Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΓΚΑΙ ΦΩΚΣ

Μισαλλοδοξες παντα οι σκεψεις μας κινουνται
σε προκαθορισμενες πορειες, διχως αντιδοτο
μονο η σκεψη του θανατου δεν ειναι ικανη να προξενησει τις αλυσιδωτες αντιδρασεις που τοσο χρειαζονται
για να αφυπνισουν
να ικανοποιησουν αρχεγονα παθη
σα μια σταγονα ιδρωτα που φωτιζει το μετωπο σου διχως να προσευχεσαι
καβαλαμε λοιπον τις σκεψεις μας
ενω ξεφευγει αυτο που δε ρωτησαμε ποτε
ποιων σκεψεις ειναι αυτες? Δικες μας?
Ναι, οσο κι οι Ερινυες που επαγρυπνουν για το ατερμονο περα δωθε του Ηλιου
οσο μια λαμψη που δε θελει πια να διαστρεβλωνει
οσο ενα δενδρο που επιμενει να τραγουδα τον ιδιο παλιο ρυθμο

και θα αντιδρασω
θα ρωτησω κεραυνους να μαθω το ονομα σου
θα κοιμηθω πανω στη θαλασσα
θα την αφησω να με ταξιδεψει οπου θελει αυτη
αιωρουμενος πανω απ'το λευκο βασιλειο της βλασφημης πιθανοτητας
να ακουμπαω σα συννεφο
τετραγωνα και θυσιες
ενω θα αποθεωνομαι
"ο πρωτος ανθρωπος που καταφερε να πεταξει"
"ο πρωτος ανθρωπος που τον ερωτευτηκε η βαρυτητα και του χαρισε αυτο το πολυτιμο δωρο"

Δε ξερουν οτι υπαρχουν κι αλλοι σαν εμενα
δε ξερουν για εμας
συντομα θα σταματησουν να μας χαιρετουν και θα θελησουν να μας αποκαθηλωσουν
μα δεν αποκαθηλωνονται
εκεινοι που δε θελησαν να εξουσιασουν ποτε κανεναν,
ουτε εξουσιαστες ουτε προφητες
ειμαστε ηφαιστεια ειμαστε αλητες
ειμαστε η μαγικη λαβα που θα πνιξει τα κομματια της ψυχης μας που εχουν μεινει να δισταζουν
και θα υπαρξουμε αλλιως
πανω στα σκαλοπατια, κατω απο γυμνους ουρανους
μεσα σε ανικητα παλατια
ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΔΟΧΗ
ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΔΕ ΘΑ ΧΥΘΕΙ ΑΙΜΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ
ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΜΙΛΑ
ΜΕΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΒΑΠΤΙΖΕΤΑΙ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ

και θα ανεμισουμε σημαιες αγνωστες
μιας αγνωστης πατριδας ξεχασμενης
μεχρι να θυμηθουν τα παιδια της φωτιας πως απ'τη φωτια προηλθανε
και τη φωτια παντοτε θα κουβαλανε
για αυτο κι η λαβα ειναι μαγικη
για αυτο δε θα ειναι εξεγερση αλλα αποδοχη



Με αποδεκατιζει η αναζητηση ενος κατανοησιμου νοηματος
μα ειναι κατι ανωτερο αυτο που με εξαντλει
αυτο που με σκοτωνει
και με καθοδηγει
κατι πολυσημαντο, ανοικειο, δαιδαλωδες
κι οσο το απλοποιω, αυτο θα απομακρυνεται
Θες να αφιερωθεις?
πρεπει να το πιστεψεις
πρεπει να παραδοθεις
και θα αιωρουμαστε μαζι θριαμβευτικα
ΣΑΝ ΑΠΟΞΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΡΩΗΝ ΕΡΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ
και θα πλησιασουμε ενα τρομακτικο αστερι
οσο το πλησιαζουμε
τοσο και θα του μοιαζουμε,

ισως να ειμαστε εκεινοι που δε φοβουνται τις χαραδρες
τις ερημιες
τις σαυρες
τους Κυκλωπες, τις γονδολες
και τις μεταμορφωσεις
Ισως να ειμαστε εκεινοι που αγκαλιασαν τους εχθρους τους
κοκκινες λιμνες κι απογοητευσεις
την Ανταρκτικη
τη βροχη
τους καταδικασμενους

