ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Τίποτα μετά δεν είναι το ίδιο με αυτό που ήταν πριν. Οι φωνές έξω στον δρόμο ακούγονται απειλητικές, ένας απλός τσακωμός μπορεί να σε αναστατώσει. Πριν, είτε σε διασκέδαζαν είτε σε ενοχλούσαν. Τώρα, σε φοβίζουν. Το ίδιο σου το σπίτι μοιάζει σχεδόν εχθρικό, οι καρέκλες, το τραπέζι, το κρεβάτι, ειδικά το κρεβάτι, σχεδόν εχθρικά, 
αν όχι εχθρικά, ξένα. 
Ξένος στο ίδιο σου το σπίτι, ξένος παντού. Μία απλή αναποδιά είναι σαν οιωνός κακών, 
λες και τα πράγματα/οι άνθρωποι γύρω σου, περίμεναν τόσο καιρό για να σε βρουν απροστάτευτο και να σε τσακίσουν. Το κάθε τι μπορει να σε τσακίσει τώρα, είσαι εύθραυστος σαν γυαλί κι ευάλωτος σαν παιδί. Σαν παιδί που χωρίζουν οι γονείς του, σαν κάτι που δε περίμενες ποτέ να γίνει κι είχες  βασίσει τη ζωή σου όλη σε αυτό, 
οι σταθερές, τα δεδομένα, ο ερπετοειδής εγκέφαλος που ρυθμίζει τις αναπνοές, 
το περπάτημα και ο,τι αυτομάτως γίνεται στις λειτουργίες σου,
 όχι σα παιδί, 
σα βρέφος που τίποτα δε μπορεί να ρυθμίσει πια, να ελέγξει, χειρότερα κι από βρέφος, 
γιατί σαν βρέφος τουλάχιστον δε θα είχες συνείδηση.

Ενώ τώρα, σκέφτεσαι. Βασικά, τίποτα αλλο δε μπορείς να κάνεις από το να σκέφτεσαι.

Τί πήγε στραβά, τί θα μπορούσε να αλλάξει, τί θα μπορούσες να αλλάξεις, τί ήταν εκτός του ορίζοντα δυνατοτήτων σου. Το να πειστείς ότι δεν έφταιγες σε τίποτα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, είναι σωτήριο, γιατί αν στη πρώτη φάση δεις ότι φταις εσύ, μπορεί να τρελαθείς. Δεν είναι δυσκολο να τρελαθείς. Να συνεχίσες τη ζωή σου σα να μην είσαι πια μόνος σου. Να συνεχίσεις να της μιλάς. Να της λες τα νέα σου, να την αποκαλείς "μωρό σου" σα να μην έχει αλλάξει τίποτα. Να τρως λες κι είναι δίπλα, πνίγοντας το ρέψιμο για να μη σε ακούσει και σε πει γουρούνι. Να κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και να αναρωτιέσαι πότε θα ξεπροβάλλει εκεί, στον μικρό σου καθρέπτη, στη δική σου ζωή. Να αγοράζεις στο σουπερμαρκετ ακόμα το αγαπημένο της αναψυκτικό, αυτή την άθλια πορτοκαλάδα λάϊτ που τώρα τη κρατάς ούτε καν σαν ακριβή Σαμπάνια αλλά σαν το Άγιο Δισκοπότηρο. 
Χθες τη δοκίμασες και σου άρεσε. Μήπως να αντικαταστήσεις τη σόδα;
Το χειρότερο δεν είναι τα κλάματα από το πουθενά, το κόψιμο της ανάσας λες και παθαίνεις κρίση πανικού (καλομελέτα), η φρίκη της μοναξιάς που δε σε τρόμαζε ιδιαίτερα, ειδικά τα τελευταία χρόνια που ψευτοωρίμασες, αλλά τώρα σου ξεσκίζει τα σωθικά.
Το χειρότερο είναι κάποια πρωινά που ξυπνάς και λίγο πριν σε πλημμυρίσει η πραγματικότητα, νομίζεις ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα και πας να πιάσεις το κινητό να τη καλημερίσεις. Δε κρατάει πολύ, κλάσματα δευτερολέπτου. Τα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα, που η πραγματικότητα σε χτυπάει σαν τσουνάμι και σαν ηλεκτρικό ρεύμα, αυτά είναι τα χειρότερα. Σα να βλέπεις τον ήρωα σε αγαπημένη σου κινηματογραφική ταινία να πεθαίνει, εντελώς απροσδόκητα κι ο ήρωας αυτός να είσαι εσύ. Ένα χτύπημα σιδερογροθιάς στην καρδιά σου, αρρυθμίες, θολώνει το βλέμμα, δε θες τίποτα να δεις έτσι κι αλλιώς, θες να παγώσεις τον χρόνο, λίγες μέρες έστω πριν, για πάντα, μία μέρα της Μαρμότας, ξανά και ξανά και ξάνα και ξανά ας παίζει η ίδια μέρα και το ορκίζεσαι ότι δε θα βαρεθείς ποτέ σου να τη ζεις, άλλη μία μέρα, αρκεί στο πλάϊ σου, να είναι αυτή.

