Τοσο χιονι δεν ειχα ξαναδει ποτε.
Ενα πυκνο κι αγνωστων προθεσεων,
λευκο, παγερο πεπλο
ειχε καλυψει τα παντα.
(Θες να πεις Σαβανο, κι ομως λες πεπλο. Γιατι;)
Τα παιδια ηταν χαρουμενα,
ομως τα παιδια δεν ανησυχουν για το μελλον.
Και oι μεγαλυτεροι, το μονο που συζητουσαν,
ηταν οτι κατι τετοιο, δεν ειχαν ξαναδει.
Αυπνος κι ανησυχος,
τυλιξα το πιο ζεστο κασκολ γυρω απ'το λαιμο μου,
βγηκα απο το σπιτι,
ηθελα να ερθω να σε βρω.
Ομως, ενα αμφισημο λευκο,
με εκανε να χασω
τον προσανατολισμο.
Οι δρομοι ηταν ερημοι.
Δεν ημουν φαινεται ο μονος που χαθηκε.
Ουτε δρομοι. Ουτε πλατειες. Ουτε δενδρα.
Τιποτα.
Εκεινη τη στιγμη διαπιστωσα οτι το χρωμα του θανατου, δεν ητανε το μαυρο.
Εκεινη την ωρα, ενας λυγμος
σαν οιωνος κακος
προφητευσε το αυριο.
Και οι φωνες των παιδιων
ηταν το μονο που ακουγες,
ομως ουτε κι αυτες κρατησαν για πολυ.
Τις στιγμες αυτες, διαλεγες τους ηρωες σου
και σε σπιτια αγαπημενων, μοιραζοσουν τον χαμο.
Πιο στωικοι δεν υπηρξαμε ποτε.
Λες και κατι ακομα χειροτερο θα ερχοταν,
λες και ημασταν ηδη προετοιμασμενοι
για αυτο και δε μας στοιχισε τοσο πολυ,
λες και το δεχομασταν ως δικαιη τιμωρια
για τα σφαλματα μας.
Λες και ηρθε η ωρα για τον καθενα απο εμας να κριθει.
Ενας μανδυας
που κανεις δεν ηθελε να φορεσει,
ενα πεπλο
που αντι να κρυψει τις ουλες,
τις φανερωνε ακομα περισσοτερο απεχθεστερες.
Μια μασκα
που μας εκανε διαφανους.
Ενα καταφυγιο
που ητανε παγιδα εξ αρχης.
Τοσο χιονι δεν ειχα ξαναδει.
Μα το προβλημα δεν ηταν αυτο.
Αλλα, οτι, κανεναν δεν ειχα εδω μαζι μου,
να μοιραστουμε τον χαμο.
Το παραπανω ποιημα το εγραψα πριν 2 με 3 χρονια. Μοιαζει προφητικο αλλα για να μη το παιζω Ρουμπινι η Ταλεμπ της ποιησης, δεν ειχα στο μυαλο μου τιποτα απο οσα συμβαινουν, ουτε καμια χρηματοπιστωτικη κριση. Το ποιημα αυτο γραφτηκε για να ξορκιστει το συναισθηματικο αδιεξοδο. Και τελικα κατεληξε να περιγραφει τη σημερινη συναισθηματικη-οικονομικη - κοινωνικη - πολιτικη - πολιτιστικη, ερημια.
Σαν ποιημα δε λεει και πολλα, σαν πεζη περιγραφη του Ελληνικου σαβανωμενου 2011, μαλλον ειναι ακριβης.
Τι ομορφα που γραφεις! Πραγματικα σε ζυλευω!
ΑπάντησηΔιαγραφή..σαν πεζη περιγραφη του Ελληνικου σαβανωμενου 2011, μαλλον ειναι ακριβής.... (ακριβέστατη θά πρόσθετα)
ΑπάντησηΔιαγραφήcelin
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Χρησιμοποιώ τόνους και ακολουθώ κανόνες γραμματικής έτσι για να συνδέομαι με το παρελθόν των λέξεων, με τη στιγμή και την ανάγκη της γέννησής των.
Ευχαριστώ για την κατανόηση
"Κολλαει" καταπληκτικα φιλε μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και το χιονι...
Καποτε θα λιωσει...
Βλεπεις...Η Αρχαικη καταγωγη του ανθρωπου...
Κατανοει την ανωτεροτητα της φυσης...Απεναντι στις δικες του μικρες δυναμεις...!!
Την στωικοτητα του..Απεναντι σε καποιους...Αλλους ανθρωπους...Που σαβανωνουν;;
Πως την δικαιολογεις;;
Celin υπέροχο το ποιήμα σου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠετυχαίνει αυτό που και εγώ προσπαθώ να κάνω στα ποιήματα που γράφω(δεν ξέρω βέβαια αν τα καταφέρνω).
Δηλαδή να περάσω διακριτικά ένα ισχυρό μήνυμα και στο τέλος να κάνω τον αναγνώστη να ανατριχιάσει..
