Μερικες φορες, ενα σκοτεινο δρομακι
ειναι ο τοπος που δυο σωματα σβηνουν τις φωτιες τους,
τυχαια, ενα βραδυ, διχως φραγμους
η ανανεωνοντας αυτο που κουραστηκε
η μεθυσμενα κι απεγνωσμενα,
γεμιζοντας με σαρκα τις σκιες του..
Μερικες φορες, ενα σκοτεινο δρομακι
ειναι κι ο τοπος ενος εγκληματος,
εγκλημα παθους, παραφροσυνης, παρανοιας,
οταν βρισκεσαι στον λαθος τοπο τη λαθος στιγμη
και τιποτα δε θα σου θυμισει ξανα το πριν,
τιποτα, αν καταφερεις το πρωι να αναπνεεις ακομη..
Μερικες φορες, ενα σκοτεινο δρομακι,
ειναι ο τοπος που γυρνας,
φορτωμενος απ'τις ηττες της βραδιας,
αδειασμενος απο τη θλιψη της ημερας,
παιζεις στο μυαλο σου μια εικονα
και περπατας, διχως να ξερεις που πας,
αναρωτιεσαι για μεσανυχτα
μα κανεναν τι ωρα ειναι δε ρωτας,
τιποτα δεν εχει μεινει
παρα
να περπατας..
Ομως, δυστυχως,
ενα σκοτεινο δρομακι
τις περισσοτερες φορες δεν ειναι παρα
ενα σκοτεινο δρομακι,
τιποτα δε συμβαινει,
κανεις μυθος δεν το κατοικει
καμια ιστορια θλιβερη
καμια ενδοξη γιορτη
φαντασματα τη νυχτα δε θα δεις
να περνανε απο μεσα του κι ερημο
να το διασχιζουν,
ερημοι, μονοτονοι, διαβατες στην ομιχλη
κι ουτε κανενας ποιητης
στη ψυχη του το εχει για σαρακι,
ετσι κι εγω,
ποιημα μικρο
αφιερωσα
σε τουτο το σκοτεινο κι αδοξο
δρομακι
Ιδιαίτερο ποίημα.Μου άρεσε γιατί αναφέρεσαι σε κάτι -το δρομάκι-που νομίζω οτι σπάνια αναφέρονται οι ποιητές σ αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως πραγματικά στο σκοτεινό δρομάκι μπορούν να συμβούν τα πάντα....
Πάντως για να πω την αλήθεια και θα κάνω μία μικρή έρευνα κι ανάρτηση, θα ήθελα να πω πόσοι άνθρωποι του πνεύματος πήραν ανοιχτά θέση για τα προβλήματά μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, δεν είπα: υπέροχο ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Cel.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές εικόνες στα σκοτεινά δρομάκια, γοητευτικές ζωγραφιές.
Άλλες πάλι φορές δεν κρύβουν τίποτα, παρά τις πατημασιές των προηγούμενων ανθρώπων που πέρασαν από εκεί πριν από εμάς, κουβαλώντας την σκιά τους, κουβαλώντας τον σπαραγμό της ψυχής τους ή τα χρωματιστά όνειρά τους και, αυτό δεν είναι το τίποτα, είναι όλα.
Τα ποιο γοητευτικά όμως χρώματα τα ανακαλύπτουμε στα σκοτεινά δρομάκια του νου.
Σε κείνες τις ανεξερεύνητες γωνιές που πάνε και τρυπώνουν τα ποιο περίεργα γραφήματα και χρώματα.
Όταν τα ανακαλύπτουμε μετασχηματίζονται, παίρνουν τις μορφές που έχουμε καλά φυλαγμένες. Γίνονται νεράιδες να μας ξελογιάσουν και θεριά να μας κατασπαράξουν. Γίνονται θεοί και δαιμόνια, γίνονται όμορφες κοπέλες και μανάδες,αλλόκοτα πλάσματα με πρόσωπα πράσινα και ουρές φιδιών,γίνονται μικρά παιδιά που κλαίνε και γελάνε κοροϊδευτικά, αλλά στο τέλος όλα αυτά δεν μπορούν να αντέξουν στο φως και παίρνουν την μορφή μας γιατί όλα είναι εμείς.
Γεια σου καλέ μου φίλε κάνε μας μια βόλτα στα σκοτεινά δρομάκια του μυαλού, ξέρεις εσύ να τα περιγράφεις με όμορφα χρώματα, ακόμη και όταν είναι μαυρόασπρα.
Σανσαιν, οταν το εγραφα, στο μυαλο ειχα αυτο ακριβως, ενα σκοτεινο δρομακι. Ξεκινησε απο μια φραση σε μια σειρα που ειδα προσφατα, κι ελεγε οτι ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΡΟΜΑΚΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΡΟΜΑΚΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκουσα αυτη τη φραση, πατησα pause στη σειρα και αρχισα να γραφω βραδιατικα το ποιημα.
Διαβαζοντας το τωρα, καλλιστα μπορεινα ιδωθει και σαν αλληγορια.
Μια ωδη για τον καθημερινο ανθρωπο, τον μη σπουδαιο ανθρωπο,
τον απλο ανθρωπο που δε συνεβησαν στη ζωη του ουτε τραγωδιες ουτε ενδοξες στγμες.
Ισως, ασυναισθητα, το ποιημα ειναι αφιερωμενο σε αυτον...
Γεια σου Δειμο. Θα αναμενω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ Thannks!
Kαλη μου φιλη Μπεντλαμ, θα διαβασουν το σχολιο σου οι αναγνωστες και θα αναρωτηθουν, που ειναι τελικα η ποιηση εδω,
ΑπάντησηΔιαγραφήστην αναρτηση η στα σχολια;!!
Να σαι καλα.