Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΤΙΚΩΝ (ΕΝΑ ΛΑΚΑΝΙΚΟ ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΥΓΧΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΣ)

Στην ταινια AS GOOD AS IT GETS, με τον Τζακ Νικολσον, υπαρχει μια χαρακτηριστικη σκηνη:
 Η εργαζομενη μητερα Ελεν Χαντ, εχοντας παραμελησει τελειως τις αναγκες της, κανοντας τα παντα για να επιβιωσει και να εξασφαλισει ο,τι καλυτερο για το μικρο παιδι της,
αποφασιζει υστερα απο παροτρυνση της μητερας της, να βγει ραντεβου με εναν γοητευτικο ανδρα. Καταληγουν σπιτι της κι εκει που φιλιουνται, διακοπτονται απο τις κραυγες του παιδιου της,
 το οποιο ειναι κι αρρωστο.
Στη πρωτη διακοπη, ο ανδρας δε λεει τιποτα, το ιδιο και στη δευτερη, στην τριτη ομως, ο ανδρας ντυνεται και φευγοντας της λεει :" Λυπαμαι, αλλα αλλα ειναι πολλη πραγματικοτητα για ενα βραδυ Παρασκευης".(too much reality for a Friday night)

Τρεις Ταξεις οριζουν τη ψυχικη λειτουργια κατα Ζακ Λακαν, το Πραγματικο, το Συμβολικο και το Φαντασιακο.
Τι ειναι το Πραγματικο;

"Είναι αυτό το οποίο στερείται γλώσσας. Είναι το άρρητο, το μη επικοινωνήσιμο.
Για τον Lacan (1953-4), το πραγματικό είναι αυτό που βρίσκεται εκτός της γλώσσας και παραμένει χωρίς πρόσβαση στην συμβολοποίηση. Το πραγματικό είναι το «αδύνατο»(9) , επειδή είναι αδύνατον να το φανταστούμε, αδύνατον να το εντάξουμε στην συμβολική τάξη. Για αυτό έχει μια τραυματική υπόσταση."

http://e-psychotherapia.blogspot.gr/2010/09/blog-post.html

"Είναι αυτό που ανθίσταται στο λόγο, στη συμβολοποίηση.

Όταν το διεργάζεται κανείς, δεν μπορεί ποτέ να λεχθεί ή να γραφεί πλήρως.

• l’ immonde, άκομψο, λέξη χωρίς δύναμη στα ελληνικά = το απαίσιο, το βρωμερό, immondices, το αταίριαστο στον άνθρωπο. Immondices στα γαλλικά είναι η βρώμα, οι βρωμιές, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
• Αυτό που δεν πάει καλά, το σύμπτωμα, αυτό που μας ωθεί να κάνωμε ψυχανάλυση.
• Αυτό που επανέρχεται, πάντοτε στην ίδια θέση π.χ. έκανα πάλι αυτό, μου συνέβη πάλι αυτό. Comme par hasard, σαν να μην είναι τυχαίο.
• Έχει σχέση λοιπόν με την τύχη, το τυχαίο, πάλι par hazard μου συνέβη το ίδιο, δεν είναι τυχαίο."

http://www.psy-s.gr/el/library/articles/35-2012-03-08-19-50-17

Κατα Σταυρακακη τωρα:

"Η πραγματικότητα είναι  αδύνατο να αναπαρασταθεί όπως είναι μέσα από τις κατασκευές (δομημένους λόγους) γιατί θα υπάρχει πάντα κάτι που θα διαφεύγει της αναπαράστασής της, κάτι που θα είναι αδύνατο να αναπαρασταθεί. Αυτό το ονομάζει Πραγματικό ,μία έννοια που παραπέμπει ευθέως  στην λακανική ψυχανάλυση.  Οι κατασκευές ταυτίζονται με την τάξη του Συμβολικού. Αποτελούν αναπαραστάσεις του φυσικού κόσμου ο οποίος δεν μπορεί να είναι ποτέ προσβάσιμος έξω από τον λόγο"

