ΧΩΡΙΣ

Χωρίς τα χέρια σου, δε μπορώ να αγγίξω
χωρίς τα μάτια σου, δε μπορώ να δω
χωρίς τα χείλια σου, δε μπορώ να φιλήσω
χωρίς την αγάπη σου, δε θέλω να ζω

χωρίς τα νεύρα σου, δε μπορώ να ηρεμήσω
χωρίς τη θηλειά σου, μπορεί να πνιγώ

Ποδήλατα με βοηθητικές, άργησα να τις βγάλω, άργησα να μάθω χωρίς αυτές
τόσα πράγματα που άργησα να μάθω, κι άλλα τόσα που δεν έμαθα ακόμα
δε ξέρω να οδηγώ, δε ξέρω να προσγειώνομαι
δε ξέρω να αντιμετωπίζω τους αγενείς
δε ξέρω τί μου ξημερώνει αύριο
μα είναι κι άλλα που έμαθα από νωρίς
έμαθα να προσφέρω, να χαρίζω, να ζεσταίνω
να ταϊζω απ'τη ψυχή μου αυτούς που η ψυχή μου ζητά
έμαθα να περιμένω, έμαθα να περιμένω τόσα χρόνια να φανείς
τόσα χρόνια χωρίς δάκρυα στα μάτια, 
τόσα χρόνια χωρίς λησμονιά
εσένα έμαθα όλα αυτά τα χρόνια
να περιμένω να μου έρθεις κοντά

τόσα χρόνια και τώρα εδώ
αυτά τα χρόνια με αντάμειψαν
και έμαθα να πιστεύω ξανά στον Θεό
να μη χάνω τη πίστη μου ό, τι κι αν συμβαίνει
τη πίστη και στον 'Ανθρωπο
που όταν περιμένει με Αγάπη
αυτό που περιμένει, έρχεται εδώ

'Ενας πόνος, κι ένας ακόμα, χιονοστιβάδα
τώρα είναι λες κι όσα έχω πονέσει
ενώνονται να με πονέσουν μαζί
αν δεν είσαι εδώ εσύ
με πλακώνει το χιόνι
και η καρδιά μου κρυώνει
και η καρδιά μου τρέμει
μολονότι Σεπτέμβρης
το καλοκαίρι φαντάζει χρόνια μακρυά

χρόνια, όταν μου έμαθες να μη φοβάμαι τα χιόνια
χρόνια, όταν ξενύχτι, συζήτηση και φιλιά ήταν συντροφιά
χρόνια, τώρα νεκρά
να μου πλακώνουν τη καρδιά
και τώρα δάκρυα στα μάτια
τώρα λυσσάω στον Θεό
τώρα τίποτα δε πιστεύω
τίποτα δε μοιάζει αληθινό

Χωρίς τη μαγεία σου, χωρίς τα αστεία σου
χωρίς την ανάσα σου δίπλα μου να μου αφηγείται παραμύθια όταν κοιμάσαι
ξύπνα, αγκαλιά, χάδι
χάϊδεψε με στη πλάτη
κι εσύ, κι εγώ, ο ένας στον άλλον,
στη πλάτη, στο κεφαλάκι, στα χεράκια
ανάμεσα στα πόδια, στους μηρούς, στα μαλλιά

παγώνει το δάκρυ ξαφνικά
παγώνει κι ο χρόνος. γίνομαι άνεμος
γίνεσαι η ανάσα μου, ήσουν χρόνια η ανάσα μου
χωρίς εσένα, δε μπορώ να αναπνεύσω
χωρίς την ανάσα σου, θα πνιγώ
χωρίς το όνομα σου, θα ξεχάσω το δικό μου
χωρίς τη δροσιά σου, στη φωτιά θα καώ