ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΝΟΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΥ ΕΔΩ Κ ΑΙΩΝΕΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΟΣ

Γεννηθηκα κ πεθανα με την ιδια Αστραπη
τι σημαινει αυτο,δεν εχω κατανοησει,ουτε κ τωρα
πολλα παντως ειναι αυτα που κ εδω παραμενουν ιδια
η Aγαπη
το Ανεκπληρωτο
ο Τρομος
η Εξορια
το Ανοικειο
μαυρες φωτιες,στον πυρηνα τους κρυμμενοι αγνωστοι,
οι πυρπολημενες φαντασιωσεις τους,
αλυσιδες-αναμνησεις τα λογια τους
συνεπεια της πιο σκοτεινης πληγης
κ η φωτια αιμορραγει σκουρο αιμα ...
σα πιθανοτητα
που μενει για παντα πιθανοτητα
  διαρκως μετεωριζομενη
αναμεσα στο Απροβλεπτο κ στο Ποτε
ηρωας λησμονημενης saga
νησιδες υπενθυμισης
εκεινου που καποτε ημουν

καποτε υπηρξα
προφανως ακομα υπαρχω εφοσον διατυπωνω αυτες τις σκεψεις
ομως τοτε υπηρχα οπως πιστευεται οτι ειναι η Υπαρξη
γυμνος
αδυναμος
χαμενος στη πολυταλαντη μου αυταπατη
εφευρισκοντας διαρκως μια Σημασια
αναθεωρωντας
καταχωνιασμενος στον
βαθυ κοκκινο χειμωνα των αμφιλεγομενων μου εξερευνησεων
καμια Οαση
καμια Αυρα γυρω απτο ανθρωπινο δερμα

ο,τι αντιμετωπιζω
τωρα,απροσδοκητο
[μολονοτι-η μαλλον επειδη-πολλα πραγματα παραμενουν ιδια]
σα να γεννηθηκα μολις τωρα
αναπνεοντας διπλα στους ζωντανους
φωτογραφιες
αμμολοφοι
μια ασημενια προσταγη ..ισως να ειναι η αρχη ενος επομενου ταξιδιου
κ αυτο μαλλον ειναι ο θανατος
ενα ταξιδι που μονιμως εισαι στη αρχη του
κ η αρχη του ταξιδιου ειναι το τελος του
διαρκως προετοιμαζεσαι,εφοδιαζεσαι,
αγωνιας για αυτο που θα  συναντησεις
μα κ εκεινο που θα σε συναντησει
ισως αγωνια
αν εχεις κατανοησει
τι εισαι
τι ησουν
κ την τελεια ομοιοτητα
[αφανη παραδοξοτητα]
αναμεσα σε αυτα τα δυο

τωρα στις φωτογραφιες σου τις παλιες
προσωπα που δεν ειχες ξαναδει
μολονοτι τις εχεις κοιταξει τοσες φορες
ποιοι ειναι αυτοι?
ειναι νεκροι?ειναι ζωντανοι?
κοιτας τα προσωπα τους
κ αυτοι εσενα
ναι,αλλαζουν εκφρασεις,χαμογελουν πονηρα
κ το χαμογελο τους ειναι φορτωμενο
με αυτα που συντομα θα μαθεις
οταν πηδηξεις
στις μαυρες φωτιες μαζι τους
να ακουσεις τα λογια τους
μαυρες φωτιες
αλλα το ερεβος
ουτε εκφοβιστικο ουτε καταραμενο

....κ η Αγαπη ειναι ενα συναισθημα που ποτε δε σε αφηνει να απεγκλωβιστεις
κινδυνευουμε παντα οταν αγαπαμε
κ το ταξιδι μας,ενας διαρκης κινδυνος
οχι τοσο γιατι παραμονευει καποιος που θα μας βλαψει
οσο γιατι εμεις οι ιδιοι απο μονοι μας
χανουμε συχνα τον προσανατολισμο μας
κ ειναι συγκεκριμενα -γραμμενα αυτα που πρεπει να κανουμε
να πουμε
κ παραπονεμενοι θα ειναι αιωνια οσοι δεν ανταποκριθηκαν στο Πεπρωμενο τους

