SHAME, Η ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ.

Στο SHAME παρακολουθουμε τη ζωη ενος ανθρωπου να καταρρει.
 Πολλες ειναι οι ταινιες με τον ηρωα -η καλυτερα, αντιηρωα- να βλεπει τη ζωη του να αποσυντιθεται και να αποσυναρμολογειται σε μικρα, μικρα κομματακια, ομως ποτε με τον τροπο, με τα αιτια,
και με την φυση της οδυνης του SHAME.
Πρωταγωγωνιστης ο Μπραντον. Εργαζεται σε μια εταιρεια, ζει σε ενα νορμαλ σπιτι, οικονομικα προβληματα δεν εχει, προβληματα με το αφεντικο δεν εχει, αντιθετως, ειναι και φιλοι.
Κι ενω ολα, εξωτερικα τουλαχιστον, μοιαζουν φυσιολογικα,
ο Μπραντον δεν ειναι φυσιολογικος.
Ο Μπραντον ειναι εθισμενος στην πορνογραφια. Στον αυνανισμο. Σε πορνο-σαιτ. Σε πορνοταινιες.
Και στο πληρωμενο σεξ.
Βυθισμενος σε εναν κοσμο που η ηδονη και η απολαυση μοιαζει να ειναι λιγο, μονο λιγο μακρυα,
ο Μπραντον προσπαθει εναγωνιως να την αγγιξει.
Μα, δεν μπορει. Προσπαθει να απολαυσει, να αφεθει, να νιωσει εστω για μια στιγμη πληρης.
Ομως, αφοσιωμενος στο κυνηγι της απολαυσης, ξεχασε πια τον τροπο να απολαμβανει.
Αφοσιωμενος στο κυνηγι του ερωτα και του σεξ, ξεχασε τι σημαινει ερωτας και σεξ.
Πληρωνει πορνες, παρακολουθει τσοντοσαιτ στη δουλεια, αυνανιζεται στην τουαλετα της δουλειας, στο μπανιο του, καθε φορα μια εικονα ειναι ικανη να τον αναστατωσει,
το γυμνο γονατο μιας κοπελας απεναντι στο μετρο,
 η γιαπισσα στο μπαρ που προσπαθει να την ριξει το αφεντικο του
-αλλα αυτη καταληγει μαζι του-
η συναδελφος του στη δουλεια που δεν εχουν ανταλλαξει παρα μερικες κουβεντες αλλα αυτος, ο,τι κι αν της λεει, ενα πραμα εχει στο μυαλο του για εκεινη μονο...
Μονιμως αναστατωμενος, ερεθισμενος, Ροβινσωνας Κρουσος σε ενα απομονωμενο νησι που στις παραλιες του, ερωτικες οφθαλμαπατες καλουν τους ναυαγους
-δηλαδη αυτον-
να τις γευτει...
Μα, δε μπορει. Δε μπορει να τις γευτει.
Οι ανθρωποι για αυτον επαψαν να ειναι σαρκα, αιμα, δερμα, κοκκαλα, ψυχη.
Οι ανθρωποι, για αυτον, εγιναν εικονες. Εικονες περιοδικων, πιξελς υπολογιστη.
Ακομα και ζωντανους διπλα του να τους εχει, για εκεινον παραμενουν εικονες..
Κι οταν αφαιρειται απο τον Αλλον η Σαρκα, μενει μονο η σκια του.
Σκιες, θολες, δυσδιακριτες φιγουρες. Μπορεις να φτιαχνεσαι οσο νομιζεις οτι φτιαχνεσαι απο μια γυμνη φωτογραφια, βλεποντας  εκει ακομα και τη πιο ερωτικη, τη πιο ποθητη γυναικα στον κοσμο,
αλλα αν εβγαινες απο το σωμα σου, αυτο που θα εβλεπες στο δωματιο σου,
ειναι εναν ανθρωπο που σου μοιαζει,
 να φτιαχνεται με αψυχο γυαλι και χαρτι.
Δεν ειναι ανωμαλο, διεστραμμενο, καταδικαστεο.
Ειναι απλα θλιβερο.

