Aυριο κατεβαίνουν οι αγρότες στην Αθήνα. Για να διαμαρτυρηθουν για την εξαθλίωση τους. "Επανάσταση θα γίνει αν και οι συριζαίοι αποδειχθούν μία από τα ίδια", μου έλεγε ένας εβδομηντάρης ελεύθερος επαγγελματίας σημερα. "Ενας αστυνομικός μου είπε ότι θα καεί η αθήνα την Τετάρτη", έλεγε θριαμβευτικά ο ίδιος άνθρωπος,
πρώην νεοδημοκράτης, νυν ψηφοφόρος του Σύριζα,
αλλα με μια -όχι και τόσο- κρυφή χαρά στο βλέμμα του όταν "προειδοποιούσε" οτι τον Δήμο στην Αθήνα, "θα τον πάρει ο Κασσιδιάρης".
Ας αναλύσουμε τα δεδομένα και ας επιχείρησουμε να εξάγουμε καποια συμπεράσματα.
ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟ
'Αν οι αγρότες πάρουν αυτό που θέλουν, δηλαδή κανα ξεροκόμματο τύπου Χατζηγάκη, θα λακίσουν γρηγορότερα κι απο τον Γιό του Ανέμου, ακομα κι αν ξέρουν ότι από τα 4 εκατομμύρια των Αθηναιών, απομείνουν καμια πεντακοσαριά χιλιάδες. Σφαίρα μιλάμε. Η μεγάλη πλειοψηφία τουλάχιστον. Θα μείνει ο γέρος παραπάνω με το πλαστικό αποκριάτικο ρόπαλο στο χέρι, αναφέρομαι στον 70άρη που περιμένει την επανάσταση..
ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
Στην περίπτωση που η χούντα του Νουδουπασοκ (με ΔΗΜΑΡ μέσα, Λοβέρδους κλπ) όντως δώσει αυτό το ξεροκόμματο στους αγρότες, ο αστικός πληθυσμός θα σκυλιάσει εξαπολυοντας κατάρες και λοιπές εκδηλώσεις αγάπης. Γιατί ο αστικός πληθυσμός, πολύ ευχαρίστως θα έπαιρνε το γάλα πχ στα 60 λεπτά του Ευρώ, αν του έλεγαν οτι για αυτό το γάλα μαστιγώνονται δίχως μισθό, δουλεύοντας 16ωρα τη μέρα αγρότες μαζί με τα παιδιά τους, σε συνθήκες Αμερικάνικου προΕμφυλιακού Νότου. Να λεγόταν πχ το συγκεκριμένο γάλα, "γάλα Βλάχας (Δούλας)", να πουλιόταν πάμφθηνα, με σήμα το μαστίγιο. Κάτι τέτοιο θέλει ο αστικός πληθυσμός, στο γάλα, στα λαχανικά, στα φρούτα, κλπ. Η μεγάλη πλειοψηφία τουλάχιστον.
Τα παραπάνω είναι δεδομένα, και κάθε αμφισβήτηση είναι άνευ αντικειμένου.
Και φυσικά ισχύουν για κάθε άλλη κινητοποίηση, γιατρών, σχολικών φυλάκων, κλπ.
Άραγε θα πρέπει όμως να επαναπαυθούμε σε αυτά, διεκτρανώνοντας την μελαγχολική μας κυνική, αντιληπτική υπεροχή απέναντι στους ονειροπόλους και τους αφελείς; Τί προκαλεί ένας τέτοιος κυνισμός σήμερα πλην του να δικαιολογεί τον θάνατό μας; "Τέτοιοι είμαστε, καλά να πάθουμε", είναι το άρρητο συμπέρασμα που εξάγεται από αυτές τις παραδοχές. Δε λέω ότι είναι καλύτερα να θεωρείς, λες κι είσαι τίγκα στα αντικαταθλιπτικά, ότι η επανάσταση είναι θέμα εβδομάδων και να αρνείσαι ότι οι ρίζες του καπιταλιστικού καθεστώτος είναι βαθειά χωμένες μέσα μας. (Πόσο μάλλον να μην το καταλαβαίνεις καν)
Λέω όμως οτι ο κυνισμός δε φτάνει,, θα έλεγα οτι είναι και εξαιρετικά εγκληματικός, ως μια παρεμφερή ομολογία του "Μαζί τα φάγαμε".
"Ε, αφού είμαστε σκατοψυχοι, ας συνεχίσουν να αφοδεύουν στην καρδιά μας."
Σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, ολα αυτά είναι θαμμένα, σαν περιττώματα γάτας.
