ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ.

 Δεν έχω πλήρη αντίληψη του γιατί εξακολουθώ ακόμα να ανεβάζω αναρτήσεις. Μοιάζω με ένα εγκατελελειμμένο ρολόι στην ερημιά που εξακολουθεί να δείχνει την ώρα στον κανένα, κι ακόμα χειρότερα, γιατί δεν είμαι καν σίγουρος ότι δείχνω τη σωστή ώρα. Γίνεται χειρότερα; Ναι, γίνεται, αν σκεφτείς ότι μπορεί να δείχνω και την ώρα λάθος.
Ξεκίνησα το μπλογκ μέσα στον ενθουσιασμό, σε μια ταραγμένη περίοδο για τη χώρα, γνωρίζοντας στο περίπου την καταστροφή που ερχόταν, παρασυρμένος όμως από την ιδέα ότι αν καταλάβουμε τί πάνω κάτω συμβαίνει, μπορεί να ενωθούμε και να την αποτρέψουμε (την καταστροφή). Όχι, δε πίστευα ότι τα ξέρω όλα, άλλωστε είναι φανερή η αλλαγή στη σκέψη μου καθώς περνούσαν τα χρόνια. Ήθελα να μάθω πράγματα και να μάθουν οι άλλοι πράγματα από εμένα, πίστευα ότι η γνώση είναι μεταδόσιμη και ότι αρκούν οι λέξεις για να αλλάξουν οι συνειδήσεις και οι καταστάσεις.
Εν ολίγοις, πίστευα στον συνάνθρωπο και τη δυνατότητα βελτίωσης του, και μαζί του κόσμου, της πραγματικότητας.
Εξακολουθώ να πιστεύω στους δικούς μου ανθρώπους, εξακολουθώ να πιστεύω και σε πολλούς άλλους που δε γνωρίζω παρά μόνο διαδικτυακώς, αλλά έπαψα να πιστεύω στην πλειοψηφία, όπως και στη δυνατότητα βελτίώσης της,
 αυτό δηλαδή που ήθελα,σαν Δον Κιχώτης, να αποτρέψω (τη καταστροφή)
πια το βλέπω ως τη μοναδική πιθανότητα του να βελτιωθούν-στο απώτερο μέλλον-τα πράγματα. Αλλά το πιθανότερο είναι ότι ούτε τότε θα βελτιωθεί κάτι, γιατί σε αυτή την καταστροφή, οι ομοιδεάτες μου είναι αυτοί που μάλλον θα καταστραφούν, και τα σκουλήκια με τη μαυραγορίτικη νοοτροπία είναι αυτά που θα ξαναχτίσουν την Ελλάδα.
Για αυτό και φοβάμαι ότι δε δείχνω πια τη σωστή ώρα: Λόγια πικραμένα και απαισιόδοξα δε ξέρω πως μπορούν να βοηθήσουν. Και ρε γαμώτο δε το θέλω αυτό, έχω φως μέσα μου, θέλω να βοηθάω τους ανθρώπους, να τους παρηγορώ, να τους ενθαρρύνω, να τους φτιάχνω τη διάθεση,
ακόμα και τώρα, όταν είμαι μόνος, μπορεί μεν να με πνίγει η απέχθεια για τα ζώα που τους ψήφισαν ή απείχαν, μπορεί στη προσπάθεια μου να μη τρελαθώ από τη σφαγή, να σκέφτομαι "καλά να πάθετε ρε ξεφτιλισμένοι",
όταν όμως είμαι έξω, ανάμεσα στον κόσμο, ντρέπομαι για αυτές τις σκέψεις. Βλέπω ανθρώπους με σκυμμένα κεφάλια, ηττημένους, κατεστραμένους και γράφω στα παπάρια μου τί ψήφισε ή τί πιστεύει ο καθένας: Σκέφτομαι ότι κανένας άνθρωπος δε το αξίζει αυτό, με πνίγει ό,τι θετικό συναίσθημα υπάρχει, το οποίο γρήγορα μετατρέπεται σε ό,τι αρνητικό για τους βρωμιάρηδες νουδουπασοκους και τις συμμορίες τους: Μόνο φαντασιώσεις των χειρότερων βασανιστηρίων για τα καθάρματα, μπορούν να με ηρεμήσουν.