Και γινεται ακομα πιο θλιβερο, λιγο πριν απογειωθει η ταινια, οταν το γεγονος-θρυαλλιδα που περιμενεις ασυνειδητα σε ολην την ταινια, τελικα συμβαινει: ο Μπραντον παιρνει το θαρρος να μιλησει στη συναδελφο του, στη φρεσκοχωρισμενη συναδελφο του. Μια γλυκυτατη κι ομορφη γυναικα. Αυτη στην αρχη ειναι μαζεμενη. Συγκρατημενη. Ο Μπραντον της αρεσει, ο Μπραντον ειναι ενας γοητευτικος αντρας. Εκεινη εχει δισταγμους, τους παραμεριζει. Πανε σε ενα ξενοδοχειο, ομορφη θεα απο ψηλα, καθαρο, περιποιημενο, καμια σχεση με παρακμη. Ολα ειναι ιδανικα για να γευτουν ο ενας τον αλλον. Ολα θα ηταν ιδανικα αν αυτο που ηθελαν, ηταν να γευτει ο ενας τον αλλον.
Εκεινη, θελει να τον γευτει.
Ομως, ο Μπραντον, το μονο που θελει ειναι να
νιωσει. Να νιωσει πληρης εστω για μια φορα, να νιωσει οτι δε βασανιζεται πια απο την αδιακοπη καβλα του, απο την ασυγκρατητη επιθυμια για το Κενο, για το Τιποτα,
να κατσει μια στιγμη εστω διχως να σκεφτεται βυζια, μπουτια, αιδοια να καλωσοριζουν τη λυσσα του, ειναι κουρασμενος, δεν το αντεχει πια,
ετσι ειναι μεσα σε αυτο το ξενοδοχειο, με αυτη την υπεροχη γυναικα διπλα του, επιτελους με μια γυναικα που δεν εχει πληρωσει, με μια γυνακα που φαινεται οτι τον καταλαβαινει,
με μια γυναικα που εχει σαρκα, οστα , δερμα και ψυχη..

Κι αποτυχαινει. Δε μπορει. Δε μπορει να την ικανοποιησει. Ο Μπραντον, που ειναι καβλωμενος τη μιση μερα σχεδον και δεν εχει καμια στυτικη δυσλειτουργια -το εντελως αντιθετο μαλιστα, πριαπισμος κανονικος!-
δε μπορει.
Ο Μπραντον δε μπορει να κανει ερωτα μαζι της. Κι αυτο γιατι θα ηταν ερωτας. Οχι meaninglesss sex.
Ετσι, καταρριπτεται ολο το οικοδομημα που ειχε χτισει.
Μεσα του πιστευε οτι αυτο που ψαχνει πραγματικα, ειναι το να νιωσει, εστω κατι, ο,τιδηποτε,
ομως αυτο που ισχυε τελικα, ηταν το ακριβως αντιθετο.
Ο Μπραντον ουσιαστικα ζηταει να σταματησει να νιωθει.
Ο Μπραντον δε θελει να νιωσει. Ο Μπραντον τρομαξε στο ξενοδοχειο και δε μπορουσε να του σηκωθει, ακριβως για αυτο..γιατι, η γυναικα που ηταν απεναντι του, τον εκανε
να νιωσει..
Κι αυτο τον τρομαξε. Ενιωσε για πρωτη φορα μετα απο χρονια, τι ακριβως, δεν εχει σημασια,

ενιωσε..
κι αυτο ηταν κατι που δε μπορουσε να αντεξει.