944
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ευχαριστω!Μπες στην ετικετα ΠΟΙΗΣΗ κατω δεξια οπως κοιταζεις την οθονη, εχω αναρτησει μπολικα!
e apenanti
ΑπάντησηΔιαγραφήδυστυχως, μακαρι να μην ηταν (ακριβης η περιγραφη)
ΥΓ Κατανοηση εγω να δειξω, γιατι;Εσυ πρεπει να δειξεις σε μενα, που δε βαζω τονους.Αλλα αν εβαζα, θα ηθελα τον διπλασιο χρονο. Και ειδικα τωρα, δε τον εχω.
Η στωικοτητα φιλε Μαχαιρη, δεν ειναι παρα δουλοπρεπεια. Το γιατι, εχω προσπαθησει να το εξηγησω παμπολλες φορες, με ορους ψυχαναλυσης, πολιτικης, βιολογιας, αρλουμπολογιας,
ΑπάντησηΔιαγραφήκι ακομα ακρη δεν εχω βγαλει.
Ισως τελικα να ειναι πιο απλο απο οτι νομιζουμε.
Ισως δεν ειναι παρα οι θεσμοι, οι οποιοι σε εισαγουν στη κοινωνια, και σε μαθαινουν στη σφαλιαρα απο μικρο.
Το σχολειο, ο στρατος, η εργασια.
Και τα φασιστοκαπιταλιστικα αφεντικα που μας θελουν προβατα απο μικρους.
(Και η Ιστορια βεβαια τραβαει πολλα χρονια πριν τον καπιταλισμο, απο τον καθε αιμομεικτη βασιλια μεχρι τον φεουδαρχη. Ειναι η Βουληση των Ισχυρων. Η βουληση για δυναμη.)
black rose
ΑπάντησηΔιαγραφήχαιρομαι που σου αρεσε!Μακαρι να χες μπλογκ να διαβαζα καποιο απο τα δικα σου. Φανταζομαι οτι θα αρνηθεις, αλλα αν θες να αναρτησεις εδω στα σχολια καποιο απο τα ποιηματα σου, θα το διαβαζα με μεγαλη ευχαριστηση.
Tα παρακάτω τα ανέβασα και στο μπλογκ του οικοδόμου. Eνα ποίημα και ένα τραγούδι που ταιριάζουν στην κατάσταση που διάγουμε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο χτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια.
Είμ' ένα ανήμπορο παιδι που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι δεν του αποκρίνεται κανείς,
και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι όταν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε γκρικάω,
βγαίνει από μέσα μου μια προσταγή: Γκρεμίστε!
Κωστής Παλαμάς - Ο γκρεμιστής
http://youtu.be/ZrCw8po7JKo
Ο μαυριδερός μουσάτος κύριος γελάει χαιρέκακα μέσα από τον τάφο του στο Highgate Cemetery του Λονδίνου:
-"Μάγκες, εγώ σας τα'λεγα!"
Celin,φυσικά και δεν έχω πρόβλημα να παραθέσω κάποιο δικό μου ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν το παρακάτω το έγραψα πρόσφατα,επηρεασμένη από την κατάστασεις που βιώνουμε.
Σιωπηλή Μελωδία
Αδύνατον να ξεπεραστεί αυτή η σιγή.
Μακάρι να μην είχε ξεκινήσει.
Ανέκφραστα, παγωμένα σε κοιτούν,
σαν να ζωντάνεψε το ψέμα.
Δεν είναι φόβος αυτό που νιώθω.
Κάτι ακούω.
Ίσως και να το ήξερα.
Είναι ο ήχος της αποτυχίας.
Ο ήχος των θαμμένων ονείρων.
Η μουσική της ξεθωριασμένης ανάμνησης.
Η μελωδία των σπασμένων ψυχών.
Φρικτή αλήθεια.
Η πικρή σιωπή επέστρεψε,
σαν μια παιδική φοβία.
Κρυμμένη μέσα στο ναυάγιο.
Δήθεν για να με σώσει.
Τούτος ο εφιάλτης δεν μπορεί να σταματήσει πια.
(Μπορεί;)
spiral, σε ευχαριστω. Εκπληκτικο το ποιημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήBlack rose, σε ευχαριστω πολυ που κοσμησες την αναρτηση μου με ενα κομματι της ψυχης σου. Μεγαλη μου τιμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδες τελικά celin τι υπέροχο πράγμα είναι η επικοινωνία και πόσο μας ανεβάζει ψυχολογικά όταν όλοι μοιραζόμαστε την ίδια συναισθηματική κατάσταση;Το υπέροχο ποιήμα σου συνοδεύτηκε απ τα υπέροχα ποιήματα των άλλων παιδιών.Να είστε καλά όλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟση περισσοτερη ψυχη βαζουμε σε αυτα που γραφουμε, τοσο περισσοτερο θα φωτιζεται η μαυριλα.
ΑπάντησηΔιαγραφή