ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΟΥ ΓΕΛΑΕΙ

                            O κοσμος εγινε ενα τεραστιο Καζινο
                     Κι εμενα, δε μου δινει κανεις πια μαρκες για να παιξω.
                  Αντι να με νοιαζει η Παρακμη  του κοσμου αυτου- Καζινο
                     Εμενα με καιει που απ΄το Παιχνιδι, με αφησαν Εξω.
             Οσο εγω θα τους παρακαλαω να μου δωσουν μαρκες για να παιξω,
                                       Τοσο θα νομιμοποιω 
                                     τον κοσμο αυτο-Καζινο.

       

Δε μπορουσα να καταλαβω αν μου μιλουσε για το Τελος του Κοσμου,
η αν ο τροπος που μου μιλουσε ηταν αυτος που μου το θυμιζε.
Ισως ηταν το Βλεμμα της απλως, σιγουρα ηταν και το βλεμμα της,
 που με υπνωτιζε καθως μιλουσε.
Δεν ημουν πια Ανθρωπος, κι αυτο σιγουρο ηταν, απλα δε μπορω να καταληξω στο αν κατορθωσα να υπερβω τα Ανθρωπινα, η αν η ανθρωπινη κατασταση ηταν κατι που δε μπορεσα ποτε να φτασω.
"ΑΝ ΜΠΟΡΩ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΣΕ ΕΜΠΝΕΩ, ΓΙΑΤΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ;"
Σταματησα να γραφω γιατι δεν εχω πια Ιστοριες να αφηγηθω.
Υποπτευομαι οτι δεν ειμαι ο μονος που το εχει παθει,
ισως για αυτο να μου ερχεται στο μυαλο συνεχως το Τελος του Κοσμου,
ποτε ερχεται αυτο το Τελος αν οχι οταν παυουμε να δημιουργουμε Ιστοριες;
Οταν κανεις πια δεν εχει Ιστοριες να αφηγηθει, ισως ειναι γιατι κουραστηκε να προσπαθει
να πεισει τον Αλλον.
Δεν θελω να σε πεισω για τιποτα, πιστεψε ο,τι θελεις, παντως οχι πια σε μενα.
Αν το τελος του Κοσμου ειναι το τελος της Αλληλεπιδρασης,
τοτε ο ουρανος μπορει να ειναι ακομα γαλαζιος και μακρυα απ'το να πεσει στα κεφαλια μας,
ομως εμεις ειμαστε σιγουρα νεκροι
απλα δεν εχει βρεθει καποιος να μας το πει.
Κι αν το να καταλαβεις οτι καποιος ειναι νεκρος,
αυτο ειναι μια δουλεια ενος ζωντανου,
τοτε δεν ειναι για να απορεις που δεν εχει βρεθει καποιος
να μας ενημερωσει.
Ενας νεκρος Κοσμος εχει διαφορα απο εναν κοσμο που αποτελειται απο νεκρους.
Ενας νεκρος κοσμος μπορει καποτε να ζωντανεψει,
ενας κοσμος που αποτελειται απο νεκρους θα εξακολουθησει να λειτουργει,
γιατι η ψευδαισθηση της Κινησης αποτρεπει τη δημιουργια του Καινουριου.

Δε μπορουσα να καταλαβω αν μου μιλουσε για το Τελος του Κοσμου,
η αν το Τελος του Κοσμου ηταν απλως στον τροπο που μου χαμογελουσε.
"ΑΝ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΠΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΝΑ ΠΟΝΕΣΕΙΣ,
ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΜΟΥ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ;"
Οι ιστοριες που καποτε σου ελεγα, με πονουσαν.
Ηταν αυτο αραγε αποδειξη της Αγαπης μου;
Η απλως τελικα ανηκουμε σε αυτους που διαρκως τσιμπιουνται για να καταλαβουν αν ονειρευονται η αν ειναι ξυπνιοι;
Ακομα με υπνωτιζεις, και ειναι το Βλεμμα σου μια Ιστορια απο μονο του.
Ολοι μας εχουμε αναγκη καποιον αλλον για να αφηγηθει την Ιστορια μας,
αν τη πεις απο μονος σου, η Ιστορια αυτη δεν εχει καμια Αξια.
Σαν τη Σεχραζατ, οφειλουμε να ανανεωνουμε τον χρονο μας, λεγοντας τις Ιστοριες του Αλλου.
Ετσι κερδιζουμε την ευνοια του Ανθρωπινου Πεπρωμενου, κι εκεινο γοητευμενο μας κραταει στη Ζωη.
Αν "ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΛΛΟΓΟ, ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΟΓΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ",
τοτε συνειδητοποιεις γιατι εχουμε αναγκη τις Ιστοριες.
Αν δε γινει Λεξη, δε μπορεις να το καταλαβεις, να το ελεγξεις, να το αλλαξεις,
να το εξελιξεις.
Οταν σταματαει να γινεται Λεξη, μενει απλως Πραγματικο.
Καθε τι απαρτιζεται απο Λεξεις,
κι εγω ειμαι πολυ κουρασμενος πια για να το αποκωδικοποιω.





                         Στεκομαι εξω απο ενα εγκατελειμμενο Θεατρο,
κι αναρωτιεμαι τι υπαρχει θλιβεροτερο απο αυτο. Μπαινω μεσα, τα καθισματα ειναι σαπια,
ανεβαινω στη Σκηνη και φανταζομαι τους θεατες, ερχονταν για να ξεφυγουν απο το Πραγματικο,
ερχονταν για να παρακολουθησουν Ιστοριες.
Προσεκτικα κινουμαι στη Σκηνη, το ξυλο στα ποδια μου ειναι φαγωμενο.
"ΤΗΕ WORLD IS STAGE",
επομενως,  σε αυτη τη θλιβερη Νησιδα Εγκαταλειψης,
επιβεβαιωνεται για μια ακομη φορα αυτο που νιωθω με το Βλεμμα σου.
Κατι κινειται στα καθισματα, μια σκια που σου μοιαζει,
μια ακομα Παρασταση για σενα, μια Παρασταση που δε θα δεις,
γιατι μπορει η Σκια να σου μοιαζει,
αλλα αυτη η Σκια δεν εισαι εσυ..


                        Οι κοσμοι μας  εγιναν  Τεραστια Καζινα.
                       Μεσα τους ειμαστε πια μαρκες κι αριθμοι
                  Οικονομικοι δεικτες, μονο Υφεση κι αναπτυξη αλα Κινα.
             Κι εγω ξεμεινα απο Ιστοριες, με μια σκια στο πλαι, που δεν ειναι εσυ..
   
                             ( Μονο Ιστοριες να αφηγηθω ζηταει,
               και μες στο Βλεμμα της, το Τελος του Κοσμου ,μου γελαει...)