http://www.filosofia.gr/item.php?id=556

Μεγαλωνοντας, εισερχομαστε στη συμβολικη ταξη, στον Λογο, στα σημεια, τις λεξεις, κατασκευαζουμε δηλαδη τη δικη μας πραγματικοτητα ταιριαζοντας τα σημαινοντα στα σημαινομενα, γιατι αλλιως θα επικοινωνουσαμε με τους αλλους με κραυγες , ουρλιαχτα και νευματα, οπως κανουν δηλαδη τα μωρα. Εξορθολογιζουμε κι εκλογικευουμε το Χαος, στη προσπαθεια μας να το αντεξουμε, φτιαχνουμε τα βασιλεια μας απο Ιδεες κι Αγαλματα, βρισκουμε νοημα στη ζωη μας
 κι ολα αυτα μεσα απο την Αναγνωριση απο τον Αλλον, ο Αλλος μας επικυρωνει ως Υπαρξη,
 καμια Ιδεα δε θα ειχε αξια αν δε μπορουσαμε με αυτη να επηρεασουμε τον Αλλον,
κανενα Αγαλμα δε θα ηταν τιποτα περισσοτερο απο ασημαντες πετρες.

Αναμεσα στους ανθρωπους, υπαρχει δηλαδη ενας τοιχος που μας χωριζει και μας ενωνει,
 δεν ειναι ρητορικο σχημα αυτο η ποιητικο: Μας ενωνει ακριβως γιατι μας χωριζει και μας χωριζει γιατι αλλιως δε θα μπορουσε να μας ενωσει. Αυτος ο τοιχος ειναι ο Λογος, η Συμβολικη ταξη.

Η,  ο μεγαλος Αλλος.

Για να το προσδιορισουμε καλυτερα, ας χρησιμοποιησουμε τις ...Μεξικανικες σαπουνοπερες.

"…Οι μεξικανικές σαπουνόπερες γυρίζονται με τόσο ιλιγγιώδη ρυθμό (καθημερινά κι από ένα εικοσιπεντάλεπτο επεισόδιο) ώστε οι ηθοποιοί δεν έχουν καν στα χέρια τους το σενάριο ώστε να αποστηθίσουν εκ των προτέρων τις ατάκες τους ·αντ’ αυτού, κάνουν αυτό που τους λένε οι μικροσκοπικοί δέκτες που φορούν στα αυτιά τους, και μαθαίνουν να παίζουν αυτό που ακούν («Τώρα χτύπα τον και πες του ότι τον μισείς! Μετά αγκάλιασε τον!…»). Αυτή η διαδικασία μάς δίνει μια εικόνα, με βάση τον κοινό νου, για το τι εννοεί ο LACAN με τον «μεγάλο Άλλο». Για κάθε ομιλούν ον, η συμβολική τάξη, ο άγραφος νόμος της κοινωνίας, είναι η δεύτερη φύση του: είναι εδώ, ελέγχει και κατευθύνει τις πράξεις μου είναι η θάλασσα στην οποία κολυμπώ, αν και παραμένει, σε τελική ανάλυση, αδιαπέραστη – δεν μπορώ να τη βάλω μπροστά μου ούτε και να την πιάσω στα χέρια μου. Είναι σαν εμείς, τα υποκείμενα της γλώσσας, να μιλάμε και να αλληλεπιδρούμε σαν μαριονέτες, και τα νήματα της ομιλίας και των κινήσεων μας να κινεί κάποια ακατονόμαστη δύναμη πανταχού παρούσα. Μήπως αυτό σημαίνει ότι, κατά τον LACAN, εμείς, τα ανθρώπινα άτομα, είμαστε απλώς επιφαινόμενα, σκιές χωρίς δύναμη πραγματικά δική μας, και ότι η αντίληψη που έχουμε για τους εαυτούς μας, ότι είμαστε αυτόνομοι δρώντες, είναι κάποιου είδους ψευδαίσθηση που έχουμε ως χρήστες της μηχανής του εγκεφάλου, μια ψευδαίσθηση η οποία μας εμποδίζει να δούμε ότι είμαστε εργαλεία στα χέρια του μεγάλου Άλλου, που είναι κρυμμένος πίσω απ’ την οθόνη, που κινεί τα νήματα; "

Περα απο τις μεξικανικες σαπουνοπερες, υπαρχει και το ανεκδοτο με τη Σιντι Κροφορντ.

