ΑΛΦΑΒΙΛ (ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΓΚΟΝΤΑΡ).

Στη Λεωφορο Χαιζενμπεργκ
ανθρωποι και ψηφια
θρηνοφανερωνονται
ολοι το ξερουν και κανεις δε μου το λεει
ολοι ευθυνονται και κανεις τους δε φταιει
χαπια υπνωτικα,
χαπια διεγερτικα
ατμοσφαιρες παρελθοντος
πινακες και γλυπτα
[Τι ηρθες να κανεις εδω?]

Κανενα Αλφα δε θα στερησει την αξια μου
ειμαι Αορατος
ο κυλινδρος, το βαζο, η εικονα
μετα την Αγαπη ειναι η Απαξιωση
μετα την Απαξιωση ειναι η παραδοχη
μετα τη παραδοχη, η σοφια
σχεδον ολα αυτα δεν ειναι παρα διαφορετικες οψεις του ιδιου Αινιγματος
ενα Αινιγμα
η αβασταχτη μοναξια οσων διαρκως υπονοουνται
περα απο την επιφανεια
ομοιομορφα, δεμενα
θα σου ελεγα το λογο που ηλθα αν τον γνωριζα
θα σου ελεγα το ονομα μου αν δεν ημουν φυλακισμενος
[τωρα Αριθμος]
καταδικαστηκα για το απεχθεστερο εγκλημα
ειμαι εχθρος της Ανθρωποτητας
αγκαλιασε με

Ρυθμος,αρμονια,καλαισθησια
πισω απο τη Πορτα 
κρυβεται η τιμωρια
Τα λαθη διδασκουν?
Ο πονος διδασκει?
Πιστεψαμε στην Απαγορευμενη γνωση
αλλα δεν υπαρχει κατι τετοιο
η μονη εφικτη γνωση ειναι το Προσωπο
η μνημη
και καποια ελαχιστα ονειρα
[αυτα που δε μοιαζουν να ειναι δικα σου]
ολοι το ξερουν και κανεις δε μου το λεει
η Αγαπη διχως χθες
ειναι το συννεφο σε καθαρο ουρανο που ανεμελο πλανιεται
η Αγαπη που εχει χθες
ειναι το ιδιο συννεφο
που, σκυθρωπο, γεννα βροχη
κι ισως να ειναι αυτη η βροχη
-ο ηχος της
ο λυτρωτικος της ρεαλισμος-
το μονο που αξιζει
δυσλειτουργια
δυσλειτουργια
δυσλειτουργια
Αλφα εισβολη κ Αμφιβολια
η τελεια αποκρυπτογραφηση
(μονο το Αθεατο μπορει να παγωσει το βλεμμα)
η ψυχολογια της Απομακρυνσης
η αυτοεκπληρουμενη προφητεια
δυσλειτουργια
το Αθεατο ειναι ο τροχος που κινει την ελπιδα
το Αθεατο παντα θα επαρκει

Σε λιγες ωρες, ολα θα χαθουν
ωρες
μερες 
αιωνες
ειναι το ιδιο
νομιζω οτι τα εχω ξαναζησει ολα αυτα
αν αληθευει 
σημαινει οτι θα τα ξαναζησω
και μπροστα μου θα βρισκω
ολα αυτα που αφηνω πισω
παρηγορητικο
μα και καταδικαστικα μοιραιο
ομοιομορφα,δεμενα
μπορει κανεις να μου εξασφαλισει
οτι δε θα ξαναζησω
ολα αυτα που εχω ζησει
ιδια η παρηλλαγμενα?
Οσο αγαπαω
πλησιαζω τον εαυτο μου
η απομακρυνομαι απο εμενα?
Ολες οι συζητησεις ληγουν παντα προτου συμπερασματα να βγουν
η ζωη
ειναι ο θανατος του νοηματος
ο θανατος
ειναι η αληθεια της ζωης
το νοημα
ειναι ο θανατος που αρνιεσαι
η μνημη
ειναι η στιγμη που εκρυψες
η ζωη
ειναι μια διαρκης Απομακρυνση
-και το ονομα μου
 γνωριζουν μονο οι δεσμοφυλακες-
τροχιες ματαιες και ματαιοδοξες
οι ζωες των ανθρωπων
οι κινησεις των πλανητων
το συννεφο 
που ανεμελο πλανιεται
(κι οταν αγαπας
παντα βροχη γεννιεται)
μα η αγαπη
δεν ειναι μια ακομη οψη απο το Αινιγμα
ειναι η αρχη
κι οχι η καταληξη
ουτε η μοναξια δεν ειναι η καταληξη
η καταληξη
ειναι η διαπιστωση
οτι ολα οσα ψαχνεις
ολα οσα δημιουργησες η κατεστρεψες
ολα αυτα τα εκανες
για να φτασεις μια μερα μπροστα σου
Η καταληξη
ειναι ο εαυτος σου
το προσωπο σου
ο τελειος κυκλος
Καταδικασμενοι
να μην αντικρυζουμε ουτε το προσωπο μας 
ουτε τις αναμνησεις μας
ουτε για δευτερη φορα τα ονειρα που μας μαγεψαν
ο Εαυτος ειναι η γνωση
η καταληξη

Καποτε ισως αντικρυσουμε ενα προσωπο ομοιο με το δικο μας,
ισως αντικρυσουμε μια στιγμη που ζησαμε, να επαναλαμβανεται
-κι εμεις
παρατηρητες αφυσικης σκηνης-
ισως αντικρυσουμε
μια στιγμη που ονειρευτηκαμε
-και να που τωρα συμβαινει στ'αληθεια-
καποτε
καποιοι 
ισως αντικρυσουν κατι απο ολα αυτα
ζωντας, πεθαινοντας
ματια ανοιχτα,κλειστα
περα απο την επιφανεια
κι αυτο που υπονοηθηκε
θα γινει σαφες
κι οι δεσμοφυλακες θα ξεχασουν το ονομα μου
-ρωτησε με τοτε
κι ισως να στο πω-
τη Πορτα να κλεισω οριστικα
οταν παψω να Απομακρυνομαι
μπροστα μου να βρεθω εγω

(ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΒΡΕΧΕΙ)