"ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ.."

"Αν θες να μαθεις ποιος ειμαι,
το μονο που πρεπει να κανεις, ειναι
να με ρωτησεις."

 Ηθελα να του πω οτι κανεις πραγματικα δε ξερει τι θελει.
Οντως στο βλεμμα μου ηταν καθρεπτισμενη η απορια μου, αλλα και παλι,
δεν ειμαι σιγουρος για το  αν θελω να μαθω το ονομα του.
Η φατσα του ηταν αστεια,
ομως καποιος μπορει
να τη χαρακτηριζε φρικτη.
Ποιος ειναι ετοιμος να συμφιλιωθει και να απολαυσει
τις τελευταιες του στιγμες;
Ποιος αρνειται οτι εχει αλλοτριωθει, και στο νου του θελει να χει
μονο σκεψεις καθαρες;
Ποση υποκρισια χωραει αυτος ο πλανητης;
Κι αν ολοι εμεις δεν ειμαστε παιδια του,
τοτε, ποιανου παιδια ειμαστε;

Κι αν η αληθεια ειναι φρικτη μαζι κι αστεια;
Σα το προσωπο εκεινου του απροσκλητου επισκεπτη;
Κι αν η αληθεια ειναι παγερη και κρυα;
Κι αν θελουμε τον ενοχο, ιδου τοτε ο καθρεπτης;

Ποιος ειμαι;
30 χρονια περασαν κι ακομα δε γνωριζω,
ποιος εισαι;
Εσενα συναντω ο,τι κι αν βρω,
μα παραμενεις Μυστικο,
παραμενεις φυγη, παρηγορια, δηλητηριο
οχι, δε ξερω σε ποιον απευθυνομαι,
ολα για μενα ειναι ακομα ενα Μυστηριο.

Και καθως στεκει σιωπηλος στην πολυθρονα,
μες στη σιωπη θαρρω πως περασε αιωνας
στη κρυα ανοιξη, στη παγωμενη αληθεια
ψαχνω τον τροπο να χωθω στα παραμυθια
εχει γεμισει το κεφαλι μου απ'την αμμο
σκονη και ληθη κι αποφυγη ζωης
να χα τη δυναμη να κοιταζα εκει πανω
διχως σκυμμενο το κεφαλι καταγης

κι απορω, ολο απορω μα τωρα ξερω
οτι η απορια μου ειναι αυτη προσποιητη
δεν ειμαι σιγουρος ποτε για αυτο που θελω
μα η παρουσια του εδω ανεπιθυμητη

θυμαμαι εκεινο το καλοκαιρακι των αθωων
λιγνο κι ανεμελο, καλοκαιρακι ομορφο και δροσερο.
Θυμαμαι τη θεληση μου να ξεχυθω στον κοσμο, τη Νυχτα που ετρεχε στο
αιμα μου, τη μερα που ετρεχε κι αυτη,
θυμαμαι το συμπαν ολοκληρο που κουβαλουσα στο σωμα μου,
τις αγνωστες δονησεις, την θαρραλεα ενωση με το Απροβλεπτο,
θυμαμαι τη δυναμη μου, τη προσευχη μου, τη θλιψη μου που γοργα
γινοταν χαρα

δε θυμαμαι κανενα προσωπο φρικτο κι αστειο, δε θυμαμαι να ξυπνω
με κομμενη την ανασα, δε θυμαμαι τα αλογα να αγριευουν και να με ριχνουν
απ'τη σελα,
δε θυμαμαι τη φρικη
δε θυμαμαι τη φρικη
δε θυμαμαι τη φρικη
θυμαμαι μονο αυτο που νομιζα οτι μου ανηκει
ληθη τωρα κι αναμνησεις
γιναν ενα, γιναν κανενα

Κι εχω απομεινει εδω, σε ενα δωματιο σκοτεινο, με ενα προσωπο
αστειο και φρικτο, να προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι ειναι εγω
ενας ακομα εφιαλτης
που μολις ανοιξω τα ματια, θα φυγει.

"Οσες φορες κι αν ανοιγοκλεισεις τα ματια,
εγω θα παραμεινω εδω"

Κι αν ψαχνω για συγχωρεση,
μαλλον χτυπω τη λαθος πορτα..