Επιχειρησα να αναλυσω γιατι δεν εξεγειρομαστε, γιατι παραιτηθηκαμε,
γιατι η ενορμηση θανατου σημερα ειναι ισχυροτερη απο ποτε στον πολιτη του Δυτικου Κοσμου.
(Το "αναλυσω" ισως ειναι λαθος, το "καταλαβω" ειναι ορθοτερο). Ειναι ολοφανερο πια και κανεις δε μπορει να το αρνηθει η να το αποσιωπησει: Σημερα, ο εξαθλιωμενος ειτε αυτοκτονει ειτε παραιτειται απο τη ζωη ειτε βγαινει στα καναλια να παρακαλεσει για ελεος, ο κοντα στα προθυρα της εξαθλιωσης περιμενει στωικα την εξαθλιωση και ο μικρομεσαιος-πρωην μεσαιος- προσποιειται οτι ελπιζει οτι δε θα εξαθλιωθει, αν και μια χαρα πια το γνωριζει: πως Ερχεται η σειρα του. Υποθετω οτι στην επαρχια τα πραγματα ειναι καλυτερα, στην Πολη ομως επικρατει μηδενισμος, δηλαδη φασισμος,
λυσσα για τον συμπολιτη που αντεχει, αλλα κι ο συμπολιτης που αντεχει εχει γραμμενο στα παπαρια του βεβαια εκεινον που λυσσαει και τον φθονει,
(και οι δυο δεχονται να εξοντωθει ο διπλανος τους νομιζοντας οτι τους ευνοει)
στην Πολη δεν υπαρχουν παρα μεμονωμενα περιστατικα αλληλεγγυης, δεν απεμεινε παρα λιγη ανεξοδη συμπαθεια, και βιαστικο περπατημα μπροστα στους απελπισμενους.
Μιλησα για τη πορνογραφια της φρικης, πιστευω οτι καθισμενος στον καναπε του ο σημερινος πολιτης σχεδον απολαμβανει εστω και παθητικα, το θεαμα της ιδιας του της αυτοκαταστροφης, μετρωντας νεκρους απο το κρυο και την εξαθλιωση,
κατα ενα μερος, ασυνειδητα, περιμενοντας σχεδον με λαχταρα να δει και το ονομα του (Παραφραζοντας τη γνωση φραση, νομιζω οτι οι καναλαρχες πουλανε καθημερινα στον θεατη τους
το σχοινι με το οποιο τελικα θα κρεμαστει. Και ο θεατης το ξερει.)
Τι τα προκαλεσε ολα αυτα; Ευθυνεται καθολου η τεχνολογια; Το διαδικτυο; Η κριση των θεσμων;
Γιατι ολα αυτα συμβαινουν μονο στην Δυση ενω πχ σε μουσουλμανικες κοινωνιες βλεπεις ακομα τους ανθρωπους να τα βαζουν με τα εκει καθεστωτα χυνοντας το αιμα τους;
(Ασχετως του γεγονοτος οτι οι περισσοτερες επαναστασεις ειναι "πορτοκαλι" και υποκινουμενες απο το ΝΑΤΟ (Αμερικη), τουλαχιστον εκει βλεπεις οτι ο αλλος δεν εχει παραιτηθει, οτι δε θα κατσει με σταυρωμενα τα χερια οταν απειλειται, οτι ειναι ακομα προθυμος να θυσιαστει για αυτο που πιστευει.)
Ας μιλησουμε για την Πολη
Στο διτομο εργο ονοματι η "Παρακμη της Δυσης", ο Οσβαλντ Σπενγκλερ " Αρνείται την γραμμική - κλιμακωτή πορεία της Ιστορίας που καθιερώθηκε (υπέρμαχος της κυκλικής ιστορικής πορείας)"
"
"Η κυκλική θεωρία του Σπένγκλερ δεν καταργεί μόνο το γνώριμο σχήμα περιοδολόγησης της παγκόσμιας ιστορίας: αρχαιότητα, μεσαίωνας, νεώτεροι χρόνοι· δεν προτείνει απλώς μια διαφορετική ερμηνεία της Αναγέννησης, αφού τίποτε από όσα έχουν παρακμάσει δεν μπορεί να αναγεννηθεί· δεν παραμερίζει μόνο την ευρωκεντρική ερμηνεία της παγκόσμιας ιστορίας, που συμπιέζει όλον τον υπόλοιπο κόσμο στα εννοιολογικά κλισέ της. Ίσως το πιο προκλητικό χαρακτηριστικό της.......είναι η κυκλική-οργανική θνησιγένεια όλων των μορφών του πολιτισμού, η άρνηση του προοδευτισμού, της πίστης στη συνεχή -ευθύγραμμη, τεθλασμένη ή κυματοειδή- πρόοδο. [...] ........Η λαχτάρα και η ελπίδα ότι μπορεί να σπάσει η μοιραία κυκλική πορεία της ώς τώρα ιστορίας, αφού ακόμη και η γραμμική δεν είναι ανοδική, ο ισχυρισμός ότι μπορεί να επιτευχθεί στο μέλλον κάτι που ώς τώρα δεν υπήρξε, δηλαδή η πρόοδος: ειρήνη, ελευθερία, δικαιοσύνη και -γιατί όχι;- ευτυχία, δεν αποδεικνύεται με επιστημονικά επιχειρήματα, αλλά με ιστορικές πράξεις των συνειδητών και υπεύθυνων υποκειμένων, μιας και δεν αποτολμά κανείς αυτή τη στιγμή τη λέξη επανάσταση".