"Ο μεγάλος Άλλος λειτουργεί σε συμβολικό επίπεδο. Σε τι συνίσταται, λοιπόν, αυτή η συμβολική τάξη; Όταν μιλούμε (ή ακόμα κι όταν ακούμε), δεν επικοινωνούμε απλώς με τους άλλους, η γλωσσική μας δραστηριότητα έγκειται στο γεγονός ότι αποδεχόμαστε και βασιζόμαστε σ’ ένα σύνθετο δίκτυο κανόνων και ετερόκλητων προϋποθέσεων. Καταρχήν, υπάρχουν οι γραμματικοί κανόνες, που πρέπει να μάθω να χειρίζομαι τυφλά και αυθόρμητα: αν έπρεπε διαρκώς να τους έχω κατά νου, τότε η ομιλία μου θα κατέρρεε. Έπειτα, υπάρχει το υπόβαθρο της συμμετοχής μου σε ένα σύμπαν κοινών βιωμάτων, που επιτρέπει σε μένα και στον συνομιλητή μου να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Οι κανόνες που ακολουθώ σημαδεύονται από έναν βαθύ διχασμό: υπάρχουν κανόνες (και σημασίες) που ακολουθώ ασυναίσθητα, από συνήθεια, αλλά τους οποίους αν κάτσω να σκεφτώ μπορώ να τους συνειδητοποιήσω, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον (όπως οι κοινοί γραμματικοί κανόνες). Υπάρχουν και οι κανόνες που ακολουθώ, σημασίες που με στοιχειώνουν, εν αγνοία μου (όπως οι ασυνείδητες απαγορεύσεις). Τέλος, υπάρχουν κανόνες και σημασίες που γνωρίζω, αλλά που πρέπει να παριστάνω ότι αγνοώ – βρόμικοι ή χυδαίοι υπαινιγμοί που τους αποσιωπώ, όπως λέμε, για να κρατήσω τα προσχήματα.

Αυτό το συμβολικό σύμπαν λειτουργεί ως στάθμη βάσει της οποίας μπορώ να μετρήσω τον εαυτό μου. Να γιατί ο μεγάλος Άλλος συχνά υποστασιοποιείται ή προσωποποιείται στη μορφή ενός μοναδικού φορέα: ο «Θεός» που επιβλέπει από ψηλά εμένα, όπως και όλα τα πραγματικά άτομα, ή ο Σκοπός στον οποίο είμαι ταγμένος (η Ελευθερία, ο Κομμουνισμός, το Έθνος) και για τον οποίο είμαι έτοιμος να θυσιαστώ. Όταν μιλάω, δεν είμαι ποτέ απλώς ένας «μικρός άλλος» (ένα άτομο) που επικοινωνεί με άλλους «μικρούς άλλους»: ο μεγάλος Άλλος πρέπει πάντα να είναι παρών.

