ΘΗΛΙΕΣ.

Η ψυχη του κρεμασμενου
περιμενει το σεληνοφως
εκει μεσα να πνιγει
 για δευτερη φορα
και να χαθει.
Ειναι το ιδιο φεγγαρι
που καποτε κοιταζαν οι ερωτευμενοι
πια ελαχιστοι τολμαν
να σηκωσουν το κεφαλι ψηλα
ειναι γιατι τωρα νιωθουν και οι ιδιοι
πως το φεγγαρι τους κοιτα
και τους γεμιζει λυπη
διχως λογο, ενοχες.
Εγινε βαρυ το βλεμμα του
εγινε βαρυ το βλεμμα μας
εχω πολλους εφιαλτες τελευταια
τοσους εφιαλτες, μονο ενας αδειος ανθρωπος βλεπει,
ενας ανθρωπος που προσπαθει να γεμισει
το κενο μεσα του,\
αυτο ειναι;
Τα βιβλια;
Οι ταινιες;
Τα ποιηματα;
Ενα κενο που δε γεμιζει;
Ενα πινελο που δε ζωγραφιζει;
Ενα κομματι απο της μερας το Φως,
μακρυα απ'τον Πατερα Ηλιο
που νοσταλγει συνεχως;
Τι περιμενω;
Γιατι τοσα δακρυα;
Γιατι τοσα δακρυα κρυφα;
Νοσταλγουν κατι κι αυτα;
Αυτο που δεν υπηρξε ποτε;
Μηπως θρηνουν

γιατι δε βρηκαν κατι

να νοσταλγουν;



Λιγο πριν γινω σεληνοφως,
μου ξεραινεται ο λαιμος,
μα κι αν δραπετευσω και ξεφυγω,
καποια αλλη θηλια θα βρω,
θηλιες αλλαζω συνεχως
μα , καμμια δε με πνιγει,
προσπαθωντας να αντεξω
ενα κενο που δε γεμιζει.

Ερωτευμενος και κρεμασμενος
κοιταζω το φεγγαρι
και ταυτοχρονα, μεσα απο του φεγγαριου τα ματια,
κοιταζω κι εσενα.
Ξερεις. θα αντεξω λιγο ακομα
τις θηλιες και το κενο.
Μα δεν το αντεχω
που ειν' και τα ματια σου
θλιμμενα