ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ.

Ηταν το πιο θλιμμενο μου ποιημα.
Ηταν το ομορφοτερο.

Με κοιτουσε διχως ματια,
με αγγιζε διχως χερια,
κi οσο με κοιταγε,
τοσο θυμομουν,
κi οσο με ενιωθε.
τοσο φοβομουν,
μεγαλωνε μεσα μου,
μεσα του, γινομουν μικρος,
το εθρεφα με σκοταδι,
με εθρεφε με φως.

                Τοσο χιονι δεν ειχα ξαναδει στη ζωη μου,

κρυσταλλινη σιωπη, ακονισμενα μαχαιρια,
οστρακα, αιθερας, ανατολη,
ερχεται..μα δε θελω να ξυπνησω,
ασε με λιγο ακομη να κοιμηθω..

        ονειρευτηκα οτι δεν εγραφα ποιηματα
ονειρευτηκα οτι η αγαπη ηταν απλη
οτι η αγαπη ηταν σιωπη κai δεν υπηρχαν λεξεις
οτι ηταν ολα λευκα
οτι ηταν ολα καρδια
Χριστουγεννα για παντα
θυμασαι;

Ηταν το πιο θλιμμενο μου ποιημα
-μη με ξυπνας, ασε με να την ονειρευτω-
ηταν το ομορφοτερο..

-ποτε δε κοιμομουν οταν κοιμοταν διπλα μου
λες και το ξερα οτι η αγαπη θα πεθανει συντομα κi ηθελα να ζησω το καθε λεπτο μαζι της
δεν ενιωθα κουρασμενος
τη κοιτουσα και της χαιδευα τα μαλλια
τη πλατη, τα χερια
ηταν στοργη, ηταν σιωπη
ηταν το Απολυτο που χρονια περιμενα να ρθεi
ηταν αερας, λαβυρινθος κi ουρανος,
οινοπνευμα, κατανυξη, σκοταδι και φως
Θεε μου,
τωρα τα  συνειδητοποιω  ολα αυτα
τωρα νιωθω στ'αληθεια του Ποε το Ποτε Πια
και το χιονι
και το χιονι ακομα πεφτει
τρυφερα και με καλυπτει
με γεμιζει, δε κρυωνω, δε τρομαζω
ετσι κι αλλιως ειμαι ακινητος
ετσι κι αλλιως ηταν το ομορφοτερο.
ξεθωριαζει μα ειναι ομορφο ακομα
και θα ξεθωριαζω μαζι του
δε θα κρυωνω, δε θα τρομαζω

γλυκα θα σβηνω καθως θα αργοσβηνει,
εντος μου κι εκτος
σβηνω τις λεξεις...
...σβηνει το φως...-

Το ομορφοτερο μου ποιημα,
με πιανει απτο χερι,  μου κλεινει τα ματια,
ασε με τωρα πλαι του να αποκοιμηθω.