Κι αφού τους έκλασα μια μάντρα με τα βασανιστήρια αλά SAW στο νου, συνεχίζω τη μέρα.

Από την άλλη, είναι πιθανό ότι η συνειδητοποίηση της αμετάβλητης πραγματικότητας, είναι και η μόνη περίπτωση για να μεταβληθεί, καταργώντας το οξύμωρο. Ελεγα σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο πριν τρία περίπου χρόνια :'Έχουν σκοπό να μας εξοντώσουν, θέλουν τον θάνατό μας" και μου απαντούσε "Δε μπορεί να είναι τόσο άσχημα τα πράγματα, κάτι θα αλλάξει, που θα πάει, είναι δυνατόν αυτό που λες, κοσμάκης τους ψηφίζει".
Αυτό το "κάτι θα αλλάξει" ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός ως τώρα κι εμπόδιζε τη πλειοψηφία να δει καθαρά κι απαλλαγμένη από θανατηφόρες ελπίδες, τη κατάσταση ως έχει. Δε ξέρω όμως και η ωμή συνειδητοποίηση της πραγματικότητας τι σόι αποτελέσματα θα έχει γιατί είναι ολοφάνερο ότι οι περισσότεροι είναι πρεζάκια που δε μπορούν να την αντέξουν, επομένως γιατί να μη βυθιστούν ακόμα βαθύτερα στην αυταπάτη τους, σε ένα φασιστικό ας πούμε μέλλον, ή σε μια επιστροφή-επισήμως-στη φεουδαρχία, με τους εναπομείναντες ολιγάρχες να ορίζουν φέουδα (Στον Πειραια Μαρινάκης πχ) και τους φανατικούς βλαμμένους να τους στηρίζουν.
(Πάντα νικάνε οι φανατικοί, ποτέ οι σκεπτόμενοι, οι πουρκουάδες, οι "'ελα να κάνουμε μια ανάλυση στον καπιταλισμό, να τον γκρεμίσουμε στον ύπνο μας")

Και μιας που αναφέρθηκε: Είναι πολλές οι φορές που διαβάζω αναρτήσεις μου και τις βρίσκω ψεύτικες, υποκριτικές. Σε μια αναδημοσίευση σε άλλο μπλογκ κάποιος χαρακτήρισε μια πρόσφατη μου "ρεσιταλ υποκρισίας", στην αρχή οργίστηκα, που τη βλέπει την υποκρισία ο μαλάκας, είπα εγώ ποτέ ότι η στάση μου είναι αλάνθαστη, ή ότι ανάμεσα στις νοοτροπίες που επικρίνω ,δεν εντάσσεται και η δική μου; Μόνο η αυτοκριτική δε λείπει από όσα γράφω.
Εν τούτοις, υποκρισία που αναγνωρίζει τον εαυτό της και μοιράζεται, παραμένει υποκρισία,
δεν αλλάζει, ούτε ελαφραίνει. Ναι, είναι υποκρισία. Είναι λόγια του αέρα, είναι λόγια κοπανιστά,
που δε βοηθούνε, αναγνωρίζοντας κάποιος την "υποκρισία¨" του διαρκώς, είναι σα κατά κάποιο τρόπο να την αποδέχεται, σα να λέει ότι έτσι είναι και δε θα αλλάξει ποτέ τίποτα, σα να είναι σχεδόν περήφανος για αυτήν
"είμαστε όλοι σάπιοι, είμαστε όλοι ένοχοι για το συνάνθρωπο μας που πεθαίνει γύρω μας",
σώπα ρε μαλάκα, κάτι είπες τώρα, μόνο σημαία δεν έχει υψώσει ακόμα για αυτή σου τη διαπίστωση,
θρηνείς ή μπας και γουστάρεις κατά βάθος, επαναπαυμένος στην ημι-ευφυϊα σου και στα likes,
στον θρόνο ενός γελοίου ηγεμόνα, δίχως να ηγεμονεί ,δίχως στρατό, δίχως καν θρόνο;