Αυτή η εγγενής αναφορά στον Άλλο είναι και το θέμα ενός φτηνού ανεκδότου για έναν φτωχό χωριάτη, ο οποίος, αφού περνά ένα ναυάγιο, καταλήγει μόνος στο ίδιο νησί, ας πούμε με τη Cindy Crawford. Αφού κάνουν έρωτα, αυτή τον ρωτάει πώς του φάνηκε. «Τέλεια», απαντά αυτός, «αλλά για να ολοκληρώσω την απόλαυση μου, θα ήθελα ακόμη μια μικρή χάρη: μπορείς να ντυθείς σαν τον καλύτερο μου φίλο, να βάλεις παντελόνια και να ζωγραφίσεις ένα μουστάκι στο πρόσωπο σου;». Τη διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται για κάποια κρυφή διαστροφή, όπως θα διαπιστώσει και η ίδια αν του κάνει τη χάρη. Όταν αυτή συμμορφώνεται, αυτός την πλησιάζει, της δίνει μια φιλική αγκωνιά στα πλευρά και της λέει, με το γνωστό συνωμοτικό ύφος που παίρνουν οι άντρες μεταξύ τους: “Λοιπόν, μεγάλε, ακου τι μου έτυχε. Μόλις πριν από λίγο, πήδαγα τη Cindy Crawford».

Αυτός ο Τρίτος, που είναι πάντοτε παρών ως μάρτυρας, διαψεύδει τη δυνατότητα μιας ανόθευτης, αθώας ιδιωτικής απόλαυσης. Το σεξ εμπεριέχει πάντοτε, έστω και κατ’ ελάχιστον, ένα βαθμό επιδειξιομανίας και βασίζεται ι (χι στο βλέμμα ενός άλλου.

Παρ’ ότι έχει θεμελιακή δύναμη, ο μεγάλος Άλλος είναι εύθραυστος, ανυπόστατος, κυριολεκτικά εικονικός, με την έννοια ότι έχει τον χαρακτήρα μιας υποκειμενικής προϋπόθεσης. Υπάρχει μόνο στον βαθμό που τα υποκείμενα ενεργούν σαν να υπάρχει. Έχει καθεστώς ανάλογο με μια ιδεολογική αρχή όπως ο Κομμουνισμός ή το Έθνος: αποκτά ουσία για τα άτομα που αναγνωρίζουν εαυτούς σ’ αυτή την ουσία, είναι το θεμέλιο όλης τους της ύπαρξης, το σημείο αναφοράς που παρέχει τον ύστατο νοηματικό τους ορίζοντα, κάτι για το οποίο είναι πρόθυμα να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή τους, αν και το μόνο που υπάρχει πραγματικά είναι αυτά τα άτομα και η δραστηριότητα τους. Επομένως η ουσία αυτή έχει υπόσταση μόνο στον βαθμό που τα υποκείμενα πιστεύουν σ’ αυτήν και ενεργούν ανάλογα…."

http://mediania.wordpress.com/2011/05/15/slavoj-zizek-lacan/

Ποτε δυο ανθρωποι δεν ειναι μονοι τους οταν ειναι μονοι τους. Επικοινωνουμε μεσω κατασκευων, μεσω γεφυρων απο σημεια που μας βοηθουν να εκφρασουμε αυτο που νιωθουμε, αν και η προσπαθεια αυτη στεφεται εν πολλοις απο αποτυχια :Δε ξερουμε τι νιωθουμε, για αυτο και καταληγουμε να λεμε ψεμματα, διχως να το θελουμε. Οι ορκοι αγαπης που καταρρεουν, οι φιλιες που δεν αντεχουν στο χρονο, τα μεγαλα λογια μας που δεν ειναι παρα οι μεγαλες αυταπατες μας,
προσπαθουμε να καταλαβουμε τι θελει αυτος που βρισκεται απεναντι μας οταν δε μπορουμε να καταλαβουμε καλα καλα τι θελει αυτος που βρισκεται μεσα μας.
 Ενα συνονθυλευμα επιρροων κι επιδρασεων που προσπαθει να επικοινωνησει με αλλα συνονθυλευματα επιρροων κι επιδρασεων. Κι αναμεσα μας, κατι ξενο κι ανοικειο.

