ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Προσπαθησε να καταλαβεις
προσπαθησε να δεις μεσα απο τα ματια μου
να αντιληφθεις
οτι ολη αυτη η προσποιηση
ηταν ο μονος τροπος που ειχα
για να συνυπαρξω,
οι ρολοι μου, οι πολλαπλοι εαυτοι μου,
το Συμπαν εκρηγνυται καθε λεπτο για αυτους που δεν εχουν ταυτοτητα
       τιποτα με σκοπο να βλαψω
       τιποτα με σκοπο να εξαπατησω
ψαχνοντας να βρω εναν τροπο ολους
να ικανοποιησω,
εγινα αυτοι οι ολοι,
εγινα αυτοι οι ρολοι.
εβαλα αληθεια σε ολα τα ψεμματα μου,
εβαλα δερμα σε ολες τις μασκες,
και δε μπορουσα πια να ξεχωρισω ποτε μιλαει τι και ποιος,

ημουν λοιπον στ'αληθεια ολοι αυτοι οι ανθρωποι,
αλλωστε σε καθε ανθρωπο που συναντω
   συναντω λογια μου,
                  το χαμογελο μου,
                  τις γκριματσες μου,
                  τις σκεψεις μου,
                  τις εμμονες μου,
                  τις αυπνιες μου,
                  τα σφαλματα
                  και τα κατορθωματα μου,
οταν εξαπλωνεται η ψευδαισθηση,
καθισταται πραγματικοτητα,
οταν πυροβολεις συνεχως στον καθρεπτη
καποτε θα δεις τη σαρκα σου τραυματισμενη,

οταν βαφεις τα παντα γυρω σου με μαυρο χρωμα,
ειναι γιατι προσπαθεις να αποφυγεις να βαψεις μαυρη τη ψυχη σου,
οταν παραπονιεσαι συνεχως για τη μοναξια σου,
καποιοι θα βρεθουν που θα το πουν επιλογη σου,

κι αν μονος σου σκαρφαλωνεις σε απατητες κορυφες
για να δηλωσεις τη μοναδικοτητα σου,
μη στεναχωριεσαι μετα που κανεις δεν ειναι μαζι σου,
θελησες να τους βλεπεις απο ψηλα
μα ξεχασες οτι ετσι δε μπορεις να τους αγγιξεις
κι αν δε μπορεις να τους αγγιξεις,
θα τους βλεπεις φαντασματα,
κι οποιος βλεπει συνεχως φαντασματα,
θα πρεπει να αρχισει να διερωταται αν ειναι ακομα ζωντανος,

το οτι σκεφτομαι, δε σημαινει οτι υπαρχω,
το οτι αναπνεω, δε με προφυλασσει απ'το σκοταδι,
το οτι θυμαμαι το μαγικο αγγιγμα σου,
δε σημαινει οτι με τη θυμηση του, το επαναλαμβανω,
σε θυμαμαι,
ομως δε σε εχω
ειμαι ο Πριγκηπας της Απωλειας,
η βουνοκορφη μου ειναι λευκη,
ασπιλη, χιονισμενη,
διψασμενη για ανθρωπινη παρουσια
μα εδω πανω, σκαρφαλωσα μονος,
και περναει τοσο γρηγορα ο χρονος,

Χιονι λυπησου με και λιωσε
να με παρουν τα νερα
να με ταξιδεψουν ξανα πλαι στους αλλους

σε αυτους που απο κοντα εβλεπα μικρους
μα απο ψηλα, μεγαλους