Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ποιο Μυστικο θα διεγειρει τωρα τα απογευματα;
Ποια Αποκαλυψη θα μπλεχτει μες στον ιστο μου;
Αφανης,
σαν αορατος πρωταγωνιστης,
σε μια ιστορια που δεν εχει ακουσει ολοκληρη ποτε κανεις,
ημιτελης,
δακρυσα σε μια παραλογη σκηνη
εγκαταλειποντας...
Κ ενα περιστερι,σα δακρυ που που κανεις ποτε δεν ειδε,
γοργα θα πεταξει μακρυα,
αυτο που πλησιαζει,ποτε του να μην αντικρυσει.
Πραγματα παραξενα
Σχεδον απεγνωσμενα
Και καθε φορα που ψιχαλιζει,
ο Ανθρωπος της Βροχης
να με κοιταζει λυπημενα...


Δεν εχω κατι να αποδειξω
κατι καινουριο να σου πω
τρεχουν απ'τα ματια μου παραλογες σκηνες
κ δε ξερω τι με βασανιζει περισσοτερο,
αυτο που βλεπω μπροστα μου;
Η αυτα που θυμαμαι;
Χλευασα το ομορφοτερο κομματι της ψυχης μου
για να ισορροπησω,
....μα τιποτα δε θα μου θυμησει ξανα το καρδιοχτυπι σου,
τιποτα δε θα με αγαπησει ξανα οσο εσυ.
Κ δεν ειναι το μονοπατι σου,που ειδα κ ανησυχησα
ειναι οτι με εγκατελειψε
(η εγκατελειψα,ποια η διαφορα;)
εκεινη που αγαπησα πιο πολυ.
Μοιαζει με θανατο
μοιαζει με ψεμμα
Και καθε φορα που ψιχαλιζει,
ο Ανθρωπος της Βροχης,
να με κοιταζει λυπημενα.


Τωρα φυλακισμενος.
Στο πιο απομακρο -κ αποκρημνο-κομματι της ψυχης μου.
Δυσκολα θα ερθει κανεις εδω
Δυσκολο να αποδρασω,
δε θελω να ξεφυγω,
δυσκολο να αποδρασω,
ποσο θελω να ξεφυγω,
καποιον να προστατευσω
καποιος να με προστατευσει,
ξεμεινα απο Αληθειες κ στοργη
μα μη φοβασαι,
αν πλησιασεις,
ολη τη στοργη του κοσμου θα βρω για να σου δωσω
αν πλησιασεις,
ενα καινουριο κ σαγηνευτικο Μυστικο για εμας θα ανακαλυψω
κ στο ορκιζομαι
ποτε μου δε θα το προδωσω,
θα προστατευσουμε το Μυστικο μας,
οσο θα μας προστατευει κ αυτο.
Μα τωρα κανεις δεν ειναι εδω
κ ολη η Στοργη,κ ολα τα μυστικα του κοσμου πεθαμενα,
Θεε μου,ποσο με κουρασε η βροχη,
συνεχως να ψιχαλιζει
κ ο Ανθρωπος της Βροχης
.....να με κοιταζει λυπημενα