Κι ομως, δε γινεται αλλιως. Μπορει η προσπαθεια μας για επικοινωνια να ειναι καταδικασμενη εκ των προτερων, αλλα αυτη η καταδικασμενη εκ των πραγματων προσπαθεια ειναι ο μονος τροπος που εχουμε για να επικοινωνησουμε.
Αν δε μιλαγαμε, τα πραγματα θα ηταν πιο απλα: "ΣΕ ΘΕΛΩ ΤΑΡΖΑΝ, ΠΙΑΣΕ ΤΗ ΜΠΑΝΑΝΑ" στη νοηματικη, αλλα δε πιστευω οτι καποιος θα το προτιμουσε ετσι.

Οταν αυτη η Συμβολικη Ταξη καταρρει, εχουμε την εισβολη του Πραγματικου. Το οποιο Πραγματικο, μη μπορωντας να συμβολοποιηθει, δημιουργει ανθρωπους ψυχωτικους. Ανθρωπους που ζουνε πραγματικα σε εναν δικο τους κοσμο, στο δικο τους προσωπικο Συμπαν στο οποιο καθε επικοινωνια ειναι αδυνατη. Ο παραληρηματικος λογος ενος ψυχωτικου δεν ειναι λιγοτερο πραγματικος απο οτι ο λογος ενος μη-ψυχωτικου, κι αυτη ακριβως ειναι η αιτια για την απομακρυνση του απο τους υπολοιπους: Η εισβολη του Πραγματικου, κατι που δε μπορουμε να επεξεργαστουμε, να εκ-λογι-κευσουμε, να συμβολοποιησουμε.

O μεγαλος Αλλος, λειτουργει σε συμβολικο επιπεδο, ειναι η Σταθερα αναμεσα μας, μια Σταθερα βεβαια που συνδιαμορφωνεται απο τους επικοινωνουντες δυο και τον υπολοιπο κοσμο, μια διυποκειμενικη Σταθερα. Ειναι οι κοινωνικες επιταγες, οι Θεσμοι, οι Ιδεες, τα πρεπει και τα μη,
τα κυρια Σημαινομενα οπως πχ η Αγαπη, η Δικαιοσυνη,
 ζει μεσω των λεξεων και αναμεσα στους δυο, τριγωνοποιει κι αρα υποστασιοποιει, κανει εφικτη την Επικοινωνια.

Πιστευω οτι ο Μεγαλος Αλλος εχει καταρρευσει. Η Σταθερα που μας ενωνε χωριζοντας,
δεν υπαρχει πια, αφηνοντας μας μονους αναμεσα μας. μονους αρα καταδικασμενους σε παραλληλους μονολογους που μοιραια θα παρουν (ηδη παιρνουν) τη μορφη ψυχωτικων παραληρηματων.

Η Σταθερα της Δικαιοσυνης καταρρει πανηγυρικα, μιας κι ειναι ολοφανερο οτι η Δικαιοσυνη, στο ανωτατο τουλαχιστον θεσμικο πεδιο εξυπηρετει τα συμφεροντα οσων δολοφονουν τον λαο.

Φυσικο Δικαιο κι ανθρωπινα δικαιωματα, ειναι εννοιες μεταφυσικες,
 που ηχουν ωραια αλλα πια ξερουμε οτι δεν υπαρχουν σε αυτον τον κοσμο.

Η Ευρωπαικη Ενωση που τοσο αγαπησαμε, μας δολοφονει παρεα με τα ντοπια τσιρακια της, τους κυβερνωντες.

Τα σωματα καταστολης που τοσο αγαπησαμε, καταστελουν αγαπησιαρικα τον λαο καθε που προσπαθει παθιασμενα μεν αλλα αδεξια, να αντιδρασει.

Η ντοπια καπιταλιστικη ταξη που τοσο αγαπησαμε μεσα απο τις σπουδαιες ταινιες του παλιου Ελληνικου κινηματογραφου που σκιαγραφουσαν τον σκληρο βιομηχανο αλλα με τη χρυση ψυχη που συγχωρει τη κορη του τη σοσιαλιστρια,

κανει ο,τι μπορει για να μη δωσει δεκαρα, αφηνοντας τα βαρη στους Ελληνες δουλους
κι εχοντας αγορασμενο το ντοπιο πολιτικο συστημα.

