ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ! (Γ@#Ω ΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ)

     Μια αρνητικη συνεπεια της ριζοσπαστικοποιησης σου, γινεται αντιληπτη οταν δε μπορεις να απολαυσεις πια τις μικρες απολαυσεις που ειχες μεχρι σημερα. Ο Κινηματογραφος ας πουμε. Καθεσαι να δεις το HOUSE OF CARDS, μια πασιγνωστη τηλεοπτικη σειρα που εχει κανει θραυση στους σινεφιλ κυκλους. Παρακολουθεις τον ηρωα της σειρας, Κεβιν Σπεησυ, εναν γερουσιαστη των ΗΠΑ, να μηχανορραφει, να εκβιαζει, να αναρριχαται σιγα σιγα στην πολιτικη σκηνη μεχρι του να φτασει να γινει αντιπροεδρος των ΗΠΑ. Ως δεξι χερι του Προεδρου, κοβει και ραβει, δεν εχει τιποτα αλλο στο μυαλο του πλην της εκπληρωσης των προσωπικων του φιλοδοξιων. Ματαιοδοξος, κυνικος κι αδιστακτος, ενας χαρακτηριστικος αντιηρωας του Αμερικανικου "Σκεπτομενου", "Αντισυμβατικου", "Προοδευτικου"  Κινηματογραφου. Πριν ριζοσπαστικοποιηθεις, θα εβλεπες αυτη τη σειρα και θα αναρωτιοσουν πως βγηκε στον αερα, πολυ μπροστα αυτοι οι Αμερικανοι, τα χωνουν στο συστημα και δε κολωνουν ακομα και μεσω εμπορικων ψυχαγωγικων προιοντων, ειναι αξιοθαυμαστοι οι ατιμοι, ο,τι και να λεμε, υπαρχει ελευθερια σε αυτη τη χωρα και δε λογοκρινουν Χριστο.
Κι ερχεται αυτη η καταραμενη ριζοσπαστικοποιηση και καταλαβαινεις οτι υπαρχει κατι σαπιο στο βασιλειο της σινεφιλ, προοδευτικης Δανιμαρκιας. Ο Κεβιν Σπεησυ, ειναι δολοπλοκος κι αδιστακτος μεν, αλλα ρε γαμωτο, δεν ειναι ταυτοχρονα και τοσο γοητευτικος; Οκ, τον σιχαινεσαι με αυτα που κανει, αλλα δε τον γουσταρεις κιολας; Οκ, τετοιοι αντιηρωες δεν ειναι για θαυμασμο, αλλα πως γινεται και καθως εξελισσεται η σειρα, εσυ συλλαμβανεις τον εαυτο σου να τον θαυμαζει;
Οκ, οι Πολυεθνικες στη σειρα ειναι νταβατζηδες και κανουν ο,τι γουσταρουν, αλλα δε σου λεει ταυτοχρονα η σειρα οτι οποιαδηποτε ακομα και σκεψη για αντισταση στα σχεδια τους ειναι ματαιη;
Οκ, το σκηνικο ειναι βρωμικο και το παιχνιδι στημενο, αλλα δε σου περνιεται εντεχνα το μηνυμα οτι ετσι ειναι και δε μπορει να αλλαξει, δε μπορεις να κανεις τιποτα για αυτο, κατσε κι απολαυσε το;
Οκ, ο πολιτικος κυνισμος ειναι κακο πραγμα, αλλα δεν ειναι και τοσο γοητευτικος οταν ενσαρκωνεται σε εναν τοσο χαρισματικο αντιηρωα;
Υπαρχει καμια καταγγελια της Αμερικανικης Πολιτικης Σκηνης οταν δεν αμφισβητειται ουσιαστικα το παραμικρο, οταν δεν αμφισβητειται η Πολιτικη στον πυρηνα της, η πολιτικη που επιτρεπει σε πολυεθνικες και τραπεζιτες να φερονται στον λαο οπως οι νταβαδες στα κοριτσια τους;
Οταν το μηνυμα δεν ειναι παρα το εξης απλο: "ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΤΑ ΚΙ ΑΠΟΣΚΑΤΑ, ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΟΥΤΕ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΕΛΠΙΣΕΙΣ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΣΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ ΤΟΥΣ"
(Γλυφοντας, ερποντας, ξεπουλωντας σε, παρακαλωντας για μια θεση στο τραπεζι διπλα τους εστω και σαν ιπποκομος)