Ο Σπένγκλερ εξετάζει τον κάθε πολιτισμό ως ενιαία και οργανική οντότητα, ως έναν οργανισμό που αναπτύσσεται, ωριμάζει, παρακμάζει και πεθαίνει. Ο τωρινός δυτικός πολιτισμός, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, βρίσκεται στο φθινόπωρό του – άρα στα πρώτα στάδια της παρακμής του. Είναι φαουστικός, δηλαδή πολιτισμός όχι του κενού διαστήματος αλλά του άπειρου χρόνου και της εξαγοράς του, και επεκτατικός, επομένως πολιτισμός της θέλησης και της δύναμης, του χρήματος και της μηχανής. Το 1918, όταν δημοσιεύτηκε ο πρώτος τόμος της Παρακμής, όλοι πίστευαν ότι τον A/ Παγκόσμιο Πόλεμο θα τον διαδεχόταν η ειρήνη, ενώ ο Σπένγκλερ ήταν ο μόνος που υποστήριζε ότι ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος περίμενε την ανθρωπότητα[....]
H παρακμή της Δύσης, ωστόσο, για τον σημερινό αναγνώστη δεν είναι μόνο ένα θεμελιακό κείμενο εποχής, είναι πρωτίστως έργο του οποίου τα ερωτήματα και οι απαντήσεις εξακολουθούν να υφίστανται[...] Ελάχιστα παραδείγματα άλλωστε αρκούν: οι μονεταριστικές κοινωνίες των ημερών μας δεν είναι παρά επιβεβαιώσεις των όσων λέει ο Σπένγκλερ για τη λειτουργία του χρήματος στις σύγχρονες καπιταλιστικές δημοκρατίες. Τα καισαρικού τύπου καθεστώτα, που επικράτησαν σχεδόν σε όλη την Ευρώπη κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, απλώς επιβεβαίωναν τα όσα είχε προβλέψει. Η ίδια η έννοια της παρακμής είναι βαθιά ριζωμένη στη νεότερη φάση του δυτικού πολιτισμού και επανέρχεται σαν κακό όνειρο στις σύγχρονες κοινωνίες. Η διάσταση φύσης και πόλης, που ως κοινωνικό και πολιτισμικό φαινόμενο αποτελεί την κραυγαλέα διάψευση των όσων ευαγγελίστηκε στην Ουτοπία του ο Τόμας Μουρ, είναι προδρομική περιγραφή του οικολογικού εφιάλτη των ημερών μας. Αν θέλει κανείς να καταλάβει γιατί μετά τον Διαφωτισμό, ύστερα από δύο παγκοσμίους πολέμους και τα εκατομμύρια των νεκρών που στοίχισαν στην ανθρωπότητα, ο κοινωνικός δαρβινισμός σαρώνει τον κόσμο της Δύσης, δεν έχει παρά να διαβάσει αυτό το προκλητικό βιβλίο.
του Αναστασιου Βιστωνιτη, απο εδω
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=6&t=245435
Συνοψιζοντας και απλοποιωντας το οσο μπορω: Στο βιβλιο αυτο που γραφτηκε σε δυο φασεις
-ο πρωτος τομος εκδοθηκε το 1918 και ο δευτερος το 1922-, ο Σπενγκλερ καταθετει την αποψη οτι οχτω ειναι οι μεγαλοι πολιτισμοι που αναπτυχθηκαν στην Ιστορια της Ανθρωποτητας, ο Αιγυπτιακος (στον οποιον υπαγεται ο Κρητομινωικος),ο Βαβυλωνιακος, ο Ινδικος, ο Κινεζικος, ο Αρχαιος Ελληνορωμαικος,ο Αραβικος ο Δυτικος και ο Μεξικανικος. Οι πολιτισμοι αυτοι ηκμασαν και παρηκμασαν με τον ιδιον ακριβως τροπο, με τα ιδια ακριβως σταδια να διαδεχονται το ενα το αλλο. Χονδροειδως: Το πρωτο σταδιο ειναι πνευματικο, το δευτερο ειναι τεχνικο.
Εισηγαγε δηλαδη μια κυκλικη αντιληψη της Ιστοριας, απορριπτοντας την γραμμικη εξελιξη.
Να δωσω ενα παραδειγμα απο το βιβλιο:
Εν αρχη, η προιστορια.
Πρωτογονος τυπος λαων, οχι ακομα "πολιτικη", οχι ακομα "κρατος
ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΚΙΝΕΖΙΚΟΣ ΔΥΤΙΚΟΣ
Εποχη των Θινιτων Μυκηναικη Εποχη Σανγκ Εποχη των Φραγκων
2830-2600 1600-1100 1700-1300 500-900
Πνευματικος Πολιτισμος(ομαδα λαων με ανεπτυγμενο υφος
κι αισθηση του κοσμου, εθνη, ιδεα του κρατους)
(Φεουδαρχια, πνευμα της αγροτικης υπαιθρου, η "πολη" μονο
Αγορα η ακροπολη,ιπποτικα-θρησκευτικα ιδανικα)
Αρχ. Αυτοκρατορια Δωρικη Εποχη Πρωτη Εποχη του Τζου Γοτθικη
2600-2200 1100-650 1300-800 900-1500
Ακολουθουν οι υπολοιπες φασεις του πνευματικου πολιτισμου, (διαλυση πατριαρχικων μορφων-οψιμη περιοδος: πραγματοποιηση της ωριμης ιδεας του κρατους, δημιουργια αστικης ταξης, νικη του χρηματος επι των αγαθων, η πολη κατα της υπαιθρου--ανωτατη τελειωση της μορφης του κρατους, απολυταρχια-βιαιη διαλυση της μορφης του κρατους, επανασταση και ναπολεοντισμος, νικη της πολης επι της υπαιθρου,της ευφυιας επι της παραδοσης, του "λαου" επι των προνομιουχων)
οι οποιες διαδεχονται η μια την αλλη σχεδον απαραλλαχτα σε καθε πολιτισμο.
