PULP POETRY (ΟΤΑΝ ΔΕ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΣ, ΔΕ ΧΑΝΕΣΑΙ ΠΟΤΕ)

"Δε ξερεις ποιος ειμαι"
"Δε ξερεις ποιος ειμαι",
ουρλιαζε ασταματητα.
Δε καταλαβα αν με κατηγορουσε, αν μου παραπονιοταν,
η αν μιλαγε απλως η Απελπισια,
δανειζομενη το στομα του.
Σιγουρα ειχε δικιο....αλλα,τι περιμενε;
Εδω, δε γνωριζουμε τον εαυτο μας! Ποσο εγωισμο κι απληστια επομενως,
φανερωνε μια τετοια απαιτηση;
Δε ξερω καν ποιος ειμαι εγω,πως περιμενεις να  μαθω τι εισαι εσυ;\

            ΧΩΜΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ, ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΠΑΝΤΟΥ.

Εμοιαζε με καποιον που μολις ειχε ξεθαφτει.
Επικινδυνο πραγμα να κουβαλας στο πισω μερος του αμαξιου σου,
καποιον που μπορει να ειναι νεκρος.
Ασε, που, αρχιζεις να αναρωτιεσαι για το αν εισαι ζωντανος κι εσυ ο ιδιος.
Η εχεις παγιδευτει,
σε καποιο απ'τα παιχνιδια
που στηνουν οι Θεοι,
για να κανουν πλακα με τους θνητους.
Σε μια αλλοκοτη χωροχρονικη στοα,
που πιθανον να σε οδηγησει στο πιο απαισιο
Μυστικο σου.
"Δε ξερεις ποιος ειμαι"
Συνεχισε να ουρλιαζει. Ειχε αρχισει να με ενοχλει.
Μαλλον επρεπε να τον χωσω στο πορτ-μπαγκαζ.

            -----------

Δεν εχει υπαρξει Φθινοπωρο που να μυριζε μπελαδες περισσοτερο απο αυτο.
Μπελαδες...       και καταστροφη.
Οταν την ειδα,ηταν λες και γερασα αποτομα,
χρονια μεσα σε μια στιγμη.
Σα προκαταβολη Πονου
      για αυτο που θα επακολουθουσε,
σα προειδοποιηση απο καποιον που νοιαζοταν ακομα για μενα.

                      ΧΩΜΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ,ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ,ΠΑΝΤΟΥ

Αρχισα να γευομαι απο νωρις τον θανατο μου.
Λιγο πριν σε κατασπαραξει η Τιγρη,
παιζει μαζι σου,
κανει βολτες γυρω απο σενα,
οσφραινεται τον φοβο σου,
σαδιστικα.
Δε χυμαει κατευθειαν.
Για να σε κανει να σκεφτεις -εστω για λιγο- οτι θα γλυτωσεις.
Εμοιαζε με Τιγρη..αλλα ηταν σκοταδι οταν τη γνωρισα
και δε μπορουσα να διακρινω μες στο σκοταδι,
τα κοφτερα της δοντια.
Μου ειπε το ονομα της.
Αλλα -εκει που βρεθηκα με το που μου μιλησε-
δεν υπηρχαν ονοματα,
δεν υπηρχαν ανθρωποι τριγυρω,
δεν υπηρχε τιποτα.

Υπηρχε μονο εκεινη.

Ειναι αστειο.......
καθε σαρκοβορο πλασμα που γνωριζεις, σε κανει να ξεχνας
οτι εσυ εχεις γεννηθει τροφη.
Καποιοι απο εμας εχουμε γεννηθει για να ταιζουμε αυτους.
Να ταιζουμε τα δοντια τους,
τη καβλα τους,
τα σπλαχνα τους,
να γεμισουμε το κενο τους.
Κι αφου κατασπαραχθουμε,
μισοτρελοι και φαγωμενοι,να πεταχτουμε καπου μακρυα.
Λες και δεν το γνωριζα.
Φυσικα κ το γνωριζα.
Τιγρης και θανατος κι ανασα βαρια.
Καταδικασμενος στο πουθενα.
Πανω απο ολα,          τα λογια της,
πανω απο ολα,          το αγγιγμα της,
πανω απο ολα,          τα σπλαχνα της.
Μεσα της, δεν ημουν μονο εγω που ενιωθα ομορφα.
Κι οταν ουρλιαζε απο ηδονη,
 ημουν ο σπινθηρας που της το προκαλουσε.

Αλλα,δε γεμιζει.
Ποτε.
Το κενο των Σαρκοβορων
δε γεμιζει.
Ποτε.





