Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ.

Πρωτη φορα που τη προσεξα, ηταν περισσοτερο σκια.
Ενα ακομα παιχνιδι του μυαλου για τους αλαφροισκιωτους,
σκεφτηκα,
κα συνεχισα το μοναχικο ταξιδι μες στο διαμερισμα.
Δευτερη φορα, ηταν μια φιγουρα. Δυσδιακριτη μεν,
αλλα το περιγραμμα της ηταν αναμφισβητητο.
Επαιρνε σιγα σιγα μορφη, σχημα, υποσταση.
Τριτη φορα μες στον καθρεπτη, σχεδον δε τρομαξα καν.
Μια γυναικα μες στον Καθρεπτη,
μες στους καθρεπτες,
ανεκφραστη και σιωπηλη.
Ποιος επαιζε καταραμενα παιχνιδια;
Μια Ματωμενη Μαρια,
να ετοιμαζεται για την εκδικηση της;
Αμα τη δεις, λενε, δε γλυτωνεις απο εκεινη.
Μια Μαρια πεθανε φρικτα μπροστα σε εναν καθρεπτη.
Κι εκδικειται οποιον τολμησει μπροστα του, τρεις φορες το ονομα της,
να πει.
Σκεφτηκα οτι ετσι κι αλλιως ολοι μπροστα σε εναν καθρεπτη πεθαινουμε,
γιατι ολοι μπροστα σε εναν καθρεπτη ζουμε,
αδυνατωντας να αντιληφθουμε οτι υπαρχει ζωη περα απο εμας,
ψυχες εξω απο εμας,
συναισθηματα εξω απο εμας,
μπροστα σε εναν καθρεπτη αναζητουμε ηδονικα
αυτο που εξαρχης δε μπορουμε να αγγιξουμε ποτε.

Καθως παραδινομουν για αλλη μια φορα σε στειρα ενδοσκοπηση,
την ειδα να στεκεται ξανα
και σα μου θυμιζε κατι τωρα.
Πνευμα, Δαιμονας, Φαντασμα;
Οχι, τιποτα απο ολα αυτα.
Εκτος κι αν οι ανθρωποι που σε στοιχειωνουν, ισως διχως καν τη θεληση τους,
ονομαζονται Φαντασματα κι οχι
Αναμνησεις.
Μια Αναμνηση ειναι δυνατοτερη απο ενα Φαντασμα,
δυνατοτερη, εκφοβιστικοτερη, βλαπτικοτερη
και σιγουρα πιο πραγματικη.
Αλλα αν ηταν Αναμνηση,
πως και  το μυαλο μου δε μπορουσε να τη θυμηθει;
Μου θυμιζε κατι, αλλα δεν ηξερα τι.
Το προσωπο γινοταν ολο και πιο ευδιακριτο καθως τα χρονια περνουσαν.
Ομως τη τελευταια στιγμη, μια τελευταια λεπτομερεια
διεφευγε,
και μου κατεστρεφε την εικονα.

Τι ειναι το Φαντασμα;
Κατι που σε παρακολουθει καθως εσυ ζεις τη ζωη σου, μηχανικα
κι αυθορμητα;
Τι ειναι το Φαντασμα;
Κατι που εχει παγιωθει πλαι σου,
εχοντας κερδισει το δικαιωμα να σε εξουσιαζει,
γιατι κατα βαθος εσυ εισαι εκεινος που του το παραχωρησε;
Ποια ειναι η διαφορα εκεινου που παρακολουθει
απο εκεινον που παρακολουθιεται;
Που ειναι αυτος που τυραννα
κι αυτος που τυραννιεται;
Αν μπροστα σε εναν Καθρεπτη ζουμε και πεθαινουμε,
τι μπορει να διακοψει τη χωροχρονικη συνεχεια μεταξυ
των φαντασματων που πληγωσαμε
και των ανθρωπων που καταντησαμε να ειμαστε;
Τι αλλο ειναι ενα Φαντασμα
πλην της Ενοχης;
Και γιατι αυτο που μας βασανιζει πραγματικα
δεν ειναι ο,τι πληγωθηκαμε
αλλα ο,τι πληγωσαμε;

Ποιος μπορει να σταθει μπροστα στον καθρεπτη και να φωναξει
"Εξαφανισου";
Πως θα τολμουσες να διωξεςι τους δαιμονες απ'το νου σου,
οταν ξερεις οτι χωρις  τη Συμβιωση με αυτον τον Ιο,
ο ξενιστης ειναι νεκρος;
Ποιος ηταν ο πραγματικος νεκρος,
εγω η εκεινη;
Νομιζω οτι τρελαινομαι
αρχιζει τωρα να μου χαμογελα,
νομιζω οτι τρελαινομαι
απαλα στο μετωπο με φιλα
κι απομακρυνεται
διχως να θελει τιποτα στο περασμα της να αφησει,

μα δε θα τρελαινομουν
και θα γινομουνα καλα
αν τη τελευταια φορα στον καθρεπτη,
 προτου με εγκαταλειψει
"ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΩ"
δεν μου ειχε ψιθυρισει...