Και πνίγεις τα δάκρυα σου όταν βλέπεις τους δικούς σου, τί φταίνε αυτοί, δε πρέπει να σε δούνε κλαμμένο, 
και πνίγεις τα χέρια σου για να μη σχηματίσεις τον αριθμό της, γιατί δε πρέπει, τόσες φορές έχεις δώσει την ίδια συμβουλή, αυτός που εγκαταλείπεται, δε πρέπει ποτέ του να ζητιανεύει, να επικοινωνεί, 
και πνίγεις τη καρδιά σου να σταματά να νιώθει,
 σταμάτα να νιώθεις, σταμάτα να νιώθεις, σταμάτα να νιώθεις. σταμάτα να νιώθεις, 
δε γίνεται άλλο να νιώθεις, κάθε που νιώθεις, ξεριζώνεσαι, κυριολεκτικά, το ξέρεις ότι κομμάτια σου εκείνη τη στιγμή ξεριζώνονται, το χαμόγελό σου ξεριζώνεται, η ελπίδα σου ξεριζώνεται, ό,τι ονειρευόσουν για το αύριο ξεριζώνεται, ποιό αύριο, δε θές κανένα αυριο, χθες, χθες, χθες, χθες, εκατό φορές, εκατο γραμμές, εκατο οθόνες, εκατό λαπτοπ να πληκτρολογούν για πάντα το χθες, βάζω τιμωρία στον εαυτό μου, δάσκαλε πόσες φορές θέλεις να το γράψω, μπορώ να το γράφω μέχρι να πάρουν φωτιά τα δάχτυλα μου, χθες, χθες χθες, αγαπημένο μου χθες, να πάρουν φωτιά τα δάχτυλα μου,να πάρει φωτιά αυτό το άθλιο παρόν και να ζήσω για πάντα εκεί που αγαπάω, εκεί που υπάρχω, εκεί που αναπνέω δίχως να μου κόβεται ή ανάσα, εκεί που χαμογελάω δίχως να θυμίζω ερασιτέχνη-κακό ηθοποιό, εκεί που ακούω τις φωνες στον δρόμο και γελάω με τους τσακωμούς, εκεί που κοιτάζω τις καρεκλες και τα τραπέζια και τα αναγνωρίζω ως δικά μου,
τώρα , jamais vu, το αντίθετο του deja vu, κοιτάζεις πράγματα κι ανθρώπους δικά σου που όμως πια δεν αναγνωρίζεις,
εκεί που δε χρειάζεται να εξηγώ, εκεί που δε χρειάζεται να προσπαθώ να επιβιώσω,
εκεί που υπάρχω, εκεί που αγαπάω, εκεί που μπορώ,
εκεί που μπορώ,
εκεί που πιάνω το κινητό για να πω
καλημέρα αγάπη μου, καλημέρα ζωή μου, σε λατρεύω.

Σε λατρεύω.

Αλλά, όπως υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, έτσι υπάρχουν κι αυτά που δε τα μπορούμε. Όπως δεν αλλάζει το χθες, κι είναι παντοτινά δικό σου, μη μπορώντας κανείς να στο αφαιρέσει, έτσι υπάρχει και το παρόν, το αύριο, που αλλάζει, κι αυτό μπορεί να στο αφαιρέσει εύκολα εκείνος με τον οποίον το χτίζατε μαζί. Σου παίρνει το συγκεκριμένο αύριο, δε μπορεί όμως να σου πάρει το Αυριο. Κι είναι πια άγνωστο, τρομακτικό, μυστηριώδες, ασχεδίαστο, αλλά υπάρχει. Όπως υπάρχεις κι εσύ. Όχι εκεί, εδώ. Όχι εμείς, εσύ. Εσύ.
Κι αυτό που πρέπει να νικήσεις. Για να ξαναγίνεις εσύ.