Τη παρατησε στο ξενοδοχειο, εφυγε βιαστικα, μεθυσε, πληρωσε μια πορνη,
 μετα θελησε να τη βρει με δυο μαζι,
την επεσε στη γκομενα ενος νταη σε ενα μπαρ,
 μεσα στο μπαρ τη χαιδεψε αναμεσα στα ποδια, τα δαχτυλα υγρανθηκαν, ο νταης τον πλησιασε,
η κοπελα πηγε να τα μπαλωσει, κι εκεινη τη στιγμη ο Μπραντον εβαλε τα δαχτυλα στο στομα του νταη φωναζοντας του οτι ετσι μυριζει το μουνι της γκομενας του.
Εφαγε το ξυλο της αρκουδας, ομως ουτε εκει σταματησε το ταξιδι-ξεσπασμα του,
θελω να νιωσω, εστω κατι,
θελω να παψω να νιωθω, να μη ξανανιωσω τιποτα,
πηγε σε ενα γκευ μπαρ, ενας αντρας στις τουαλετες θελησε να τον ανακουφισει,
ομως ουτε εκει, στα "απαγορευμενα" ο Μπραντον καταφερε να μαθει επιτελους τι θελει,
εφυγε
και συνεχισε
να χανεται
να μη ξερει που ειναι
ποιος ειναι
και τι στο διαολο θελει.....

Ισως αυτο που ηθελε τελικα απο την αρχη, ηταν να ξαναμπει στη μητρα της μανας του.
(Αυτο το υποστηριζε ο ψυχαναλυτης Οττο Ρανκ, γενικα για τους ανθρωπους. Μια αναλογια υπαρχει εδω και με την φρουδικη Ορμη Θανατου)
Διχως καμια σκοτουρα, διχως καμια εννοια, διχως κανενα βαρος απο τα βαρη που φερει η ενηλικιωση, ισως ολα επρεπε να συνεχισουν να ειναι ενα παιχνιδι, κανεις δε ρωταει ενα παιδι αν θελει να γινει αντρας, κανεις δε το προετοιμαζει για αυτο, ισως καποτε οι κακουχιες και οι δυσκολιες της ζωης εφερναν το παιδι στη βαθεια επιθυμια να γινει αντρας για να αντιμετωπισει επιτελους τα προβληματα και τις δυσκολιες, ισως ξεχασαμε πως ειναι να υπαρχουν προβληματα και δυσκολιες, ισως ολα εγιναν ενα παιχνιδι, ενα παιχνιδι στον υπολογιστη, μια εικονα στον υπολογιστη, μια προσομοιωση ζωης απο την αποια ο συγχρονος ΠΑΙΔΙ- ΑΝΤΡΑΣ δε μπορει να αποδρασει,
μια προσομοιωση, δηλαδη μια αντανακλαση, δηλαδη ενα κακεκτυπο, δηλαδη μια απομιμηση,
μια απομιμηση ζωης, μια ΜΟΝΟΠΟΛΥ απο την αφετηρια της οποιας ξεκιναμε και νομιζουμε οτι τα λεφτα μας φτανουν για να αγορασουμε τα παντα,
κι οπως ειναι φυσικο, στα μισα της διαδρομης, ξεμενουμε,
ξεμενουμε απο λεφτα, απο ενεργεια,απο διαθεση.
Παγιδευτηκαμε σε εναν διαδρομο απο καθρεπτες, παντου μια αντανακλαση,
παντου προσπαθουμε να ψηλαφισουμε τον εαυτο μας,
κι ομως, αυτο που ουσιαστικα κανουμε,
ειναι να χαιδευουμε του καθρεπτη το κρυο κι αψυχο γυαλι.
Οπως ακριβως η οθονη ενος υπολογιστη...

Θυμαμαι στα χρονια της εφηβειας μου, οπου αρκουσε μια ημιγυμνη φωτογραφηση, για να ερεθιστει ο εφηβος και να επιδοθει σε ο,τι φυσιολογικα επιδιδεται ο οποιοσδηποτε εφηβος την οποιαδηποτε εποχη της Ανθρωπινης Ιστοριας. Παλιοτερα υποθετω οτι και η αναμνηση της εικονας της Λασκαρη ηταν ικανη να "κανει τη δουλεια"!
Τωρα, με ολη αυτη τη πορνογραφια, με ολη αυτη τη προσφορα σαρκας -μεσα απο την οθονη φυσικα-
αλλα κι εξω, στις αφισες, στα περιοδικα, κρεμασμενη απο τα περιπτερα, απο τις τηλεορασεις των καφετεριων
σκεφτομαι οτι μια γυμνη γυναικα δε μπορει να πει τιποτα στον εφηβο.
Ισως θελει δυο γυμνες γυναικες μαζι για να φτιαχτει, ισως θελει κατι πιο ομαδικο, κατι πιο βιτσιοζικο, και δε ξερω μεχρι που μπορει να φτασει αυτο, η μαλλον υποπτευομαι,
υποπτευομαι οτι θα ερθει μια εποχη που οι εθισμενοι στην πορνογραφια θα θελησουν ολο και πιο ανωμαλα πραγματα για να φτιαχτουν, γιατι το νορμαλ δε θα εχει να τους πει πια τιποτα.
Γιατι δε θα μπορουν πια να φτιαχνονται με αυτο.
Μια εξαπλωση της παιδικης πορνογραφιας, να μια ακομα δυστοπια για το Αυριο...