Υστερα, ξεκιναει ο τεχνικος πολιτισμος. Πχ, ως αρχη του τεχνικου πολιτισμου στον Αιγυπτιακο πολιτισμο, ο Σπενγκλερ θεωρει την εποχη των Υξως, 1675-1550 πΧ. Το αντιστοιχο σταδιο στον αρχαιο ελληνορωμαικο πολιτισμο, ειναι μεταξυ 300 και 100 πΧ. Στον Δυτικο πολιτισμο, ειναι απο 1800 εως 2000. Αυτο ειναι το σταδιο της κυριαρχιας του χρηματος, οικονομικες δυναμεις διαπερνουν τις πολιτικες μορφες εξουσιας.
Στο επομενο σταδιο του τεχνικου πολιτισμου, εχουμε αναπτυξη του καισαρισμου, νικη της δεσποτικης πολιτικης επι του χρηματος, προοδευτικα πρωτογονος χαρακτηρας των πολιτικων μορφων, εσωτερικη αποσυνθεση των εθνων σε αμορφο πληθυσμο, συμπεριληψη τους σε μια αυτοκρατορια με σταδιακα παλι πρωτογονο-δεσποτικο χαρακτηρα,
Για τον Δυτικο πολιτισμο, αυτο το σταδιο εχει ηδη αρχισει.
2000μΧ-2200 μΧ
Και ειναι ενα σταδιο πριν τη παρακμη και τη πτωση, γιατι στο επομενο σταδιο, συμφωνα με τον Σπενγκλερ, εχουμε ιδιωτικη οικογενειακη πολιτικη μεμονωμενων αρχοντων, ο κοσμος ως λεια, "αιγυπτιοκρατια", "μανδαρινοκρατια", βυζαντινισμος, ανιστορικη ακαμψια και αδυναμια ακομη και του αυταρχικου μηχανισμου απεναντι στην αρπακτικοτητα νεων λαων η ξενων κατακτητων,
τελος, σταδιακη επικρατηση απανθρωπων καταστασεων σε ενα εξαιρετικα πολιτισμενο επιπεδο ζωης.
Ο Αιγυπτιακος πολιτισμος τελειωσε κατα αυτον τον τροπο το 1195 πΧ, (Σεθως Α, Ραμσης Β)
Ο Ελληνορωμαικος, το 200 μΧ (Τραιανος, Σεπτιμιος Σεβηρος)
Ο Κινεζικος, με την ανατολικη δυναστεια των Χαν.
Ο Δυτικος.....συμφωνα με τον Σπενγκλερ, τελειωνει καπου το 2200μΧ/
Τελειωνει, δηλαδη παρακμαζει και ητταται, χανεται αυτο που τον εκανε να επικρατησει, χανεται μεσα στην Πολη.
Ας μιλησουμε για την Πολη. Γραφει ο Σπενγκλερ:
"Ολη η η πραγματικη ιστορια αρχιζει μολις οι πρωτογενεις ταξεις, οι ευγενεις και ο κληρος, σχηματιζονται ως τετοιες και αποκτουν υπεροχη εναντι των αγροτων....Ο αγροτης ειναι ανιστορικος...ο αιωνιος ανθρωπος, ανεξαρτητα απο καθε πολιτισμο, που εχει την εδρα του στην πολη. Προηγειται καθε πολιτισμου, επιβιωνει και μετα την παρακμη καθε πολιτισμου, χωρις συνειδηση αναπαραγομενος απο γενια σε γενια....μια μυστικη ψυχη, μια ξερη και πρακτικα προσανατολισμενη διανοια....Η πολη ειναι πνευμα. Η μεγαλουπολη ειναι το "ελευθερο πνευμα". Η αστικη ταξη, η ταξη του πνευματος, αρχιζει με μια εξεγερση κατα των φεουδαρχικων δυναμεων του αιματος και της παραδοσης..ανατρεπει θρονους και περιοριζει δικαιωματα στο ονομα του Λογου και προπαντων στο ονομα του "λαου", εννοωντας πλεον μονο τον λαο των πολεων..η πολη δε σημαινει μονο πνευμα αλλα και χρημα..μια εποχη αρχιζει οταν η πολη αναπτυσσεται τοσο πολυ, που δεν χρειαζεται πια να αμυνεται εναντι της υπαιθρου, εναντι της αγροτιας και της ιπποσυνης, αλλα που η υπαιθρος με τις πρωτογενεις ταξεις της αμυνεται απεγνωσμενα κατα της μονοκρατοριας της πολης, πνευματικα κατα του ορθολογισμου, πολιτικα κατα της δημοκρατιας, οικονομικα κατα του χρηματος...ετσι και η εννοια του χρηματος φθανει στον πιο αφηρημενο της βαθμο. Το χρημα δεν χρησιμευει πια στην κατανοηση της οικονομικης συναλλαγης, αλλα υποτασσει την κυκλοφορια των εμπορευματων στη δικη του εξελιξη. Δεν αξιολογει πια τα πραγματα το ενα σε σχεση με το αλλο, αλλα σε σχεση με τον εαυτο του, η σχεση με το εδαφος και κατα προεκταση με τον συμφυτο μαζι του ανθρωπο εχει χαθει..το χρημα εχει γινει τωρα μια εξουσια και μαλιστα μια καθαρα πνευματικη εξουσια...Αλλα το εδαφος ειναι κατι πραγματικο και φυσικο, το χρημα κατι αφηρημενο και τεχνητο, απλως μια κατηγορια οπως η "αρετη" στη σκεψη του Διαφωτισμου. Απο αυτο προκυπτει οτι καθε πρωταρχικη οικονομια, δηλαδη καθε οικονομια χωρις πολεις, παραμενει εξαρτημενη απο κοσμικες δυναμεις, το εδαφος, το κλιμα, τον τυπο ανθρωπου και ετσι, υποκειται σε περιορισμους, ενω το χρημα ως καθαρη μορφη κυκλοφοριας εχει εναν απεριοριστο κυκλο δυνατοτητων...οπως καμια ματια στα πραγματικα δεδομενα δεν μας εμποδιζει να κατασκευαζουμε οσες μη ευκλειδειες γεωμετριες θελουμε, μεσα στην αναπτυγμενη οικονομια της μεγαλουπολης τιποτε δε μας εμποδιζει πια να αυξανουμε το "χρημα", τροπον τινα να σκεφτομαστε σε αλλες χρηματικες διαστασεις, κατι που δεν εχει καμια σχεση με την οποιαδηποτε αυξηση του χρυσου η γενικα των πραγματικων αξιων....."