Το 1/100 κονομάει αβέρτα, ένα άλλο 40 με 50/100, στέκει μια χαρά, ένα αλλο 20 με 30/100 τη ψιλοβγάζει, και μένει ενα 20/100 να ψιλοϋποφέρει, και οι μισοί από αυτούς να υποφέρουν δίχως το -ψιλο- μπροστά. Αυτο θεωρείται ευημερία στον Καπιταλισμό, αυτό είναι που νοσταλγούμε κιολας. Οποιος θρηνεί για το χαμένο του 2008, είναι σα να λέει, αχ, που έιναι οι εποχές που μπορούσα κάθε τριετία να αλλάζω τηλεόραση κι αμάξι, κι αυτοί που πεινούσαν τότε, ας ψοφούσαν καλύτερα για να απαλλαγούμε κι από τις ενοχές.
TRICKLE DOWN EFFECT, οι καπιταλιστές να καρπώνονται την υπεραξία της εργασίας μας,
και τα ψίχουλα που πέφτουν κάτω απο το τραπέζι, τα μαζεύουμε εμείς.
Κι εμείς αγαπημένοι και ικανοποιημένοι
(όχι το 20/100, αυτο, ψόφο).
Οταν η ανάπτυξη γίνεται ύφεση κι έχουμε κάποιου είδους κυκλική κρίση, δεν είμαστε και τόσο ικανοποιημένοι κι αρχίζει ο κοινωνικός αυτοματισμός
(Ρε μπας και το Δημόσιο είναι υπερβολικά μεγάλο, ρε μπας και το έχουν παραξηλώσει κάποιοι στη φοροδιαφυγή, και γιατί αυτή την κουφάλα δε την άγγιξε η κρίση, εγώ ξέμεινα με τη 40αρα την LED κι αυτός αγοράζει τη 3D;)
Οταν δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια κυκλική κρίση τύπου φούσκα στα ακίνητα, ή στις τεχνολογίες και το σκηνικό αρχίζει να θυμίζει 1929, ε, εκεί αρχίζει το σόου. Ο καννιβαλισμός.
Το, αφού πεθαίνω εγώ, να πεθάνεις κι εσύ, κατα προτίμηση, πρωτος.
Εκεί ο Αλλος γίνεται εχθρός, γιατί απολαμβάνει κάτι που δε μπορώ να απολαύσω εγώ,
γιατί μου τρώει την απόλαυση, τα λεφτά, που δε φτάνουν για όλους
-Για το κάθε όμως γαμωΜέγαρο του Μέγκα Τσάνελ υπάρχουν 230.000.0000
για να χέζεται ο κάθε Μπομπολοπροπαγανδιστής στο τάληρο, ας πάνε στον Θεό τα διόδια
ας ψοφήσουν από καρκίνο οι άνθρωποι στις Σκουριές,
για να ταϊζονται οι παρατρεχάμενοι, ας χαρίζονται τα χρέη των κομμάτων,
για να κονομάει ο Μελισσανίδης, ας πάρει καμια 50αρια αναβολες η δίκη του,
για να τα τρώει ο Ρόντος, ο κολλητός του Παπανδρέου, σε ΜΚΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΡΙΣΑΝ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΤΖΟΓΟΥ ΜΕΣΩ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ, ΟΜΟΛΟΓΩΝ ΚΛΠ-.
Για ολα αυτά θυμώνουμε μεν, αλλα προσποιόύμαστε οτι δε καταλαβαίνουμε ότι με τη στάση μας, τα βοηθάμε να αναπαράγονται στο διηνεκές. Γιατι όλα αυτά, οι κρίσεις και η αναποφευκτη μετα ανθρωποφαγία, δε συμβαίνουν σε ένα ουδέτερο πολιτικά περιβάλλον ως "Μαύροι Κύκνοι".