Ειχε σταματησει να με κατηγορει
και κοιταζε γυρω του ανησυχος.
Απο το καθρεπτακι του οδηγου, παρατηρουσα τη μεταβολη στο βλεμμα του.
Ειχε παραιτηθει.
Δε ξερω απο τι.
Ολοι παραιτουμαστε καποια στιγμη.
Παυουμε να ουρλιαζουμε,παυουμε να απαιτουμε.
(Να μαθουμε...να μας μαθουν..)
Κι αποδεχομαστε την Ηττα, τη Μοιρα.
....Κανεις δε μπορει να σου διδαξει τη Πτωση.
Γυρνας μια μερα, κοιταζεις γυρω σου,
κι αντιλαμβανεσαι οτι ποτε,
ουτε για μια στιγμη στη ζωη σου,
δε πατουσες σε στερεο εδαφος.
Επεφτες...απο την αρχη..
Απλα,ειναι κατι που αρνεισαι να δεις.
Με τον καιρο μαθαινεις οτι γεννηθηκες με τα ματια κλειστα.
Ισως ενα δωρο απ'τους Θεους, για να περασεις
εστω λιγα χρονια της ζωης σου,
με τη Παραισθηση της Ομορφιας.
Ισως βεβαια ενας ακομα σαδισμος απ'τους Θεους,
για να υποφερειςπερισσοτερο
σαν αντικρυσεις, για πρωτη φορα,
την Ασχημια
Αλλωστε, αν τη συνειδητοποιουσες απο την αρχη, θα σου κοστιζε λιγοτερο.
Συνεχισε να κοιταζει απληστα τα τοπια γυρω του που χανονταν, καθως διασχιζαμε την ερημο.
Εγω κι εκεινος...        μετεωριτες..
σακαταμενοι....          ανασφαλεις...
ποτε θα μαθεις;...      μη προσπαθεις...
ποτε θα μαθεις;..       πως δε μπορεις...
     Δεν ηξερα ποιος ειμαι,τι ειναι,
αλλα επρεπε να τον μεταφερω καπου.
Εδω, θα τον ετρωγαν τα ορνια.
Εδω,οταν σκοτεινιαζει, παυουμε να κοιταζουμε στα ματια τον Αλλον.
οχι μονο απο φοβο,
αλλα και γιατι ειναι ματαιο.
Κοιταζεις καποιον οταν θελεις κατι απο αυτον,
κοιταζεις καποιον οταν θελεις να τον μαθεις.
............Τωρα που καθε μας βημα γινεται σε terra incognita,
τωρα που καταλαβαμε οτι τιποτα δε μπορουμε να μαθουμε
(και τιποτα δε μπορει να μας μαθει)
τωρα ΠΙΑ δε κοιταζουμε ο ενας τον αλλον.
.............Παρα μονο πλαγιως.
πχ απο το καθρεπτακι του οδηγου..
Και ο λογος που κοιταζουμε ειναι για να προφυλαχτουμε, αν μας επιτεθει.

Κοιταξα στη θεση του συνοδηγου,
μπας και μπορεσω να σχηματισω στο μυαλο μου  την εικονα της,
μπας και μπορεσω να πεισω τον εαυτο μου
οτι συνταξιδευουμε ακομα.
Εκεινη δεν ηταν τωρα εδω.
(Και μεταξυ μας, ουσιαστικα ποτε δεν ηταν)
Απλωσα το χερι μου στο καθισμα του συνοδηγου,
για να αγγιξω τους μηρους της,
ηταν κατι που μου ζητουσε πολλες φορες οταν οδηγουσα,
μαλλον της αρεσε να τη χαιδευω διχως να τη κοιτω,
να τη χαιδευει καποιος διχως να τον κοιτα ουτε αυτη,
μονο βογγωντας,με ματια κλειστα,
μονο να φαντασιωνεται στο μυαλο της, καποιον που δεν υπαρχει.
Ετσι γινεται με αυτους που τρωγονται απτο ιδιο τους το κενο,
εξιδανικευουν ακαταπαυστα
για να κρατησουν την επιθυμια ζωντανη.
Τη φαντασιωθηκα κι εγω, οτι ειναι ακομα στο καθισμα του συνοδηγου,
και καθως τη χαιδευα,
χαθηκα καπου ζεστα,
σε ενα υγρο μερος που μυριζε ανεκπληρωτες υποσχεσεις.
                  Ολοι εκει -κατα βαθος- θελουμε να χαθουμε.
                  Αλλωστε, τις υποσχεσεις που εκπληρωνονται,συντομα τις βαριομαστε.
Αυτη ηταν και θα ειναι η Ανθρωπινη Φυση.

Συνεχισα να τη φανταζομαι,
μεχρι που αντιληφθηκα οτι ημουν μονος μου στο αμαξι.
Ο τυπος στο πισω καθισμα, ειχε εξαφανιστει.
Πιθανως δε μπορουσε να αντεξει τη δυστυχια καποιου
που αγγιζει το καθισμα του συνοδηγου
φαντασιωνομενος κατι που δεν υπαρχει.
Δε τον αδικω.
Κι εγω θα ενιωθα αβολα μπροστα σε ενα τετοιο μιζερο θεαμα.

Ετσι,συνεχισα το ταξιδι,
διχως να περιμενω τιποτα απο κανεναν.
διχως να ξερω που παω.
Αυτος ειναι κι ο ασφαλεστερος τροπος αλλωστε,
για να μη χαθεις ποτε σου.