(κλαπ κλαπ ξανά, ας χειροκροτήσουμε την αυτοκριτική για την αυτοκριτική της αυτοκριτικής ω αυτοκριτική, ας καταφέρουμε να νιώσουμε περήφανοι ακόμα και για τη σαπίλα μας, και να μην είσαι αυτό που καταγγέλλεις, η σε πρώτο πρόσωπο σαρκαστική γραφή είναι ναρκισσισμος, σάπιος ως το κόκκαλο μωρό μου, φαύλος κύκλος οι λέξεις, δεν οδηγούμαστε πουθενά)


Δε ξέρω τί νόημα βγαίνει από αυτά που γράφω. Δεν ήθελα σε αυτή την ανάρτηση να μετρήσω τις λέξεις, τα επιχειρήματα, και να τα βάλω όλα σε μια ορθολογική σειρά. Ήθελα να γράψω ό,τι μου βγαίνει, να γίνω αληθινός, ανυπόκριτος, ασυνάρτητος. Ήθελα και θέλω να κάνω αυτόν που με διαβάζει να νιώσει όμορφα, να του προτείνω ταινίες, βιβλία και τραγούδια,
 σε μια άλλη περίοδο, το μπλογκ θα γινόταν κανονικό ημερολόγιο,
μια Σάρα Τζέσικα Πάρκερ έστω στο λίγο πιο ψαγμένο, να γράφω για την αγάπη και τις ανθρώπινες σχέσεις, να γράφω για το πώς ξεπερνιούνται οι χωρισμοί, για τους γονείς μας, ψυχανάλυση και φιλοσοφία ελαφρά, άντε να πουλήσω και λίγο μούρη, τίποτα επιλήψιμο, ίδιος θα ήταν ο σκοπός μου, να ελαφρύνει λίγο ο αναγνώστης από ότι βαρύ κουβαλά.

Προσπαθώ σκληρά να αποφύγω τον ναρκισσισμό και τη ματαιοδοξία. Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Που να είχα πετύχει και τίποτα άξιο αναφοράς δηλαδή. Όχι ότι και στη περίπτωση αυτή δε θα ήμουν πάλι ένας γελοίος ηγεμόνας δίχως στρατό και θρόνο, απλά τότε θα είχα και μια καρέκλα να κάθομαι. Όχι όπως τώρα, που εκτός από ρολόι στην ερημιά αμφιβόλου ορθότητας, μου θυμίζω και τον τρελό του χωριού που λέει τα δικά του στη διαδικτυακή πλατεία,
 ή κάτι πάστορες με πλακάτ σε αμερικάνικες ταινίες που λίγο πριν τη καταστροφή φωνάζουν "μετανοείτε αμαρτωλοί".

Τί σόι δικτατορία του προλεταριάτου στηρίζω όταν πιστεύω ότι το προλεταριάτο είναι βλαμμένο, τουλάχιστον στη πλειοψηφία του; Πόση αυταπάτη ή επιμονή (διαφέρουν αυτά τα δύο;) πρέπει να έχει κάποιος για να εξακολουθεί να πιστεύει σε έναν λαό που δε πιστεύει στον εαυτό του; Πόσοι τύποι φασισμού πρέπει να περάσουν, από τους ορίτζιναλ μέχρι τους νεοφιλελεύθερους, μέχρι να καταλάβουμε ότι όλοι εξυπηρετούν τη πλουτοκρατία; Πόσο ατσάλινη πρέπει να είναι μια ψυχή για αντέξει το ζελέ της πλαδαρότητας των ψυχών των άλλων; Και πώς είναι εφικτό να υπάρξει ατσάλινη ψυχή σε μια κοινωνία στην οποία εκ των πραγμάτων γεννιέσαι πλαδαρός; Πόση απόσταση μπορούν να αντέξουν τα λόγια από τη πράξη πριν τα λόγια ακουστούν γραφικά και αστεία; Και σήμερα που η διάθεση για αστεία είναι ολοφάνερη
-κάθε τραγική είδηση σήμερα γίνεται το αστείο και το ανέκδοτο του αύριο στο twitter,
θέλουμε να γελάμε με όλα, έξυπνες ατάκες, αυτάρεσκες μέσα στην κατα βάθος αποδοχάρα εκείνου που δήθεν πολεμούν-
σήμερα λοιπόν που όλα μοιάζουν με αστεία, ποιός θα μιλήσει σοβαρά και δε θα ακουστεί γελοίος;
Ποιός θα μιλήσει για ιδανικά και δε θα ακουστεί γραφικός;
Πώς στο διάολο πολεμιέται αυτό;
Σε μια κοινωνία που θέλει να
ξεκαρδίζεται στα γέλια
μέχρι θανάτου, πώς είναι δυνατόν να αποφευχθεί η πραγματοποίηση της ίδιας της της βούλησης;