Όλα αυτά είναι σύμφυτα κι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον Καπιταλισμό. Παντου και πάντα σε κάθε καπιταλιστική χώρα, όταν έρχεται η αναπόφευκτη στιγμή του Recession, οι πολλοι χάνουν τις περιουσίες τους, κοινωνικοποιούνται οι ζημιές των ολίγων και ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη τους. Και οταν έρχεται και το Depression, η βαθεία ύφεση, η συστημική κρίση, ε, αυτοί εξακολουθουν να βγάζουν κέρδη, περισσότερα ή λιγότερα, ανάλογα με τη θέση της χώρας τους στην ιμπεριαλιστικη σκακιέρα,
ενώ οι υπόλοιποι βγάζουν τα μάτια μόνοι τους. Ό,τι τους έχει περισσέψει τέλοσπάντων απο το σώμα, ό,τι τους αφήνουν οι Εφορίες και οι Τράπεζες, υπολείμματα σάρκας και ψυχής σε πλειστηριασμούς, κατασχέσεις και φυλακίσεις. Δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει παντού (Αλήθεια, πως μπορούσαμε και ήμασταν τόσο μαλάκες όταν βλέπαμε Αμερικάνους πολίτες να ξεσπιτώνονται και περιμέναμε ότι εδώ δε θα γίνουν αυτά;)
Ο Καπιταλισμός είναι αυτός που μας έμαθε να βλέπουμε τον άλλον σαν εχθρό. Να περιμένουμε την εξαθλίωση του για να αποφευχθεί έτσι η δικιά μας. Αλλα, για να ενώσω την αρχή του κειμένου με το τέλος του, δε καταλαβαίνουμε ότι η χαμηλή τιμή του γάλακτος στον καπιταλισμο είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εξαθλίωση του αγρότη, την εξαφάνιστη του, την αντικάτάσταση του από μεγάλες γαλακτοκομικές μονάδες, την αδίστακτη εκμεταλλευση των εναπομείναντων, τη δημιουργία ολιγοπωλίων, μετα μονοπολίων
(Γιατι αυτο είναι το free market, μάγκες, να μένουν λίγοι, ισχυροί, και μετα να δημιουργούν καρτέλ, συνεννοούμενοι για τις τιμές και φυσικά, να καταντάν απλησίαστα ακόμα και βασικά αγαθά)
και αφού οι υπόλοιποι γουστάρουν να πίνουν το αίμα των θιγμένων, συνειδητοποιούν ότι έρχεται η σειρά να πιει κάποιος άλλος το δικό τους.
Παντού εταιρείες, ολιγοπωλια, μονοπώλια,καταστροφές, εταιρείες παντού, στο δικηγορικό επάγγελμα, στο ιατρικό επάγγελμα, στους κτηνοτρόφους, στους αλιεις, στους μηχανικους,
τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Καπιταλισμός μας ξερνάει όλους εναν προς έναν. Οι τυχεροί θα γίνουν κατι σαν μισθωτές πόρνες, στη δικηγορία πχ εργάζονται ήδη νέοι άνθρωποι 10ωρα και 12ωρα για 600 ,700 Ευρω. Αυτοί είναι οι τυχεροί γιατί οι περισσοτεροι δε βρίσκουν ούτε αυτό, θα αναγκαστούν να αλλαξουν δουλειά η να αυτοκτονήσουν. Και φυσικά αν μιλήσεις σε κανένα για το δράμα πχ των δικηγόρων, θα σου πει "ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ ΠΟΥ ΤΑ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΟΝΤΡΑ"
(Ελα ομως αγαπητέ μαλάκα, που δε στα έπαιρναν αυτοι που υποφέρουν τώρα).
Αυτο όμως που υποστηρίζω εδω είναι οτι στον Καπιταλισμό, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να συμβεί κάτι διαφορετικό, ας πουμε, ποιος θα σκεφτει να δώσει σε συνθήκες άγριου ανταγωνισμού κάτι παραπάνω στον ελευθερο επαγγελματία; Αφου δεν έχει, τί να δώσει;
Ποιον να κατηγορήσουμε που θα αγοράζει το φθηνότερο Γάλα της αρχής της αναρτησης με σημα το μαστίγιο;
Αφου δεν έχει να αγοράσει το ακριβότερο.
Ποιον άνεργο να κατηγορήσουμε που βλέπει με φθόνο τις κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλληλων; Πόσο περίσσευμα μεγαλοψυχίας πρέπει να έχει κάποιος για να πει, δε πειράζει ρε παιδια, εγω πεθαίνω μεν, αλλα ειμαι μαζί σας, Παναγια μου, μη χάσουν τη δουλειά τους οι άνθρωποι.
Ποιον δημόσιο υπάλληλο να κατηγορήσουμε που κοιτάζει με μισό ματι τους φοροδιαφεύγοντες ελεύθερους επαγγελματίες από τη στιγμή που τον ίδιον τον γδέρνουν ανελέητα;
Και ποιον φοροφυγά να ψέξουμε από τη στιγμή που το αδίστακτο κράτος, αυτα τα γαμημένα δολοφονικά γαλαζοπράσινα γουρούνια, ως κατι μεταξύ Λερναίας 'Υδρας και Σαυλόκ, δε ζητούν απλώς μια λίβρα αλλα την ολοκληρωτική σφαγή μας;
Ο Καπιταλισμός λοιπόν είναι αυτος που -σε εποχές Κρισης- μας κάνει σκατόψυχους, αλλα το να μετατραπεί η σκατοψυχία μας σε αλληλεγγύη και αγωνιστικότητα και αυτοθυσία, δεν είναι κάτι που μπορούμε να απαιτούμε από τον εαυτό μας και τους άλλους. Δε γίνεται, πως να το κάνουμε;Τι λέγαμε για τη μεγαλη πλειοψηφία παραπάνω; Ε, ετσι ηταν, είναι και θα είναι.
