ΕΚΕΙ (ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΦΥΛΑΚΗ)...

Χθες βραδυ πηγα ξανα εκει.
Μου ειχες πει οτι δε θα μου το συγχωρεσεις.
Δε ξερω γιατι στο λεω,
δεν ειναι ειλικρινεια η μεταμελεια,
ουτε νιωθω περηφανος για αυτο.
Ομως, δε μπορω να σου το κρυψω.

Χθες βραδυ, πηγα ξανα εκει.
Περασα θαυμασια.
Δε θυμαμαι πολλα πραγματα.
Ισως αυτη ειναι η ξεχωριστη Ομορφια του Εκει.
Οτι δε θυμασαι.
Οτι δε χρειαζεται να θυμασαι.
Καθε μερα παιρνουμε τοσες πολλες αποφασεις,
καθε μερα επιλεγουμε αυτα που θα κανουμε, αυτα που θα πουμε,
ακομα κ αυτα που θα νιωσουμε
-απο μια ηλικια τουλαχιστον κ υστερα-,
(δεν ειναι κουραστικο;)

Επελεξα να παω εκει.
Δεν ηταν η δευτερη φορα.
Εχω παει πολλες φορες εκει.
Θυμαμαι αμυδρα μια Σαυρα ξαπλωμενη στη μεση του χωρου,
γυρω της ειμαστε πολλοι,
δε μπορω να διακρινω προσωπα
πυκνο συννεφο της Ληθης, του Ληθαργου
του Λαθους,
κανεις δεν αγγιζει κανεναν
κι η Σαυρα να αφηγειται ιστοριες.
Μοιαζει με αυτα τα ονειρα που οταν ξυπνας, δυσκολευεσαι να τα θυμηθεις,
οσο κι αν προσπαθεις,
με τα ονειρα αυτα που εισαι σιγουρος οτι ειδες κατι πολυ σημαντικο,
κι απροσδιοριστα συναισθηματα ολη μερα σε πλημμυριζουν,
μα εσυ εισαι ανικανος να τα συγκεκριμενοποιησεις, να τα προσδιορισεις.

Η Σαυρα ειναι το πιο σοφο πλασμα που εχω συναντησει.

Εκστασιασμενοι κι εκπληκτοι,
πρεπει να θεωρησουμε τους εαυτους μας προνομιουχους που μας επελεξε
να ακουσουμε τις ιστοριες της.
Προνομιο.
Δεν ειναι τιμωρια.
Τα δαχτυλα μου, φωτια,
ενας θεος στη παλαμη μου,
φωτια,
το παρελθον αναβιωνει
παντα εκει,
να προσευχομαστε
οχι σε αυτο που του ανηκουμε αλλα σε αυτο που μας ανηκει,
να ερωτευομαστε τους εαυτους μας,
να ξεχναμε ολα αυτα που ειναι ανωφελο να θυμομαστε,
να φεγγουμε, ασημενια φυλακη
σαρκινες φωτοβολιδες
χοανη,
απειρο,
ουρανος.
Απο εκει θα κρεμαστουμε για να περασουμε το μηνυμα μας.
Γινεται αυτο σιγα σιγα κατανοητο.
Πρεπει να περασουμε το μηνυμα μας.
Πανω στα σωματα μας κι οχι στο χαρτι,
χαραγμενα τα μηνυματα μας,
καθε ενας απο εμας , ενα διαφορετικο μηνυμα,
καθε ενας απο εμας, το ιδιο μηνυμα,
Παντα αθωοι,
τι ειναι αλλωστε το Σωμα;
Αιμα, θυελλα και θαλασσα
παντα προσηλωμενοι,
κοκκινη θαλασσα απο την ηδονη.
Παντα πλησιαζουμε, ποτε δε φτανουμε.
Παντα πλησιαζουμε... μεχρι το Μηνυμα να φτασει πρωτο στους αποδεκτες του.
Η Σαυρα γινεται Αστερισμος.
Η Αθωοτητα μας..Ενοχη.
Τοσο καιρο πλησιαζαμε,
μα τωρα φτανουμε, οι ψυχες μας
κι εμεις.

Και μια μερα.. θα ερθεις μαζι μου.
Εκει.. 
Συγχωρεσε με, μα πρεπει να σε παρω μαζι μου.
Σε αυτο το καταραμενο Εκει,
που διχως να το καταλαβω
εγινε
η ασημενια φυλακη μου.