Κοιταξα το λαιμο της
εκει που υπηρχε μια πληγη, τωρα υπαρχει Αιωνιοτητα
θελησα να μακρυνω ξανα τα μαλλια μου
θελησα να απαλλαγω απο τα ασφυκτικα δεσμα της Βεβαιοτητας
θελησα να γινω ομορφοτερος απο ενα τσακαλι που αφηνει τη τελευταια του πνοη
θελησα να υποδυθω για πρωτη φορα τον ερωτευμενο
"ο θανατος δεν ειναι πια δημοφιλης"
προσπαθω να καταλαβω αν ειναι αυτο που θελω
η το ακριβως αντιθετο




Θες να ρθεις μαζι μου?
τοσες ωμοτητες, τοσες διακορευσεις
τοσοι αστροναυτες,κρυφες διαβασεις και  παραξενοι αστερισμοι
η ψυχη μου δεν ειναι παρα κατι που δανειστηκα
θες να ερθεις μαζι μου?

Ολα ειναι πραγματικα,ακομα κι οι ψευδαισθησεις
μεθυσμενα ξωτικα ανασταινουν τη γιορτη
πως θα γινουμε εστω ανθρωποι θνητοι αν δε διεκδικησουμε ποτε την Αθανασια;

χορευει γυμνος
υπνωτισμενος απο δυναμεις που τωρα αρχιζει να καταλαβαινει
κατι πρεπει να θυσιασεις αποψε
για να χορεψεις κΙ εσυ

Και το φεγγαρι θα απλωθει πανω στο δερμα
αγγιξε το για να μαθεις τα μυστικα μου,
αγγιξε το για να μοιασεις στη Νυχτα
τωρα που η νυχτα θελησε να σου εξηγησει
τι θα συμβει
αν διαβεις αυτη την πυλη
ασημενιο φιλι, δακρυγευστο μαντηλι
αμφορεις με το ψεμμα στα σπλαχνα τους
αγκομαχεις καθως μιμεισαι το λιονταρι
κιβδηλοι ηρωες,νεκροι Πηγασοι
τους καβαλας -σα τις σκεψεις- για να προλαβεις
τρομακτικο αστερι και Πεπρωμενο
ταλαιπωρημενη οπτασια μα ασυγκρατητη
μου ελειψαν τοσο οι κραυγες, τα καταφυγια, οι καταρρακτες
τα παραμυθια και τα ποδηλατα

Τι ειναι αυτο που σκαρφαλωσε στη πλατη μου?
Τι ειναι αυτο που τη σαρκα κοκκινιζει?
Τι ειναι αυτο που δε θελει πια να ειναι αορατο?
Τι ειναι αυτο,που σα νεκρολουλουδο ανθιζει?
Τι ειναι αυτο που γεννηθηκε στην Αβυσσο?
και την Αβυσσο δοξολογει οπου κι αν παει
Τι ειναι αυτο που δεν εχει ψυχη κι ομως απογοητευεται
απο την ανεξιτηλη απουσια της Αγαπης?
Τι ειναι αυτο που ποτε δεν ειναι αρκετο?
Τι ειναι αυτο,ταυτοχρονα ΕΚΕΙ κι ΕΔΩ?
Τι ειναι αυτο που αρχιζει οταν τελειωνω
που στρεφεται εναντιον μου
που κλαιει οταν ματωνω?

Στο αρχαιο δασος,οι Δρυιδες αποπροσανατολιζουν τα λογια μου
σας παρακαλω,αγνοηστε τα τελευταια μου λογια
ειναι που μερικες φορες φοβαμαι οτι το αιμα που χυνεται,
χυνεται διχως λογο
κατι με βασανιζει εδω και χρονια
κι αν σταματησει,θα βασανιζω εγω τον εαυτο μου
τοσο πεισματαρης κι απαρηγορητος
σα τη Κομπρα που εχει ξεχασει πως να επιτιθεται
δεν ειναι βασανιστηριο
ειναι δρομος που οδηγησε εδω
τοσος εκφυλισμος τελικα εγινε εξαγνισμος



Οσο κι αν κοστισει
θα το φτασω μεχρι τελους
μονο αν χασω τη Ψυχη μου, ισως καποτε
να τη κερδισω
διχως ψυχη λοιπον και διχως σωμα
δεν εχουμε αντιρρησεις, φρουρια απορθητα
κι απαντησεις
εχουμε ομως μεσα μας κατι που ελευθερωνεται
δε ξερουμε τι ειναι
θα μαθουμε οταν ελευθερωθει
γκρεμιστε τα τειχη
ειμαστε του Δρακοντα η φλογισμενη ανασα
φωτια μες στη φωτια μες στη φωτια μες στη φωτια
κι αυτο που επιμενει,που λυτρωνει, που θεριευει
ο καπνος, μονο καπνος
διχως ψυχη και σωμα