Ειναι κωμικό να ζητούμε από τον άλλον να επιδείξει αλληλεγγύη οταν δεν επιδεικνύουμε εμείς, ειναι τραγικό να περιμένουμε την υπέρβαση και το θαύμα, και να κατηγορούμε τον Αλλον ότι δεν ειναι κάτι μεταξύ Θεανθρώπου, Γκάντι και Μητέρας μας.
Ε.ναι. δεν είναι τίποτα από αυτά.
Και δεν είναι και κάνα σπουδαίο πνευματικό επίτευγμα να διαπιστώνεις κάτι τέτοιο
(Αναφέρομαι στα δύο δεδομένα της αρχης της ανάρτησης)
Και τί μπορεί να γίνει δηλαδή; Να παραδοθούμε; Να πούμε ότι από τη στιγμή που δε μπορεί να γίνει μέσα μας η υπέρβαση, ας υποκύψουμε στον κοινωνικό αυτοματισμό; Ας δεχτούμε το THERE IS NO ALTERNATIVE;
Οχι. Να σκεφτούμε την αντικασταση της ανταγωνιστικης κοινωνίας του Καπιταλισμου με τη συνεργατικη κοινωνία του Σοσιαλίσμού-Κομμουνισμού. Η τουλάχιστον, με το όραμα και τη προσπάθεια για αυτή.
Οποιος ισχυρίζεται ότι εντός καπιταλιστκού συστήματος, θα βελτιωθούν τα πράγματα για τον λαό ειναι είτε αφελής ειτε απατεώνας. 'Ετσι απλά. Μακάρι να μην ήταν έτσι.
Όπως το έγραψα πριν λίγα χρόνια,
http://celinathens.blogspot.gr/2011/04/blog-post_15.html
σύντομα θα κληθόυμε να επιλέξουμε μεταξυ Φασισμού η Κομμουνισμού.
Το 'Αρθρο 48 του Συντάγματος που προβλέπει προσωρινα δεκαπενθ'ημερη δικτατορια (προσωρινή κατάλυση συνταγματικών ελευθεριών κλπ) δε τέθηκε επίσημα σε εφαρμογή. Μα όποιος θεωρεί αυτή τη πρόβλεψη λάθος, ας σκεφτεί αν, έστω αυτό το αστικό Σύνταγμα, παρείχε αυτά τα χρόνια τη παραμικρή προστασία στους πολίτες. Και θα συνειδητοποιήσει ότι, επισήμως δεν εφαρμοστηκε, αλλα ανεπισήμως, παραεφαρμόστηκε και η δημοκρατία καταλύθηκε. Δίχως να χρειαστεί να φάνε κανένα δικό τους, για αυτό. Κανένα αστικό Σύνταγμα δε προσέφερε ποτέ τη παραμικρή προστασίσ στους πολίτες του σε περίοδο οικονομικής κρίσης, γιατι αυτή ακριβώς ειναι η αποστολή του: Να μεταφέρει τη χασούρα των καπιταλιστων στον λαο, εξοντώνοντας τον όταν χρειαστεί.
Στον παραπάνω σύνδεσμο, μπαινει, σχεδόν εκβιαστικά το δίλημμα Φασισμός ή Κομμουνισμός.
'Άραγε αυτο σημαίνει ότι, πας μη κομμουνιστής, φασίστας;
Οχι. Σημαίνει ότι όποιος δεν επιλέγει τον κομμουνισμό, επιλέγει, είτε τον οικονομικό φασισμό της Ευρωζώνης και τον θάνατο της πατρίδας μετατρεποντας την με τη ψήφο του σε προτεκτοράτο, είτε τον αυθεντικό φασισμό που αναποφευκτα θα προκύψει αν βγούμε εκτός Ευρωζώνης και τα ηνία στη χώρα αναλάβει το ντόπιο Κεφάλαιο και οι εκπρόσωποι του. Καλό το ντόπιο Κεφάλαιο, έχει αντιταχθεί σθενάρα σε κάθε μείωση μισθων, σε καθε απελευθέρωση των απολύσεων, σε κάθε μετατροπή εργαζομένων σε σκλάβων, και φυσικά κανένας Έλληνας καπιταλιστης, δεν εχει μεταφέρει τα υπερκέρδη του στο εξωτερικό, σε οφσορ κλπ, κανένας δεν έχει μεταφέρει τις ίδιες τις επιχειρήσεις του έξω,
ουτε παράσιτα μπορείς να τους πεις, ούτε καρκινώματα, ούτε βρυκόλακες.
Απλά, καπιταλιστές.
Επομένως, όχι, δεν είναι ο κάθε μη κομμουνιστής, φασίστας.