Τα ιδια ακριβως και με ταινιες τυπου  THE IDES OF MARCH, μια ταινια του 2011 με τον Τζωρτζ Κλουνευ και τον Ραιαν Γκοσλινγκ. Κι εκει παρομοια "αποκαλυπτικα" και "εναλλακτικα", ενας συμβουλος κι ενας υποψηφιος Προεδρος,
 ο συμβουλος ειναι ιδεολογος, το ιδιο νομιζει και για τον υποψηφιο Προεδρο,
 ο υποψηφιος Προεδρος αποδεικνυεται σαπιος και πως καταληγουμε;
 Γινεται σαπιος και ο πρωην ιδεολογος συμβουλος.
 Δε ξερω, αν δω πουθενα στη Μυκονο το καλοκαιρι τον Κλουνευ, φοβαμαι οτι θα μου ξεφυγει και θα τον αποκαλεσω comrade,
και δεν αποκλειω κιολας να γυρισει προς το μερος μου με τη προσφωνηση αυτη,
 γιατι αυτο που ισχυριζομαι εδω δεν ειναι οτι ακομα και οι συντελεστες αυτων των κινηματογραφικων παραγωγων που ουσιαστικα εξυμνουν το βρωμικο και διεφθαρμενο Συστημα ειναι συνειδητα πουλημενα τομαρια,
οχι, υπαρχει κατι ακομα χειροτερο, κι αυτο ειναι οι ιδιοι να πιστευουν οτι ριχνουν γροθια στο μαχαιρι και να πολεμουν το Συστημα, κατι προφανεστατα τραγικωμικο,
γιατι δεν υπαρχει αποτελεσματικοτερη απολογια και ενισχυση του Συστηματος απο την παραδοχη της βρωμιας του αλλα και την παραλληλη κραυγη απελπισιας οτι ετσι ειναι και δεν αλλαζει.

Δεν υπαρχει τιποτα το αντισυστημικο στη Τεχνη πασης φυσεως, οταν περιοριζεται σε μια στειρα καταγγελια η οταν επιδιδεται σε καννιβαλισμο και τυμβωρυχια νεκρων πολιτικων.
πχ, το FROST/NIXON, μια πολυ καλη ταινια που ομως τι κανει; "Ξεσκεπαζει " εναν οντως βρωμικο και διεφθαρμενο πολιτικο, τον Ριτσαρντ Νιξον. Καλα του κανει αλλα αργησε λιγο ρε γαμωτο, λιγο οχι πολυ, τελευταια χρονια του Νιξον στην Προεδρια ηταν τωρα προσφατα, το 1974.
(Για να ειμαστε δικαιοι ομως, ας μη ξεχναμε το all the presidents men του 1974, με Χοφμαν και Ρεντφορντ, μια πραγματικα τολμηρη ταινια για την εποχη της)
( Beating a dead horse στη συγχρονη πολιτικη κι οχι κινηματογραφικη, πραγματικοτητα: Τσοχατζοπουλος, Λιαπης.
Δινοντας τους τροφη στο Κολοσσαιο, ταιζεις παραπλανηση κι εφησυχασμο τους πολιτες)




Αλλα παραδειγματα: HOOVER, με τον Λεοναρντο ΝτιΚαπριο. Ο σκηνοθετης Κλιντ Ηστγουν στα βαθια γεραματα του, θυματι οτι ειναι Ρεπουμπλικανος -οχι οτι το ειχε πολυξεχασει και ποτε-
και παραδιδει στο κοινο μια μετριοτητατη ταινια που δεν ασκει καμια κριτικη στο καθαρμα Τζει Εντγκαρ Χουβερ, ο οποιος, ως αρχηγος του FBI,
" He used the FBI to harass political dissenters and activists, to amass secret files on political leaders,^[2] and to collect evidence using illegal methods.^[3] Hoover consequently amassed a great deal of power and was in a position to intimidate and threaten sitting Presidents.
                             (απο wikipedia)

Μιλαμε για καποιον που αναγκασε ακομα και τον Χαρυ Τρουμαν να πει οτι δε θελουμε το FBI να γινει Γκεσταπο και ο Χουβερ για εκει το παει.
Κι ομως, στη ταινια ελαχιστα ειπωνονται για ολα αυτα. Το μονο που προσαπτεται στον Χουβερ ειναι η...ομοφυλοφιλια του και οι κακες σχεσεις με τη μητερα του (που οδηγησαν αυτες μωρε στην λιγο αλλοπροσαλη συμπεριφορα του, αθωος, αθωος αγαπητο Δικαστηριο της Ιστοριας!





