ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ

Tο τηλεφωνο χτυπαει εδω κι ωρες
Δεν απαντω
Δε θελω να απαντησω
Μονοτονος ηχος κλεβει τον χρονο,
τη σκεψη, το κινητρο, την ορεξη
Δε ξερω ποιος ειναι αλλα το διαισθανομαι
Θεε μου, ποσο θελω να κανω λαθος.

Το τηλεφωνο χτυπαει εδω και μερες
Δεν απαντω
Δε πρεπει να απαντησω
Στο αμφισημο κρησφυγετο μου
με σωζει και με τυραννα η απομονωση
Καποιος να αμφισβητησει αυτο που εχω αγαπησει
Καποιος προσπαθησε Παραδεισο
παραμενοντας αυπνος μερονυχτα
Ειναι αυτη η σαγηνη του παραμυθιου
η θαλπωρη της παραιτησης
Το εχεις επιλεξει η σε εχει επιλεξει αυτο;
(Θα απαντησεις;)
Το εχεις αγαπησει η σε εχει αγαπησει αυτο;
(Γιατι δεν απαντας;)
Αυτο που εγω θεωρω αγαπη
εσυ ισως το θεωρεις κατι αλλο,
ας προσποιηθουμε λοιπον οτι συνταξιδευουμε
γιατι αλλιως αυτο που χτιζουμε διαρκως
θα ειναι κι αυτο που διαρκως καταστρεφουμε,
και καποιος πρεπει επιτελους να αποφασισει
τι θελουμε να προσφερουμε στον αλλον
και τι θελουμε να κρατησουμε για εμας

Αφανης κι αβουλος
(ποσο με εκνευριζει ο ηχος του)
βασανισμενος, κυματωδης
(δε θελω, δε ξερω, δε πρεπει)
αποκτηνωση, απογοητευση, αλαζονεια

                                     γεννηθηκες σε ενα ονειρο μου
για αυτο και δυσκολευεσαι τοσο
στον πραγματικο κοσμο να υπαρξεις
μα καθε πραγμα εχει πολλες οψεις
κι ισως τρομακτικο
το οτι ειναι ολες εξισου αληθινες,

βαδιζω στο χιονι μοναχος
(Γιατι οι διπλες πατημασιες;)
κοιταζομαι στον καθρεπτη βλοσυρος
(Ποιος ειναι ο αλλος διπλα μου που χαμογελα;)
γονατιζω διχως λογια
(Ποιος ειναι αυτος που περηφανος τραγουδα;)

το εχω βγαλει απο την πριζα,
γιατι εξακολουθει να χτυπα;

Μη παραδινεσαι
προσπαθει να με ξυπνησει απ'το χωμα
απ'την ακινησια, τον καημο
τον χαμο,
αυτο που θα μπορουσε να υπαρξει αντι για μενα
να πολεμησει, να θριαμβευσει
σε αυτον τον κοσμο τον φρικτο.
Μα εγω το μονο που ποθω \
ειναι να παραδοθω.

Σταματησε να χτυπα,
μου φτανει το χθες
τωρα νυσταζω