ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

"Kι αν εβλεπα ουρανο και κολαση να αφανιζονται
και δεν περιμενα ουτε ανταμοιβη ουτε τιμωρια
για χαρη κ μονο της αγαπης θα αγαπουσα"
          Φραγκισκος  Ξαβιε,1506-1552

Μπορει κανεις να μιλησει για την αγαπη ξεγλυστρωνας απο αφορητα, γλυκαναλατα κλισε?
Πως μπορεις να προσεγγισεις ενα τετοιο θεμα? Μπορεις να το περιγραψεις?
Οχι βεβαια.
Για αυτο κ η συγκεκριμενη αναρτηση ειναι καταδικασμενη σε αποτυχια.
Γιατι η αγαπη δε περιγραφεται. Μονο νιωθεται. Οταν κοιταζεις αυτο που αγαπας,
παγωνει οχι μονο ο χρονος αλλα κ οι λεξεις.
Το κορμι μπορει να φλεγεται αλλα ο νους ειναι παγωμενος. Ακινητοποιημενος.
Βυθισμενος σε ενα βλεμμα που φερνει την Αιωνιοτητα κοντα σου.
Κ η Αιωνιοτητα γινεται για πρωτη φορα χειροπιαστη.
Μπορεις να την αγγιξεις, να τη μυρισεις, να τη γευτεις.
Την ωρα εκεινη δεν υπαρχει ο κυνισμος της θνητοτητας, την ωρα εκεινη οι αυταπατες που ενωνονται καταφερνουν κ δημιουργουν πραγματικοτητες.

Αλλα ακομα κ οταν η αυταπατη θυμηθει τον εαυτο της,
ειναι δυνατον παρολα αυτα, να μας αποτρεψει απο το να πεταξουμε
η βεβαιοτητα της Πτωσης?
Σαφως κ ειναι. Το βλεπεις παντου γυρω σου. Θρυμματισμενος απο την αβεβαιοτητα,
ο ανθρωπος μαθαινει να τη ζηταει. Να αποδεχεται την αβεβαιοτητα ως μονη του αληθεια.
Να αποδεχεται τον θανατο των ονειρων του απο το φοβο του πονου οταν το ονειρο τελειωσει.

Φοβαται ο ανθρωπος σημερα να πληγωθει, εχασε την ικανοτητα του να πληγωνεται.
Ετσι, αναφωνει θριαμβευτικα τον θανατο τον ονειρων του.
Τον θανατο της αγαπης.
Love will tear us apart someday.
Γιατι να διαλυθω? Δε θελω να υποφερω!
Ετσι υψωνω ενα τοιχο αναμεσα σε σενα κ σε μενα. Θωρακιζομαι.
Απο τον φοβο μηπως πονεσω, ποναω καθημερινα.
Απο τον φοβο μηπως με σκοτωσεις, αυτοκτονω καθε μερα μονος μου.
Θυσιαζοντας ο,τι πολυτιμοτερο μου εχει απομεινει.
Δε θελω ΕΣΥ να μου το σκοτωσεις καποτε.
Προτιμω να το σκοτωσω ΕΓΩ.
Αλλωστε γιατι να το κανουμε δυσκολο? Γιατι να μην ειμαστε ειλικρινεις κ να μη παραδεχτουμε εξαρχης οτι το ΣΕ ΑΓΑΠΩ μας δε θα ειναι παντοτινο?
Αλλα, οπως κ τα αλλα ΣΕ ΑΓΑΠΩ, θα κρατησει μονο για μια στιγμη?

Μια απαντηση σε ολα αυτα απο τον Γαλλο φιλοσοφο Ζαν Λυκ Μαριον,
απο το βιβλιο του "ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ"

"Οταν λεω "Σ'αγαπω για μια στιγμη, προσωρινα".
σημαινει "Δε σε αγαπω καθολου" κ δεν ειναι παρα μια επιτελεστικη αντιφαση.
Να κανω ερωτα για ορισμενο χρονο ισοδυναμει με το να μη κανω ερωτα,
να μην κανω τον εραστη. Βεβαια, μπορω να πω "Σ'αγαπω" αμφιβαλλοντας σαφως αν θα μπορεσω
(κ αν θελω να μπορεσω) να αγαπησω για παντα, μαλιστα με την οιονει βεβαιοτητα οτι σε λιγο θα φανω ανεπαρκης,
αλλα δε μπορω ποτε να το πω χωρις να κρατησω ανοιχτη μια ελαχιστη εστω δυνατοτητα
(απλως μια δυνατοτητα)
τη φορα αυτη να αγαπησω για παντα, μια για παντα.
Χωρις τη δυνατοτητα αυτη, οσο μικρη κ αν ειναι, οχι μονο δεν θα μπορουσα ψυχολογικα να με φανταστω να κανω ερωτα
-κ ακομα λιγοτερο,να το κανω πραγματικα-
αλλα οπωσδηποτε θα καταδικαζα τον εαυτο μου να πει ψεμματα.

Κ το ψεμμα αυτο δεν θα απογοητευσει απλως τον αλλον
(που ισως δε τρεφει καθολου ψευδαισθησεις κ δε ζηταει τοσα)
,κυριως θα μας εμποδισει κ τους δυο να κανουμε ερωτα.
Θα ανταλλαξουμε ασφαλως καποιες κουβεντουλες κ στην καλυτερη (η στην χειροτερη)
περιπτωση θα καταληξουμε με μια συνουσια,
αλλα αυτο δε σημαινει οτι θα κανουμε ερωτα.
Γιατι κανενας απο τους δυο δεν θα πραγματοποιησει την ερωτικη αναγωγη κ δε θα φτασει στη κατασταση του εραστη. Το ιδιο το ερωτημα του ερωτα θα εξαφανιστει.
Αντιθετα, αν μενει μια δυνατοτητα αιωνιοτητας ,οσο ισχνη κ αν ειναι,
ακομα κ η εξαφανιση ως το τελος του "Σ'αγαπω", δεν θα καταργησει αυτο που μια φορα επιτευχθηκε- οτι καναμε ερωτα σαν εραστες.
Κ θα μεινει για δεδομενο παντα οτι υπηρξε μια φορα κι εναν καιρο μια ερωτικη αναγωγη,
που την επικυρωσε ενας ορκος.
Αυτα που μετανιωνουμε, αυτα που νοσταλγουμε, η αισιοδοξια της μνημης αντλουν τη νομιμοτητα κ την αξια τους απο αυτο το "Θα σ'αγαπω για παντα" που μπορεσα να πω
(χωρις ισως να μπορεσω να το πραγματωσω ΑΛΛΑ Κ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΨΕΥΔΟΜΑΙ)
Η υποσχεση αιωνιοτητας προστατευει ακομα κ τους εραστες που δε μπορεσαν να τη κρατησουν κ τους εξασφαλιζει μια για παντα οτι εγιναν,οτι ειναι,εραστες"