ΜARGIN CALL: Καλη ταινια, καπου μαλιστα την εχω προτεινει κιολας. Πρωταγωνιστης και παλι ο Κεβιν Σπεησυ, αμαν πια αυτο το παιδι, το χει παραξεφτιλισει με την επανασταση, ας παιξει και σε μια καθεστωτικη ταινια.
Η ταινια ξεκιναει με κατι νεους, που αντιλαμβανονται ενα απιστευτο λαθος στους μαθηματικους υπολογισμους της επενδυτικης τραπεζας  στην οποια εργαζονται. Το ανακοινωνουν στους ανωτερους τους, αυτοι στους ακομα πιο πανω, χεζονται ολοι απο τον φοβο τους γιατι εξαιτιας αυτου του λαθους η Τραπεζα ουσιαστικα εχει βαρεσει διαλυση και τα λεφτα των επενδυτων που την εχουν εμπιστευτει εχουν εξαερωθει, πωπω ρε τι παθαμε 
και στο τελος η Αμερικανικη Κυβερνηση διασωζει τα μεγαλα κεφαλια της τραπεζας, αναλαμβανει τα χρεη της, τα μεγαλομεσαια στελεχη τον πουλο και ειμαστε γενικως μια οχι ωραια αλλα καταμαυρη και βρωμικη ατμοσφαιρα.
Που ειναι η προπαγανδα εδω, θα αναρωτηθει καποιος, σχεδον πιστη απεικονιση της Κρισης του 2007 με τη Λημαν και τη Γκολντμαν δεν αποτελει η ταινια;
Η προπαγανδα εδω, η φραση-κλειδι ειναι το "απιστευτο λαθος"....
Δεν εγινε κανενα λαθος. Οι βρωμοτραπεζιτες ξεραν τι καναν και γιατι το καναν. Το να λεει μια ταινια οτι ολα αυτα ηταν απλα ενα λαθος υπολογισμος, ειναι ακριβως σα τη παπαρια του ΔΝΤ περι αποτυχιας του προγραμματος στην Ελλαδα εξαιτιας του λανθασμενου υπολογισμου του δημοσιονομικου πολλαπλασιαστη. Απλα δικαιολογιες για τα πληθη, τα οποια συγχωρουν ευκολοτερα το λαθος απο τη προμελετημενο εγκλημα..

Καλα, ας μη μιλησουμε για το W του χαβαλετζη Ολιβερ Στοουν, το οποιο πραγματικα κατορθωνει το ακατορθωτο: Να κανει συμπαθη τον George W. Bush
(Αθωος, αθωος,αναφωνουν κι εδω μπροστα στο Δικαστηριο: Ηταν καλο παιδι ο Τζωρτζ, η καταπιεση απο τον πατερα του τον εφτασε εκει που το εφτασε, ηθελε να αποδειξει στον μπαμπα του οτι ηταν κι ο ιδιος ικανος σαν αυτον, εμεις οι Αμερικανοι εχουμε βρει εναν ωραιο τροπο να τα ερμηνευουμε ολα μεσω του Φρουντ, 
βομβαρδισες χωρες; Σκοτωσες παιδακια; Δε πειραζει αγορι μου, ας οψεται ο μπαμπας η η μαμα σου που στα επρηζαν μικρος)

