Τοσο χιονι δεν ειχα ξαναδει ποτε.
Ενα πυκνο κι αγνωστων προθεσεων,
λευκο, παγερο πεπλο
ειχε καλυψει τα παντα.
(Θες να πεις Σαβανο, κι ομως λες πεπλο. Γιατι; )
Τα παιδια ηταν χαρουμενα,
ομως τα παιδια δεν ανησυχουν για το μελλον.
Και oι μεγαλυτεροι, το μονο που συζητουσαν,
ηταν οτι κατι τετοιο, δεν ειχαν ξαναδει.
Αυπνος κι ανησυχος,
τυλιξα το πιο ζεστο κασκολ γυρω απ'το λαιμο μου,
βγηκα απο το σπιτι,
ηθελα να ερθω να σε βρω.
Ομως, ενα αμφισημο λευκο,
με εκανε να χασω
τον προσανατολισμο.
Οι δρομοι ηταν ερημοι.
Δεν ημουν φαινεται ο μονος που χαθηκε.
Ουτε δρομοι. Ουτε πλατειες. Ουτε δενδρα.
Τιποτα.
Εκεινη τη στιγμη διαπιστωσα οτι το χρωμα του θανατου, δεν ητανε το μαυρο.
Εκεινη την ωρα, ενας λυγμος
σαν οιωνος κακος
προφητευσε το αυριο.
Και οι φωνες των παιδιων
ηταν το μονο που ακουγες,
ομως ουτε κι αυτες κρατησαν για πολυ.
Τις στιγμες αυτες, διαλεγες τους ηρωες σου
και σε σπιτια αγαπημενων, μοιραζοσουν τον χαμο..
Πιο στωικοι δεν υπηρξαμε ποτε.
Λες και κατι ακομα χειροτερο θα ερχοταν,
λες και ημασταν ηδη προετοιμασμενοι
για αυτο και δε μας στοιχισε τοσο πολυ,
λες και το δεχομασταν ως δικαιη τιμωρια
για τα σφαλματα μας.
Λες και ηρθε η ωρα για τον καθενα απο εμας να κριθει.
Ενας μανδυας
που κανεις δεν ηθελε να φορεσει,
ενα πεπλο
που αντι να κρυψει τις ουλες,
τις φανερωνε ακομα περισσοτερο απεχθεστερες.
Μια μασκα
που μας εκανε διαφανους.
Ενα καταφυγιο
που ητανε παγιδα εξ αρχης.
Τοσο χιονι δεν ειχα ξαναδει.
Μα το προβλημα δεν ηταν αυτο.
Αλλα, οτι, κανεναν δεν ειχα εδω μαζι μου,
να μοιραστουμε τον χαμο..
Πολυ ωραιο αυτο που εγραψες αλλα ψυχοπλακωτικο.Ελπιζω να μην ανταποκρινεται στην διαθεση σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι καλα.
ΔιαγραφήΟταν σκεφτομαι τη μοιρα της χωρας, ναι, ανταποκρινεται,
οταν βλεπω τους ανθρωπους διπλα μου, οχι, μοιαζει σα να μην το εγραψα εγω.
Πολυ καλο και ταιριαστο με τη σημερινη χιονισμενη μερα.....
ΑπάντησηΔιαγραφήEνας προσωπικός χαμός που ζητά το μοίρασμα, μια αντίθεση εφιαλτική που συμπυκνώνεται στους τελευταίους στίχους σαν την κάθαρση στην αρχαία τραγωδία, σαν την ανατροπή σε φιλμ νουάρ. Ξεκίνησα από το τέλος, από το "μύνημα". 'Εχοντας μια σφιχτή δομή με σκαλωτή εξέλιξη, με ροή, με εικόνες ολοκληρωμένες, σε βγάζει σ΄ ένα αδιέξοδο. Είναι όμως έτσι,δίχνει αδιέξοδο; ...Πολύ καλό... Γιατί όμως χωρίς τόνους; Ο στίχος της παρένθεσης κατά την άποψή μου,περιττός,γιατί είναι απλουστευτικός. Το μεταφυσικό και δη ο θάνατος είναι παντού,δεν χρειάζεται αποκάλυψη. Καταπληκτικός στίχος με το κασκόλ,απέριτος, ανθρώπινος, "ζεστός" μέσα στην παγωνιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τώρα η ερώτηση, γιατί τόσο σκοτεινή ποίηση; Οι φωνές των παιδιών δεν αρκούν να βάψουν το χιόνι κόκκινο; Ρητορικό το ερώτημα, η ποίηση είναι προσωπική.
' Οσο για τον θάνατο καταλαβαίνω ότι δεν είναι ο βιολογικός,αλλά αυτός που ζούμε τώρα μέσα στη "νεκρή" κοινωνία μας. Είναι 'ετσι; Την τέχνη όμως ο καθείς την διαβάζει επίσης προσωπικά;
Cine
γ
Σε ευχαριστω. Σκεφτομαι οτι θα ηθελα κι εδω στην Αθηνα να δουμε λιγο χιονι, υστερα σκεφτομαι οτι στην πολυκατοικια μου κανει ψοφο λογω ελλειψεως πετρελαιου, κι αναθεωρω..
ΑπάντησηΔιαγραφήcine, σε ευχαριστω πολυ για την αναλυση, με εκανες να αισθανθω οτι καποιος εψαξε μες στους στιχους μου κι αυτο ειναι πολυ ωραιο συναισθημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤονους δε βαζω γιατι ειμαι τεμπελης και θελω να γραφω γρηγορα!
Τον στιχο στην παρενθεση δε ξερω γιατι τον εβαλα, πιθανον οπως το γραφεις, για να το κανω πενηνταρακια, πιθανον και για να μην αφησω την παραμικρη παρερμηνεια, συμβαλλοντας μεσω αυτου του εσωτερικου διαλογου-μονολογου, στη μαυριλα η καλυτερα στην "ασπριλα¨" του ποιηματος, για να γινει πιο αμεσο-ζωντανο-εξομολογητικο- ισως και κατα καποιο τροπο αυτοσαρκαστικα τραγικο.
Κατα τα αλλα, ναι, παντα προσωπικες οι ερμηνειες, παντα το απολαμβανω περισσοτερο οταν καποιος διαβαζει εναν στιχο μου και τον ερμηνυει τελειως διαφορετικα απο οτι εγω.