Απλά , στρώνει ο ίδιος, έστω και άθελα του, τον δρόμο προς τον φασισμό. Είτε τον νεοφιλελελευθερο, είτε τον οριτζιναλ. Τύποι πάντως σα τον Πινοσέτ ή τους σύγχρονους Κινέζους εξοουσιαστές, μας δειχνουν ότι τα όρια δεν ειναι και τόσο ευδιάκριτα.
πρώην νεοδημοκράτης, νυν ψηφοφόρος του Σύριζα,
αλλα με μια -όχι και τόσο- κρυφή χαρά στο βλέμμα του όταν "προειδοποιούσε" οτι τον Δήμο στην Αθήνα, "θα τον πάρει ο Κασσιδιάρης".
Ας αναλύσουμε τα δεδομένα και ας επιχείρησουμε να εξάγουμε καποια συμπεράσματα.
ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟ
'Αν οι αγρότες πάρουν αυτό που θέλουν, δηλαδή κανα ξεροκόμματο τύπου Χατζηγάκη, θα λακίσουν γρηγορότερα κι απο τον Γιό του Ανέμου, ακομα κι αν ξέρουν ότι από τα 4 εκατομμύρια των Αθηναιών, απομείνουν καμια πεντακοσαριά χιλιάδες. Σφαίρα μιλάμε. Η μεγάλη πλειοψηφία τουλάχιστον. Θα μείνει ο γέρος παραπάνω με το πλαστικό αποκριάτικο ρόπαλο στο χέρι, αναφέρομαι στον 70άρη που περιμένει την επανάσταση..
ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
Στην περίπτωση που η χούντα του Νουδουπασοκ (με ΔΗΜΑΡ μέσα, Λοβέρδους κλπ) όντως δώσει αυτό το ξεροκόμματο στους αγρότες, ο αστικός πληθυσμός θα σκυλιάσει εξαπολυοντας κατάρες και λοιπές εκδηλώσεις αγάπης. Γιατί ο αστικός πληθυσμός, πολύ ευχαρίστως θα έπαιρνε το γάλα πχ στα 60 λεπτά του Ευρώ, αν του έλεγαν οτι για αυτό το γάλα μαστιγώνονται δίχως μισθό, δουλεύοντας 16ωρα τη μέρα αγρότες μαζί με τα παιδιά τους, σε συνθήκες Αμερικάνικου προΕμφυλιακού Νότου. Να λεγόταν πχ το συγκεκριμένο γάλα, "γάλα Βλάχας (Δούλας)", να πουλιόταν πάμφθηνα, με σήμα το μαστίγιο. Κάτι τέτοιο θέλει ο αστικός πληθυσμός, στο γάλα, στα λαχανικά, στα φρούτα, κλπ. Η μεγάλη πλειοψηφία τουλάχιστον.
Τα παραπάνω είναι δεδομένα, και κάθε αμφισβήτηση είναι άνευ αντικειμένου.
Και φυσικά ισχύουν για κάθε άλλη κινητοποίηση, γιατρών, σχολικών φυλάκων, κλπ.
Άραγε θα πρέπει όμως να επαναπαυθούμε σε αυτά, διεκτρανώνοντας την μελαγχολική μας κυνική, αντιληπτική υπεροχή απέναντι στους ονειροπόλους και τους αφελείς; Τί προκαλεί ένας τέτοιος κυνισμός σήμερα πλην του να δικαιολογεί τον θάνατό μας; "Τέτοιοι είμαστε, καλά να πάθουμε", είναι το άρρητο συμπέρασμα που εξάγεται από αυτές τις παραδοχές. Δε λέω ότι είναι καλύτερα να θεωρείς, λες κι είσαι τίγκα στα αντικαταθλιπτικά, ότι η επανάσταση είναι θέμα εβδομάδων και να αρνείσαι ότι οι ρίζες του καπιταλιστικού καθεστώτος είναι βαθειά χωμένες μέσα μας. (Πόσο μάλλον να μην το καταλαβαίνεις καν)
Λέω όμως οτι ο κυνισμός δε φτάνει,, θα έλεγα οτι είναι και εξαιρετικά εγκληματικός, ως μια παρεμφερή ομολογία του "Μαζί τα φάγαμε".
"Ε, αφού είμαστε σκατοψυχοι, ας συνεχίσουν να αφοδεύουν στην καρδιά μας."
Σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, ολα αυτά είναι θαμμένα, σαν περιττώματα γάτας.
Το 1/100 κονομάει αβέρτα, ένα άλλο 40 με 50/100, στέκει μια χαρά, ένα αλλο 20 με 30/100 τη ψιλοβγάζει, και μένει ενα 20/100 να ψιλοϋποφέρει, και οι μισοί από αυτούς να υποφέρουν δίχως το -ψιλο- μπροστά. Αυτο θεωρείται ευημερία στον Καπιταλισμό, αυτό είναι που νοσταλγούμε κιολας. Οποιος θρηνεί για το χαμένο του 2008, είναι σα να λέει, αχ, που έιναι οι εποχές που μπορούσα κάθε τριετία να αλλάζω τηλεόραση κι αμάξι, κι αυτοί που πεινούσαν τότε, ας ψοφούσαν καλύτερα για να απαλλαγούμε κι από τις ενοχές.
