Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.



Ξερουμε και οι δυο οτι τιποτα δε διαρκει πολυ,
μοιραζομαστε το ιδιο Μυστικο,
μας κρατα σε αποσταση
μας ενωνει.

Υπαρχει μια αστρικη παραδοξοτητα που τα παντα καθοριζει
υπαρχει ενα αηδονι που ποτε δεν τραγουδα
εχουμε κι οι δυο το χερι στο τιμονι
και που πηγαινουμε, κανεις δεν ξερει πια

Ενα Μυστικο που με ηδονοβλεπτικες διαθεσεις,
παρατηρει
καθε τι που μας συγκινει,

μεσα στο ιδιο κελι,
μοιραζομαστε εκτος απ'το σκοταδι
και την ιδια ανταμοιβη,

μελι
σκοταδι
αγαπη και προσμονη

κι αν ισως τελικα δε διαρκει πολυ,
ταγμενοι στο Μυστικο αυτο θα ειμαστε
προστατευοντας
στο ιδιο κελι παντα
μενοντας

μεχρι να δοθει το σινιαλο
μεχρι οι καταρρακτες να αλλαξουνε πορεια
μικροι ανθρωποι σωπαινουν κ περιμενουν
ποιος θα ειναι ο προδοτης σε αυτη την ιστορια?
ποιος το σκοταδι θα αρνηθει κ θα σημανει την αυγη?
ποιος θα βγει πρωτος απο αυτο το κελι?

μα κανεις τους δε ξερει
πως το Μυστικο αυτο θα πεθανει μαζι μας
και κανεις δεν θα το μαθει,
γιναμε τωρα εμεις το Μυστικο αυτο
το Μυστικο μας

αυτο που μας χωριζει
ειναι αυτο που μας κρατα μαζι

εξορια,
καταφαση,
καταφυγιο
αιωνιοτητα,
απρεπεια,
μαρτυριο

κ ας λενε οτι τιποτα δε διαρκει πολυ

Μεσα στην αβυσσο της υπομονης
το Μυστικο μας δε θα μαθει
ποτε

κανεις.

9 σχόλια:

  1. "αυτο που μας χωριζει
    ειναι αυτο που μας κρατα μαζι"

    Ασχολίαστο...τα σέβη μου!


    πι ες
    long time no see αλλά εδώ είμαι δεν έφυγα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Παρε να εχεις δυο ποιηματα μου, διαφορετικα μεταξυ τους, που ακουμπανε και δεν ακουμπανε σε παρομοια ζητηματα με το δικο σου


    εκτος και αμα δεν το κατανοησα ορθως

    Ορμή

    ~

    Απάνω σου ορμώ,

    το ίδιο γίναμε, μοιάζει να μην ξεχωρίζει το δίκιο απ’ το άδικο…

    ~

    Απάνω σου ορμώ, και είμαι και εγώ δίκιο και εσύ δίκιο,

    μα εσύ είσαι το δίκιο σου,

    και εγώ είμαι το δίκιο πολλών.

    ~

    Απάνω σου ορμώ,

    και το μόνο που μπορείς να μου κάνεις είναι να μου κουρελιάσεις τα ρούχα,

    δεν φτάνεις πιο βαθιά,

    απάνω σου ορμώ και χάνεσαι.

    ~

    Απάνω σου ορμώ, και πέθανα,

    μα κρατώ απ’ το χέρι, τον Γιώργο, την Μαρία,

    απάνω σου ορμούν και αυτοί και σε πεθάνανε.

    ~

    Απάνω σου ορμώ,

    έκανα την αλυσίδα σου ελατήριο,

    και σπαθί,

    κι ασπίδα.

    ~

    Απάνω σου ορμώ, και είμαι χίλια πρόσωπα,

    χίλια χέρια, χίλια στόματα,

    απάνω σου ορμώ και είμαι ένα μέτωπο.

    ~

    Απάνω σου ορμώ, και έχεις γίνει σε μια στιγμή παρελθόν,

    γιατί πάντα εγώ έφερνα το μέλλον.

    ~

    Τέλος

    Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)


    και το δευτερο, με εντελως διαφορετικα νοηματα απο το πρωτο

    Η δύναμη της θέλησης

    ~

    Τους γνωρίζω και τους καταλαβαίνω,

    τόσο που θέλω και δεν θέλω να τους μοιάσω,

    μα δεν μπορώ.

    ~

    Θέλω και δεν θέλω να αποδεχθώ εκείνη τη “λευκότητα”,

    που αγνοεί όλους τους λεκέδες,

    πάνω τους πάνω μου,

    σαν να μην υπάρχουν.

    ~

    Να προσποιούμαι και εγώ ότι δεν βλέπω τους λεκέδες,

    μονάχα τη λευκότητα,

    και να ΄μαι ευτυχισμένος,

    θέλω και δεν θέλω.

    ~

    Με τα λευκά μου χείλια,

    με τα λευκά μου χέρια,

    θέλω και δεν θέλω να σε αγγαλιάσω, να σε φιλίσω,

    μα θέλω και δεν θέλω να σε δαγκώσω και να σε στίψω.

    ~

    Να εκπληρώσω τα θέλω μου,

    και τα δε θέλω μου να τα εξαφανίσω,

    θέλω και δεν θέλω.

    ~

    Και θα θελα να θέλω να μη σε ξαναδώ,

    μα δεν το θέλω,

    όμως τους βλέπω ακόμα τους λεκέδες,

    που κρύβει η λευκότητα,

    κι ας μην το θέλω.

    ~

    Θέλω και δεν θέλω να τους γυρίσω την πλάτη μου,

    και να κοιτάξω προς τα εσένα,

    μα μετά φοβούμαι ότι στο πλήθος των λεκέδων θα τρέξω να κρυφτώ,

    ακόμα κι αν σε θέλω.

    ~

    Θέλω και δεν θέλω να πέρναγε απ΄το χέρι μου,

    μα όσο κι αν το θέλω δεν είσαι εδώ,

    γιαυτό και κρύβω όλα τα θέλω μου,

    πίσω απο τα δεν θέλω.

    ~

    Τέλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (ο Γιωργος και η Μαρια που κρατα απο το χερι ο ηρωας του ποιηματος μου δεν ειναι ο Παπανδρεου και η Δαμανακη, το ξεκαθαριζω πριν πει κανεις καμια μπηχτη:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λενα!!
    Ας εισαι εδω κι ας μη σχολιζεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ποε,
    ωραια και τα δυο, απλα να σου πω οτι το δευτερο το βρηκα συγκλονιστικο, 3 φορες το χω διαβασει και καθε φορα, μου αρεσει περισσοτερο, πολυ ωραιο φιλε.


    ΥΓ Αλλα ασε τα σαπια, κρυφοπασοκε (που σε λεει και ο Νωντας:),
    για τον ΓΑΠ και τη Δαμανακαινα, το εγραψες:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δειμο, και μενα απο ολο το ποιημα, η καταληξη μου αρεσει κυριως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. celin στο έχω ξαναπει.Τα ποιήματά σου είναι κατάθεση ψυχής.Γι αυτό και μ αρέσουν τόσο πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Οπως καταθεση ψυχης ειναι και τα σχολια σου, sunshine,

    εξαιτιας σου κ εξαιτιας των υπολοιπων φιλων εδω, τα αναρτω,
    αν δεν αγγιζαν εσενα και τους φιλους, θα εξακολουθουσα μεν να γραφω, αλλα θα τα κρατουσα για μενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή