρα.

Για αυτο, δε ξερω αν εκανα καλα που εγραψα αυτα που εγραψα. Δε θελω να σου μαυριζω κι αλλο τη ψυχη. Γαμησε με, ενα σωρο  μπασταρδια το κανουν αυτο, δεν υπαρχει λογος να το κανουμε κι ο ενας στον αλλον.
 Θα βρω τη δυναμη αργοτερα να ανεβασω το αρθρο αυτο που θελω καιρο να γραψω για τη χειραγωγηση των ηδονων- Χορκχαιμερ η Μαρκουζε- στον Καπιταλισμο και το πως το Θεαμα καταφερε να μας ευνουχισει.
Θα βρω το κουραγιο να γραψω για το βιβλιο του Νικολας Σαξον που αφορα τις Οφσορ και σου δειχνει πως οι Πλουσιοι παντα θα βρισκουν τροπους να κρυβουν τα λεφτα τους παγκοσμιως αφηνοντας εμας τα φτωχαδακια να πληρωνουμε τον λογαριασμο.
Θα βρω τη διαθεση αργοτερα να αναλυσω τη ταινια COMPLIANCE και να δουμε μαζι πως μπορουν οι εξουσιαστικες φιγουρες να σε πειθουν για το παραμικρο, μονο και μονο επειδη φορανε μια στολη .
Θα βρω τη θεληση να ανεβασω κανα τραγουδακι, σειρα τωρα εχουν τα CUREο-JOYDIVISIONEDITORSMADRUGADOειδη.
Κανα ποιηματακι (Εχω τοσα πολλα, οσα και να αναρτησω, παλι θα περισσεψουν για να τα βαλω ακυκλοφορητα στη ποιητικη μου συλλογη:)


Θα βρω το κουραγιο να απλωσω το χερι μου ξανα. Και να θυμηθω οτι μεσα στο λεωφορειο που κυκλοφορω καθημερινα, περα απο ολα αυτα τα νευρωτικα σκατα, υπαρχουν οι Ασιατες και τα μαυρακια, που σηκωνονται με σεβασμο να κατσουν οι ανημποροι. Υπαρχουν οι πιτσιρικαδες με τα καθαρα τα βλεμματα, που αντι να ριχνουν μια πετρα στο κεφαλι οποιουδηποτε ανω των 40 βλεπουν,
και δικιο θα ειχαν,
κοιταζουν διχως να κρινουν, γελανε διχως να μιζεριαζουν,
υπαρχουν οι οδηγοι που σε συνθηκες Χαους εξυπηρετουν τον κοσμο, προσεχοντας για την ασφαλεια του,
υπαρχει η μεγαλη σιωπηλη, πλειοψηφικη μαζα, που καποτε θα παρει κατι στο χερι της και θα το κατεβασει με μανια στο κεφαλι ολων αυτων που τη δηλητηριαζουν καθημερινα.
Ειτε στα μικροαστικα σκουπιδια εντος του λεωφορειου,
ειτε στα μεγαλοαστικα, εκτος.

Μεχρι τοτε, τα λεμε. Αυριο, μεθαυριο, δεν εχω ιδεα. Σορι αν σε μαυρισα, αλλα
δε μπορεις να πεις, το εσωσα λιγο στο τελος.
Ακομα πνιγμενος ειμαι, εγω και τα λογια μου.
Αλλα τωρα που μιλησα μαζι σου,'
λιγο λιγοτερο.


Τσακω κι ενα τραγουδακι
Γαντι ταιριαζουν οι στιχοι.

Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΓΚΑΙ ΦΩΚΣ

Μισαλλοδοξες παντα οι σκεψεις μας κινουνται
σε προκαθορισμενες πορειες, διχως αντιδοτο
μονο η σκεψη του θανατου δεν ειναι ικανη να προξενησει τις αλυσιδωτες αντιδρασεις που τοσο χρειαζονται
για να αφυπνισουν
να ικανοποιησουν αρχεγονα παθη
σα μια σταγονα ιδρωτα που φωτιζει το μετωπο σου διχως να προσευχεσαι
καβαλαμε λοιπον τις σκεψεις μας
ενω ξεφευγει αυτο που δε ρωτησαμε ποτε
ποιων σκεψεις ειναι αυτες? Δικες μας?
Ναι, οσο κι οι Ερινυες που επαγρυπνουν για το ατερμονο περα δωθε του Ηλιου
οσο μια λαμψη που δε θελει πια να διαστρεβλωνει
οσο ενα δενδρο που επιμενει να τραγουδα τον ιδιο παλιο ρυθμο

και θα αντιδρασω
θα ρωτησω κεραυνους να μαθω το ονομα σου
θα κοιμηθω πανω στη θαλασσα
θα την αφησω να με ταξιδεψει οπου θελει αυτη
αιωρουμενος πανω απ'το λευκο βασιλειο της βλασφημης πιθανοτητας
να ακουμπαω σα συννεφο
τετραγωνα και θυσιες
ενω θα αποθεωνομαι
"ο πρωτος ανθρωπος που καταφερε να πεταξει"
"ο πρωτος ανθρωπος που τον ερωτευτηκε η βαρυτητα και του χαρισε αυτο το πολυτιμο δωρο"

Δε ξερουν οτι υπαρχουν κι αλλοι σαν εμενα
δε ξερουν για εμας
συντομα θα σταματησουν να μας χαιρετουν και θα θελησουν να μας αποκαθηλωσουν
μα δεν αποκαθηλωνονται
εκεινοι που δε θελησαν να εξουσιασουν ποτε κανεναν,
ουτε εξουσιαστες ουτε προφητες
ειμαστε ηφαιστεια ειμαστε αλητες
ειμαστε η μαγικη λαβα που θα πνιξει τα κομματια της ψυχης μας που εχουν μεινει να δισταζουν
και θα υπαρξουμε αλλιως
πανω στα σκαλοπατια, κατω απο γυμνους ουρανους
μεσα σε ανικητα παλατια
ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΔΟΧΗ
ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΔΕ ΘΑ ΧΥΘΕΙ ΑΙΜΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ
ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΜΙΛΑ
ΜΕΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΒΑΠΤΙΖΕΤΑΙ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ

και θα ανεμισουμε σημαιες αγνωστες
μιας αγνωστης πατριδας ξεχασμενης
μεχρι να θυμηθουν τα παιδια της φωτιας πως απ'τη φωτια προηλθανε
και τη φωτια παντοτε θα κουβαλανε
για αυτο κι η λαβα ειναι μαγικη
για αυτο δε θα ειναι εξεγερση αλλα αποδοχη



Με αποδεκατιζει η αναζητηση ενος κατανοησιμου νοηματος
μα ειναι κατι ανωτερο αυτο που με εξαντλει
αυτο που με σκοτωνει
και με καθοδηγει
κατι πολυσημαντο, ανοικειο, δαιδαλωδες
κι οσο το απλοποιω, αυτο θα απομακρυνεται
Θες να αφιερωθεις?
πρεπει να το πιστεψεις
πρεπει να παραδοθεις
και θα αιωρουμαστε μαζι θριαμβευτικα
ΣΑΝ ΑΠΟΞΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΡΩΗΝ ΕΡΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ
και θα πλησιασουμε ενα τρομακτικο αστερι
οσο το πλησιαζουμε
τοσο και θα του μοιαζουμε,

ισως να ειμαστε εκεινοι που δε φοβουνται τις χαραδρες
τις ερημιες
τις σαυρες
τους Κυκλωπες, τις γονδολες
και τις μεταμορφωσεις
Ισως να ειμαστε εκεινοι που αγκαλιασαν τους εχθρους τους
κοκκινες λιμνες κι απογοητευσεις
την Ανταρκτικη
τη βροχη
τους καταδικασμενους

Κοιταξα το λαιμο της
εκει που υπηρχε μια πληγη, τωρα υπαρχει Αιωνιοτητα
θελησα να μακρυνω ξανα τα μαλλια μου
θελησα να απαλλαγω απο τα ασφυκτικα δεσμα της Βεβαιοτητας
θελησα να γινω ομορφοτερος απο ενα τσακαλι που αφηνει τη τελευταια του πνοη
θελησα να υποδυθω για πρωτη φορα τον ερωτευμενο
"ο θανατος δεν ειναι πια δημοφιλης"
προσπαθω να καταλαβω αν ειναι αυτο που θελω
η το ακριβως αντιθετο




Θες να ρθεις μαζι μου?
τοσες ωμοτητες, τοσες διακορευσεις
τοσοι αστροναυτες,κρυφες διαβασεις και  παραξενοι αστερισμοι
η ψυχη μου δεν ειναι παρα κατι που δανειστηκα
θες να ερθεις μαζι μου?

Ολα ειναι πραγματικα,ακομα κι οι ψευδαισθησεις
μεθυσμενα ξωτικα ανασταινουν τη γιορτη
πως θα γινουμε εστω ανθρωποι θνητοι αν δε διεκδικησουμε ποτε την Αθανασια;

χορευει γυμνος
υπνωτισμενος απο δυναμεις που τωρα αρχιζει να καταλαβαινει
κατι πρεπει να θυσιασεις αποψε
για να χορεψεις κΙ εσυ

Και το φεγγαρι θα απλωθει πανω στο δερμα
αγγιξε το για να μαθεις τα μυστικα μου,
αγγιξε το για να μοιασεις στη Νυχτα
τωρα που η νυχτα θελησε να σου εξηγησει
τι θα συμβει
αν διαβεις αυτη την πυλη
ασημενιο φιλι, δακρυγευστο μαντηλι
αμφορεις με το ψεμμα στα σπλαχνα τους
αγκομαχεις καθως μιμεισαι το λιονταρι
κιβδηλοι ηρωες,νεκροι Πηγασοι
τους καβαλας -σα τις σκεψεις- για να προλαβεις
τρομακτικο αστερι και Πεπρωμενο
ταλαιπωρημενη οπτασια μα ασυγκρατητη
μου ελειψαν τοσο οι κραυγες, τα καταφυγια, οι καταρρακτες
τα παραμυθια και τα ποδηλατα

Τι ειναι αυτο που σκαρφαλωσε στη πλατη μου?
Τι ειναι αυτο που τη σαρκα κοκκινιζει?
Τι ειναι αυτο που δε θελει πια να ειναι αορατο?
Τι ειναι αυτο,που σα νεκρολουλουδο ανθιζει?
Τι ειναι αυτο που γεννηθηκε στην Αβυσσο?
και την Αβυσσο δοξολογει οπου κι αν παει
Τι ειναι αυτο που δεν εχει ψυχη κι ομως απογοητευεται
απο την ανεξιτηλη απουσια της Αγαπης?
Τι ειναι αυτο που ποτε δεν ειναι αρκετο?
Τι ειναι αυτο,ταυτοχρονα ΕΚΕΙ κι ΕΔΩ?
Τι ειναι αυτο που αρχιζει οταν τελειωνω
που στρεφεται εναντιον μου
που κλαιει οταν ματωνω?

Στο αρχαιο δασος,οι Δρυιδες αποπροσανατολιζουν τα λογια μου
σας παρακαλω,αγνοηστε τα τελευταια μου λογια
ειναι που μερικες φορες φοβαμαι οτι το αιμα που χυνεται,
χυνεται διχως λογο
κατι με βασανιζει εδω και χρονια
κι αν σταματησει,θα βασανιζω εγω τον εαυτο μου
τοσο πεισματαρης κι απαρηγορητος
σα τη Κομπρα που εχει ξεχασει πως να επιτιθεται
δεν ειναι βασανιστηριο
ειναι δρομος που οδηγησε εδω
τοσος εκφυλισμος τελικα εγινε εξαγνισμος



Οσο κι αν κοστισει
θα το φτασω μεχρι τελους
μονο αν χασω τη Ψυχη μου, ισως καποτε
να τη κερδισω
διχως ψυχη λοιπον και διχως σωμα
δεν εχουμε αντιρρησεις, φρουρια απορθητα
κι απαντησεις
εχουμε ομως μεσα μας κατι που ελευθερωνεται
δε ξερουμε τι ειναι
θα μαθουμε οταν ελευθερωθει
γκρεμιστε τα τειχη
ειμαστε του Δρακοντα η φλογισμενη ανασα
φωτια μες στη φωτια μες στη φωτια μες στη φωτια
κι αυτο που επιμενει,που λυτρωνει, που θεριευει
ο καπνος, μονο καπνος
διχως ψυχη και σωμα