TRICKLE DOWN EFFECT, οι καπιταλιστές να καρπώνονται την υπεραξία της εργασίας μας,
και τα ψίχουλα που πέφτουν κάτω απο το τραπέζι, τα μαζεύουμε εμείς.
Κι εμείς αγαπημένοι και ικανοποιημένοι
(όχι το 20/100, αυτο, ψόφο).
Οταν η ανάπτυξη γίνεται ύφεση κι έχουμε κάποιου είδους κυκλική κρίση, δεν είμαστε και τόσο ικανοποιημένοι κι αρχίζει ο κοινωνικός αυτοματισμός
(Ρε μπας και το Δημόσιο είναι υπερβολικά μεγάλο, ρε μπας και το έχουν παραξηλώσει κάποιοι στη φοροδιαφυγή, και γιατί αυτή την κουφάλα δε την άγγιξε η κρίση, εγώ ξέμεινα με τη 40αρα την LED κι αυτός αγοράζει τη 3D;)
Οταν δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια κυκλική κρίση τύπου φούσκα στα ακίνητα, ή στις τεχνολογίες και το σκηνικό αρχίζει να θυμίζει 1929, ε, εκεί αρχίζει το σόου. Ο καννιβαλισμός.
Το, αφού πεθαίνω εγώ, να πεθάνεις κι εσύ, κατα προτίμηση, πρωτος.
Εκεί ο Αλλος γίνεται εχθρός, γιατί απολαμβάνει κάτι που δε μπορώ να απολαύσω εγώ,
γιατί μου τρώει την απόλαυση, τα λεφτά, που δε φτάνουν για όλους
-Για το κάθε όμως γαμωΜέγαρο του Μέγκα Τσάνελ υπάρχουν 230.000.0000
για να χέζεται ο κάθε Μπομπολοπροπαγανδιστής στο τάληρο, ας πάνε στον Θεό τα διόδια
ας ψοφήσουν από καρκίνο οι άνθρωποι στις Σκουριές,
για να ταϊζονται οι παρατρεχάμενοι, ας χαρίζονται τα χρέη των κομμάτων,
για να κονομάει ο Μελισσανίδης, ας πάρει καμια 50αρια αναβολες η δίκη του,
για να τα τρώει ο Ρόντος, ο κολλητός του Παπανδρέου, σε ΜΚΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΡΙΣΑΝ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΤΖΟΓΟΥ ΜΕΣΩ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ, ΟΜΟΛΟΓΩΝ ΚΛΠ-.
Για ολα αυτά θυμώνουμε μεν, αλλα προσποιόύμαστε οτι δε καταλαβαίνουμε ότι με τη στάση μας, τα βοηθάμε να αναπαράγονται στο διηνεκές. Γιατι όλα αυτά, οι κρίσεις και η αναποφευκτη μετα ανθρωποφαγία, δε συμβαίνουν σε ένα ουδέτερο πολιτικά περιβάλλον ως "Μαύροι Κύκνοι".
Όλα αυτά είναι σύμφυτα κι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον Καπιταλισμό. Παντου και πάντα σε κάθε καπιταλιστική χώρα, όταν έρχεται η αναπόφευκτη στιγμή του Recession, οι πολλοι χάνουν τις περιουσίες τους, κοινωνικοποιούνται οι ζημιές των ολίγων και ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη τους. Και οταν έρχεται και το Depression, η βαθεία ύφεση, η συστημική κρίση, ε, αυτοί εξακολουθουν να βγάζουν κέρδη, περισσότερα ή λιγότερα, ανάλογα με τη θέση της χώρας τους στην ιμπεριαλιστικη σκακιέρα,
ενώ οι υπόλοιποι βγάζουν τα μάτια μόνοι τους. Ό,τι τους έχει περισσέψει τέλοσπάντων απο το σώμα, ό,τι τους αφήνουν οι Εφορίες και οι Τράπεζες, υπολείμματα σάρκας και ψυχής σε πλειστηριασμούς, κατασχέσεις και φυλακίσεις. Δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει παντού (Αλήθεια, πως μπορούσαμε και ήμασταν τόσο μαλάκες όταν βλέπαμε Αμερικάνους πολίτες να ξεσπιτώνονται και περιμέναμε ότι εδώ δε θα γίνουν αυτά;)
Ο Καπιταλισμός είναι αυτός που μας έμαθε να βλέπουμε τον άλλον σαν εχθρό. Να περιμένουμε την εξαθλίωση του για να αποφευχθεί έτσι η δικιά μας. Αλλα, για να ενώσω την αρχή του κειμένου με το τέλος του, δε καταλαβαίνουμε ότι η χαμηλή τιμή του γάλακτος στον καπιταλισμο είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εξαθλίωση του αγρότη, την εξαφάνιστη του, την αντικάτάσταση του από μεγάλες γαλακτοκομικές μονάδες, την αδίστακτη εκμεταλλευση των εναπομείναντων, τη δημιουργία ολιγοπωλίων, μετα μονοπολίων
(Γιατι αυτο είναι το free market, μάγκες, να μένουν λίγοι, ισχυροί, και μετα να δημιουργούν καρτέλ, συνεννοούμενοι για τις τιμές και φυσικά, να καταντάν απλησίαστα ακόμα και βασικά αγαθά)
και αφού οι υπόλοιποι γουστάρουν να πίνουν το αίμα των θιγμένων, συνειδητοποιούν ότι έρχεται η σειρά να πιει κάποιος άλλος το δικό τους.
