ΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΜΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ ( ΜΙΑ ΒΙΑΣΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΕΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ)

Η νεα αγαπημενη μου σειρα λεγεται IT'S ALWAYS SUNNY IN PHILADELPHIA.
Ειναι μια σειρα που δεν εχει ιερο κι οσιο, κυριολεκτικα. Σε ενα επεισοδιο, ενας απο τους ηρωες προσποιειται οτι εχει καρκινο μπας και τον λυπηθει η σερβιτορα που γουσταρει, και του κατσει.
Σε ενα αλλο, πατερας και κορη παριστανουν το ζευγαρι, για να εξαπατησουν καποιον και να του φανε τα λεφτα.
Εξω απο το μπαρ τους, πλακωνουν στο ξυλο καποιον αστεγο, ο οποιος κατουρουσε πισω απο ενα σκουπιδοτενεκε, κι υστερα σκεφτονται να το παιξουν vigilantes γιατι το κακο με την "εγκληματικοτητα" εχει παρατραβηξει.
Αγοραζουν ενα παλιο μπατσικο και τη βλεπουν μπατσοι, αγοραζουν μετα και στολες νομιζοντας οτι ειναι οντως μπατσοι κι εκβιαζουν πλανοδιους πωλητες χοτ ντογκ, πουλωντας προστασια,
κλεβοντας περαστικους. Ενας απο αυτους τη βλεπει Σερπικο, ντυνεται αλα Αλ Πατσινο και τους καταγγελει γιατι "δε ξεκινησαμε ετσι" τη καριερα μας,
μα ποσο διεφθαρμενοι καταντησαμε.
Περιττο να πω οτι ο "Σερπικο" ειναι ο πιο καραγκιοζης απο ολους τους.

Δυο-δυο βλεπω τα επεισοδια και κλαιω απο τα γελια. Ολη τη βλακεια, την επαρση, τη κουτοπονηρια,
 το φθονο, τη χυδαιοτητα και τη συμφεροντολογια του κοσμου
θαρρεις οτι τη κουβαλανε αυτοι οι τυποι.
Ειναι πραγματικα ξεκαρδιστικοι, hilarious.
Το HILARIOUS ειναι το νεο χιουμορ. Βλεπουμε ταινιες για να ξεκαρδιστουμε απο τα γελια.
Θελουμε να κλαιμε απο τα γελια, δε γουσταρουμε το χιουμορ καταστασεων, το χιουμορ που εβγαζε και λιγο συναισθημα, το διδακτικο χιουμορ, το χιουμορ που σε κανει να αναλογιζεσαι και καποια πραγματα.
Θελουμε να βλεπουμε τον Μπεν Στιλερ να υποφερει, θελουμε να βλεπουμε τους JACKASS να βασανιζουν ο ενας τον αλλον, χαμος γινεται στα βιντεακια του YOU TUBE με τις φαρσες,
οσο πιο χοντροκομμενη η φαρσα για το ανυποψιαστο θυμα, τοσο περισσοτερο γελιο βγαζει,
αν τραυματιζονταν τα θυματα θα ηταν ακομα καλυτερα, αλλα μετα θα μας πλακωναν στις μηνυσεις,
ας απολαμβανουμε λοιπον προσωρινα τους ιδιους τους πρωταγωνιστες να τραυματιζονται
 στο μικρο, προσωπικο και διεστραμμενο Κολοσσαιο της Οθονης μας, ζηταμε αιμα, με τα συνορα Πραγματικοτητας και Μυθοπλασιας, μπερδεμενα.

Τι χειροτερο αραγε θα παθουν στο νεο sequel οι πρωταγωνιστες του HANGOVER;

