Η ΒΕΡΑ.

Δε Προλαβαινεις
καρμα οινοπνευμα,    ελλειψη που τραγουδαει
εξεγερση   ανανεωση    οχι αντιπερισπασμος
διχως πονους τωρα γενναει
δεν υποφερει πια καθε που ανατελλει

κι αν ειχε αναστολες,
χαθηκαν με τον ανεμο

εκεινη,

δεν ηταν Αγαπη αλλα Αμφισβητηση
καθως κρυβεται στα αστερια
και μετραει αναποδα τα καλοκαιρια
κι ερεθιζεται διχως να ολοκληρωνει
κι εκει που καιγεται, εξαφνα παγωνει
αναιρεσεις        ζωδια         μισοκαπνισμενα τσιγαρα
η γλωσσα      ενας μικρος θεος     να αιωρειται στην χαραδρα
συνεχισε το
                 εστω για μια φορα
μη με αφηνεις μες στις κραυγες
                            στις γρατζουνιες
μη με αφηνεις με δαχτυλα μολυσμενα
λοφοι ανεκφραστοι μοναχοι
μυρισε με
μυρισε με οταν ανεμιζω τη μεταλλαξη
                                    της επερχομενης Μητερας



Δε Προλαβαινεις,
δε ξερεις σε ποιο συρταρι ειναι η Βερα

σκονισμενη κι αυπνη,
σαν πρωην υγρο 
Μυστικο