Παντού εταιρείες, ολιγοπωλια, μονοπώλια,καταστροφές, εταιρείες παντού, στο δικηγορικό επάγγελμα, στο ιατρικό επάγγελμα, στους κτηνοτρόφους, στους αλιεις, στους μηχανικους,
τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Καπιταλισμός μας ξερνάει όλους εναν προς έναν. Οι τυχεροί θα γίνουν κατι σαν μισθωτές πόρνες, στη δικηγορία πχ εργάζονται ήδη νέοι άνθρωποι 10ωρα και 12ωρα για 600 ,700 Ευρω. Αυτοί είναι οι τυχεροί γιατί οι περισσοτεροι δε βρίσκουν ούτε αυτό, θα αναγκαστούν να αλλαξουν δουλειά η να αυτοκτονήσουν. Και φυσικά αν μιλήσεις σε κανένα για το δράμα πχ των δικηγόρων, θα σου πει "ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ ΠΟΥ ΤΑ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΟΝΤΡΑ"
(Ελα ομως αγαπητέ μαλάκα, που δε στα έπαιρναν αυτοι που υποφέρουν τώρα).
Αυτο όμως που υποστηρίζω εδω είναι οτι στον Καπιταλισμό, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να συμβεί κάτι διαφορετικό, ας πουμε, ποιος θα σκεφτει να δώσει σε συνθήκες άγριου ανταγωνισμού κάτι παραπάνω στον ελευθερο επαγγελματία; Αφου δεν έχει, τί να δώσει;
Ποιον να κατηγορήσουμε που θα αγοράζει το φθηνότερο Γάλα της αρχής της αναρτησης με σημα το μαστίγιο;
Αφου δεν έχει να αγοράσει το ακριβότερο.
Ποιον άνεργο να κατηγορήσουμε που βλέπει με φθόνο τις κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλληλων; Πόσο περίσσευμα μεγαλοψυχίας πρέπει να έχει κάποιος για να πει, δε πειράζει ρε παιδια, εγω πεθαίνω μεν, αλλα ειμαι μαζί σας, Παναγια μου, μη χάσουν τη δουλειά τους οι άνθρωποι.
Ποιον δημόσιο υπάλληλο να κατηγορήσουμε που κοιτάζει με μισό ματι τους φοροδιαφεύγοντες ελεύθερους επαγγελματίες από τη στιγμή που τον ίδιον τον γδέρνουν ανελέητα;
Και ποιον φοροφυγά να ψέξουμε από τη στιγμή που το αδίστακτο κράτος, αυτα τα γαμημένα δολοφονικά γαλαζοπράσινα γουρούνια, ως κατι μεταξύ Λερναίας 'Υδρας και Σαυλόκ, δε ζητούν απλώς μια λίβρα αλλα την ολοκληρωτική σφαγή μας;
Ο Καπιταλισμός λοιπόν είναι αυτος που -σε εποχές Κρισης- μας κάνει σκατόψυχους, αλλα το να μετατραπεί η σκατοψυχία μας σε αλληλεγγύη και αγωνιστικότητα και αυτοθυσία, δεν είναι κάτι που μπορούμε να απαιτούμε από τον εαυτό μας και τους άλλους. Δε γίνεται, πως να το κάνουμε;Τι λέγαμε για τη μεγαλη πλειοψηφία παραπάνω; Ε, ετσι ηταν, είναι και θα είναι.
Ειναι κωμικό να ζητούμε από τον άλλον να επιδείξει αλληλεγγύη οταν δεν επιδεικνύουμε εμείς, ειναι τραγικό να περιμένουμε την υπέρβαση και το θαύμα, και να κατηγορούμε τον Αλλον ότι δεν ειναι κάτι μεταξύ Θεανθρώπου, Γκάντι και Μητέρας μας.
