ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΕΣΥ

Κόσμος χαμένος, κουρασμένος, φοβισμένος. 
Νικημένος.
 Νικημένος από τη καθεστωτική προπαγάνδα, από τη φθορά της καθημερινής προσπάθειας για την επιβίωση του, νικημένος από τις ελπίδες του ότι, δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει. "Δε μπορεί αυτοί που μας κυβερνάνε να μας πάνε για γενοκτονία, άνθρωποι δεν είναι κι αυτοί, δε θέλουν το καλό του λαού τους;"
Κόσμος αλλοτριωμένος, εκφυλισμένος, απαθής. Ψάχνεις να βρείς ταυτότητα και δε τη βρίσκεις γιατί όσα είχες για σταθερές, μοιάζουν με ένα καταραμένο εκκρεμές. Και μετεωρίζονται μπροστά στη νέα πραγματικότητα που δε την αναγνωρίζουν, 
δε καταλαβαίνουν γιατί γίνονται όλα αυτά, γιατί δεν υπάρχουν δουλειές, γιατί η πάλαι ποτέ αγαπημένη ΕΕ ζητάει το αίμα μας. Κόσμος που περιμένεί την ΕΕ "να ξαναβρεί όσα την έκαναν να ενωθεί". Να ξαναγίνει η "Ευρώπη των λαών". Να συγκινηθούν οι κουτόφραγκοι από το δράμα μας, να ξαναρθουν τα πακέτα Ντελόρ, να τα τρωνε οι ημέτεροι και οι παρατρεχάμενοι, και να πέφτουν τα ψίχουλα.
Κόσμος που περιμένει τα ψίχουλα να πέσουν από τα τραπέζια των πλουσίων, για να τραφεί. Η σοφή δόμηση του trickle down effect, "αμα δεν υπάρχουν πλούσιοι, ποιός θα μας δώσει εμάς δουλειά;" "Αν δεν υπάρχουν ισχυρές τράπεζες, πώς θα δοθούν δάνεια στις επιχειρήσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας;"
Περιμενοντας την ανάπτυξη να πέσει σα ψίχουλο στο πάτωμα. Περιμένοντας μια δουλεία των 500 ευρώ για να μπορέσεις να ζήσεις τουλάχιστον σα δούλος. Κόσμος που το όνειρο του μετατράπηκε στο να μπορεί τουλάχιστον να ζήσει σα δούλος. Κόσμος που βλέπει κόσμο γύρω του να μη μπορεί ούτε αυτό, να πεθαινει όχι σα δούλος αλλά σα σκυλι,
και βαθειά μέσα του να χαίρεται λίγο, 
γιατί καθε ένας λιγότερος, είναι κι ένα λιγότερο στόμα για τάϊσμα για τη κρατική μηχανή. Κόσμος που πιστεύει ότι δε χωράμε πια όλοι σε αυτόν τον κόσμο.
 Κι ότι για να μη μπατάρει το καράβι, καποιοι πρέπει να πεταχτούν στα σκυλόψαρα. Κόσμος που αποδέχεται την ύπαρξη σκυλόψαρων σε αυτόν τον κόσμο, 
ότι το μεγάλο ψάρι τρώει και θα τρώει το μικρό, κι ότι τα πολλά μικρά ψαρια απαγορεύεται να ενωθούνε εναντίον των λίγων μεγάλων, γιατι μπορεί να ψοφάμε σα ψάρια, σα σκυλιά και σαν κατσαρίδες στο τραπέζι των ψιχούλων, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο αδερφέ, να ενωθούμε εναντιον των μεγάλων ψαριών;
 έλεος, τόσα πάθαμε, μη μας πουν και κομμουνιστές.