Στο SHAME ο ηρωας μας δε φτανει μεχρι εκει.
Ξυπναει την αλλη μερα, υστερα απο αυτη την αγρια βραδια,
κι αποφασιζει να αλλαξει. Πεταει τα πορνοdvd και τα περιοδικα, σβηνει απο τον σκληρο δισκο τα παντα, ισως μπορει να ξεφυγει απο τον εθισμο, ισως μπορει ακομα να βρει μια γυναικα, σα τη συναδελφο του απο τη δουλεια, οχι για να κορεσει τη λυσσα του, οχι για να τη χρησιμοποιησει ως αντικειμενο,
να βρει καποια που δε θα ειναι επιτελους  το μεσο του.
Αλλα, ο σκοπος του.

Η κοπελα, το γυμνο γονατο της οποιας τον ειχε αναστατωσει στο Μετρο,
εμφανιζεται ξανα κοντα του. Ξανα στο Μετρο.
Του χαμογελαει..
στην αρχη της ταινιας, η ιδια κοπελα εφυγε βιαστικα απο κοντα του, θελοντας να τον αποφυγει.
Του χαμογελαει. Δε φευγει τωρα. "Ελα και μιλησε μου" του λεει, διχως να του το πει.
Και το βλεμμα του Μπραντον ειναι η τελευταια σκηνη της ταινιας.

Η λεξη SHAME, o τιτλος δηλαδη της ταινιας, σημαινει ΝΤΡΟΠΗ.
Σημερα ντρεπομαστε για αυτο που ειμαστε. Πληθος ανομολογητων μυστικων μας, θα εκαναν ακομα και τον πιο κοντινο σε εμας ανθρωπο, να κοκκινισει.. Ντρεπομαστε για αυτο που ειμαστε.
Αν οχι ολοι, παντως ανθρωποι σα τον Μπραντον, ξεπληρωνουν με ντροπη τα μυστικα τους..

Και η ντροπη ειναι παρουσα ξανα στο βλεμμα του Μπραντον, στην τελευταια σκηνη της ταινιας.
Ομως, ισως αυτη τη φορα να ειναι μια διαφορετικη ντροπη. Μια ωραια ντροπη.
Η ντροπη που συνοδευει τους λιγοτερο εμπειρους απο εμας στην αρχη μιας νεας γνωριμιας.
Η ντροπη που νιωθουν κυριως οι πιτσιρικαδες, οταν η συμμαθητρια που γουσταρουνε, ερχεται να τους πει κατι στο αυτι.
Η ντροπη που νιωθουν τα παιδια, μια αγνη ντροπη, μια αθωα ντροπη.
Ο Μπραντον γινεται ξανα παιδι,
παιδι ηταν παντα, σε ολη την ταινια,
ομως αυτη τη φορα,
 το παιδι
ειναι ετοιμο να μεγαλωσει...

Και να παψει, μεγαλωνοντας, να νιωθει
 ντροπη..
Αυτη ειναι η ερμηνεια που δινω, τουλαχιστον εγω, στην τελευταια σκηνη της ταινιας.
Υστερα απο ολο αυτο το σφυροκοπημα  στον ηρωα μας
πιστευω οτι του αξιζει....




ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΠΑΡΕΜΦΕΡΗ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Ο ΖΙΖΕΚ ΚΑΙ Η LADY GAGA
H AENAH ANAΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
YOU CAN LOOK BUT YOU CANNOT TOUCH