Ε.ναι. δεν είναι τίποτα από αυτά.
Και δεν είναι και κάνα σπουδαίο πνευματικό επίτευγμα να διαπιστώνεις κάτι τέτοιο
(Αναφέρομαι στα δύο δεδομένα της αρχης της ανάρτησης)
Και τί μπορεί να γίνει δηλαδή; Να παραδοθούμε; Να πούμε ότι από τη στιγμή που δε μπορεί να γίνει μέσα μας η υπέρβαση, ας υποκύψουμε στον κοινωνικό αυτοματισμό; Ας δεχτούμε το THERE IS NO ALTERNATIVE;
Οχι. Να σκεφτούμε την αντικασταση της ανταγωνιστικης κοινωνίας του Καπιταλισμου με τη συνεργατικη κοινωνία του Σοσιαλίσμού-Κομμουνισμού. Η τουλάχιστον, με το όραμα και τη προσπάθεια για αυτή.
Οποιος ισχυρίζεται ότι εντός καπιταλιστκού συστήματος, θα βελτιωθούν τα πράγματα για τον λαό ειναι είτε αφελής ειτε απατεώνας. 'Ετσι απλά. Μακάρι να μην ήταν έτσι.
Όπως το έγραψα πριν λίγα χρόνια,
http://celinathens.blogspot.gr/2011/04/blog-post_15.html
σύντομα θα κληθόυμε να επιλέξουμε μεταξυ Φασισμού η Κομμουνισμού.
Το 'Αρθρο 48 του Συντάγματος που προβλέπει προσωρινα δεκαπενθ'ημερη δικτατορια (προσωρινή κατάλυση συνταγματικών ελευθεριών κλπ) δε τέθηκε επίσημα σε εφαρμογή. Μα όποιος θεωρεί αυτή τη πρόβλεψη λάθος, ας σκεφτεί αν, έστω αυτό το αστικό Σύνταγμα, παρείχε αυτά τα χρόνια τη παραμικρή προστασία στους πολίτες. Και θα συνειδητοποιήσει ότι, επισήμως δεν εφαρμοστηκε, αλλα ανεπισήμως, παραεφαρμόστηκε και η δημοκρατία καταλύθηκε. Δίχως να χρειαστεί να φάνε κανένα δικό τους, για αυτό. Κανένα αστικό Σύνταγμα δε προσέφερε ποτέ τη παραμικρή προστασίσ στους πολίτες του σε περίοδο οικονομικής κρίσης, γιατι αυτή ακριβώς ειναι η αποστολή του: Να μεταφέρει τη χασούρα των καπιταλιστων στον λαο, εξοντώνοντας τον όταν χρειαστεί.
Στον παραπάνω σύνδεσμο, μπαινει, σχεδόν εκβιαστικά το δίλημμα Φασισμός ή Κομμουνισμός.
'Άραγε αυτο σημαίνει ότι, πας μη κομμουνιστής, φασίστας;
Οχι. Σημαίνει ότι όποιος δεν επιλέγει τον κομμουνισμό, επιλέγει, είτε τον οικονομικό φασισμό της Ευρωζώνης και τον θάνατο της πατρίδας μετατρεποντας την με τη ψήφο του σε προτεκτοράτο, είτε τον αυθεντικό φασισμό που αναποφευκτα θα προκύψει αν βγούμε εκτός Ευρωζώνης και τα ηνία στη χώρα αναλάβει το ντόπιο Κεφάλαιο και οι εκπρόσωποι του. Καλό το ντόπιο Κεφάλαιο, έχει αντιταχθεί σθενάρα σε κάθε μείωση μισθων, σε καθε απελευθέρωση των απολύσεων, σε κάθε μετατροπή εργαζομένων σε σκλάβων, και φυσικά κανένας Έλληνας καπιταλιστης, δεν εχει μεταφέρει τα υπερκέρδη του στο εξωτερικό, σε οφσορ κλπ, κανένας δεν έχει μεταφέρει τις ίδιες τις επιχειρήσεις του έξω,
ουτε παράσιτα μπορείς να τους πεις, ούτε καρκινώματα, ούτε βρυκόλακες.
Απλά, καπιταλιστές.
Επομένως, όχι, δεν είναι ο κάθε μη κομμουνιστής, φασίστας.
Απλά , στρώνει ο ίδιος, έστω και άθελα του, τον δρόμο προς τον φασισμό. Είτε τον νεοφιλελελευθερο, είτε τον οριτζιναλ. Τύποι πάντως σα τον Πινοσέτ ή τους σύγχρονους Κινέζους εξοουσιαστές, μας δειχνουν ότι τα όρια δεν ειναι και τόσο ευδιάκριτα.
