Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΕΒΑΛΑΝ ΧΘΕΣ ΜΕ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ.
                     ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ.

Στεκομαι μαζι σου σε μια πλατεια
που σταζει αιμα, αιμα κρυφο, κρυσταλλινο, ενθουσιωδες και νωθρο.
Στεκομαι μαζι σου σε μια πλατεια διχως πειρατες, διχως γαλερες,
διχως τραγουδια που να υμνουν το ξεσπασμα παρα μονο την αναποφασιστικοτητα.
Στεκομαι μαζι σου σε μια πλατεια,
χαρτινοι αγγελοι, πεταμενοι, νικημενοι
αγγελοι που θελουν λυσσασμενα να πεισουν ο ενας τον αλλον
οτι δεν εχουν αποδεχτει την ηττα και τη πτωση τους.

Και τα τζαμια αορατος δικαστης που κρινει εξ αποστασεως τη φλεγομενη καψα,
μια παγωνει, μια αναφλεγεται,
τη κυματινη σαρκα, με το νερο κι αλατι που βυθιζομαστε ακριβως στα ιδια ποσοστα,
70-30, σαρκα, νερο, χωμα κι αλατι και πνοη που φυσαει διχως να ξερει στα σιγουρα οτι εγινε ζωη
ζωη
σε μια μπασταρδεμενη κιτρινη λεξη που ολοενα τσακιζει το μελλον
αφηνοντας ομως χωρο πολυ για να ονειρευτουμε το παρον

Και οι μετεωριτες που ετοιμαζονται να διασχισουν την ατμοσφαιρα
ισως να μας γυρισουν πισω σε μια κατασταση προιστορικη,
ισως ολα τα ειδη που εξαφανιστηκαν κι εξαφανιζονται, παρελασουν καποτε μαζι
συμφιλιωμενα
δινοντας τη Σκυταλη στο Νεο που ετοιμαζεται να γεννηθει,
νεα Γεννηση, νεα ματια
που αντικαθρεπτιζουν αυτο που διαρκως κυοφορειται,
μα δεν εχει καταφερει ακομα να υπαρξει,
νεα γεννηση, νεα ελπιδα
νεα ζωη καμμενη, τυλιγμενη στις φλογες για να ποναει απο την αρχη,
και να εκτιμησει περισσοτερο απο εμας το δωρο που της διδεται.

Σαρκαστικα κοριτσια αμφισβητουν μεσα τους αυτο που βλεπουν,
ομως μεσα σε αυτη τη παραζαλη
δειχνουν ετοιμα να πιστεψουν το παραμικρο
κι ας οφειλουν να υπηρετησουν λιγο ακομα το μυστηριο της σαρκας τους,
το ακαταβλητο μονοπατι της Επαναληψης,
να σε ωθησουν να γινεις καλυτερος ανθρωπος
να σε τραβηξουν μακρυα απο τη δικια σου Αυτοαμφισβητηση,
-γιατι ο Αντρας την αντεχει λιγοτερο απο εκεινα-
διαρκως προβοκαροντας
διαρκως καλωντας σε να αποδειξεις τι αξιζεις.

Στεκομαι διπλα σου σε ενα ηφαιστειο
οπου ξερουμε οτι δε προλαβαινουμε να αποφυγουμε τη λαβα
μα κατι μεσα μας φωναζει πως δεν ειναι μονο αναποφευκτο,
ειναι κι αναγκαιο,
ποτε δεν ημασταν χρησιμοι ο ενας στον αλλον
τωρα φυσαμε μαζι τη τρομπετα της Ιεριχους
για να σπασουμε τα τειχη
για να σπασουμε τα μεσα και τα εξω τειχη
για να φτιαξουμε συντριμμια, πετρες κι Αγαπη
για να φτιαξουμε ενα καινουριο παραμυθι
οχι πια αφυδατωμενο μεσα στη νεοφιλελευθερη ερημο
για να αποφυγουμε τη διαρκη εκτοξευση στη στρατοσφαιρα
στο κενο, στο διαστημα
εκει οπου επιπλεουν αποχαυνωμενοι
οσοι απερριψαν τα παραμυθια τους
για να παγιδευτουν σε ξενα κι ανοικεια

Ειναι η ωρα 8 κι ολα μοιαζουν να εχουν τον ιδιο σκοπο
ειναι η ωρα 8, βραδιαζει και ξημερωνει μαζι
ειναι η ωρα 8 κι αυτη η πλατεια επαψε να μοιαζει στη πλατεια που εχουμε περπατησει
γιατι ειναι επι πολλες ωρες καθαγιασμενη
οταν τη περπατησαμε και τη βαφτισαμε μες στη κραυγη μας

Δε ξερω γιατι ειμαι εδω
δε ξερεις ουτε εσυ,
μα ξερω οτι μαζι σου θα μαθω,
δε ξερω πως λεγεται η πλατεια
μα ξερω οτι απο δω και στο εξης
θα εχει το ονομα μας.

Μικροι, αστειοι θεοι περιμενουν
με τη σειρα τους να απελπιστεις κι εσυ.
Μα εγω απο δω και περα θα πιστευω τοσο δυνατα, με ολη τη δυναμη μου, με τα σπλαχνα μου,
τα χερια μου, τα λαρυγγια μου
θα πιστεψω τοσο δυνατα
ωστε οι μικροι αστειοι θεοι
να μην αντεξουν τετοια πιστη δυνατη
και να συρρικνωθουνε, να εξαφανιστουνε

για να μεινει μονο ο,τι πραγματικα αξιζει να μεινει εδω

εγω
εσυ
και η ζωντανη πλατεια.

Κοιτα γυρω σου

ειμαστε πολλοι.