ΗΕΥ ΗΕΥ, ΜΥ ΜΥ, ROCK N ROLL WILL NEVER DIE

Tο 1999, αν θυμαμαι καλα την ημερομηνια, ο Μarylin Manson ανηγγειλε το τελος της ροκ μουσικης
ROCK IS DEAD
"Rock is deader than dead
shock is all in your head
your sex and your dope is all that we feed
so fuck all your protests and put them to bed"

και η πικρη αληθεια ειναι οτι ο ταλαντουχος κι ανισορροπος αυτος τυπος, ειχε δικιο.
Για την ακριβεια, η ροκ μουσικη πεθανε με τα use your illusion των guns n roses, τα οποια συγκαταλεγονται στους καλυτερους δισκους ολων των εποχων
(Για μενα, ειναι και ο καλυτερος ροκ δισκος των εποχων, αν θεωρηθει οτι ειναι ενιαια δουλεια.
32 υμνους της ροκ σε εναν δισκο, δε μαζεψε ποτε κανεις,
αντε να το πετυχαν μονο οι Floyd με το the wall)
Απο κει και περα, αναλαμπες. Και επιθανατιοι σπασμοι. Αλλωστε, ο νεκρος μπορει να βγαζει ηχους ακομα και μετα τον θανατο του.. Επιθανατιοι σπασμοι, αλλωστε μια νεκρη κοινωνια δε μπορει να παραξει ζωντανη μουσικη, επικινδυνη μουσικη, μουσικη που θα ερθει να ανατρεψει, να γαλουχησει στην ανατροπη, να παιξει με τους κανονες, να φτιαξει τους δικους της.
(Κι ισως δε φταιει καν η μουσικη για αυτο. αλλωστε αυτοι που σκοτωσαν τη ροκ δεν ειναι μονο οι πολυεθνικες ουτε οι ανεμπνευστοι συνθετες, αλλα ειναι κι εκεινοι που προτιμουν να "κατεβαζουν" πενηντα δισκους που ποτε δεν ακουν, η οταν τους ακουν, δε μπορουν εκ των πραγματων να τους εκτιμησουν,
παρα να δινουν 15 ευρω μια φορα το μηνα για να στηριξουν τη μουσικη που αγαπουν)

Ολα αυτα τα χρονια, φυσικα και βγηκαν πολυ καλοι δισκοι. Red hot Chilli Peppers, Rem, Τea Party,
Oasis, Coldplay, The Killers, My Chemical Romance, Linkin Park
και πολλα ακομα γκρουπ θα μπορουσα εδω να αναφερω, με δισκους επιτυχημενους κι εμπορικα και καλλιτεχνικα. Δισκους που θα μπορουσαν να περασουν για ροκ.
Αλλα δεν ειναι.
Απο ολους αυτους, οι Prodigy βρισκονται πολυ κοντυτερα στην ουσια της Ροκ.
Αυτοι για την ακριβεια ηταν το τελευταιο πανκ συγκροτημα. Και πριν κανα 2 χρονια εβγαλαν εναν πολυ καλο δισκο
http://www.youtube.com/watch?v=STnzL9Rsoxw
αλλα ειπαμε, ειναι και η εποχη που δε την αντεχει τη ροκ..ψιλοάπατη πρεπει να πηγε η δισκαρα
(Ποιος να τους ακουσει; Η γενια μου που μεγαλωσε με κατι ανεραστους εντεχνοκαταθλιπτικους,
η η επομενη, που μεγαλωνει με κατι ζομπι ψευτοξεκωλα μουσικα κατασκευασματα τυπου Rihanna;)