η Ομορφια
το διλημμα της πραγματικης Ομορφιας
η αβασταχτη απωλεια μιας ασημαντης μα κ μοναδικης Στιγμης
ψυχες που δεν εχουν ακομα γεννηθει
λαχταραν να βρεξουνε τα χειλια τους σε αυτο το ξεχωριστο νερο
κ ειναι η Ομορφια
[δηλαδη η Αρμονια]
αυτο που συνθετει
αυτο που ενωνει τα θραυσματα του Χρονου κ των Πραγματων
[κ ειναι ο κατακερματισμος του Πραγματικου,
αυτη η ασχημια που βασιλευει εν πληρη γαληνη στις ψυχες μας]
αντιμετωποι με την ιδια μας τη φυση
με το Ανικητο Φαντασιακο μας που διογκωνεται
δε θα γινουμε ποτε εκεινοι που λυτρωνουν η λυτρωνονται
μα αυτο δε μας εμποδιζει απτο να αγγιξουμε την Ομορφια
εστω για μια στιγμη
σε ενα μεθυσι
σε μια βουνοπλαγια
σε μια προσκαιρη αναβιωση της πιο καλοκαιρινης
[σχεδον σαρκινης]
νυχτας,
στο δακρυ του Προφητη
στις ασυναρτητες εξηγησεις του φεγγαριου
στο χαμογελο της Αστραπης
  [τι να σημαινει αραγε η ιδια ΑΣΤΡΑΠΗ?]

κοκκινος βαθυς χειμωνας
εξερευνωντας
την Ομορφια που'ναι παντου
ομως ελαχιστοι μπορεσαν[τολμησαν?]
να την αγγιξουν
ο παλιατσος ακομα ακτινοβολει
τη πορεια ομως δεν αντεχει
οσο παει,κ κρυωνει
κ ο δρομος ειναι ενα κομματι απτη ψυχη του
[ολοι περπαταμε μονο μες στις Ψυχες μας]
θα περπατησει
κ ας ξερει οτι θα χαθει
ψυχη παντα Αχανης
ειμαστε προορισμενοι για κατι ..
οσο κ αν σε καποιους η Αποστολη τους φαινεται δυσκολη κ παραλογη
πρεπει να εκπληρωθει

για να ειμαι ειλικρινης,
δεν ειμαι σιγουρος για το αν εγω εκπληρωσα
τη δικια μου
ισως..
μονοπατια με φωσφοριζοντα δολωματα
αιθεριες παρελθοντικες χιμαιρες
χυμωδεις απολαυσεις
δαντελωτες παραισθησεις
υγρες,χαοτικες Αποκαλυψεις
στα χειλια,στο
μυαλο πολλες
μα κ παλι δε ξερω
δε νιωθω ευτυχισμενος
η δυστυχισμενος
απορροια της αρκετα ξαφνικης μου εγκαταλειψης ισως αυτη η αγνοια
νιωθω οτι ειχα κ αλλα πολλα να κανω
μπαινω μες στις παλιες φωτογραφιες
προσπαθω να αλλαξω το Πριν..
κ ειναι ολα εδω
στριμωγμενα μεσα σε μια στιγμη
το Πριν
το Τωρα
το Μετα
ενα μεθυσι
μια βουνοπλαγια
η Ομορφια που θα εξαπλωνεται
πισω απτο καθε τι
γεννωντας το καθε τι
τεκνα της Αρμονιας εμεις...
κ αντι για αυτο,
Υπερασπιστες του Κατακερματισμενου
δε ξερω γιατι και πως μπορω κ κανω αυτες τις σκεψεις,
ισως επειδη με κινει ακομα το Ανεκπληρωτο
που θα φωλιαζει παντοτε
μεσα σε οσους θελησαν να εξερευνησουν

(αυτη ειναι η τραγωδια των πραγματικων Εξερευνητων
οτι ποτε ο χρονος δε φτανει για να εξερευνησουν ολα οσα θελουν)

κ καπου εδω
τελειωνει κ ο δικος μου ο Χρονος
 κ ο δικος μου ο Θρηνος
κ θα συμφιλιωθω
οχι τοσο με οσα επραξα
αλλα με οσα δε προλαβα να πραξω
νικημενος
μα κ χαμογελαστος
σα το χαμογελο της Αστραπης
  που επιτελους κατανοησα πια τι σημαινει
στοργικα με αγκαλιαζει..
μεσα της κουλουριαζομαι

κ ειναι σα να μη γεννηθηκα

κ σα να μη πεθανα ποτε μου.