ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Ποια ηταν λοιπον αυτη η θηλεια στον χρονο
που σε επεισε με τα ψεμματα της
κ χαθηκες μες στην καρδια της
αυτη η απαθεια που σε εκλεψε
αυτη η στιγμη που σε συνεθλιψε
η τελικη συμμετρια,
το χαδι του κεραυνου
η πυρινη αμφιβολια
οταν εστρεψε ο Θεος το βλεμμα αλλου

Ναυαγησα σε ενα ερημικο νησι,κρυβομουν γιατι φοβομουν τους ιθαγενεις διψουσα
μεσα στη ζουγκλα δεν ηθελα να μπω
οσο αυτη η αμφιβολια θα με καιει τοσο θα διψω οσο αυτος ο κεραυνος θα μου τρυπαει τα αυτια τοσο θα τρεμω για το τελος του κοσμου
μα το νησι ηταν ερημικο
κανεις εδω κ ημουν μονος
πως να συνηθισω στον Παραδεισο οταν ο Θεος δεν ειναι πια εδω?
πως να συγκροτησω τις σκεψεις μου οταν δεν εχω πια σκεψεις αλλα μονο αγωνια?
κανεις εδω κ ειμαι μονος
η θηλεια στον χρονο ειναι το νησι?
μηπως ειναι αυτο που σε εφερε εδω?
η αυτο που δε σε αφηνει να αποδρασεις?
Ειναι η απαλη,ηρεμη θαλασσα που μολις πεφτεις για κολυμπι,αφριζει κ μαινεται?
Ειναι η ιδια σου η καρδια που ολα τα αγαπαει κ ολα τα σιχαινεται?
Ειναι ο ηχος του κεραυνου που σε αγκαλιαζει κ σε προειδοποιει?
ετσι κ οταν αγαπαω
κατι με αγκαλιαζει κ με προειδοποιει οτι συντομα ολα θα τελειωσουν
η θαλασσα μαλον με μισει
θα της κλεψω το γαλαζιο χρωμα κ θα τη μολυνω με απαθεια,με αραχνες,με τα ερπετα της ψυχης μου που σερνονται πανω σε αυτο που αγαπω
Αυτο που αγαπω ειναι εδω
ειναι ρωσικη κουκλα
ειναι ιεροτελεστια που σαγηνευει
ομως αυτος που παρακολουθει ειναι κ αυτος που εν αγνοια του τελικα,θα θυσιαστει

Ειναι Χαμενα παιδια στην αβυσσο που δε καταφεραν να βρουν το προσανατολισμο τους
οχι γιατι τους μπερδεψε η αβυσσος αλλα γιατι,οσο κ αν δε θελουν να το παραδεχτουν,προτιμουν να βρισκονται εδω απο οτι αλλου

Αυτο που αγαπω ειναι Φαντασματα
μοιαζουν σε εκεινη που δεν ειχα ποτε

Αν ετσι εξιδανικευω τη φρικη γιατι δε τολμας να το παραδεχτεις?
Αν ετσι,θεοποιω αυτο που δεν υπαρχει,τι αλλο αυτο σημαινει εκτος απτο οτι αδιαφορω για αυτο που υπαρχει?
Και πως μπορεις να εισαι σιγουρος οτι αυτο που δε βλεπεις ειναι κ αυτο που ξεχνας
προκαλεις/υψωνεις εμποδια απο μονος σου για να φανεις στον εαυτο σου ηρωας που τα ξεπερνας
ομως θυμαμαι κατι χειμωνες που το προσωπο τους ηταν παγερο κ οξυθυμο,σαν καποιος Κακος Θεος να μεταμορφωνεται σε αυτο που επιθυμεις κ εσυ να μη ξερεις πια τι να διαλεξεις
αυτο που θελεις?
αυτο που εχεις?
αυτο που πραγματικα εισαι?

Ξερω οτι ποτε δε θα φυγω απο αυτο το νησι κ τα οραματα που βλεπω μπροστα μου δεν ειναι παρα η προβολη των αγνωστων επιθυμιων μου
ισως ανιδιοτελεια γιατι προσφερεις παντα αυτο που δεν εχεις,μα ααν το προσφερεις,ξερεις οτι δε θα μπορεσεις ποτε εσυ να το αποκτησεις

Ισως ολα αυτα τα Μυστηρια να με εκλεισαν στον εαυτο μου,
ψαχνοντας τη λυση τους
απομονωθηκα
Κ οσο περισσοτερο πλησιαζα στην απαντηση τους,τοσο απομακρυνομουν απο τον κοσμο,
μονο ενας ναρκισσιστης αποφευγει ετσι αυτο που βλεπει εκτος απο τον εαυτο του στον καθρεπτη
μα αν ημουν ναρκισσιστης πως εξηγουνται τα
ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ?
φαντασματα που κρυβουν το προσωπο τους
περπατανε σκυφτα,βιαστικα
σε αυτο το καλοκαιρινο τοπιο δεν ειναι καθολου ταιριαστα
εγω κ το νησι μου
αλλοκοτη συμβιωση
αλλοκοτη συναναστροφη
τι θελουν απο μενα?
τι θελω εγω απο αυτα?
περνα ο καιρος νωχελικα μα τιποτα κ κανεναν δε ρωτω
ιθαγενεις δε βρηκα κ ολο κοιτω στον ουρανο
να δω εστω πουλια,γλαρους να πετανε
μα τιποτα
τιποτα δεν αντικρυζω παρα
ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Κ οταν αγνοεις αυτο που εισαι
αγνοεις κ αυτο που ησουν κ αυτο που θα γινεις
οταν συμφιλιωνεσαι πληρως με το θανατο
κατι κρυβεται μεσα σου που μισει τη ζωη
μα αν μισεις αυτο που κανεις,τοτε μισεις κ οσα δε κανεις
τα μισεις ολα κ το μονο που ποθεις ειναι...
ειναι.........
ειναι......

