Το πρώτο μέρος εδώ
το δεύτερο εδώ
'υστερα από τρία χρόνια σκέφτηκα να προτείνω κι άλλες ταινίες ανάλογου περιεχομένου, μιας και βλέπω ότι ο κόσμος διψάει για ποιοτικές ταινίες ανεξαρτήτως του τι πιστεύεται. Τις τριάντα πέντε χιλιάδες θεάσεις έχουν φτάσει οι παραπάνω αναρτήσεις, κάθε μέρα, πολλοί άνθρωποι θα γκουγκλάρουν για σινεφίλ-ποιοτικές-ψαγμένες ταινίες, αναζητώντας κάτι της προκοπής όχι μόνο για να περάσουν την ώρα τους, αλλα και για να αποδράσουν για λίγο από αυτη την ξεφτιλισμένη και φτηνή πραγματικότητα, ξεπλένοντας το νου και τη ψυχή τους.
15) THE MAN WITHOUT A PAST AKI KAURISMAKI
"Mies vailla menneisyyttä"
Δεν το θυμάμαι σχεδόν καθόλου. Αλλά για να μου έχει αρέσει τόσο πολύ πριν από τόσα χρόνια, όταν δηλαδή θεωρούσα σινεφίλ ταινία, μια ταινία που δεν έχει πιστολίδι η ανθρωποκυνηγητά, μάλλον καλή θα είναι!
14) PERFECT SENSE DANIEL MACKENZY
Σε αυτή τη δυστοπία, οι αισθήσεις των ανθρώπων χάνονται σιγά σιγά, με εφιαλτικές ως επί το πλείστον, συνέπειες. Λέγεται όμως ότι η πραγματική αγάπη πάντα βρίσκει έναν τρόπο για να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες. Ακόμα κι όταν χάνονται βασικές ανθρώπινες λειτουργίες, ακόμα κι όταν χάνονται όλα. Η, σχεδόν όλα. Γιατί ποτέ δε χάνονται όλα όταν εκείνη είναι εκεί.
13) LA GRANDE BELEZZA PAOLO SORRENTINO
'Ενα Φελινικό Αριστούργημα
-μου αρέσει που χρησιμοποιώ τη λέξη Φελινικο, ενώ 'εχω δει μόνο το 8 1/2 !-,
το οποίο δε θα σου αρέσει αν προσπαθήσεις να βγάλεις κάποιο νόημα, αναλύοντας το σκηνή προς σκηνή. 'Ασε τον ψυχαναγκασμό της ακατάπαυστης και διαρκούς ανάλυσης στην μπάντα, αφέσου στους συμβολισμούς και κρίνε το συνολικά στο τέλος, με την γεύση που σου αφήνει. Κάποιοι το λένε υπερτιμημένο, μια απλή παράθεση κινηματογραφικών εικόνων και σκετς. Γούστα είναι αυτά, ούτε δίκιο έχουν ούτε άδικο.
12) UGETSU MONOGATARI KENZI MIZOGUCHI
Το λένε το ομορφότερο ghost story του Ιαπωνικού Κινηματογράφου. Το αδικούν, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Υποψη ότι είναι ταινία του 1953.
11) THE HUNT THOMAS VINTERBERG
( JAGTEN)
Άλλη μια ταινία για την Ενοχή. Η αλήθεια είναι ότι οι Προτεστάντες μας έχουν ζαλίσει τα παπάρια με την Ενοχή, η Λουθηρανική Μεταρρύθμιση που ξεκίνησε ως προσπάθεια για απαλλαγή από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τον πατερναλισμό της, ως μία προσπάθεια να προσεγγίσει ο Άνθρωπος τον Θεό με βάση τη δική του σκέψη, δίχως διαμεσολάβηση από τον παπά της γειτονιάς, κατάντησε σε εσωτερίκευση των Θείων Εντολών, σε ακόμα δογματικότερη κι αυστηρότερη προσέγγιση του Θεού και της Θεϊκής Αλήθειας, σε μια βαθειά συντηρητική και ίσως ακόμα περισσότερο σαδομαζοχιστική από την αντίστοιχη Καθολική, θέαση των πραγμάτων και του εαυτού. Τόσο συντηρητική που καταλήγει μισάνθρωπη και μηδενιστική. "Είμαστε όλοι ένοχοι, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διάγουμε όσο λιγότερο επαναστατικά τις ζωές μας, καμία διασάλευση της καθεστηκυϊας τάξης, ζήσε συσσωρεύοντας, έχεις ήδη κριθεί, τα λεφτά θα σου αποκαλύψουν την ετυμηγορία" (Τα τελευταία ως Καλβινιστική παραλλαγή).
Πραγματικά, ο Καπιταλισμός δε θα μπορούσε να βρεί πουθενά αλλού καλύτερο υπέδαφος.