Kι ομως, καποιοι αρνηθηκαν να παραδωσουν τα οπλα.
Το 2006 ο Αxl Rose βγαζει το CHINESE DEMOCRACY. Yστερα απο 15 χρονια σιωπης, αν εξαιρεσεις το Spaghetti Incident το 1993 που δεν ηταν κανονικος δισκος, αλλα διασκευες.
Στο δισκο εβλεπες το ονομα Guns n roses αλλα απο τους παλιους ηταν μονο ο Αxl,
επομενως δεν ηταν Guns n Roses και φυσικα ο δισκος ηταν κατωτερος απο τους παλιους τους.
Αλλα μεσα στη θαλασσα μετριοτητας και ψευτοροκιας, μεσα σε ακινδυνες και γλυκαναλατες παπαριες, ο Axl φωναξε "ΠΑΡΩΝ", και ηταν ενα βροντερο Παρων.
Με τραγουδαρες οπως αυτο εδω
STREET OF DREAMS
η αυτο
BETTER
κι αλλα πολλα, ο δισκος αυτος ηταν ενας ακομα επιθανατιος σπασμος της Ροκ.
Και μη ξεχναμε τον τιτλο που αναβλυζει απο ειρωνεια..KINEZIKH ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ..
Μια προειδοποιηση του Axl για την επερχομενη "Κινεζοποιηση" που υφισταμεθα απο τις πορνες της πλουτοκρατιας.

Την ιδια εποχη βγαλαν δισκο και οι Μetallica. Οι Metallica, που ειχαν να βγαλουν δισκο της προκοπης απο το 1994 και το LOAD. Επεστρεψαν λοιπον σε μια μειξη του παλιου τους ηχου και της συγχρονης σκληρης μουσικης, πετυχαινοντας να ειναι τουλαχιστον αξιοπρεπεις
(Δυσκολα θα μπορουσαν αλλοι να φτιαξουν εναν δυναμιτη σαν αυτον
BROKEN, BEAT AND SCARRED
στιχους του οποιου εχω βαλει φατσα καρτα στο μπλογκ, κατω απο το ψευδωνυμο μου
"You rise, you fall, you're down then you rise again
What don't kill ya make ya more strong
You rise, you fall, you're down then you rise again
What don't kill ya make ya more strong" )

Οσο κι αν καποιος πιστευει οτι οι Scorpions δεν ανηκουν εδω, η αληθεια ειναι πως δε θα μπορουσαν να βρισκονται πουθενα αλλου. Γιατι οι Scorpions δεν ειναι μονο τα μπλουζ στα εφηβικα παρτυ, δεν ειναι μονο τα still loving you και τα (μπλιαχ:) Wind of change. Οι Scorpions κουβαλαν μια ολοκληρη ροκ ιστορια απο το 1970(;) που εβγαλαν τον πρωτο πειραματικο τζαζ ροκ δισκο τους. Και καθ'ολη τη δεκαετια των 70's ,oi Scorpions ροκαραν τον κοσμο, αγρια, παιχνιδιαρικα, αλητικα, με τραγουδια-διαμαντια που λαμπουν ακομα.
Ετσι λοιπον, ο δισκος που εβγαλαν πανω κατω την ιδια εποχη με τους προαναφερθεντες, δε θα μπορουσε παρα να ξεσηκωσει κυματα χαρας και νοσταλγιας για ολους αυτους που μεγαλωσαν με τα τραγουδια τους. Ναι γερασμενοι, ναι, γλυκαναλατοι, ναι, γεροντοκαψουρια
αλλα κι αυτοι δηλωσαν ΠΑΡΟΝΤΕΣ στο καλεσμα του Θεου της Ροκ.
LOVE IS WAR
YOUR LAST SONG
και εκτος των μπαλαντων, μας απεδειξαν οτι δε ξεχασαν πως να ροκαρουν
YOU'RE LOVING ME TO DEATH
(Oι Scorpions μας αποχαιρετησαν προπερσυ με τον τελευταιο τους δισκο,οχι ανταξιος για το αντιο αλλα ουτε και για πεταμα)