"Τελικα δημιουργειται το τεραστιο συμβολο και "δοχειο" του εντελως απελευθερωμενου πνευματος, η κοσμοπολη, το κεντρο στο οποιο εστιαζεται απολυτως η πορεια της παγκοσμιας ιστοριας:εκεινες οι πολυ λιγες γιγαντιαιες πολεις ολων των ωριμων τεχνικων πολιτισμων που προγραφουν και αχρηστευουν ολοκληρη τη μητερα γη του πολιτισμου τους αποκαλωντας την επαρχια.
(...Βαβυλωνα, Θηβες, Αλεξανδρεια, στην Ινδια Ουτζαιν, Καναουτζ, Παταλιπουτρα, στον Μεξικανικο κοσμο το Ουζμαλ...)
Ο πετρινος κολοσσος "κοσμοπολη" σημαδευει το τελος της πορειας ζωης καθε μεγαλου πολιτισμου. Ο πολιτισμενος ανθρωπος, που ψυχικα εχει διαμορφωθει απο την υπαιθρο, κυριευεται απο την ιδια του τη δημιουργια, την πολη, η οποια γινεται εμμονη ιδεα του και τον κανει εκτελεστικο της οργανο και τελικα θυμα της.Αυτη η πετρινη μαζα ειναι η απολυτη πολη. Η εικονα της, οπως σχεδιαζεται με τη μεγαλοπρεπη ομορφια της στον φωτεινο κοσμο του ανθρωπινου ματιου, περιεχει ολοκληρο τον υπεροχο συμβολισμο θανατου ενος οριστικου "προιοντος του γιγνεσθαι". Η εμψυχωμενη πετρα των γοτθικων οικοδομηματων στην πορεια μιας χιλιετους υφολογικης ιστοριας εγινε τελικα το αψυχο υλικο αυτης της δαιμονικης πετρινης ερημου...Αρκετα μετα το ετος 2000 προβλεπω πολεις με δεκα ως 20 εκατομμυρια κατοικους, που θα ξεχυνονται σε μεγαλες εκτασεις[..]
[....] Oμως καμια αθλιοτητα, κανενας εξαναγκασμος, ουτε καν η σαφης διαγνωση αυτης της τρελης εξελιξης δεν μειωνουν την ελκυστικοτητα αυτων των δαιμονικων μορφωματων. Ο τροχος του πεπρωμενου κυλαει προς το τελος, η γεννηση της πολης τραβαει προς το μερος της τον θανατο. Η σχεση αναμεσα στην στην αρχη και στο τελος, αναμεσα στο αγροτοσπιτο και το οικοδομικο τετραγωνο ειναι αναλογη με εκεινη μεταξυ της ψυχης και της ευφυιας, μεταξυ του αιματος και της πετρας. Αλλα δεν ειναι τυχαιο οτι ο χρονος ειναι μια λεξη που δηλωνει τη μη αντιστρεψιμοτητα. Εδω ολα τραβουν μπροστα, τιποτε δεν γυριζει πισω. Ο αγροτικος κοσμος γεννησε καποτε την αγορα, την περιφερειακη πολη και την εθρεψε με το αιμα του. Τωρα η γιγαντιαια πολη ξεζουμιζει την υπαιθρο, αχορταγη, απαιτωντας και καταπινοντας συνεχως νεα ρευματα ανθρωπων, ωσπου θα αποκαμει και θα πεθανει μεσα σε μια σχεδον ακατοικητη πια ερημο. Οποιος εχει υποκυψει μια φορα σε ολη την αμαρτωλη ομορφια αυτου του τελευταιου θαυματος ολοκληρωσης της ιστοριας δεν προκειται να απελευθερωθει απο αυτη. Πρωτογενεις λαοι μπορουν να αποδεσμευθουν απο τη γη τους και να ξενητευθουν. Οι πνευματικοι νομαδες δεν μπορουν να το κανουν πια. Η νοσταλγια για τη μεγαλη πολη ειναι ισως πιο εντονη απο καθε αλλη. Πατριδα ειναι για αυτους καθε μεγαλοπολη, ξενητεια ειναι ηδη το επομενο χωριο. Προτιμουν να πεθανουν στο οδοστρωμα παρα να επιστρεψεουν στην υπαιθρο. Ακομα και η αηδια απο αυτο το μεγαλειο, η κουραση απο τα πολυχρωμα φωτα, το taedium vitae (σιχασια της ζωης) που στο τελος καταλαμβανει μερικους, δεν μπορει να τους απελευθερωσει. Κουβαλουν μαζι τους την πολη στα βουνα και στη θαλασσα. Εχασαν μεσα τους την υπαιθρο και εξω δε μπορουν να τη βρουν.