Το ντοπιο πολιτικο συστημα που τοσο νουδουπασοκοαγαπησαμε,

ειναι υπηρετης δυο αφενταδων (ξενων και ντοπιων πλουτοκρατων) και προσπαθει να μοιρασει τα παντα αναμεταξυ τους, λιμανια, εγκαταστασεις, δημοσιο πλουτο, σωματα και ψυχες νεκρων κι ετοιμοθανατων Ελληνων.

Ο Θεος που τοσο αγαπησαμε, τελικα δε παρεμβαινει και τοσο στα επιγεια πραγματα

Η Εκκλησια που τοσο αγαπησαμε, προσπαθει σκληρα να περισωσει το μεριδιο της στην Εθνικη Τραπεζα.

Τελος, ο συμπατριωτης που τοσο (προσποιουμασταν οτι) αγαπαμε, ουρλιαζει περιχαρης, τυφλωμενος απο τον κοινωνικο αυτοματισμο, καθε που πεφτουν στο λακκο μαζι του κι αλλοι συνανθρωποι του.

Πιθανως να απαντα με αυτον τον τροπο στη δικια μας υποκρισια, οταν κι εμεις προσποιουμασταν οτι τον αγαπαμε και να θελει ετσι με αυτον τον τροπο να ανταποδωσει την αγαπη μας.

Μια εισβολη του Πραγματικου, που δε μπορει να σημανθει συμβολικα, με λογια,
αν καποιος με μια στοιχειωδη ταξικη συνειδηση και λιγες γνωσεις περι του ποσο μακρυα μπορει να φτασει το καπιταλιστικο συστημα για να να περισωσει τα υπερκερδη των πλουσιων,
αν αυτος λοιπον, μπορει κι αντιλαμβανεται τα πραγματα και σαφως δεν εχει φαει το ψυχικο στραπατσο των υπολοιπων,
κι αυτος ομως δε μπορει παρα να λυγιζει βλεποντας το ποσο ευκολα, γρηγορα, σαν ετοιμοι απο καιρο, οι συμπολιτες του παραδοθηκαν στα χειροτερα και πιο απανθρωπα ενστικτα τους.
(Κι ακομα δεν εχουμε δει τιποτα).
 Το στραπατσο του σοσιαλιστη-κομμουνιστη/αριστερου ειναι το εξης: Αν αυτος παλευει για την αταξικη κοινωνια, για τη συναδελφωση των ανθρωπων και για την αναγκαιοτητα του να παρει ο λαος τη τυχη του στα χερια του, αξιζει αραγε ακομα να παλευει οταν κανεις δεν ονειρευεται τη καταργηση των ταξεων, οταν το homo homini lupus est επιβεβαιωνεται πανηγυρικα σε καθε συζητηση, οταν κανεις δε θελει να παρει τη τυχη του στα χερια του, οταν οι ανθρωποι ειναι εθελοδουλοι μεχρι μυελου οστων;
Πως μπορεις να παραβλεψεις αυτο που τρωει τα ιδια σου τα ματια καθως το αντικρυζεις;
Ποσο ευκολα τα ιδανικα και τα ιδεωδη σου για την ανθρωπινη συναδελφωση καταληγουν να ηχουν στα ιδια σου τα αυτια καποιου ειδους ψυχωτικο παραληρημα πριν προλαβεις καν να παψεις να τα εκστομιζεις;

