ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟ ΦΡΙΚΤΟ...

Με αποκαλουν Δολοφονο.
Μα δε ξερω το γιατι.
Δεν εχω βλαψει ποτε μου κανεναν.
Ζω σε μια καλυβα, μεσα σε ενα δασος τοσο πυκνο,
που οι ακτινες του ηλιου δε τη φτανουν.
Δεν κοιμαμαι καλα.
Βλεπω φριχτα ονειρα.
Βλεπω πτωματα τριγυρω μου,
κομμενα κεφαλια με αδειες κογχες,
αιμα στους τοιχους,στα χερια μου,
στη ψυχη μου.
Κι ακουω φωνες μικρων παιδιων να λενε
"ΝΑ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ"
Με αποκαλουν Δολοφονο.
Μα δε ξερω το γιατι.
Ζω εδω και χρονια μεσα σε ενα πυκνο δασος.
Και κανεις δεν εχει ερθει ποτε να με επισκεφτει.

  ---------------------

Η Αυγη ηρθε και καθισε διπλα μου.
Με φιλησε στο μετωπο
"ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΕΙΣ;" μου ειπε.
Ειναι ο,τι πιο αγνο μπορουν να αντικρυσουν τα ματια.
Ανοιγω τα ματια.
Δεν ηταν διπλα μου.

Νοσταλγησα τα φωτεινα της χαδια,
τη πορφυρη αναπνοη της,
το φιλι που στροβιλιζεται
μες στην Ανατολη της.
Ποσο μου λειπει
εχω αιωνες να τη δω
ποσο μου λειπει.
Εξοριστος, να κοκκινιζω τοιχο κ ψυχη,
σε αυτο το δασος το φρικτο.

-----------------------------

Ενας πινακας ομορφαινει τον τοιχο μου.
Ειναι ο μοναδικος.
Αλλωστε, τι θα μπορουσε να σταθει
  πλαι στη τοση ομορφια του;
Ειναι παρα πολυ παλιος,
αιωνες παραδιδεται απο γενια σε γενια.
Τωρα,τον εχω εγω. Ειμαι ο τελευταιος της γενιας μου,
μετα απο μενα,
η γενια μου πρεπει να εκλειψει.

Ενα δασος, πυκνο σα τρελα, απεικονιζεται.

Και, μες στα δεντρα, ισα που διακρινεται μια καλυβα.
Πολλες φορες εχω αναρωτηθει τι ειδους ανθρωπος
θα εμενε σε αυτη την καλυβα.
Τι σκεφτοταν αραγε ο Ζωγραφος που δημιουργησε αυτον τον πινακα;
Τοσο μακρυα απο τους υπολοιπους ανθρωπους,
αραγε εμενε μακρυα τους επειδη τους φοβοταν;
Η τον ειχαν εξορισει επειδη φοβουνταν αυτον;
Τι εγκλημα να ηταν αυτο
ωστε να του αξιζει τοσο βαρια τιμωρια;

ειμαι γυμνος,
το ρολοι ειναι καρφωμενο στα μεσανυχτα,
ο φοβος κρυβεται στα χερια μου κι οχι στη ψυχη μου
γιατι
ο φοβος, ειναι τα μαχαιρια που κραταω,
ειναι η Τιμωρια που εμαθα να αγαπαω,
θελω να ταξιδεψω πολλα χρονια πισω,
να συναντησω αυτον τον ζωγραφο,
και να του ζητησω να μου αποκαλυψει
τα Μυστικα του Πινακα,
ισως να ειναι μυστικοπαθης,
η απλα αγενης,
ομως, εχω τον τροπο μου, να πειθω τους ανθρωπους,
θα του εδειχνα τον φοβο μου,
τον φοβο μου
τον φοβο μου 
τον φοβο μου
θα του καρφωνα τον φοβο μου σε ολο του το σωμα
κι επειτα ισως κι εγω να ζωγραφιζα με τον φοβο μου
εναν παρομοιο
(η κι εντελως διαφορετικο)
πινακα
οχι ομως πανω στον καμβα
αλλα στους τοιχους,
θα ζωγραφιζα στους τοιχους την ομορφια της ψυχης μου,
ξερω ποσο ομορφη ειναι η ψυχη μου,
κι ας μη μου το χει πει ποτε κανεις,
δε θυμαμαι απο ποτε εχω να μιλησω σε ανθρωπο
ανθρωπους βλεπω μονο οταν ονειρευομαι,
μα δε μιλανε
γιατι ειναι νεκροι,
ανθρωπους δε βλεπω
μονο ακουω φωνες μικρων παιδιων
να επαναλαμβανουν συνεχως
αυτη τη καταραμενη φραση...

-------------------------

Κλεινω τα ματια
να φανταστω την Αυγη.
Τη περιμενω..μα δεν ερχεται
τετοιο μερος φρικτο ποτε της,
δε θα επισκεφτει.