Η διανοητικη ενταση γνωριζει μονο μια, τη χαρακτηριστικη για τη μεγαλουπολη μορφη αναψυχης: τη χαλαρωση, τη "διασκεδαση". Το γνησιο παιχνιδι, η χαρα της ζωης, η ευχαριστηση, η μεθη γεννηθηκαν απο τον κοσμικο ρυθμο και η ουσια τους δεν ειναι πλεον κατανοητη. Αλλα η ανατικατασταση της πιο εντατικης πρακτικης σκεψης απο το αντιθετο της, το συνειδητο χαζεμα, η αντικατασταση της πνευματικης εντασης των δυναμεων απο τη σωματικη ενταση του αθλητισμου, της σωματικης εντασης απο την αισθησιασκη της ψυχαγωγιας και την πνευματικη ενταση της "διεγερσης" του παιχνιδιου και του στοιχηματος, η αντικατασταση της καθαρης λογικης της καθημερινης εργασιας απο τον συνειδητα απολαμβανομενο μυστικισμο- ολα αυτα επαναλαμβανονται σε ολες τις κοσμοπολεις των τεχνικων πολιτισμων. Κινηματογραφος, εξπρεσσιονισμος, θεοσοφια, αγωνες πυγμαχιας, χοροι νεγρων, ποκερ και στοιχηματα στον ιπποδρομο- ολα αυτα τα ξαναβρισκουμε στη Ρωμη, και ενας γνωστης θα επρεπε καποτε να επεκτεινει την ερευνα στις ινδικες, κινεζικες και αραβικςς κοσμοπολεις. [...]
Και τωρα απο το γεγονος οτι η υπαρξη χανει ολο και πιο πολυ τις ριζες της και η εγρηγορση γινεται ολο και πιο τεταμενη προκυπτει τελικα το φαινομενο που αθορυβα προετοιμαζοταν απο καιρο για να αναδυθει ξαφνικα στο απλετο φως της ιστοριας και να θεσει τερμα σε ολο αυτο το δραμα: η στειροτητα του τεχνικα πολιτισμενου ανθρωπου. Εδω δεν προκειται για κατι που θα μπορουσε να κατανοηθει με καθημερινους αιτιωδεις συλλογισμους, λογου χαρη φυσιολογικα, οπως προσπαθησε να κανει η επιστημη. Εδω εχουμε οπωσδηποτε μια μεταφυσικη στροφη προς τον θανατο. Ο τελευταιος ανθρωπος των κοσμοπολεων δεν θελει πια να ζησει: ως ατομο θελει ασφαλως αλλα οχι ως τυπος, ως πληθος. Σε αυτον τον συνολικο χαρακτηρα σβηνει ο φοβος του θανατου.
Εκεινο που καταλαμβανει τον γνησιο αγροτη με μια βαθεια κι ανεξηγητη αγωνια, η σκεψη οτι μπορει να εκλειψει η οικογενεια και το ονομα, εχει χασει το νοημα του. Την επιβιωση του συγγενικου αιματος μεσα στον ορατο κοσμο ο ανθρωπος της μεγαλοπολης δεν την αισθανεται πια ως καθηκον του αιματος, τη μοιρα του να ειναι ο τελευταιος δεν την αισθανεται πια ως μοιραια καταστροφη.
Τα παιδια δεν εκλειπουν μονον επειδη εγινε αδυνατο να τα εχει κανεις, αλλα προπαντων επειδη η οξυμμενη στο επακρο ευφυια δεν βρισκει πλεον λογους για την υπαρξη τους. Ας συγκεντρωσουμε την προσοχη μας στην ψυχη ενος αγροτη που ειναι ριζωμενος επι αμετρητες γενιες στο πατριο εδαφος του η που κατελαβε αυτη τη γη για να "κολλησει" εκει με το αιμα του. Εχει ριζωσει ως εγγονος προγονων και ως προγονος μελλοντικων εγγονων. Το σπιτι του, η ιδιοκτησια του: αυτα δεν σημαινουν μια φευγαλεα συνυπαρξη σωματος και κτηματος για λιγα χρονια, αλλα εναν διαρκη και βαθυ δεσμο μεταξυ της αιωνιας γης και του αιωνιου αιματος. Μονον ετσι, μονον απο την εδραιωμενη εγκατασταση υπο μια μυστικιστικη εννοια, λαμβανουν οι μεγαλες εποχες των κυκλων, η τεκνοποιια, η γεννηση και ο θανατος, εκεινη τη μεταφυσικη μαγεια που αποτυπωνεται συμβολικα στα ηθη και τη θρησκεια ολων των εδραιων αγροτικων πληθυσμων.