Οι εποχες οπου ηταν της μοδας ταινιες τυπου AMERICAN PIE, οπου ο πρωταγωνιστης το πολυ να μπερδευε το λιπαντικο με τη κολλα και να τον τρεχαν στο νοσκομειο για να του ξεκολλησουν το πουλι του απο το χερι του, φανταζουν σχεδον παιδικες η τρυφερες. Το νεο χιουμορ που επιβαλλεται παγκοσμιως -αν και εδω δεν εχει ακομα φτασει-, ειναι το ισοπεδωτικο.
 Γκρεμιστε τα ολα, δεν υπαρχει ιερο κι οσιο. Καντε πλακα με τους αδυναμους και τους ανυπερασπιστους, καγχαστε με τους αστεγους και τους φτωχους, με τους παραπληγικους και τους αναπηρους, γινετε ανωμαλοι κι εσεις σα τους ανωμαλους,
απελευθερωθειτε απο τα στεγανα.
Σε ανθρωπους μεγαλυτερης ηλικιας, οσα περιγραφω εδω μπορει να μη γινονται κατανοητα,
 οι μικροτεροι πιστευω οτι πιανουν το νοημα.
Αυτο που περιεγραφε ο Στανλευ Κιουμπρικ στο CLOCKWORK ORANGE,
μια κοινωνια δηλαδη τοσο μηδενιστικη κι αλλοτριωμενη, που ομαδες νεαρων γυρνανε με γκλομπς στα χερια και για να σκοτωσουν την ωρα τους, σκοτωνουν αστεγους στο ξυλο,
περιγραφεται και στο IT'S ALWAYS SUNNY IN PHILADELPHIA,
ας σπασουμε στο ξυλο τον καθε βρωμιαρη αστεγο που μας χαλαει τη μοστρα του μαγαζιου.
Ο Κιουμπρικ το περιεγραφε ψυχρα, κλινικα κι αρκετα αμφιλεγομενα εδω που τα λεμε κρινοντας απο την τροπη της ταινιας,
 σαν ομως μια σκοτεινη -οχι και τοσο-Δυστοπια,
ενω οι συγχρονες αμερικανικες σειρες και ταινιες το περιγραφουν ως κατι "ξεκαρδιστικο"
hillarious, indeed!
Προφανως κι εδω μπορει να προβληθει η ενσταση
"ΜΑ ΚΑΛΑ, ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΙ Η ΣΕΙΡΑ ΣΑΤΙΡΙΖΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΕΑΤΗ ΝΑ ΜΗ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΜΜΕΝΟΥΣ;"


Αντενσταση κυριε προεδρε
"ΜΑ ΚΑΛΑ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΡΩΜΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ Η ΣΕΙΡΑ ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ "ΑΛΗΘΙΝΟ", ΜΗ POLITICALLY CORRECT ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΣΤΗ ΦΟΡΑ;"

Ας γελασουμε με ο,τι δε μας αφηναν ως τωρα να γελασουμε οι κανονες ορθης συμπεριφορας,
ας κοροιδεψουμε αυτο που προκαλουσε λυπη μεχρι τωρα, ας μη αφησουμε τιποτα ορθιο, γαμα τους κανονες, γαμα τα παντα, ας ξεριζωσουμε ο,τι ανθρωπινο εχει μεινει μεσα μας, το Ανθρωπινο ειναι ντεμοντε, το συναισθημα κι ο οικτος ειναι ντεμοντε, ας σατιρισουμε τους φτωχους και τους τελειωμενους, δε πα να γαμηθουν κι αυτοι, ωχου, τη σιχαθηκαμε τη μιζερια τους.

Ειναι προφανες ποιος ειναι ο πραγματικος στοχος αυτου του χιουμορ.
Το τελικο μηνυμα δεν ειναι τοσο να αποδεχτουμε τη μοιρα των ανυπερασπιστων και τον κοινωνικο δαρβινισμο, δεν ειναι να παψουμε να τους λυπομαστε
(Στην τελικη, δεν ειναι αυτο το ζητουμενο, οποιος απλως λυπαται τους φτωχους και πχ ζηταει καλυτερο επιδομα ανεργιας αυτο και μονο, ειναι σα να αποδεχεται οτι φτωχοι θα υπαρχουν για παντα , ειναι σα να αποδεχεται τους ορους και τις συνθηκες οπου η φτωχεια θα αναπαραγεται και θα διαιωνιζεται σε αυτον τον κοσμο)
Ο πραγματικος στοχος ειναι ο εαυτος μας.
Τον εαυτο μας, ημων των θεατων,
 εχουν στοχο αυτοι που τα προβαλλουν.
Δε γελαμε με τα χαλια αυτων των ανθρωπων,
 διχως να το καταλαβαινουμε, γελαμε με τον εαυτο μας, με τον μελλοντικο εαυτο μας.
 Δεν αποδεχομαστε τοσο διχως να το καταλαβαινουμε τη μοιρα των φτωχων, τη δικια μας μοιρα αποδεχομαστε και συνηθιζουμε στην ιδεα οτι ειναι ματαιη κι "αστεια¨" η οποιαδηποτε προσπαθεια για την ανατροπη της. Εκφυλιζομαστε γελωντας ξεκαρδιστικα και παραδεχομαστε εκεινη την ωρα ασυνειδητα, οτι THERE'S NO ALTERNATIVE.
Μαθαινουμε να μη θυμωνουμε με τη Δυστυχια.
Εθιζομαστε στη σκληροτητα μεσω του Ξεκαρδιστικου,
σαν αυτο το παλιο Αμερικανικο καρτουν, οπου ο μοναδικος τροπος που ειχε για να νικησει ο ηρωας τους κακους ηταν να τους κανει να παθουν νευρικο γελιο: Εκανε βλακειες, οι κακοι γελουσαν,
 υστερα πεθαιναν και οι καλοι σωζονταν.
Εδω ομως οι ρολοι ειναι ελαφρως αντεστραμμενοι: Δεν ειναι οι κακοι που θα πεθανουν με το νευρικο γελιο.
Ειμαστε εμεις οι ιδιοι.

