ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ

Υπαρχει ενα σημαδι στο προσωπο μου.
Μεγαλωνει μερα με τη μερα.
Σαν μια πληγη που δεν επαψε να βαθαινει.
Σαν το σημαδι του Καιν, που ολοενα με βαραινει.
Σαν κατι που δεν επραξα, κι ομως,
φταιω εγω.
Υπαρχει ενα σημαδι στο προσωπο μου.
Στην αρχη ακαθοριστο, απροσδιοριστο,
ο καθενας μπορουσε να το εξηγησει συμφωνα με τις αντιληψεις του,
η εξωτερικη πλευρα της Ενοχης,
ενα κοψιμο στο ξυρισμα,
ενα χτυπημα απο αγνωστο,
ενα φιλι βιαστικο, απερισκεπτο
και για αυτο το λογο, δυνατο.
                                                 
                                                  Γειραμε στο καθισμα μας
                                                  να απολαυσουμε το show.
                                                  Κατσαμε αναπαυτικα
                                                  και περιμεναμε
                                                  Κανεις δεν ηθελε να πρωταγωνιστησει
                                                  Ετσι ανυπομονουσαμε για εκεινον
                                                  που θα τολμουσε
                                                  Η σκοτεινη οθονη σε λιγο θα 
                                                  λαμψει
                                                  Και καθως γερνουσαμε, πεθαιναμε
                                                  κι αντικαθιστομασταν,
                                                  συνειδητοποιησαμε οτι η οθονη
                                                  δε θα λαμψει ποτε
                                                  Εμεις ημασταν το show
                                                  εμεις, οι αδρανεις
                                                  και καποιοι αλλοι μας παρακολουθουσαν
                                                  διχως να το γνωριζουμε.
                                                  Η τουλαχιστον, ετσι προσποιουμασταν
                                                 

Υπαρχει ενα σημαδι στο προσωπο μου
Μεγαλωνει μερα με τη μερα
Κινδυνος Θανατος, φωναζω στον Αερα
Μα οσο κι αν φωναζω, δε με ακουει κανεις
Ποτε δεν εγινα ο Πρωταγωνιστης
 ανησυχος αερας εσκαβε το προσωπο μου
ανησυχος, ψιθυριστος, λυσσασμενος
σαν το κυμα που σκαβει τον βραχο
λεγοντας μου κατι που δε μπορουσα
να ακουσω
ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ
ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ
Για δες τελικα που δεν ηταν
παρα η αντανακλαση της δικιας μου
κραυγης
που αντηχουσε διχως νοημα
μια ασφαιρη προειδοποιηση
που, επαναλαμβανομενη,
επαψε να εχει βαρος
τωρα, ελαφρια κι ασημαντη
σαν αερακι στο προσωπο μου..


Υπαρχει ενα σημαδι στο προσωπο μου
τωρα, αυτο που εμεινε να μου θυμιζει
οτι καποτε ειχα ενα προσωπο
ειναι αυτο το σημαδι
που αντικατεστησε τα ματια μου,
τα χειλια μου, τα μαγουλα μου, το μετωπο μου
Μονο αυτο το σημαδι
πανω απ'το λαιμο μου
κι αν για κατι απορω
ειναι πως μπορουν οι ανθρωποι ακομη να με αναγνωριζουν
απ΄τη στιγμη που δεν ειμαι εγω