Ολα αυτα δεν υπαρχουν για τον "τελευταιο ανθρωπο".
[...]
Η μεγαλη στροφη γινεται οταν στην καθημερινη σκεψη ενος εξαιρετικα πολιτισμενου πληθυσμου υφιστανται "λογοι" για την υπαρξη παιδιων. Η φυση δεν γνωριζει λογους. Οπου υπαρχει πραγματικη ζωη, κυριαρχει μια εσωτερικη οργανικη λογικη, ενα απροσωπο στοιχειο, μια ορμη, που ειναι εντελως ανεξαρτητα απο την εγρηγορση και τις αιτιωδεις σχεσεις της και δεν παρατηρουνται διολου απο αυτη. Ο πλουτος των γεννησεων στους πρωτογενεις πληθυσμους ειναι ενα φυσικο φαινομενο, για την υπαρξη του οποιου κανενας δεν κανει σκεψεις, ποσο μαλλον για τον ωφελιμο η βλαβερο χαρακτηρα του. Οταν για ζητηματα της ζωης γενικα εμφανιζονται στη συνειδηση λογοι, η ζωη εχει γινει ηδη αμφιβολη..[...] Το πρωτογενες θηλυκο, η αγροτισσα, ειναι μητερα. Αυτη η λεξη περικλειει ολοκληρο τον προορισμο της, που τον λαχταραει απο τα παιδικα της χρονια. Τωρα ομως εμφανιζεται η ιψενικη γυναικα, η συντροφισσα, η ηρωιδα μιας ολοκληρης κοσμοπολιτικης λογοτεχνιας, απο το βορειοευρωπαικο δραμα μεχρι το παρισινο μυθιστορημα. Αντι για παιδια εχει ψυχικες συγκρουσεις, ο γαμος ειναι ενα προβλημα καλλιτεχνικης βιοτεχνιας και το ζητουμενο ειναι η "αμοιβαια κατανοηση". Ειναι εντελως αδιαφορο αν μια Αμερικανιδα δεν βρισκει επαρκεις λογους για τα παιδια της, επειδη δεν θελει να χασει καμια εποχη του ετους, η μια Παριζιανα, επειδη φοβαται μηπως την εγκαταλειψει ο εραστης της, η μια ηρωιδα του Ιψεν, επειδη "ανηκει στον εαυτο της".
Ολες ανηκουν στον εαυτο τους και ολες ειναι στειρες.
Το ιδιο γεγονος συνδεδεμενο με τους ιδιους "λογους" το ξαναβρισκουμε στην αλεξανδρινη και τη ρωμαικη και με αυτονοητο τροπο σε καθε αλλη τεχνικα πολιτισμενη κοινωνια [...]
Η πολυτεκνια, την αξιοσεβαστη εικονα της οποιας μπορουσε ακομη να συνθεσει ο Γκαιτε στον Βερθερο, γινεται κατι επαρχιακο. Στις πολεις ο πολυτεκνος πατερας ειναι μια γελοιογραφια-ο Ιψεν δεν την ξεχασε, τη συναντουμε στην Κωμωδια της αγαπης του.
(Μεταφραση: Λευτερης Αναγνωστου)
Πετσοκοψα πολλα αποσπασματα (Ο,τι βρισκεται μεσα σε αγκυλες ειναι τμηματα ολοκληρα που παρελειψα) για να βγει οσο συντομοτερη και ελκυστικοτερη στο ματι η αναρτηση, ειναι ομως δυσκολο γιατι καθε λεξη που γραφει ο Σπενγκλερ ειναι αρρηκτα συνδεδεμενη με την επομενη: Μονο αν διαβασει καποιος και τους δυο τομους του εργου του θα αντιληφθει ολοκληρωτικα τι θελει να πει.
Ολα τα παραπανω γραφτηκαν το 1922. Σημερα η Δυση ειναι θνησκουσα, γερασμενη, εκφυλισμενη μεσα στην ανωτεροτητα του τεχνικου πολιτισμου της και απανθρωποποιημενη μεσα στην εκλεπτυσμενη παρακμη της. Κανεις δεν αναρωτιοταν μεχρι πριν λιγα χρονια για το αν πρεπει να κανει παιδια, σημερα θα ειναι μεγαλο σφαλμα αν αποδωσουμε στην οικονομικη κριση την υπογεννητικοτητα: Μια ματια στη Βορεια Ευρωπη που δε μαστιζεται ιδιαιτερα απο την κριση, αποδεικνυει του λογου το αληθες: Εκει γεννιουνται ακομη λιγοτερα παιδια. Ειναι σαν ο τεχνικα πολιτισμενος ανθρωπος να αντιλαμβανεται τη ματαιοτητα των παντων, την ματαιοτητα της Υπαρξης, την εξακολουθηση αυτου του κοσμικου αστειου, και, να καταφερνει να "νικαει" τη Σοπεναουερικη Βουληση για ζωη.
Ο απαγορευμενος καρπος ισως ηταν τελικα οχι η Γνωση, αλλα η απουσια της, η συνειδητοποιηση οτι ολα ειναι σχετικα, οτι δεν υπαρχει απολυτη αληθεια, οτι δεν υπαρχει τιποτα που να αξιζει ολον αυτον τον κοπο. Κι ετσι, οταν δεν υπαρχει Γνωση, τοτε ολα ειναι γνωση: Απο την αστρολογια μεχρι τις δημοφιλεις θεωριες συνωμοσιας και τις λοιπες new age παπαριες, βλεπουμε οτι δεν υπαρχει ανθρωπος, απο τον μορφωμενο μεχρι τον λιγοτερο μορφωμενο, που να μη διψα για γνωση, για αναλυση, για κουβεντα, ο ενας με τον αλλον ανταλλαζουμε καθημερινα αποψεις διχως ουσιαστικα να ανταλλαζουμε τιποτα, απλα μιλαμε, μιλαμε για να μην ακουμε τον αλλον, μιλαμε για να μη νιωθουμε μοναξια.