Μια εισβολη του Πραγματικου,
ποια ειναι η τρανοτερη αποδειξη των παραπανω απο τον παραληρηματικο λογο που εκφραζεται παντου, στον δρομο, στο λεωφορειο, στο ταξι, στα ταμεια και στις ουρες,
στα μεσα κοινωνικης δικτυωσης, παντου στο διαδικτυο,
τι αλλο κανουμε σημερα εκτος απο το να μιλαμε διχως να συνεννοουμαστε/επικοινωνουμε;
(Θαρρεις οτι για αυτο ακριβως μιλαμε, για να μην επικοινωνουμε)
Οσο μιλανε σημερα οι ανθρωποι δεν εχουν ξαναμιλησει ποτε, λογια, λογια, λεξεις λεξεις που χανουν το φορτιο τους και το νοημα τους επαναλαμβανομενα συνεχως, σαν ασκοπη τελετουργια,
επανασταση, δωσιλογοι, εβραιοτραπεζιτες, κρεμαλα, παιδια, γαλα, αυτοκτονιες, η ελλαδαπουποτεδεπεθαινει, αλλα και ραγιαδες,προσκυνημενοι, βγειτε στους δρομους κλπ κλπ
εκατομμυρια αναρτησεις στο Διαδικτυο που ομολογουν ουσιαστικα την υποταγη, την αναντιστοιχια τους στην πραγματικοτητα με αυτο που εκφραζουν στα λογια.
Παραλληλοι μονολογοι που δεν οδηγουν πουθενα, καμια δραση παρα ενα ακατασχετο,
διχως ειρμο παραμιλητο,
 ακομα περισσοτερο απο οτι εγραψα παραπανω, οτι δηλαδη μιλαμε τοσο πολυ εχοντας τον οξυμωρο στοχο του να μην επικοινωνουμε,
σημερα μιλαμε τοσο πολυ εχοντας τον καθολου οξυμωρο στοχο του να μη δρασουμε.
 Μιλαμε για να σιγουρεψουμε οτι δε θα δρασουμε.

Ψυχωτικο παραληρημα , ολο και περισσοτεροι ανθρωποι θα μιλανε μονοι τους στον δρομο κι αυτοι θα ειναι οι λιγοτερο υποκριτες γιατι τουλαχιστον αυτοι το ξερουν οτι μιλανε μονοι τους.
 Οι περισσοτεροι μονοι μας μιλαμε οταν συνομιλουμε, απλα δεν το εχουμε καταλαβει ακομα.

Τι θα μπορουσε να αλλαξει ολα αυτα;

Μια ανασυνθεση του Μεγαλου Αλλου,
(ας μη ξεχναμε οτι "Υπάρχει μόνο στον βαθμό που τα υποκείμενα ενεργούν σαν να υπάρχει")
 μια επανατοποθετηση της Σταθερας (Ιδεας, Θεσμων, Ιδεωδων) μεταξυ μας. Μια νεα συλλογικη αφηγηση, μια επαναγκατασταση του Συμβολικου, Μια ανανοηματοδοτηση του Χαους, με απλα λογια, κατι να πιστεψουμε, κατι να μας ενωσει,
 ενα καινουριο Παραμυθι
(και με τις δυο εννοιες που φανταζεστε, την καλη και τη κακη)
που θα ανανεωσει τις αυταπατες μας
(Μια αυταπατη που τη πιστευουν πολλοι, παυει να ειναι αυταπατη και υφισταται, οριζοντας μας)
οτι υπαρχει κοινωνια, οτι υπαρχει καποιου ειδους συλλογικο οραμα που να αξιζει να παλεψεις για αυτο, περαν δηλαδη της οικογενειας και των δικων σου ανθρωπων, κατι που θα ενωσει τα σημεια στους σκισμενους χαρτες της Αυτοκατανοησης μας, κατι δηλαδη που θα μας κανει να εξακολουθουμε να ψαχνουμε τον χαμενο θησαυρο, γιατι μια κοινωνια (η "κοινωνια") εχει αναγκη να ψαχνει τον χαμενο της θησαυρο, εχει αναγκη απο ενα κινητρο πλην του ατομικου,
εχει αναγκη απο συνεκτικους δεσμους κι απο την καλημερα του γειτονα,
εχει αναγκη για εθνικους μυθους και για την καταρριψη τους σε ωριμοτερο σταδιο,
εχει αναγκη απο πραγματα που ενωνουν, εστω στα χαρτια και στην παραμυθα.
Ο χαμενος θησαυρος που αναζητα δεν υπαρχει.
Ομως εχει αναγκη να νομιζει οτι εξακολουθει να τον αναζητα (Γιατι δε τον αναζητα, καταβαθος ολοι το ξερουμε οτι δεν υπαρχει, απλα εχουμε αναγκη να προσποιουμαστε οτι τον αναζηταμε)
(Ασε που στη προσπαθεια αναζητησης του, γινεσαι και καλυτερος ανθρωπος. Αλλα και καλυτερος γειτονας)

YΓ1 Τα παραπανω σε τιποτα δεν αλλαζουν την αναγκαιοτητα της πτωσης του Καπιταλισμου.
Ειναι ο Καπιταλισμος, δηλαδη η εξουσια στα χερια των βιομηχανων, των εφοπλιστων και των τραπεζιτων, αυτο που στραγγαλιζει τους λαους σημερα. Μπορει το Εθνος να αποτελει ισχυροτερος συνεκτικος δεσμος, αλλα το Εθνος ειναι ταυτισμενο με τα καπιταλιστικα συμφεροντα, διαχρονικα , παντου και παντοτε. Το πιθανοτερο ειναι οτι μεσα απο τις ανακαταταξεις που θα προκυψουν απο τη κριση, να γεννηθει παντου ενας νεος Εθνικισμος, με τα γνωστα ιστορικα επακολουθα, μεγαλοιδεατισμους , σφαγες και πολεμους. Το οραμα της αταξικης κοινωνιας προβαλλει επιτακτικοτερο απο ποτε, κι οσο δεν ειναι αυτο που μας ενωνει, τοσο χειροτερα θα ειναι αυτα που θα προκυψουν.

ΥΓ Και μιας που μιλησαμε για την εποχη των ψυχωτικων παραληρηματων, ας ριξουμε μια ματια στην χθεσινη ομιλια του Πρωθυπουργου στη Δεθ. H αναφορα στο 1821 και τα 200 χρονια που θα συμπληρωθουν το 2021 σημαινοντας την αναγεννηση του Εθνους,
(Μεταφερω αυτολεξει:
...........Όλα αυτά μπορούν να έχουν γίνει πραγματικότητα ως το 2020. Πράγμα που σημαίνει ότι τελικά μπορούμε ως τότε να ξεπεράσουμε κάθε προηγούμενο ευημερίας.
Και την επόμενη χρονιά, το 2021 να γιορτάσουμε όχι απλώς τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, αλλά και την αναγέννηση της χώρας μας! Να γιορτάσουμε μια Ελλάδα πιο Ελεύθερη, πιο σίγουρη για τον εαυτό της, με ηγετικούς ρόλους στην περιοχή της, με μεγαλύτερη επιρροή στην Ευρώπη και σεβαστή απ’ όλους.")
 κυκλωνει κι αναδεικνυει τα κυριοτερα σημεια της αναρτησης: Παραληρηματικος λογος, Εθνος=καπιταλιστικα συμφεροντα κλπ.
Το οτι οι εκαστοτε εξουσιαστες  ειναι προγραμματισμενοι να εξολοθρευουν τον λαο
οταν οι περιστασεις (καπιταλιστικη κριση) το απαιτουν,
για να προστατευσουν αυτα τα συμφεροντα,
δε σημαινει οτι στεκουν καλυτερα στα μυαλα τους απο τα θυματα τους,
προφανως το να εκτελεις εν ψυχρω εκατομμυρια πολιτων, καποια καταλοιπα τα αφηνει, καποιες σταθερες μεσα σου, τις γκρεμιζει, δεν αποκλειω καποια απο αυτα που ελεγε, να τα πιστευει κιολας.