Κόσμος που ουσιαστικά ψήφισε σταθερότητα, κόσμος που τρόμαξε και πάλι από τα κανάλια, νέα παιδιά ικανά, δημιουργικά κι άξια που ψήφισαν Ποτάμια,  νέα παιδιά θυμωμένα, ταπεινωμένα από την ανεργία ,τυφλωμένα που ψήφισαν Χρυσή Αυγή, μεσήλικες και ηλικιωμένοι που τα έχουν χαμένα κι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι δε μπορεί κάτι θα φτιάξει ψηφίζοντας το νουδουπασόκ, 
δε μπορεί, 
δε μπορεί ο Θεός να αφήσει έτσι την Ελλάδα.
Και στη νέα πραγματικότητα η Ελλάδα είναι μια έννοια μεταφυσική που απογυμνώθηκε από το περιεχόμενο της, 
γίνεται η Πατρίδα να ζητάει το κακό μας;
 Γίνεται να μην υπάρχει καμία βοήθεια από τον διπλανό μας, γίνεται να είμαστε ανυπεράσπιστοι κι ανήμποροι μπροστά σε αυτό το τεράστιο Κενο, σε αυτό το αιμοδιψές Μηδέν που ορθώνεται μπροστά μας κι εμείς δεν έχουμε πια τα μέσα να το εξορθολογίσουμε, να το εκλογικεύσουμε, να του δώσουμε ένα όνομα, ένα νόημα κι ένα περιεχόμενο για να το ομορφύνουμε; Τί είναι αυτό που ζητάει τον χαμό μας, που είναι οι Θεοί μας που δεν άφησαν ποτε΄την Ελλάδα να πεθάνει και στη δόξα τη τραβάνε ξανά, που είναι τα σύμβολά μας, η Εκκλησία, ο γαλάζιος μας ουρανός, ο γαλάζιος μας πυρσός,
ο τοπικός κομματάρχης, γιατί έπαψε να σηκώνει το τηλέφωνο το μέσο μας;



Χωρίς ταυτότητα σε αυτή τη νέα πραγματικότητα. Χωρίς σταθερές και σύντομα χωρίς αξίες γιατί οι αξίες δε τρώγωνται, ούτε μπορούν να ταισουν το μωρό που κλαίει, την οικογένεια, το παιδί σου που μαραζώνει. Καλώς ήρθατε στην εποχή του Μηδενισμού,
ο θρόνος έμεινε κενός, 
σύντομα όταν η ελπίδα θα πεθάνει, δε θα πιστεύουν πια πουθενά.
Γιατί αυτό το τεράστιο Κενό, αυτό το αιμοδιψές Μηδέν, θα μετατραπεί σε ένα καθρέπτη που θα σε αντικατοπτρίζει. 
Θα αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, 
ήδη αναγνωρίζεις τον εαυτό σου όταν κραυγάζεις από χαρά για τον πόνο του Άλλου,
 ήδη τον αναγνωρίζεις από τη Μικροψυχία που κατάντησες, ήδη τον αναγνωρίζεις γιατί είσαι κι εσυ Κενό και Μηδέν, μια άμορφη μάζα χωρίς ταυτότητα, ρευστη για να ρέεις καλύτερα στα καλούπια που σου φτιάχνουν τα κανάλια.
Τωρα που ο πνευματικός αυνανισμός αντικατέστησε τη σκέψη, τώρα που ο ιντερνετικός αυνανισμός αντικατέστησε τον έρωτα, τώρα που ο Δημοσιογράφος αντικατέστησε τον παπά της ενορίας, τώρα που το καθεναςμόνος του αντικατέστησε το συνανήκειν,

το χειρότερο από όλα δεν είναι οι αντικαταστάσεις.

