ΑΥΤΟ'ΝΑΙ ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΠΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

 Αυτο 'ναι το το στερνο πια τριανταφυλλο
της εποχης, που τωρα ανθιζει ακομα
και βλεπει ολογυρα του, μονο κι αφιλο
τ'αδερφια του, που κειτουνται στο χωμα.
Δεν αφησε αλλο του βορια το σαρωμα
τριανταφυλλο κοντα, που να του μοιαζει
και που μαζι μ'αυτο να χυνει το αρωμα,
μαζι μ'αυτο σιγα ν'αναστεναζει.

Οχι, δε θα σ'αφησω μονο κι αφιλο
να τυραννιεσαι πανω στο κλαδι σου
κοιμουνται τα συντροφια σου, τριανταφυλλο,
κι εσυ μαζι τους πηγαινε κοιμησου.
Γι'αυτο κι εγω με πονο τα φυλλακια σου
στο χωμα τα σκορπαω, τα βελουδενια,
που γυρω μαδημενα τ'αδελφακια σου
κοιμουνται χωρις λυπη, χωρις εννοια.

Κι εμενα ευτυς τα ματια μου να κλεισουνε,
τοτε, που αγαπη πια δε θα μου μενει
κι απ'τις μορφες, που ανθουν γυρω μου, αρχισουνε
μια-μια να σβηνει εμπρος μου μαραμενη!
Σαν οι πιστες καρδιες που σ'αγαπησανε
και χτυπαγαν πλαι-πλαι στη δικια σου,
μεσα στο σκοτεινο χωμα σαπισανε,
τι θα'θελες να ζεις στη μοναξια σου;

Ποιημα του Τομας Μουρ (1779-1852)
μεταφραση: Ζεφυρος Βραδυνος.
Απο το βιβλιο "ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ"
εκδοσεις:Τυπωθητω-Γιωργος Δαρδανος