Εμεις οι ιδιοι, οι καρικατουρες του εαυτου μας, σε εναν κοσμο PUNK ROCK απο την αναποδη,
δεν ειναι οι φτωχοι που τραγουδανε NO FUTURE,
 το NO FUTURE στο τραγουδανε στη μαπα σου οι πλουσιοι
(το περιοδικο των Αμερικανικων Ελιτ FORBES γραφει στα ισα οτι πολλοι Αμερικανοι δε θα παρουν καν συνταξη, κι οσοι τη παρουν, θα τη παρουν μονο στα βαθια γεραματα κι αν προλαβουν
http://ciaoant1.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8619.html
αλλα δε χρειαζεται να παμε μεχρι την Αμερικη για να ακουσουμε το NO FUTURE που σου φτυνουν στα μουτρα οι καπιταλιστες, μια ματια στις ειδησεις των χουντοκαναλων ειναι αρκετη),
ενας κοσμος αναποδου PUNK, ωμα νεοφιλελευθερος, μηδενιστικος,
-δεν ειναι οι Τραπεζιτες σημερα οι πραγματικοι Αναρχικοι, οπως τα περιεγραφε τοσα χρονια πριν ο Φερναντο Πεσσοα στο βιβλιο του;-
ενας κοσμος αποκοσμος οπου το να εχεις μια Ιδεα ειναι παντελως ηλιθιο, λαοι που εθιζονται να ζητανε την ιδια τους την αυτοκαταστροφη,
το Θεαμα σαν ενα ναρκωτικο οπου σε εθιζει στην εικονα ενος κατεστραμμενου Εαυτου σου,
κοινωνικος δαρβινισμος, ανθρωποι να ξεφτιλιζονται στην οθονη για να γελας με τα χαλια τους,
για να γελας ουσιαστικα με τα χαλια του εαυτου σου γιατι συνειδητοποιεις μεσα σου οτι καποιος που γελαει με τα χαλια των αλλων, ειναι δεκα φορες πιο χαλιας απο αυτους,
ενας Νιτσεικος θριαμβος, αν απο το Νιτσε κρατησουμε μονο την απουσια της συμπονοιας
κι αφαιρεσουμε το Πνευμα και την ευαισθησια του,
ενας κοσμος Τιποτα, οπου ο ενας καθρεπτιζει τον αλλον, ο ενας δηλαδη μιμειται τον αλλον,
 ολοι μαζι μιμουμαστε τα καραγκιοζιλικια που βλεπουμε στις οθονες, ολοι γινομαστε ολοι,
καθρεπτες που αντικατοπριζουν τη παρακμη και τη σηψη, ειμαστε ολοι μες στα σκατα αρα δε χρειαζεται να χολοσκαμε και πολυ για αυτο διοτι δεν υπαρχει κατι να ντρεπομαστε απο τη στιγμη που ολοι κολυμπαμε μες στη βρωμα,
ο ενας καθρεπτιζει το Τιποτα του Αλλου, αδεια Τιποτα να παρελαζουν περιχαρη και να ξεκαρδιζονται στα γελια με αυτα που βλεπουν μεσα κι εξω απτον καθενα μας,

δηλαδη το Τιποτα.
( Μια μονολεκτικη αποδειξη οτι τα παραπανω περι αδειων Τιποτα που αλληλοκαθρεπτιζονται δεν ειναι λυρισμος της κακιας ωρας αλλα αδιαμφισβητητη πραγματικοτητα: FACEBOOK)