Ξερω μια ιστορια
για εναν αντρα που εχασε τη ψυχη του
πρωτα χανεις το σωμα
επειτα τη ψυχη
ο αντρας αυτος εξαφανιζοταν ομως δε το καταλαβαινε
γιατι κανεις δεν ηταν διπλα του για να του το πει
Κ επισκεφτηκε υστερα απο χρονια εκεινη που αγαπησε
ομως εκεινη δε τον γνωρισε
[λογικο,αφου δεν ειχε σωμα]
κ για να ειμαστε ειλικρινεις,δεν τη γνωρισε ουτε αυτος
Ναι,ηταν εκεινη,
ομως δε του θυμιζε τιποτα
Η γυναικα εκλεισε τη πορτα ανακουφισμενη,ειχε ακουσει κ αλλες φορες τον ανεμο να σφυριζει ετσι αλλοκοτα σα να ουρλιαζει ακαταληπτα
ομως αυτο που δε μπορουσε να ομολογησει στον εαυτο της
ειναι
οτι,αυτη τη φορα,
ο ανεμος
της θυμισε
κατι

τη νιοτη
τα χαδια
τα φιλια στον ηλιο
τα φιλια του ηλιου
τη χαμενη συμμετρια
πυρινη αμφιβολια τωρα
κ ταραχη
Τι ηταν αυτο που της χτυπησε τη πορτα?
Κ γιατι,μολονοτι το αναγνωρισε,
δεν το ομολογει?
Θα ελεγε κανεις,κοιταζοντας την εκφραση της λιγο πριν κοιμηθει,οτι ηταν τρομαγμενη
Μα αν ακουγες τους χτυπους της καρδιας της,θα καταλαβαινες οτι απλως θυμηθηκε την εποχη που ηταν
ερωτευμενη
Ερωτευομαστε
κ περναμε ολη τη ζωη μας
προσπαθωντας να θυμηθουμε πως ηταν
αναπλαθουμε τα συναισθηματα μας,αλληλεπιδραση του χθες κ του σημερα,εκεινου κ εκεινης
συγχυση,μια καρδια κοιμαται
κ μια αλλη χτυπα
δυο καρδιες,εναλλαγες
Κοιμηθηκε ερωτευμενη
υστερα απο πολλα χρονια
παντα αυτο που ερωτευεσαι
ειναι ενα
ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Κ ολες τις μερες,ολες τις νυχτες
σκαβω στην αμμο να βρω τα σωματα που θαφτηκαν
να καταλαβω το λογο που πεθαναν
το λογο που κατεληξαν εδω
το λογο που δε μπορεσαν να αποδρασουν

Και το τοπιο σα να αλλαζει
χρωματα ξεχυνονται απτο ουρανιο τοξο κ χορευουν διπλα σου,σε βαφουν
σε αλλαζουν
καθε 100 χρονια συμβαινει αυτο
κ δε μπορεις να ξεφυγεις απο την αγκαλια τους
μεσα στη καρδια τους κρυβεσαι
κ τα ερπετα πεθαινουν
σαν κατι να ξεφευγει απο σενα κ να μετατρεπεται στον πιο χαρουμενο σου εαυτο
δε θελεις
να τον ακολουθησεις?
να δεις που παει
να δεις κ εσυ που θα μπορουσες να πας
να δεις αυτο που θα μπορουσε να υπαρξει
να λαμψει
να ακτινοβολησει τη μοναδικοτητα σου?
Ζωη γεννιεται μεσα στα χρωματα ζωη ξεφευγει απο τη γη γινεται ενα με τον ουρανο
σηκωνεις το κεφαλι σου ψηλα να δεις
αυτη την εκτυφλωτικη στιγμη
ειναι η σειρα σου να κατσεις στο θρονο

μα επανερχεται
κ ολα τα εξαφανιζει
επανερχεται με ενα σαδιστικο χαμογελο
αυτη η θηλεια στο χρονο
που τον χρονο εκμηδενιζει
αρραγη μετωπα αφανιζει
σαν τελεια καταιγιδα
συναρθρωνει
το χαος με την
τελικη επιλογη
Ειναι τοσο ευκολο καποιος να ξαφνιαστει
με αυτο που αντικρυζει στον καθρεπτη
Αρκει να κοιταξεις προσεκτικα
εξαφανιζεσαι σιγα σιγα
ενα ακομα παιδι που αγαπησε την Αβυσσο
Κ οταν μεγαλωσε
επισκεφτηκε εκεινη
τη νυχτα που ουρλιαζε ο ανεμος ακαταληπτα

Ναι,ειναι λαθος αυτο που νομιζετε
τα Χαμενα Παιδια δε μενουν για παντα παιδια
μεγαλωνουν
με την Αβυσσο θυμωνουν
κ την Αβυσσο παντα συγχωρουν
Αλλωστε δεν υπαρχει καμια αβυσσος η νησι
που να σε κραταει διχως
να το επιθυμεις κ εσυ
μενουν λοιπον εδω
κ γινονται
......................................