Το χειρότερο είναι οι σκέψεις για αυτό που υπήρχε αρχικά.
Γιατί αντιλαμβανεσαι ότι ούτε και πριν σκεφτόσουν, αλλιώς δε θα σε πιάναν τόσο μαλάκα. Γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι ούτε και πριν ερωτευόσουν, άλλωστε ο πραγματικός έρωτας δεν είναι τόσο εύθραυστος ώστε με τις πρώτες ψιχάλες να σκοτώνονται τα καλοκαίρια του. Γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι οι παπάδες δε σου λέγαν λιγότερα ψέμματα από όσα σου λένε οι δημοσιογράφοι
('Αλλο αν εσύ επιλέγεις να τους ακούς φοβισμένος
 γιατί όταν δεν ακους κανένα έρχεσαι αντιμέτωπος με το Προαναφερθέν Κενο που η σιωπή του σε φοβίζει γιατί στη σιωπή του ακους τη πραγματική σου φωνή. Που, είναι φοβιστική γιατί δεν έχει τίποτα της προκοπής να πει. Ειναι εκφοβιστική γιατί σου δείχνει τί είσαι. Ειναι εκφοβιστική γιατι δεν είσαι αυτό που νόμιζες)
Τέλος γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι το καθέναςμόνος του δεν αντικατέστησε κανένα συνανήκει.
Καθεναςμονος του
ήμασταν από την αρχή.

Μα αυτή τη φορά δε θα αφήσω το μίσος να μου καρκινιάσει τον εγκέφαλο

τα εχω ξαναγράψει για το μίσος

Και δεν αλλάζω κεραία μολονότι άλλαξα κομμάτια του εαυτόυ μου, τη πολιτική μου σκέψη, αυτά τα χρόνια.
Δε θα μισήσω και δε θα σαρκάσω, τουλάχιστον στο κλείσιμο αυτής της ανάρτησης, κανέναν από τους συνανθρώπους μου. Δε θα μισήσω τον ανήμπορο που ήρθε να ψηφίσει το νουδουπασόκ, θα σκεφτώ το βλέμμα τους όταν ως αντιπρόσωπος τους βοήθησα να ψηφίσουν. Την ευγνωμοσύνη τους για το τίποτα που τους προσέφερα. Την καραμέλα που μου έδωσε ένας από αυτούς ως ευχαριστώ, αυτό είχε αυτό μου έδωσε, και σχεδόν δακρύζω όταν σκέφτομαι τη θλίψη του που δε μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω από αυτό στα εγγόνια του.
Δε θα μισήσω τον πιτσιρικά που ήρθε ως αντιπρόσωπος του Ποταμιού, ευγενέστατος, χαμογελαστός, μπορεί όντως να πιστεύει ότι κομίζει κάτι καινούριο, ότι οι νέες δυνάμεις του τόπου μπορεί να απελευθερωθούν με μια ορθολογικότερη διαχείριση, μπορεί όντως να πιστεύει ότι ο Καπιταλισμός εξανθρωπίζεται, ότι θα βρει κι αυτός σύντομα μια δουλειά που αξίζει στα μεταπτυχιακά του. Μπορεί όντως να πιστεύει ότι αρκεί ένα χαμόγελο για να αλλάξουν όλα.