(Ειναι ισως λαθος αυτο που λεγεται οτι η Πολη σκοτωσε την ανθρωπινη επαφη, ισα ισα που στην Πολη δεν εισαι ποτε μονος, παντα φωνες, κορναρισματα, μηχανηματα, παντα αυτη η ακανονιστη και δυσαρμονικη στο νυχτερινο αυτι παρηγορια να εγινε το απαραιτητο μας νανουρισμα, στην υπαιθρο θα αισθανθεις την απολυτη σιωπη, για αυτο και πολλοι σημερα λενε οτι δυσκολευονται να κοιμηθουν χωρις θορυβο. Στην υπαιθρο, πολλες στιγμες της ημερας εισαι μονος σου: Απεναντι σου, διπλα σου, ο εαυτος σου, κι ισως αυτο ειναι τελικα που δε μπορει να αντεξει ο ανθρωπος της Πολης: Τον εαυτο του. Σε αυτη τη "δαιμονικη πετρινη ερημο" κατα Σπενγκλερ, γερνουμε ο ενας πλαι στον αλλον και επικοινωνουμε μεσα απο τοιχους για να ειμαστε μεν ασφαλεις απο τον Αλλον, αλλα ταυτοχρονα να ακουμε τα λογια του, μεσα απο τους λεπτους διχως ηχομονωση τοιχους, για να μη νιωθουμε μονοι).
Η καταληξη του τεχνικου πολιτισμου ειναι ο αθεος ηδονοθηρας, ο κυνηγος του Στιγμιαιου Τιποτα,
ο ανησυχος Αισθητιστης που διαπερναει και διαπερνιεται απο τα εξης σταδια:
Μπορω να εχω ο,τι θελω-
Γιατι να μη μπορω να εχω ο,τι θελω;-
Αν δε μπορω να εχω ο,τι θελω, θελω να πεθανω.
Οι απαγορευσεις απο τα παλαιοτερα Καθεστωτα, ενισχυαν την Επιθυμια. Το σημερινο Καθεστως αντιληφθηκε οτι αν αφεθει ελευθερη η Επιθυμια διχως περιορισμους και συντηρητισμους, τοτε πεθαινει κι ετσι Ανθρωπος διχως Επιθυμια, ειναι ευκολοτερο να ελεγχθει.
Απαξ και γοητευτεις απο την Πολη, δεν υπαρχει επιστροφη. Δε ξερω αν αυτο εχει επαναληφθει στην Ανθρωπινη Ιστορια, οπως ισχυριζεται ο Σπενγκλερ, ξερω ομως οτι οι Πολιτισμοι και οι Αυτοκρατοριες που κατερρευσαν ανα τους αιωνες, κατερρευσαν πρωτα απο μεσα κι υστερα εμφανιστηκε ο εξωτερικος εχθρος για να τους αποτελειωσει. Πρωτα βυθιστηκε η Ρωμη μεσα στην ανωτεροτητα, την εξελιξη και συνεπακολουθως τη σηψη του τεχνικου της πολιτισμου, κι υστερα εμφανιστηκε ο Βησιγοτθος Αλαριχος για να τη καταστρεψει. Πρωτα βυθιστηκε το Βυζαντιο μεσα στους βυζαντισμους, τη διχονοια και την εκλεπτυνση του, κι υστερα ηρθαν οι Σταυροφοροι κι αργοτερα οι Τουρκοι. Πρωτα διελυσε τη συνοχη της τεχνικα πολιτισμενης αυτοκρστοριας του ο Μοντεζουμα με τις θηριωδιες του, κι υστερα εμφανιστηκε ο Κορτεζ.
Η Πολη επομενως, με τις Σπενγκλεριανες, φιλοσοφικες της συνδηλωσεις, μπορει να σηματοδοτει οντως το τελος καθε Πολιτισμου, τον μαρασμο του, την αυτοκαταστροφικη του πορεια η οποια ακολουθειται σχεδον με ευλαβικο τροπο απο τους "πιστους" της, δηλαδη τους κατοικους της.
Ειναι αραγε τυχαιο οτι, ενω το Ισλαμ βαλλεται πανταχοθεν, κανεις δεν αναρωτιεται εκει για ζητηματα καθαρα "Δυτικα", οπως υπογεννητικοτητα, αμφισβητηση των θεσμων, επιβιωση των εκει λαων;
Ειναι αραγε τυχαια η κατ'ουσιαν οικονομικη καταρρευση της Αμερικης, ο κλυδωνιμος της Ευρωζωνης ενω ταυτοχρονα τα B.R.I.C,S βρυχωνται απειλητικα;
Ειναι αραγε τυχαιος ολος αυτος ο μηδενισμος, η πεποιθηση οτι δεν αξιζει τιποτα να θυσιαστεις για αυτο, η σιωπηλη κι αδιαταρακτη πορεια μας προς τον θανατο, η καταφαση του αφανισμου μας, η σχεδον μηδενικη αντισταση απεναντι σε αυτους που σκοτωνουν αδιστακτα εμας, τους γεροντες και τα παιδια;
Ο θανατος σημερα ειναι παντου παρων. Ειναι παρων στις διαφημισεις, στις κρεμες προσωπου και στα μποτοξ, στα συμπληρωματα διατροφης και στην επιμηκυνση του πεους, στη σιλικονη στα βυζια και στη λοσιον για τη φαλακρα, στα αισθησιακα βιντεοκλιπ οπου οι εκφρασεις, το make up, το στησιμο και το σεναριο των Beyonce-Rihanna-Lady Gaga κλπ, δεν ειναι παρα εκφρασεις, make up και στησιμο θανατου. Ειναι παρων στις εσωτερικες μας αναζητησεις και στις αναζητησεις στο Διαδικτυο, στον Κινηματογραφο, στα βιντεογκεημς, στον τροπο που διαμαρτυρομαστε, στον τροπο που διαδηλωνουμε και στον τροπο που δεν διαδηλωνουμε, πεθαινοντας στους καναπεδες. Ειναι παρων στα απολιθωμενα συνθηματα μας, στα πιο νεκρα κι απ'τον θανατο, επαναστατικα τραγουδια μας, παρων σε οποιαδηποτε εκδηλωση που δεν ειναι παρα μια τελετουργια απωθησης του θανατου
(Αλλα το απωθημενο παντα επιστρεφει)
Ακους καποιον πολιτη να παιρνει τηλεφωνο στα καναλια για να διαμαρτυρηθει για την αναλγητη κυβερνηση, και ειναι σα να ακους τον ιδιο τον θανατο να μιλα. Ολα αυτα που λεει, ειναι νεκρα. Ο θυμος του ειναι νεκρος, η οργη του ειναι νεκρη, η αντισταση του ειναι νεκρη, ο ιδιος ειναι νεκρος.
Ο Δυτικος Πολιτισμος ειναι νεκρος, κι αυτη τη στιγμη δε κανει τιποτα αλλο παρα να διαχειριζεται τις μεταθανατιες στιγμες του. Η ιδια του η εξελιξη και η προοδος, η τεχνολογια και η εκλεπτυνση των εννοιων, ειναι αυτα που τον οδηγησαν εκει. Σε ολα αυτα η απαντηση δε μπορει να ειναι ενα"οπισθεν ολοταχως", μια "επιστροφη στις ριζες", ενας νεολουδιτισμος, γιατι απλουστατα κανεις δε το θελει, και δε πρεπει να το θελει, ολα τα παραπανω ειναι κατακτησεις,
η απαντηση στην υπογεννητικοτητα πχ δε μπορει να ειναι η απαγορευση των αμβλωσεων γιατι κατι τετοιο βρωμαει μουχλα, συντηρητισμο κι ακροδεξια. Δε γινεται και δε πρεπει να επιστρεψουμε εκει, ο δρομος που εχουμε παρει προς το μελλον, ο δρομος που παιρνει καθε πολιτισμος προς το μελλον ειναι χωρις επιστροφη.
Μακαρι η απαντηση που θα μπορουσε να δοθει εδω να ηταν απλη, ενας βολονταρισμος, ενα "Κι ετσι να ειναι τα πραγματα, μπορουμε να τα καταφερουμε, εστω να επιβραδυνουμε τη πορεια προς το τελος"
Τιποτα απο οσα γραφτηκαν σε αυτη την αναρτηση δεν μπορει να αποδειχθει ατρανταχτα, ειναι απλα εικασιες, μεταφυσικη και ιδεαλισμος. Αν μπορει να αλλαξει κατι, θα αλλαξει. Αν δε μπορει να διαψευστει, θα επιβεβαιωθει. Κοιταζω αυτη τη στιγμη στα βρωμερα φασιστοκαναλα των καναλαρχων ρεπορταζ για τα συσσιτια, μια απολυμενη διαμαρτυρεται στην καμερα τους για αυτα που τραβαει κι αναρωτιεται αν ειναι αυτη η Ελλαδα. Οποια βρωμικη πετρα κι αν σηκωσεις στη χωρα, απο τις Σκουριες, τα διοδια, τη Κερατεα και τις σκανδαλωδεις αναβολες δια νομου της καταβολης του ποσοστου του φορου επι των διαφημισεων, τα ονοματα των καναλαρχων θα βρεις.
Οσο μιλαμε στις καμερες τους διαμαρτυρομενοι, τοσο θα γινομαστε θανατος και θα μοιαζουμε με τον θανατο που ταχα προσπαθουμε να αποφυγουμε..
ΥΓ..
"Αλλα η Πολη ποτε δεν ηταν τα τσιμεντα και οι λεωφοροι
ποτε δεν ηταν οι πολυκατοικιες, οι αγνωστες φατσες,
τα ακαταλαβιστικα αγαλματα, τα περιστερια, οι αγενεις
και η βουη τα βραδια απο τα μηχανηματα.
Η Πολη δεν ηταν μονο αυτα
Η Πολη ηταν κυριως μια
Δικαιολογια,
μια δικαιολογια για να κλειστεις στον εαυτο σου,
για να γινεις εχθρικος με τον διπλανο σου,
μια δικαιολογια για να απελευθερωθει η ερημια της ψυχης σου,
μια δικαιολογια που κανεναν δεν αφησες εδω μαζι σου,
μια δικαιολογια για να πνιγεσαι καθημερινα
μες στα νερα
σαν εκεινη του Ναρκισσου τη
πρωτη τη φορα.."http://celinathens.blogspot.gr/2012/01/blog-post.html