Μη σας τα ζαλίζω άλλο: Η ταινία, παρόλα αυτά ή ακριβώς για αυτά, είναι εκπληκτική, ο Μίκελσεν όπως συνήθως ζωγραφίζει, και στο τέλος η Ενοχή έρχεται να στρογγυλοκαθίσει στον θρόνο της κατα τα παραπάνω, δίχως να έχει την παραμικρή σημασία αν έπραξες το κακό ή όχι: Μόνο που υπάρχεις, είσαι ένοχος, ή ακριβέστερα, νιώθεις και θα νιώθεις ένοχος (Αυτό τουλάχιστον αποκόμισα εγώ από την τελευταία σκηνή).
10) ABOUT SCHMIDT ALEXANDER PAYNE
"Oσο μεγαλος ηθοποιος κ αν ειναι,δε πιστευα οτι θα ηταν ικανος για μια τοσο βαθεια ανθρωπινη κ τρυφερη ερμηνεια,στο ρολο ενος ηλικιωμενου κ τσακισμενου απο τα κυματα του χρονου,ανθρωπου.Μια απο τις ελαχιστες ταινιες που με εκαναν να κλαψω στο τελος.Τον ξεπατικωσε ο Ντε Νιρο στο everybody's fine.Μεγαλη ερμηνεια βεβαια κ αυτη."
Από εδώ
9) A SEPARATION ASGHAR FARHADI
(JODAEIYE NADER AZ SIMIN)
'Εχω ένα φίλο που μου μιλούσε για Ιρανικό Κινηματογράφο εδώ και χρόνια και τον κορόϊδευα λέγοντας του σιγά μην ασχολήθώ. Αυτά για να μη νομίσει κανείς ότι πουλάω μούρη εδώ με σινεφίλ κουλτούρες κλπ, δεν υπάρχει μαλακία ταινία που να μη την έχω δει ή που δε θα τη δω.
Αυτή εδώ είναι για μένα η δεύτερη καλύτερη ταινία του Φαράντι, με ελάχιστη διαφορά από την πρώτη που έχω προτείνει εδώ.
8) THE SKIN I LIVE IN PEDRO ALMODOVAR
(LA PIEL QUE HABITO)
Τώρα δε ξέρω αν ανήκει εδώ ή σε μια ανάρτηση για θρίλερ η σε κάποια αλλη για αλλόκοτες ταινίες. Αυτό που ξέρω είναι ότι κατάλαβα την ανατροπή που επεφύλασσε, από το πρώτο εικοσάλεπτο, ελπίζω να μη σημαίνει τίποτα κακό αυτό, ειλικρινά δεν πιστεύω ότι είμαι ιδιαίτερα διεστραμμένος :)
7) KONTROLL NIMROD ANTAL
Ουγγρικό Μετρό. Οι περιπέτειες των συμπαθέστερων ελεγκτών εισιτηρίων που μπορείς να φανταστείς. Όχι, δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι, μια ηθογραφική, κοινωνικο-δραματική ταινία. Εκτυλίσσεται σε ένα αυστηρα προσωπικό και πρωτότυπο κινηματογραφικό σύμπαν, μια παράλληλη-σουρεαλιστική μα και βαθειά "ανθρώπινη" πραγματικότητα, ένα ιδιαίτερα σκοτεινο feel good film, και, όχι, δε τα μπέρδεψα, ξέρω πόσο αντιφατικός είναι ο όρος "σκοτεινό feel good" film αλλα αυτό ακριβώς συμβαίνει εδω. 'Ενα πραγματικό επίτευγμα από τον ταλαντούχο Ανταλ, που χωράει απο σήριαλ κίλερς μέχρι Γκιλιαμ-ική κινηματογραφική τρέλα στο ντεμπούτο του.
6) HARAKIRI MASAKI KOBAYASHI
17 χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τις ατομικές βόμβες που έφαγε στο κεφάλι, η Ιαπωνία κατάφερε να μαζέψει τα κομμάτια της, να ξεχάσει τις φαντασιώσεις παγκόσμιας παντοδυναμίας τουλάχιστον με στρατιωτικά μέσα, και να παρατήσει τα, σε συλλογικό αλλα και ατομικό επίπεδο παραληρήματα τύπου "Είμαι Ιάπωνας, γαμώ και δέρνω όποιον θέλω". Αυτή η μετάβαση δεν ήταν εύκολη, συλλογικοί μύθοι καταρρίφθηκαν εν ριπη και η ταινία δεν είναι παρά η πορεία της Ιαπωνίας προς τον Μηδενισμό, προφητεύοντας τον πολλά χρόνια πριν. Όταν τσακίζεται το ηθικό ενός πραγματικά περήφανου λαόυ (Μη μπερδευόμαστε με ραγιαδολαους εδώ), η κατάληξη πάντα θα είναι το άλλο άκρο: Δηλαδή η εσωτερική ισοπέδωση κι αποσάθρωση. Και όχι μια επερχόμενη ισορροπία και μια προσγείωση στην πραγματικότητα. Κάποιες χώρες έχουν ανάγκη τους Μύθους τους περισσότερο από τις άλλες.