Αλλα αν οι Scorpions ισως για πολλους θεωρουνται οτι μπηκαν λαθραια εδω, κανεις ροκερ που σεβεται τον εαυτο του, δε θα μπορουσε να το ισχυριστει το ιδιο για τους WHITESNAKE και τον Υπερτατο Ημιθεο-Γεροντοκαψουρη κι αιωνιο Νιατο, David Coverdale. Δεν εχει νοημα η εξιστορηση του Μυθου
(Αν τον ξερεις, βαριεσαι να τα ξαναδιαβαζεις, κι αν δε τον γνωριζεις, λυπαμαι, αλλα θα επρεπε να τον εχεις ηδη μαθει)
Μονο να πω εδω οτι το περιφημο κομματι που θα ακουγεται μεχρι να τελειωσει ο πλανητης,
SOLDIER OF FORTUNE
ειναι κατα το ημισυ, δικο του (Το αλλο μισο παει στον Blackmore)
O Coverdale λοιπον γερασε, ζαρωσε, αρρωστησε, θεραπευτηκε, παλιωσε, ξεχαστηκε
αλλα οι Μυθοι παραμενουν Μυθοι, ακομα και γερασμενοι, ακομα και ζαρωμενοι, ακομα και πληγωμενοι σα Χολυγουντιανες Ντιβες του 40 που μαραζωναν μην αντεχοντας τα σημαδια του χρονου στο κορμι τους γιατι δεν ειχαν ανακαλυφτει ακομα τα μποτοξ.
Για εναν Μυθο της Ροκ, τα σημαδια του χρονου βαραινουν κυριως στη Φωνη.
Και ο Coverdale, ναι, ακομα κι αυτος, δε θα μπορουσε να νικησει- σα φυσικη παρουσια- τον Χρονο.
Αλλα, σαν καλλιτεχνικη Αξια, τον νικησε για μια ακομη φορα.
Και πριν λιγους μηνες, ακουσε το ΠΑΡΩΝ του Axl, των Metallica, των Scorpions..
..και ζηλεψε..δε θα μπορουσε να λειπει αυτος.
Ετσι, εσκασε μυτη να κλεψει για ακομη μια φορα τη καρδια σου

I AM GONNA STEAL YOUR HEART AWAY

θυμιζοντας μας ενδοξες εποχες του δισκου Ready An'Willing, εκει στις αρχες των 80's, οταν το πραγμα ειχε αρχισει να μαυριζει με τους Θατσερ-Ρηγκαν, οταν η "Χρυση Εποχη" της Καπιταλιστικης Αναπτυξης (1949-1974) ειχε αρχισει να ξεθωριαζει και η Παγκοσμια Αλητοκρατια να δειχνει τα δοντια της,
μετατρεπομενη σιγα σιγα στο νεοφιλευθερο φασισμο που ολοι τωρα γνωριζουμε,
ομως τα 60's και 70's ηταν ακομα νωπα, και οι νεοι εξακολουθουσαν να φωναζουν οτι θελουν τον κοσμο και τον θελουν τωρα.
Αυτες οι εποχες τωρα φανταζουν ακομα πιο μακρυνες απο οτι στα αληθεια ειναι,
και τιποτα αυτη τη στιγμη δε θα μπορουσε να προσφερει στον πλανητη τη χαμενη αθωοτητα κι αφελεια του. Ομως, με αυτο το σκεπτικο, ο καθενας μας θα κατσει στα αυγα του, απλα περιμενοντας την ωρα που θα ψοφησει.
Οχι, ο Coverdale ποτε δεν ηταν τετοιος ανθρωπος. Και οι παλιοι ροκερς, οι πραγματικοι ροκερς, παντα θα ανακαλυπτουν εναν τροπο να πουνε στον Χρονο και τη Θλιψη του Χρονου
ενα ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ
(Και στη Παγκοσμια Αλητοκρατια ποιος θα το φωναξει;
Ε, ας μη τα περιμενουμε ολα απο τους ροκερς..)

Ο Coverdale μας ειπε οτι θα ειναι για παντα εδω
FOREVERMORE
Αληθεια λεει. Θα ειναι.

Αν καθομουν να γραψω τι σημαινει για μενα ο Αλις Κουπερ, θα ηθελα τουλαχιστον 2 αναρτησεις.
Ηταν η μουσικη του που με εισηγαγε στον μαγικο κοσμο της Ροκ, πισω στα 1989, οταν πιτσιρικας
ανακαλυπτα οτι υπηρχαν και κατι αλλοι τυποι, που δεν εμοιαζαν καθολου στη Μαντονα και
τους New Kids On The Block. Τυποι ντυμενοι στα μαυρα, με τρομακτικο make up η χωρις,
τυποι που δε τραγουδουσν τοσο για την Αγαπη, οσο για την υπερβολικη Παρουσια η Απουσια της,
τυποι επικινδυνοι, διεστραμμενοι, αλλοκοτοι..Και ωραιοι!
Το trash του Alice Cooper ευκολα θα μπορουσε να θεωρηθει για εναν παλιοροκα ως ξεπουλημα,
ηταν πολυ εμπορικο, ο Alice ηθελε να επιστρεψει στις παλιες του δοξες, προσελαβε λοιπον
εναν μαστερ των επιτυχιων, τον συνθετη Desmond Child, τον τυπο που εβαλε το χερακι του στις μισες επιτυχιες των Bon Jovi και των Κiss,
και μαζι δημιουργησαν το θριαμβευτικο καμπακ του Κουπερ.
Μην το κουραζω αλλο, ο Αλις Κουπερ για μενα ειναι η Ροκ Μουσικη.
Ετσι, ετρεξα στα δισκοπωλεια υστερα απο πολλους μηνες
-λογω αφραγκιας, δε μπορουσα να αγοραζω τοσο συχνα cd-
για να αγορασω τον καινουριο του δισκο.
Οι τελευταιοι του δισκοι δεν ηταν τιποτα το σπουδαιο.
Και για να ειμαι ειλικρινης, ουτε κι αυτος ειναι.
Ομως, ξαναφωναξε τον Desmond Child, για να γραψουν το πρωτο τραγουδι του δισκου.

Kι ακουγοντας αυτο το τραγουδι, καταλαβαινεις οτι οσους επικηδειους κι αν θες να γραψεις
για το ροκ που πεθανε, οσους επιλογους θες να συνταιριαξεις στη μελαγχολια σου για ολα αυτα που χανονται, οσο κι αν θες να κλαφτεις για το Τωρα αναδεικνυοντας τις συνηθειες της νιοτης σου, τη μουσικη της νιοτης σου, τους ανθρωπους που μαζι ανακαλυπτατε τον κοσμο και τωρα μοιαζουν σα να θεωρουν οτι δεν υπαρχει τιποτα ακομα να ανακαλυψουν,
οσο κι αν σαγηνευτηκες με τον μηδενιστη Μερυλιν Μανσον και την αναγγελια του για τον θανατο της Ροκ,
πλαι σε ολα αυτα, μαζι με αυτα, μολονοτι φαινονται αντιφατικα,
καταλαβαινεις οτι ουτε το Ροκ ειναι νεκρο,
αλλα ουτε κι εσυ.
Κι αν ολα αυτα τα καταλαβαινεις ακουγοντας ενα μονο τραγουδι, στη μεθεξη του
τοτε φαντασου ποσα μπορεις να καταλαβεις, στη μεθεξη του πληθους και της συλλογικοτητας,
στο τραγουδι της Αλληλεγγυης,
στο κρυο προσωπο του Αλλου που μεμιας μπορει να ζεστανει, αν το χαιδεψεις απαλα.
(Και μαζι με το προσωπο του, ζεσταινεις και το χερι σου, που το ακουμπα)

Κι ολα αυτα, με ενα τραγουδι.
Δυστυχως δε μπορεσα να το βρω στο YOU TUBE, το μονο που βρηκα ειναι μια διασκευη του απο εναν λατρη του Αλις Κουπερ
(Αλλα πιστεψτε με, η διασκευη του τυπου αυτου ειναι το ιδιο απιστευτη με το οριτζιναλ
http://www.youtube.com/watch?v=4lY7Q0mpd18&feature=related  )

Επομενως;
Καλος ο Μανσον.
Αλλα ακομα καλυτερος ο Νηλ Γιανγκ. Οχι γιατι η μουσικη του μου αρεσει περισσοτερο.
Αλλα γιατι ο παλιος ειναι αλλιως.
Και κατι ξερει οταν λεει
hey hey, my my,
rock'n'roll will never die..
(To ιδιο και οι ελπιδες μας...)

ΥΓ Σε αλλη αναρτηση, τα λεμε και για το Heavy Metal.