Να νικήσεις, Θεέ μου πόσο αστείο. πώς να νικήσεις αυτό που αγαπάς;
Και τί θα μείνει αν το νικήσεις; Μία Σκιά που ακούει ακόμα στο όνομά σου;
Τί να τη κάνεις αυτή την Σκιά;

Να της δώσεις σάρκα ξανά. Να τη γεμίσεις με όνειρα, να τη γεμίσεις με μυρωδιές , με τραγούδια, με όρκους, με μυστικά, με πρωινά που οι φωνές στον δρόμο θα ακούγονται ξανά αστείες, ενοχλητικές.
Κάποτε, τον ίδιο τον πόνο που σου τρώει τώρα τις σάρκες, τον πόνο αυτον, μπορεί να νοσταλγήσεις. Ναι, μη σου φαίνεται παράλογο, να τον νοσταλγήσεις, ως απόδειξη έμπρακτη της εποχής εκεινης που μπορούσες ακόμα να νιώσεις, να αισθανθείς, να εκπλαγείς, να νικηθείς, να μισήσεις, να πεθάνεις.
Μόνο έτσι ζεις. Ολο αυτό είναι η απόδειξη ότι είσαι ακόμα ζωντανός. Ότι σε μια νεκρή κοινωνία, η καρδιά σου ακόμα χτυπά, έστω με αρρυθμίες. Χτυπά. Δεν είναι κρίση πανικού, είναι η απόδειξη ότι μπορείς ακόμα να αισθάνεσαι, αγκάλιασε αυτές τις στιγμές, αυτές τις στιγμές που σε γερνάνε και σε πονάνε και γκριζάρουν περισσότερο τα μαλλιά σου, αγκάλιασε τες και τίμησε τες με όλη τη μεγαλοπρέπεια που τους αξίζει, αγκάλιασε τες, δεν είναι παρά εσύ, ζωντανός, ναι, μισός, ναι, διχως τα καλύτερα κομμάτια σου, αλλά εσύ, ζωντανός, ζωντανός, ζωντανός, όσο περισσότερο πονάω, τόσο δυνατότερος είμαι, όσο περισσότερο νιώθω τη ζωή να φεύγει από μέσα μου, τόση περισσότερη καινούρια ζωή έρχεται για να την αντικαταστήσει, η ζωή, το αίμα που ανανεώνεται, η καρδιά που αδειάζει για να ξαναγεμίσει,

Κάθε λεπτό, αλλάζει η διάθεση. Γελοίες σου φαίνονται οι θετικές σκέψεις,
 οδηγός αυτοβοήθειας για Αμερικανίδα νοικοκυρά, 
ποιόν κοροϊδεύεις;
Και ξανά, η καρδιά γεμίζει. Και ξανά, η καρδιά αδειάζει.

Εσύ. Κι αντίπαλος σου εσύ. Αντίπαλος σου το αύριο. Ο δρόμος, το ανοιχτό παντζούρι, ο ήλιος, η ταμίας του σούπερμάρκετ, λες και γνωρίζουν ,λες και είναι εκεί για να σου υπενθυμίζουν
ότι έφυγε.
'Εφυγε. Και η ανάσα βαριά, και τα κόκκαλα πονάνε, και η καρδιά φτερουγίζει, φτερουγίζει λές και θέλει να πετάξει από το σώμα σου για να επιστρέψει στο χθες, πλάι της, πλάι σε εκείνη που έμαθε να χτυπά, τώρα γιατί να χτυπά, εκείνη θέλει, εκείνη αγαπά.. στο χθες, στο χθες, δυνατά, ζωντανά, ευτυχισμένα, ανθρώπινα, φυσιολογικά.

Πώς τελειώνει; Θεέ μου, πώς τελειώνει; Πώς τελειώνει αυτό το διήγημα; Πώς τελειώνει ο πόνος; Πως γίνεται ελπίδα ξανά; Πώς τελειώνει; 
Πες μου, πώς τελειώνει;