Μα, σκεφτόμενος τα φρικτά εγκλήματά τους στη Νανκίν κι αλλόυ στην Κίνα, δε μπορώ να πω ότι τους λυπαμαι κιόλας.
Ο Ιάπωνας είναι ένα εξημερωμένο λιοντάρι. Παλι καλά, γιατί τα λιοντάρια έχουν την τάση να σε τρώνε όταν πεινάνε, κι ο Ιάπωνας πεινούσε για Ισχύ περισσότερο κι απ'τους Ναζί.
Αλλα και πάλι, η εικόνα ενός εξημερωμένου λιονταριού μέσα στο κλουβί, παραμένει θλιβερή.
Όχι, δε παραληρώ ή τουλάχιστον, δε προσπαθώ κάτι τέτοιο: Αυτό ακριβώς είναι η ταινία. Εκτυλίσσεται στην εποχή του Σογκουνάτου των Τοκογκάουα, ως ένας παραλληλισμός απομυθοποίησης, ως μια απόρριψη των συλλογικών μύθων της απάνθρωπης υπερηφάνιας και σκληρότατου Ιαπωνέζικου Εγωισμού.
5) LAST YEAR AT MARIENBAD ALAIN RESNAIS
(L' ANNEE DERNIERE A MARIENBAD)
Απίστευτα τοπία, έξοχη κινηματογράφηση και ο τόσο αγαπημένος Γαλλικός Βερμπαλισμός: Σε αγαπάω ακόμα; Ποιός είσαι; Τι ήμασταν, τι γίναμε, ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε εδώ, αν υποθέσουμε ότι ξέρουμε ποιό είναι το εδώ. Ένα ποιηματάκι για την ταινία θα αναδημοσιευτεί σύντομα!
4) THE SEA INSIDE ALEJANDRO AMENABAR
(MAR ADENTRO)
'Ενας Ύμνος για τη Ζωή. Μία α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-η ερμηνεία από τον Μπαρδέμ.
3) LOVE EXPOSURE SHION SONO
(AI NO MUKIDASHI)
Δε ξέρω τί να γράψω εδώ. Η ταινία είναι 4 ώρες, κι εδώ χωράνε όλα. Η Ενοχή, υπό τον Καθολικό της Μανδύα αυτή τη φορά, η Υποκρισία, οι ταυτότητες των ανθρώπων και η ρευστότητά τους, το αίνιγμα του Προσώπου, οι αιρέσεις που εξαπατούν τον κόσμο, η ανθρώπινη σκληρότητα και διαστροφή (με τη κακή την έννοια), περιπέτεια, κωμωδία, θρίλερ, δράμα, καταγγελτική μα και ταυτόχρονα μη "δασκαλίστικη", η ελευθερία και τα δεσμά που οφείλουμε να σπάσουμε ,και, το σπουδαιότερο: Η Αγάπη. Και μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε όταν πραγματικά τη βρούμε.
Τί έφτιαξε εδώ ο άτιμος ο Σίον Σόνο, ακόμα προσπαθώ να συνέλθω.
2) HER SPIKE JONZE
'Αλλη μια αφορμή για να γράψω πάρα πολλά, η ταινία προσφέρεται για εκατοντάδες λέξεις κι αναλύσεις. Όμως δυστυχώς κουράστηκα να γράφω,
'ετσι κι αλλιώς, αυτό εδω το αλλόκοτο, εξωπραγματικό μα και βαθειά ανθρώπινο και τρυφερό love story περισσότερο βιώνεται παρά περιγράφεται.
1) BIG FISH TIM BURTON
Αντί οποιουδήποτε άλλου σχολίου, αυτό το ποίημα.
Διότι αυτή η ταινία δεν έχει να κάνει τόσο με παραμυθένιες αναζητήσεις, ονειρικές περιπέτειες και το πόσο ανεπαίσθητα χάνεται η αλήθεια μες στο ψέμα και (κυρίως) το αντίστροφο. Αυτή η ταινία έχει να κάνει με ένα αγόρι. Και τον μπαμπά του.
Κι εκτός συναγωνισμού, το BLACK SWAN, του Αρονόφσκυ
To θυμήθηκα τώρα, λίγο πριν ολοκληρωθεί η λίστα, και δε θέλω να περιμένω άλλα δύο η τρία χρόνια, για να το προτείνω. Ένα πραγματικό αριστούργημα του Αμερικανικού Κινηματογράφου.
