ΖΗΣΕ ΞΑΝΑ

Τοτε που γιναμε αριθμοι
στατιστικα αναλωσιμοι, μετρησιμοι,
δεδομενα προς επεξεργασια
πιξελς, κομματια ενος κοσμου που δεν ηταν ο δικος μας
αλλα ο δικος μας εγινε,
μετρωντας την ανοιξη με τη θερμοκρασια,
μετρωντας το καλοκαιρι με τη τεχνητη δροσια
μεσα σε τοιχους που μας χωρισαν
μεσα σε τοιχους που εγιναν τα σωματα μας

κοιτα με πως αλλαζω οταν σε σκεφτομαι
κοιτα τους μαυρους κυκλους στα ματια μου
την ηδονη της ταραχης οταν αποπροσανατολιζομαι,
κοιτα την ερημο που εχω καταντησει
κοιτα τα χρονια πως περνουσαν στο κορμι μου
κι εγω νομιζα πως εμεινα παιδι,
κοιτα το παιδι που βασιλευει στη ψυχη μου
καταραμενο, παγωμενο, του Ντοριαν Γκρεη
το παιδι

Κοιτα, επαψα να φοβαμαι τους αλιγατορες
παιζουνε μαζι μου
τροφη για αυτους μα και τροφη μου,
κοιτα ποσο αρμονικα αλληλοκατασπαρασσομαστε
σε μια αστικη ζουγκλα που μας κανει να ξεχνουμε τα ονοματα μας,
το μερος της καρδιας μας,
-τη ψαχνουμε στα αριστερα μα δεν ειναι πια εκει-
τη ψαχνουμε παντου
κι απογοητευμενοι,
προσποιουμαστε οτι ακομα τη
ψαχνουμε,
προσποιουμαστε οτι ειμαστε ακομα ζωντανοι,
προσποιουμαστε οτι συνταξιδευουμε,
μα τοσοι τοιχοι το γραφουνε
οτι δεν ειμαστε μαζι

Κι αποψε θα αδιαφορησω για ολα αυτα,
κι αποψε θα γινω επιτελους ο κανενας,
στο δηλητηριασμενο αερακι θα αφεθω
σκλαβος κ υποδουλος σε αγνωστο Εγω,
σκλαβος κι υποδουλος μα θα ελευθερωθω
για να μαθω ξανα το ονομα μου, πρεπει να γινω ο κανενας,
να χασω δερμα, σωμα, προσωπο, ψυχη,
κι ισως ετσι αποδρασω απο τους τοιχους
ισως ετσι ξεγλυστρησω απ'τα δεσμα μου,
ισως ετσι τιποτα δε θα μπορει να με προσδιορισει,
ισως καμια αλλοτρια ταυτοτητα δε με κανει ποτε δικο της,
κι ετσι, ρευστος κι αμορφος, θα χυσω την ουσια μου στο πρωτο
καλουπι που θα με γοητευσει.
κανεις δε θα με ελεγξει,
στο μελλον, θα χαθω..

(Βλεπεις, τα λουλουδια φυτρωνουν τωρα αγρια πανω στο κορμι σου
αγρια βλαστηση, εντομα, γυρη
νεα ζωη
πνιγομαι      παιδι της πολης      πνιγομαι
ξανα μαθαινω να
αναπνεω
πνιγομαι           ξανα μαθαινω να αναπνεω
πνιγομαι
ξανα μαθαινω
να ζω)  


Αλλα η Πολη ποτε δεν ηταν τα τσιμεντα και οι λεωφοροι
ποτε δεν ηταν οι πολυκατοικιες, οι αγνωστες φατσες,
τα ακαταλαβιστικα αγαλματα, τα περιστερια, οι αγενεις
και η βουη τα βραδια απο τα μηχανηματα.
Η Πολη δεν ηταν μονο αυτα
Η Πολη ηταν κυριως μια
Δικαιολογια,
μια δικαιολογια για να κλειστεις στον εαυτο σου,
για να γινεις εχθρικος με τον διπλανο σου,
μια δικαιολογια για να απελευθερωθει η ερημια της ψυχης σου,
μια δικαιολογια που κανεναν δεν αφησες εδω μαζι σου,
μια δικαιολογια για να πνιγεσαι καθημερινα
μες στα νερα
σαν εκεινη του Ναρκισσου τη
πρωτη τη φορα..

Για να χαθεις στο μελλον
για να παψεις να πνιγεσαι
κατι παραπανω απο ολα αυτα,
πρεπει να μαθεις
να\
αφηνεσαι


Τελος, αρχη και μεση
δεν εχει αυτο το ποιημα
ουτε καποιο νοημα μην αφηνεις να σε περιορισει
τεχνολογια, μοναξια, νεολουδιτισμος,
επαρχια, επικοινωνια, Φυση και κακος χαμος
τιποτα απο ολα αυτα
μονο
ζησε ξανα
τιποτα απο ολα αυτα
ζησε ξανα
τιποτα
ζησε ξανα