Δε θα μισήσω κανέναν από τους συνανθρώπους μου. 'Αλλωστε δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο από αυτό. Τον τελευταίο καιρό οι μισοί Έλληνες βρίζουν τους άλλους μισούς, τέτοιοι που είμαστε, καλά να πάθουμε, μόνιμη επωδός.
Αυτό γίνεται ως μια ακόμα προσπάθεια αυτού που λέγαμε προηγουμένως. Μισούν για να εκλογικεύσουν το Κενό και το Μηδέν, για να του δώσουν ένα όνομα.
Μισούν γιατι το καλάναπάθουμε προβάλλει ως μια λογική εξήγηση των συμβαινόντων.
Μισούν για να μη τρελαθούν μπροστά στη νέα αδυσώπητη πραγματικότητα.
Για να βρει Λογική το φρικτό Παραλογο που μας εκμηδενίζει.
Το εξηγούν ως συνέπεια της βλακείας μας, μα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη δηλητηριώδη συνέπεια του χριστιανικού μας πιστευω, γιατί ουσιαστικά δεν είναι συνέπεια -κατ'αυτούς-της βλακείας μας αλλά των "αμαρτιών " μας.
Το 90% -θέλει να- πιστεύει ότι όλα αυτά είναι Θεία Δίκη. Μια δίκαιη τιμωρία για τα σφάλματα μας.
Και η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς προσπαθεί απεγνωσμένα να το πιστέψει γιατί αν δεν είναι Θεία Δίκη, τότε τί στο διάόλο είναι; 
Είναι ο Θεός αμέτοχος σε όλο αυτό;
Μας άφησε μόνους; Και σε τί πίστευα όλα αυτά τα χρόνια;
Μήπως κι αυτό, όπως όλες οι υπόλοιπες σκέψεις μου και πιστεύω, ήταν ανυποστήρικτες από τη Πραγματικότητα;
Χίλιες φορές καλύτερα να πιστεύω ότι αυτό που συμβαίνει, μου αξίζει. Τους αξίζει. Μας αξίζει.
Γιατί αλλίως, θα με πνίξει το Μηδεν.
Το Τίποτα. Το Κενό.
Ενα κενο που με ρουφάει, με μεταλλάσσει, με ξερνάει και με γεννάει, ενα κενο που ολοένα αρχίζει και μου μοιάζει με τη μόνη διαφορά ότι εγώ δεν είμαι παντοδύναμος,
ένα κενό, ένα Χάος που ρούφηξε τα όνειρα και τις ελπίδες μου, που τις ξέβρασε σε μιαν ακτή, αλλά αυτή η ακτή είναι πολυ μακρυά από εδώ που είμαι.

Όχι αδερφέ, μη αφήσεις να σε ρουφήξει, να σε νικήσει, να σε μεταλλάξει.
Μην έχεις αυτό το γαμημενο το Κενό για Καθρέπτη σου, κοίταξε γύρω σου, αντικαθρεπτίζεσαι καλύτερα στον συνάνθρωπό σου. Εκεί είναι τα όνειρα και οι ελπίδες σου και σε καμία μακρυνή ακτή. Εκατό αφορμές κι αιτίες μπορεί να υπάρχουν για να αφήσεις το μίσος να εξαπλωθεί μέσα σου προσφέροντας σου τουλάχιστον τη δηλητηριώδη προστασία ενός άκαμπτου παγώματος του χρόνου, μη προσπαθείς να παγώσεις τον χρόνο, δε γυρίζει πίσω, δε παγώνει, κυλάει πάντα προς τα εμπρός.
Μη στέκεις πετρωμένος στην απεγνωσμένη σου προσπάθεια να πιάστεις από αυτό που ήξερες, δεν υπάρχει αυτό που ήξερες αλλά υπάρχει πάντα κάτι καινούριο για να μάθεις.
Δε σου ταιριάζει η πέτρα, είσαι σάρκα και οστά, η σάρκα και τα οστά μπορεί να πληγώνονται, αλλά εξαιτίας τους μπόρεσες και μπορείς να νιώσεις χαρά.
Πίστεψε σε κάτι, και μη φοβάσαι μετά να αμφιβάλλεις για αυτό. Ακόμα και να το αμφισβητήσεις. Βασικά, επιβάλλεται να το αμφισβητήσεις. Αλλιώς, δε το πιστεύεις πραγματικά. Και φοβάσαι μην αποδειχθεί λειψό, διάτρητο.
Η πίστη, όταν είναι γερά θεμελιωμένη, δεν έχει να φοβάται τίποτα.
Φανατικός γίνεται αυτός που διστάζει να παραδεχτεί  στον εαυτό του τις αμφιβολίες του και το ρίχνει στην υπεραναπλήρωση μετά.
Πίστεψε όπου θέλεις, μα μη ξεχάσεις να πιστέψεις και στον διπλανό σου, όσο σάπιος κι αν είναι ή νομίζεις ότι είναι. Δεν είναι παραπάνω από  εσένα, να είσαι σίγουρος.
Αν μπορεί να σαπίζει, μπορεί και να λάμψει.
Αν μπορεί να παρακμάσει, μπορεί και να ακμάσει.
Αν μπορεί να τελειώνει, μπορεί και να αρχίσει.
Αρχισε το εσύ.