Και μιας που ασχοληθηκαμε με τον Ολιβερ Στοουν: WALL STREET. 1987. Η ενδιαφερουσα ταινια του με τον Μαικλ Νταγκλας και τον Τσαρλυ Σην. Ο κακος, υπερφιαλος και ματαιοδοξος χρηματιστης που μπροστα στη λυσσα του για φραγκα κι εξουσια, οδηγει τη Γουολ Στρητ μαζι με τις οικονομιες τοσων ανθρωπων, στη καταρρευση. Αλλος ενας αντιηρωας, οχι πολιτικος αυτη τη φορα.
Τι κοινο εχει με ολους αυτους τους κινηματογραφικους αντιηρωες, πολιτικους, χρηματιστες η τραπεζιτες;
Οτι η απληστια του βλαπτει ζωες, και στο τελος, ακομα και τον ιδιο.
Αραγε, υπαρχει τιποτα το ανατρεπτικο η  επικινδυνο για το Συστημα σε αυτη τη παρουσιαση;
Θα ηταν ηλιθιο να περιμεναμε απο το Χολυγουντ καποια σοσιαλιστικη ταινια η ξερω γω,μια ταινια που θα υμνει την εργατικη ταξη καλωντας την να παρει την εξουσια, η μια ταινια που θα δειχνει τον Καρλ Μαρξ να καλει για το ιδιο πραγμα
(Αν και τωρα που το σκεφτομαι, μια ταινια με πρωταγωνιστη τον Καρλ Μαρξ ως πρωταγωνιστη να τα βαζει πχ με τους εξωγηινους η τους βρυκολακες θα ηταν μια πρωτης ταξης ευκαιρια για το Χολυγουντ να δυσφημησει, να διαστρεβλωσει και να αποδυναμωσει στη νεολαια τη Μαρξιστικη Διδασκαλια, δεχνοντας τον Μαρξ κατι σα Μπατμαν τον Ενγκελς με κατι σα Ρομπιν, στο πλευρο του  :)
Θα ηταν λοιπον ηλιθιο κατι τετοιο ομως το Χολυγουντ κανει κατι ακομα πιο υπουλο:
Με το να δειχνει τη τραγωδια και τις συνεπειες που παθαινουν αυτοι οι αντιηρωες λογω της απληστιας τους, πετυχαινει τα εξης:
α) Προπαγανδιζει οτι δε φταιει το Συστημα αλλα καποιοι υπηρετες του
επομενως, υπαρχει η ελπιδα οτι οι νεοι πολιτικοι, χρηματιστες, τραπεζιτες θα ειναι καλυτερα παιδια
β)Προπαγανδιζει το ονειρο για μια καλυτερη ζωη μεσα απο την υπηρεσια του συστηματος
(Κοιτα ποσο καλα περνουν αυτοι, μες στα γκομενακια, τις καταχρησεις και τη χλιδα, αχ θελω κι εγω, και υπσχομαι στον Θεουλη οτι θα ειμαι καλος χρηματιστης εγω, δε θα τρωω τα λεφτα των επενδυτων μου σε τοξικα προιοντα!)
γ) Το πιο υπουλο απο ολα: Παρουσιαζοντας τη τραγικη πορεια αυτων των αντιηρωων, τους εξυψωνει.
Τους εξανθρωπιζει και ταυτοχρονα τους δινει μυθικες διαστασεις, κατι σαν συγχρονοι Ικαροι που μαγευτηκαν απο τον Ηλιο (το δολλαριο) και στη προσπαθεια να το(ν) κατακτησουν, εκαψαν τα φτερα τους.
Κι επεσαν. Ετσι, η τελικη καταληξη του (αντι)ηρωα ειναι αυτο που ηταν κατ'ουσιαν απο την αρχη: Του να ξαναγινει ηρωας. Ειναι ηρωας γιατι δε μασησε, γιατι τα επαιξε ολα για ολα, γιατι καλυτερα "να εξουσιαζεις στην Κολαση παρα να εισαι υπηρετης στον Παραδεισο', γιατι ειναι φτιαγμενος απο την στοφα των ηρωων, ενας μοναχικος και αδιστακτος τυχοδιωκτης που καταφερε αυτα που οι αλλοι δε μπορουν,
δεν θα απορησω αν στο μελλον γινει καμια ταινια με ηρωα τον Λουντ Μπλανκφεην της Γκολντμαν Σαξ,
ενας τραγικος αντιηρωας που, κυρευμενος απο την απληστια του, πουλαει τοξικα επενδυτικα προιοντα στους πελατες του, στοιχηματιζοντας ταυτοχρονα εναντιον των προιοντων αυτων σε συνεργασια με τους Πολσον αυτου του κοσμου ωστε να βγαζει και κερδος απο το σορταρισμα αυτο. Η κορυφωση της ταινιας θα ειναι οταν ο Μπλανκφεην,καθιδρος και εκστασιασμενος μπροστα στην Επιτροπη Κεφαλαιαγορας, απαντα με περηφανια στις κατηγοριες: "Τι να μου πειτε απο τη ζωη σας ρε πουθεναδες, i am doing God's work"
(Οκ, αυτο δεν το ειπε στην Επιτροπη αλλα σε συνεντευξη του το 2009 αλλα δε πειραζει, ποιητικη αδεια θα ειναι)




Ηθικο διδαγμα: ,Μακρυα απο ριζοσπαστικοποιησεις, σοσιαλισμους, κομμουνισμους και τυπους με μουσια η με γενακια. Σου γαμανε ο,τι διασκεδαστικοτερο υπαρχει στη ζωη, ταινιουλες, κινηματογραφους, τηλεοπτικες σειρες, απογυμνωνοντας τα απο το περιτυλιγμα τους και φανερωνοντας την πραγματικη αποστολη τους: Να σε κρατησουν σκλαβο. Για να μη πιασω τωρα, μετα απο τον Κινηματογραφο, και τη Μουσικη, αστο, σε επομενη αναρτηση, ΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ H ROCK ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕ ΣΕ ΑΒΟΥΛΟΥΣ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΥΣ ΚΙ ΑΔΡΑΝΕΙΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, οχι, δε θα το αντεξω, καλυτερα μαλλον να συνεχισω με τη χιλιοστη δεκατη εκτη αναρτηση για αγαπημενα ροκ, ποπ η δε ξερω κι εγω, τραγουδια...