Κανενα απανθρωπο Συστημα, οπως ο Καπιταλισμος, δε θα μπορουσε να επιβιωσει αν δεν ειχε εξασφαλισμενα μεσα μας την αποδοχη των ορων αναπαραγωγης του.
Μεσα απο το διαδικτυο, ο Καπιταλισμος καταφερε να ελεγχει ακομα και την ηδονη μας,
ελεγχει με τι θα καβλωσεις, ελεγχει το πως και ποτε θα καβλωσεις, τη λιμπιντο η JOUISSANCE μεσα απο την υποσχεση μιας καλυτερης τσοντας που θα δεις, μια διαρκη αναβολη-αναστολη για να διατηρηθει η επιθυμια κι η εξαψη μεσα σου
-ολοι οι ανθρωποι παλευουν να διατηρησουν την επιθυμια τους, η επιθυμια οπως ελεγε ο Λακαν ειναι μια ελλειψη, επιιθυμεις αυτο που δεν εχεις, αρα αυτο που πραγματικα επιθυμεις ειναι να επιθυμεις, η καλυτερα, να μη παψεις να επιθυμεις-,
σα τα Τζανκι που προσπαθουν ματαια να επαναλαβουν την εκσταση της πρωτης φορας, οταν την ακουσαν στερεο στο πρωτο τους σουταρισμα.
Ετσι, περα απο την Ηδονη, κι αφου καταφερε να ελεγξει τις σχεσεις παραγωγης, τη κουλτουρα,
τη νοοτροπια, τα παντα,
τωρα ελεγχει, ως μια υποκατηγορια των παραπανω,  και το Γελιο.
Δεν ειναι λεπτομερειες αυτα ουτε κατι ασημαντο, ειναι κατι απαραιτητο για να αποδεχτεις τη Φρικη.
Ειναι η Κοινωνια του Θεαματος στο απογειο της, τη δουλεια που εκαναν τα περιοδικα και η Τηλεοραση , τωρα τη κανει το Διαδικτυο,
ο Κινηματογραφος σαφως  διαδραματιζει ρολο και τοτε και τωρα
αλλα εμπεριεχεται ηδη  στο Διαδικτυο,
δεν ειναι τυχαιο που το Σπιτι, η Οικια εχει γινει ενας τοσο ελκυστικος Προορισμος
(Δες ομως και το ΥΓ1),
που να τρεχεις τωρα εξω να διασκεδασεις, να γνωρισεις ανθρωπους, να επελθει τριβη και ζυμωση Ιδεων, να οργανωθεις στα κινηματα,
που να ερθεις σε επαφη τωρα με τον καθενα που δε ξερεις και τι ρολο βαραει,
η Οικια ειναι ενας τοσο ελκυστικος προορισμος, δε χρειαζονται πολλα λεφτα,
μια συνδεση με το Ιντερνετ και εχεις ολον τον Κινηματογραφο του Κοσμου σπιτι σου τζαμπα,
ολη τη Μουσικη του Κοσμου σπιτι σου τζαμπα, βιβλια, παιχνιδια,
ενας Χαξλευκος- με τις πληροφοριες να καταστρεφονται απο την υπερσυσσωρευση-
BRAVE NEW WORLD ,
οχι τοσο γενναιος

...οχι και τοσο καινουριος.




Ο κοσμος δε θα τελειωσει με εναν παταγο, αλλα με εναν λυγμο, εγραφε ο Τομας Ελιοτ.

Ουτε με παταγο, ουτε με λυγμο.
Ο κοσμος θα τελειωσει με ενα νευρικο γελιο.
Γελωντας μεχρι θανατου.



ΥΓ1 Περι κοινωνιας του Θεαματος : " Το θεαμα δεν ειναι ενα συνολο εικονων αλλα μια κοινωνικη σχεση ατομων μεσολαβημενη απο εικονες".
"Το θεαμα ειναι παντου να γιατι ο θεατης δεν αισθανεται πουθενα σαν στο σπιτι του"
"Στο μετρο που η κοινωνια ονειρευεται την αναγκη, το ονειρο γινεται αναγκαιο. Το θεαμα ειναι ο εφιαλτης της συγχρονης αλυσοδεμενης κοινωνιας, που δεν εκφραζει τελικα παρα την επιθυμια της να κοινηθει. Το θεαμα ειναι ο φρουρος αυτου του υπνου."
                                Γκυ Ντεμπορ.

 ΥΓ2 Ενα παλιοτερο αρθρο μου για το δικαιωμα στη Βλακεια,
το οποιο εχει κοινη εκκινηση με αυτο εδω
http://celinathens.blogspot.gr/2011/01/blog-post_03.html