Και γιατί ρε γαμώτο όλα αυτά που γράφω εξακολουθούν να μου φαντάζουν γραφικά, αστεία, "χειροκροτήστε με, τί ωραία που τα λέω ο πούστης";

Δεν είναι έτσι. Αν καταντήσουμε να θεωρούμε γραφικότητες την αναζήτηση ιδανικών και τις ανησυχίες της ψυχούλας του οποιουδήποτε, τελειώσαμε, κωστοπουλοποιηθήκαμε. Ούτε καν αυτό, μια χαρά είναι αυτοί. Η σωστή λέξη είναι ξοφλήσαμε, σαν άτομο, σαν Έθνος, σα κοινωνία, σαν λαός.



Υπάρχει συμπέρασμα ή επίλογος σε αυτή την ημιασυναρτησία;
Ναι. Το πρώτο είναι ότι δεν είναι όλα σχετικά: Υπάρχει η βεβαιότητα ότι ο καπιταλισμός μας σκοτώνει, η Ελληνική πλουτοκρατία και η ξένη μας σκοτώνουν, η Ευρωπαϊκή ένωση μας σκοτώνει, οι τράπεζες μας σκοτώνουν. Είναι βέβαιο ότι οποιαδήποτε αλλαγή στην ροή του πολιτικοικονομικού γίγνεσθαι θα βάλει σε πειρασμό τα αμερικανοευρωπαϊκα καθάρματα να μας κάνουν Ουκρανία-Συρία, είναι ακόμα βεβαιότερο ότι μόνο όποιος πολεμάει, μπορεί να ελπίζει.
Και το δεύτερο: Αφού δε μπορούμε πια να πιστέψουμε ο ένας στον αλλον σαν Ελληνική κοινωνία, ας γραπωθούμε από όσους αγαπάμε. Από τον στενό οικογενειακό μας κύκλο. Από το ταίρι μας, τους φίλους μας. Οι φιλίες που αντέχουν στην κρίση, είναι φιλίες που αντέχουν για πάντα, στηρίξτε τους και στηριχτείτε από αυτούς. Δεν έχουμε άλλους, η αγάπη θα ειναι η επιβίωση μας.
Και πέρα από αυτούς, υπάρχουν και οι ομοιδεάτες. Δεν είναι λίγοι, είναι πολλοί. Κι ας μη σκεφτόμαστε ακριβώς τα ίδια. Δε πειράζει, ας γραπωθούμε από τα κοινά. Κι ο εχθρός μειοψηφία είναι, απλά έχει σύμμαχο τη βλακεία και την αδιαφορία των πολλών. Ατσαλώστε τις σχέσεις μεταξύ σας, στηρίξτε όπου κι όποιον μπορείτε, θα το εκτιμήσει ιδιαίτερα αν δε το περιμένει. Αγαπήστε με ό,τι σας έχει απομείνει και μισήστε με ό,τι σας έχει απομείνει, αυτός που μας σκοτώνει πρέπει να μισηθεί. Πρέπει να σταματήσει να σκοτώνει. Πρέπει με λύσσα να πολεμηθεί.
Αγάπη και μίσος, δεν είναι αρκετά για να μας σώσουν γιατί χρειάζεται και η γνώση,
είναι όμως αρκετά για να μας κάνουν να επιβιώσουμε. Οπως μπορούμε. Να μας ανασυγκροτήσουν.
Μέχρι το μίσος να πάψει να μένει στα λόγια. Και να πέσει στα κεφάλια των δολοφόνων μας. Κόβοντας τα από τη ρίζα.



Πολιτικά μιλώντας. βεβαίως βεβαίως...